28-12-2009

Groot kind

Hoe groot is het kind dat zijn kindheid bewaart in tijden van angst en onzekerheid? Hoe groot is de volwassene die het kind in zichzelf koestert, dag in dag uit? Bewust of onbewust, stiekem of uit noodzaak, in stilte en verwondering. In onverzadigbare drang tot bevestiging legt een kind zijn noden bloot. In goede en in slechte tijden. Wat is zijn noodzaak? Rechtop blijven staan, in een verwarrende wereld waar gevaar onvoorspelbaar loert.

Hartje zomer en de gordijnen zijn dicht. Stilletjes speel ik mijn spel. Mams niet wakker maken. Ze snurkt op de bank. Het is vakantie maar ik mag niet buitenspelen. Er is niemand die op mij kan passen. Zou ze weer zo’n gekke bui krijgen? Hysterie overvalt haar soms. Ik weet dan niet wat te doen. Ik kruip dan terug in mezelf, juist op het moment dat ik behoefte heb aan een knuffel.

Mijn moeder is ziek, manisch depressief. Soms is ze bang. Van en voor zichzelf. Wat moet ik dan als kind? Gauw volwassen worden. Hoe lang mag een kind zijn kinderspel volhouden? Onbevangen zijn en ontwapenend? Hoe lang mag het onbekommerd zorgeloos zijn? Zijn gier, zijn brul, zijn lach behouden? In een onveilige omgeving is dit moeilijk te duiden. In onmacht rijpt een kind snel naar volwassenheid. Noodgedwongen en uit zelfbehoud.

Het is heet boven op de slaapkamer. Ik hoor mams diep zuchten. Klinkt niet goed. Ik ben bang. Dit voelt anders. Wat moet ik doen. Ik mag niet naar beneden want ik ben al twee keer terug naar boven gestuurd. Het moet. Ik loop de trap af naar beneden. In de woonkamer voel ik de spanning hangen. Paps, het gaat niet goed met mam, ze zucht erg diep. Wil je alsjeblieft gaan kijken? Niet weer, zie ik hem denken. Ga maar naar boven, jongen. Ik kom zo kijken. Boven in mijn bed maken de zenuwen mij misselijk. Waar blijft ie nou? Mams is erg ziek. Suf van alle pillen.

De volwassene in het kind maakt zich ongerust. Hij probeert te begrijpen. Helaas is zijn uit nood geboren volwassen gedrag niet te duiden. Hij is plots kind af. De natuur grijpt in noodgevallen altijd in. Aangeboren speelsheid biedt afleiding. Maar is de afleiding nog afdoende? Blijft deze gezond en binnen de perken? Speelsheid gaat soms over in obsessief en repeterend gedrag.

Het is stil aan tafel tijdens de lunch. Dat hoort ook zo. Het eten is een rustmoment. Toch voel ik vaak de spanning hangen. Zo snel mogelijk werk ik twee boterhammen naar binnen. Mag ik van tafel? Ik heb nog twintig minuten voordat de schoolbel luidt. Uit de schuur pak ik hockeybal en stick. De stick is half afgesleten van het spelen in de straat. Ik tel mijn slagen tegen de muur. Nu nog even de bal hooghouden. Ik vind rust in geconcentreerdheid en controledrang. Ik moet beter. Ik kan beter. Ik wil beter. Ik vergeet even de spanningen in huis.

Een kind zou zich niet ongerust hoeven maken om zijn ouders. Het behoort onbedorven, spontaan en speels op te groeien in veiligheid en warmte. Omringd door onvoorwaardelijke liefde en fysiek en geestelijk gevoed. De werkelijkheid is soms anders en hard. Wat men zijn liefste en naaste wenst kan niet altijd geboden worden. Noodlot en onmacht lijken soms onlosmakelijk met elkaar verbonden. Kinderen worden dan vroeg groot. Volwassenen snel klein. Juist in noodlot en in onmacht moet het kind gekoesterd worden. Vluchten voor de werkelijkheid leidt tot paniek, wanorde en chaos.

