07-01-2025

Slimste mens ... live

Ik begin met 3 – 6 – 9. De eerste vraag. Body Mass Index. Kassa. Donny Ronny is aan de beurt. Squatten zal hij niet snel doen. Maarten optillen ook niet. Entertainment bij het 25 jarig jubileum. Bore-out. Verveling slaat toe. De tijd op school gaat traag. Maar bij de slimste mensen gaat hij veel te snel.

Voor 10 seconden. Stracciatella. Compleet versnipperd. 050 komt nog even langs. Groningen met vaste lijn. Voor noodgevallen. Voor als de bom valt. Maarten belt altijd vast, naar de taxi-centrale in Utrecht om hem naar Texel te rijden in Purple Rain. Prinsheerlijk. Powerballad. Met bloot lijf een berg opklimmen in een sneeuwstorm. Dan helpt een powerballad je verder. Einde 3 – 6 – 9. Nu gaan we beginnen.

Tepel. BH. Afvoerkanaal. Schap. Goot. Waterpas. Dit zijn de antwoorden die niet op de beker passen. Boezemvriend wel. De tussenstand is gigantisch. Door naar de vierde ronde. Galerij met vieze plaatjes. Wie is de Mol bij Expeditie Robinson. En wie de Verrader bij het Familiediner? Donny Ronny niet. Sneeuwwitje en Hans en Grietje en Repelsteeltje doen het goed. Lange Frans in de Efteling niet. Frans Bouwer en Danny doet Vera. Roelof nog steeds op kop. De ontknoping nadert. Op naar de beslissende ronde. 

Maar niet voor mij. Ik moet plassen. Super Mario moet maar even wachten. De 40 en 50 punten vallen niet. Jaike gaat nu aan kop. Maar Roelof moet nog. Wie wordt winnaar van de dag? Moi!

 

05-01-2025

Dishoek

Met de voeten in de klei
En de handen vol met woorden
Stamp ik het gedicht in elkaar

Primeur ligt voor mij op wacht
Het liefst trap ik het af
Wat moet ik met applaus

Een nieuw jaar is geboren
Het hoofd propvol met grote dromen
Rijgt moeizaam zinnen aan elkaar

Wartaal sla ik uit voor bühne
Stuiter achter veel geweten aan
Trek mezelf door eb en vloed

Ze moeten het maar doen
De dikke woorden en de dunne zinnen
In digitale vrijheid de eeuwigheid tegemoet
 
 
Gepubliceerd op pomgedichten
Eerste bijdrage als vaste columnist op de maandag 
(voorzien van twee foto's gemaakt aan strand Dishoek)

20-12-2024

Kerst met Bison Kit

Het bos is sneeuwwit en toch voelt het grijs aan. Het begint al donker te worden en ik ben volledig de weg kwijt. Bomen kijken me droevig aan. Alsof ze vermoeden wat me te wachten staat. Zij hebben makkelijk praten. Ze staan altijd op dezelfde plek. Dwalingen kennen zij niet of amper. Hooguit in hun kruin. Het begint keihard te sneeuwen. Ik zing kerstliedjes om mezelf wat moed in te spreken. Het geeft warmte en lucht en brengt me terug in herinnering. Marshmallows plakken aan mijn gehemelte, knapperend vuur ruikt zoet. Het smaakt naar thuis en vrede.

Al dagenlang dwaal ik door dit verrekte grote bos. Nog nooit ervaren, zo’n oneindig groot oerwoud wit. En ik doe dit werk al lang, eeuwenlang. Ik vrees nu echt dat ik te laat ga komen. Mijn rendieren hebben er ook behoorlijk last van. Voor het eerst kerststress, daar voelt niet vertrouwd. Ik ben ook geen Sinterklaas, deadlines zijn mij onbekend. Ik spoor Rudolf nog maar eens aan.

Het is pikkedonker geworden. Alleen de sneeuw geeft nog wat licht. Ik heb er geen goed gevoel bij. De sneeuw blijft vallen en hoopt langzaam op. Heel even loop ik naast Rudolf mee. Het lijkt of ik met mijn rode laarzen op watten loop. Plots begint de grond onder mijn voeten te zweven. Ik zie de rendieren ook wankelen. We worden opgetild, met grond en al, en zweven met een rotgang door het bos. Takken zwiepen hard in mijn gezicht. Doodeng. Ze proberen mij van de zwevende grond te slaan. Enkele rendieren verliezen het evenwicht en vallen. Wolven met hun bek vol tanden en tong vol schuim wachten beneden. Ik zie hoe ze verscheurd worden. Poten, staarten, vliegen door de lucht. Groot is hun honger en woede.

Wolven? Maar waar zijn we dan in hemelsnaam? We vliegen zo verschrikkelijk hard. Siberië, Canada? In ieder geval het hoge Noorden. Het bos wisselt in rotsstranden en zee. In de verte doemen een paar reusachtige bomen op ... en het vreemde is ... ze hebben allemaal vier takken. Nog nooit zulke hoge bomen gezien. De takken draaien rond en maken een vreemd zoemend, zuigend geluid. In mijn beleving worden ze ook steeds groter, de takken en de bomen. Vooraan op de grond ontstaat paniek. De takken slaan als bezetenen wild in het rond … en ... nee ... nee ... de rest van mijn rendieren wordt compleet weggemaaid, doormidden gehakt.


Het bloed spat om mijn oren en in mijn ogen. Ik zie niets meer. Voel ook een klap van de molen. In kleine stukken vlieg ik door de wind. Met de handen, die gelukkig nog aan mijn armen zitten, vang ik mezelf in de lucht bij elkaar en grijp naar mijn tube Bison Kit. Die draag ik voor noodgevallen altijd bij me en komt nu goed van pas. Ik lijm alle lichaamsdelen vliegensvlug aan elkaar. Mijn hoofd houd ik enkele minuten stevig vast,  want die droogt het langst.

Ik kan nog maar aan een ding denken. Hoe kom ik thuis? Bij mezelf en bij de mensen. Gelukkig is de redding nabij. Een grote adelaar grijpt me in de nek, vliegt met flinke slagen richting Nederland en dropt me in de eerste de beste schoorsteen. Net op tijd. Ik voel me weer thuis. Eerst maar even douchen en tot zinnen komen. Het bloed druipt nog van mijn lijf. De Bison Kit is uitgehard. Daarna ga ik snel op pad met alle cadeaus, helaas zonder mijn gevolg. De nacht blijkt veel te kort. 
 
 
Gepubliceerd op Schrijven Online op 20 december 2024 (schrijfopdracht: Aan de haard)