Zo, zo ... is een van de meest gekende uitspraken in het Vlaamse en
Nederlandse taalgebied. Maar kent natuurlijk ook een vertaalslag in het
buitenland. Zo, zo ... wordt dan meestal gevolgd door een
verontwaardiging of een loftuiting. Eerst een voorbeeld van de
loftuiting oftewel een tuiting van lof. Daarbij is het belangrijk dat de
uitstoter van 'Zo, zo ...' bij het uiten van deze twee woorden, zijn
lippen tuit tot een dun ovaal lippen-rondje. Klak de tong vervolgens
zachtjes tegen de achterkant van de tanden van het ondergebit en stoot
dan de woorden 'Zo, zo ...' uit. Zeg dan meteen waar je het lof over wil
tuiten. Bijvoorbeeld: wat een mooie auto! Of: dat is een knap kunstje!
Bij de verontwaardiging geldt hetzelfde. Alleen de toon waarmee de
woorden worden uitgesproken is anders. Wat scheller, scherper en met een
meer boze of sarcastische ondertoon. Belangrijk is dat het 'Zo, zo ...'
zo uitgesproken wordt dat het ook daadwerkelijk uitgesproken overkomt.
En niet onbelangrijk, dat de ontwaarding ver draagt en ontwaart.
Bijvoorbeeld: zo, zo ... wat een lelijk hoofd heeft u. Of: zo, zo ...
zonder benen uit u bed gestapt misschien ... In het Engels gaat het dan
als volgt. 'So, so ...!' ... et cetera. Of op zijn Latijns: 'Sic, sic
...!' In het Frans: 'Tellement, tellement ...!' In het IJslands: 'Svo,
svo ...!' ... en zo verder. Tot slot nog een Nedersaksische vertaling:
'Zo, zo ...!' (maar dan de lippen ietsje steviger getuit!).
'Zo, zo ...!', sprak ook mijn vader menigmaal. 'Weer te laat.Twaalf uur
hadden we toch afgesproken?' Laat ik nu toch net in de puberteit
geschoten zijn ... en in mijn staart gebeten, worstelend met mezelf en
met autoriteit. Twee gedachten flitsen snel door het hoofd. Negeren of
boos worden? Ik kies vandaag voor negeren en loop gewoon mijn vader
voorbij richting kamer. 'Hier komen ... ik ben nog niet klaar met jou!'
Ik loop stug door. Mijn hoofd begint te twijfelen. Mijn
pubertwijfelhoofd kiest voor blijven negeren, niet boos worden, niet
laten kennen, gewoon doorlopen. En zo geschied. Het sorteert resultaat.
Vader geeft bijna op. Het is ook altijd dezelfde show die wordt
opgevoerd. Zuchtend loopt pa nog even achter me aan maar ik voel ook
zijn aarzeling, de wanhoop, de berusting ... de ... weet ik veel. Ik
zeul mijn zware lijf en puberhoofd de trap op richting mijn kamer. Val
uitgeput op bed. Wie heeft er nu gewonnen? Twee verliezers of gewoon
twee lost souls? Morgen weer een nieuwe dag.
Nota:
Zesde deel van een reeks verhalen over
absurditeit in werkelijkheid
en fantasie. Associatief en intuïtief. Ingezonden met oproep aan lezers
van Web Tales om een prikkelwoord aan te reiken voor een volgend
schrijven.