Hoe zag zij eruit? Waar rook zij naar? Naar zoet of zout? Hoe voelde zij aan? Koud of warm? Hoe vaak knuffelde zij mij? Ik mag het niet vergeten. Ik wil de pijn en waarheid liefst zo snel mogelijk wegdrukken. Ik vlucht in fantasie, humor en cynisme. Een woeste zee van emoties slokt me op. Vaagt veilige grond onder me weg. Afscheid van mams is er nooit geweest. Een zwarte ijzeren poort sloeg voorgoed dicht. Een zwarte auto slokte haar op. Langs de Maas hoor ik de kerkklokken nog steeds luiden. Mijn mams is teruggegeven aan moeder aarde.

Op een hete zomerdag is moeder gevonden, achter op de plaats, in badpak liggend onder de tuindouche, door de buurvrouw. De geur van zomer en verdampend water op de stoeptegels zal ik mij een levenlang heugen. In mams is vroegtijdig iets geknapt en evenzo in mij. Het kwetsbaar kind in mij kreeg een dreun. Het werd me plots ontnomen. Alle zintuigen staan sindsdien op scherp. De angst gaat nooit verloren. Angst voor oud en angst voor nieuw. Angst voor nog meer verlies. Verlatingsangst. Een moeder is een levenlang nodig. In elke vorm en ik elke hoedanigheid. Fysiek is de navelstreng snel gebroken. In buik en hart blijft zij altijd met haar kind verbonden. Op jonge leeftijd een moeder verliezen is een drama. Een moeder verliezen zonder afscheid te kunnen nemen is rampzalig.

Ik voel me verlaten, droef en eenzaam. Kind zijn is niet meer leuk. Het kind in mij is afwezig en speelt niet langer mee. Voelt zich niet langer kind en serieus genomen. Aandacht en liefde schieten te kort en zijn niet in voldoende mate aan te dragen. Somberheid slaat in zichzelf neer. Ik verdrink in boosheid en fanatisme. Het kind in mij slaat lam en drinkt met ernst en zonder maat. Het kind vecht, komt er niet meer uit. Het speelt niet langer samen.

De volwassenheid staat dan plotsklaps voor de deur. Een nieuw dilemma dient zich aan. Het kind is diep van binnen blijven hangen en heeft de adolescentie nauwelijks verkend en geëxploreerd. Dan worden megastappen genomen. In speelsheid en verwondering blijft het kind rechtop staan. Maar al te grote naïviteit stelt vroeg of laat paal en perk. De rekening voor onvoltooide volwassenheid wordt duur betaald. Het kind in mij ligt daarvan niet wakker. Totdat chronisch ziek zijn ineens om extra zorg en aandacht vraagt.

De bloedsuikermeter slaat door. Ik moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. Ik pak snel mijn spullen in en schrik van mijn vriendin die totaal verbijsterd op mijn boodschap reageert. Het besef lijkt buiten mij om te gaan. Ik wil geen deelgenoot worden van mijn eigen ellende. Houdt het ver van me af. De dokter en het spuitregime schudden mij hard wakker. Verantwoordelijkheid dringt zich op aan mij. Rust, reinheid en regelmaat vinden elkaar en slaan de handen ineen. Ik lees duizend boeken. Een fanatiek kind keert terug in mij. Ongeloof en boosheid eindigen in aanvaarding. Bezorgde familie en vrienden staan rondom mijn bed. Ze zijn net zo verbaast als ik.

Volwassenheid biedt groei en ontwikkeling en noopt tot keuzes. In korte tijd neem ik afscheid van mijn vriendin, studie en topsport. Door wanhoop gedreven zet ik mezelf in therapie weer op de rails. Ik drijf het verloren kind in mij terug naar binnen. Ik vecht met het volwassen zijn en met alles wat zich achter volwassenheid verhuld. Het kind in mij wil en blijft zegevieren maar maakt uiteindelijk een deal. Met gezonde zelfspot en humor weet het zich staande te houden in een volwassen wereld. In en door grote verwondering. Het kind in mij verwondert zichzelf en de wereld om hem heen.

