Hoeveel weegt een ziel? Hoeveel gram raak je kwijt als je je hart lucht? Hoe zwaar weegt verdriet? Hoeveel gram raak je kwijt als je tranen hoest? Hoe ondraaglijk kan de zwaarte van het bestaan zijn op momenten van angst, wanhoop en ongeloof? Hoeveel gewicht tors je, als bergen verdriet voor je oprijzen? Hoe zwaar weegt je hoofd als het vol raakt van overwegingen, herinneringen, hersenspinsels, hunkering en gepeins? En wat als je gaat zweven, gewichtloos ronddoolt en leegte gewaarwordt ... is dat terug te zien op een weegschaal? Een emo-weegschaal.
We zijn met z'n allen zo druk bezig met ons lichaam dat we de inhoud wel eens vergeten. In alle opzichten. Maar is een lichaam niet slechts een optelsom van levenssappen en bouwstenen? Wat als de cement uit de voegen slaat, als je lijf aanvoelt als bagger, als snert zonder worst?
21 Gram is het gewicht van de ziel. Althans volgens de experimenten van Dr. Duncan MacDougall die in het begin van de 20ste eeuw stervende wezens woog om te bewijzen dat de ziel gewicht heeft.
Cineast Alejandro González Iñárritu maakte in 2003 een mooie film ‘21 Grams’, een film over het leven met en zonder ziel. Een film over levend leven en dood leven. 21 gram is ongeveer zoveel als een theelepeltje zout of suiker. Niet meer dan een zucht. Wat maken wij ons toch druk om niets. Zwembandjes, vetkwabben, broek(st)riemen zorgen ervoor dat we ‘weetwajtsen’. Liposukkels zijn we ... als we het vege lijf te lijf gaan met mes en sikkel. Nee, geef mij maar de emo-weegschaal, veel belangrijker. Wie maakt zich nu dik over dun? Een kilo verdriet, een pond plezier, een ons angst, een gram geluk, een barrel boosheid, een ton tederheid, daar gaat het om!
Die 21 gram die ik elke ochtend kwijt ben zit er iedere avond weer aan. Volgens mij neemt de ziel dagelijks een loopje met ons. De lucht is zwanger met overbodige kilo’s op Allerzielen. Zou er naast het collectief geheugen ook zoiets bestaan als het collectief gewicht, of leuker, collectieve emotie? Ik denk het wel. Neem wat memorabele Nederlanders in gedachten, Andre, Pim, Theo, en we hebben collectieve emotie. Het verdriet om hun heeft ons allen gemeenschappelijk een beetje doen huilen. En ja, we waren ook gezamelijk boos. Die kerels legden een behoorlijk gewicht in op de emo-weegschaal. Onmeetbaar!
Ik weet het zeker, van emotie val je af, al is het maar omdat je niet meer eet. Mooi is dat. Als al dat zieleknijpen ook nog eens zou leiden tot gewichtsverlies dan zouden alle psychiaters volgeboekt zijn. Ik zie het al voor me. Niks geen wachtrijen bij de tandarts, huisarts of apotheek. Nee slechts file bij de psychiater. Want wie gaat er niet voor die aanbieding? Wie gaat er niet voor die nieuwe therapie? Libidosuctie: in 3 weken tijd overtollig libido kwijtraken voor slechts 50 euro per sessie. En willen we dan nog absoluut die overtollige kilo’s kwijt, dan kunnen we altijd nog koet ke koet naar de chirurg voor borst-, maag-, of penisverkleining. Niet dat dat veel zal schelen in veel gevallen. Maar alle kleine beetjes helpen. 21 Gram ben je zo kwijt.
Mien Emotie
Gewicht 04-11-2005: 88 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2006. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