Ik omring mezelf met informatie. Verken het licht en het duister. In alle mogelijke geuren, kleuren en smaken. Maak kennis met alle muzen. Op zoek naar erkenning en verklaring. In literatuur, kunst, muziek en dans. Het leven is een feest. Ik ontdek de schoonheid van het leven en de mens. Als een groot kind. Ik consumeer, neem deel, draag bij. Ik beteken en doorleef. Ondanks grote angst die altijd parten speelt. Wat heb ik als mens te verliezen? Verwondering en nieuwsgierigheid geven nieuwe energie. Opium voor mijn ziel.

Hoe kwetsbaar is de volwassene in modern times? Waar heeft hij zijn kind verstopt. Hij houdt het angstvallig verborgen om het niet te hoeven verliezen. Vermorzeld door prestatiedrang, materiedrift en haast, cijfert hij het kwetsbaar zijn weg. Zijn maatschappij gedijt bij hoge werkdruk en onmogelijke verwachtingen. Modern times tekenen zijn lijf en leden met RSI en stress. Veeleisend is zijn nieuwe wereld die doordendert op commando’s van keyboards en gsm’s. Hij twittert en hyved zichzelf de kindsheid in. De ouderdom en aftakeling nabij vindt de volwassene zijn rust en kind eindelijk weer terug.

Als een gek rijd ik door de gangen van het verzorgingstehuis. In de winter van mijn leven waan ik mij autocoureur. Een jongensdroom wordt werkelijkheid. Jacky Ickx revives. De zusters kijken mij lachend aan. Daar rijdt die oude gek. Los van God. Sweet memories delven diep geluk. Gelouterd en gezegend is de gek die het kind voor altijd in zichzelf bewaard.


Toelichting:
Inzending Literatuurprijs Helmond 2010

Uitleg over Literatuurprijs Helmond:
> Literair Café Helmond
> Letterkundig Museum

Recensie ED:
> Luc de Rooy wint literatuurprijs 2010


22-12-2009

Made in China

Klepper de klep. Folder hunderddreizig wurmt zich door mijn brievenbus. Kleurrijk vuurwerk springt in mijn oog. Fireworks van El Blanco. De Wit heeft mij weer weten te vinden. Dit jaar besluit ik de folders niet meteen weg te gooien maar te onderwerpen aan mijn kritische oog. Ik vreet oorlogspoëzie verhuld in boeketjes maffe woorden. Een bloemlezing uit het Verre Oosten. 60 Salvo’s van 5 luchthuilers met knetter. 4 Mega en 3 super vuurpijlen met burst en enorm boeket. 36 Shots vuurwerkgeweld met zilveren tail uitlopend in crackling, eindigend in rode palmboom. Ballrockets, terug van weggeweest. Geven door shellvulling tot 50% meer effect. Een Romeinse kaars met zware thunders wordt gevolgd door groene peony.

Ik maak mijn eigen show. Met 2 roman candles, 4 mines, 5 cakes en 4 prachtige pijlen. Ik lanceer 1000 shots luchthuilers met een noodgang de ruimte in en wens mezelf succes. Ik voorzie alles van dubbele effecten. Van groene flash, zilveren fish en rode ratelband. Bengaalse vlammen laat ik volgen door groene, blauwe en paarse sterren, eindigend in crackling chrysanten en flitsende coconuts. Fluitend zoemende caps vliegen rond in rood en zilver. Hemelse effecten voor een ware liefhebber.

Mini multi kleuren fonteinen met grondbloemen barsten uit in lemon en pink. Cakeshots maken zich op voor een symfonie van nieuwe effecten. Een gouden regen met daverende beuken en zilverstaarten volgt. Tolle Lola stijgt krijsend op met in de lucht een harde knal en zilveren boeket. 30 Knallers groot kaliber en Mega Silver Line pijlen geven heavy thunder. EAR PROTECTION REQUIRED. Een grote puntzak juniorvuurwerk zit vol rotjes.

Wilde wieven staan op springen. Zij vormen een klein irritant potje met hummers erin. Een leuke tante heeft maar liefst 14 verschillende soorten kruit in huis. Gedonder in een doos. In korte tijd stampt deze pot rode en blauwe sterren de lucht in. Zij weet van aanpakken. Met witte en groene sterren versiert zij op felle wijze, prachtig de lucht. Een super pot laat de muren trillen in de straat. Een stiekeme droom voor iedere man.

Ik blader de folder verder door. Het namencircus houdt niet op. Dancing Devils, Close 2 Heaven, For Your Eyes Only, Kick Ass, Womanizer, Ex-Girlfriend of is het Ex-Grilfriend? Aftershock, Big blast, Red Blitz, B-witched, Naughty Screamers, Maxi Justus, Blow, Legal, Big Mc Thunder, Wild Boys, Magic Candle, Energetic, Full Size, Wiggle Wiggle, Big Balls Of Fire, Cyclone, Earthquake, Vertical limit, Shockwave, Moonstone, Black Bermuda, Bumperbox, Nitro, Orka, Rock ‘n Roll, het is één grote Hitparade.

Ik sla de folders dicht. Made in China doet de kassa ook dit jaar weer rinkelen, ongeacht recessie, ongeacht de dikte van de beurs. Een laatste blik op de seizoensfolder doet mij nog gniffelen. Op iedere pagina prijkt een consequent doorgevoerde spelfout. Er is sprake van verassing. Dat noem ik nog eens een verrassing. Ik knal het nieuwe jaar in. Met de ultieme superpijlaanbieding: From China with love. Voor slechts 50 yuan. Big business.

Mien Bang

Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten

17-12-2009

Kerst op Ameland

Het is guur op het strand en we lopen hand in hand. Zanderige wind vliegt langs onze oren. Een bakje troost dan maar. We nestelen ons in een donkerbruine kroeg. Uit de muziekboxen klinkt weemoedig de hese stem van Tom Waits. In een hoekje tuurt een lonesome soul in zijn glas. Eilandleed druipt van hem af.

Het is kerstavond. Mijn vriendin en ik vieren één jaar samenzijn. Langzaam stroomt de kroeg vol, met eilanders en verdwaalde wandelaars. Een kleurrijke mix. Eilanders in kersttenue en wandelaars in hikekostuum. Bing neemt het over van Tom en ‘Jinglebells’ klingelt vrolijk door de kroeg. Too much voor de lonesome soul. Hij veert uit zijn stoel omhoog, heft het glas en zingt met dubbele tong:

“Sedert eeuwen hield het stand
Zelfs bij't woeden van de golven
Schoon er dierbaars ligt bedolven
Bij't golfgeruis weergalmt het strand
''U heb ik lief, oud-Ameland''

Uit volle borst zingen alle eilanders het Amelander volkslied mee:

“Vrienden, waar g' ooit zwerft te land
Of op d' ongewisse baren
Laat der vad'ren deugd niet varen
't Weerklinke luid op oude trant
''wij hebben lief ons Ameland."

De tongen komen los en nieuwe liederen worden ingezet. Ook de wandelaars doen mee. Niet de lonesome soul, hij staart weer droef voor zich uit. Rond twaalven drukken mijn vriendin en ik de snor. Voldaan van zee, zang en drank. We slapen bij Amelanders thuis. Ons wordt een bovenkamer aangewezen. En jawel, een tweepersoonsbed. Een luxe voor arme studenten. In no time heeft de slaap ons overmeesterd.

Om twee uur ’s nachts word ik wakker. Ik hoor gestommel in de kamer. Mijn vriendin is blijkbaar het Noorden kwijt want ze stapt aan de verkeerde kant in bed. Zeker naar het toilet geweest. Ze voelt koud en knokig aan en ze ruikt naar alcohol. Wat is hier aan de hand? Ze voelt niet als vriendin. De adrenaline stroomt plots door mijn lijf.

Ik draai me om. Mijn vriendin ligt gewoon naast mij te slapen. Wie is in hemelsnaam die man die zich naast mij vlijt? Wat te doen? Ik maak mijn vriendin wakker en fluister haar toe: “Geen paniek, er ligt een vreemde vent bij ons in bed”. De situatie dringt nu pas goed tot mij door. Ik duw de vreemde naakte gast uit bed en kaffer hem uit. Wat doe jij hier? Wegwezen, opzouten! Verward stamelt hij enkele woorden uit: huis, bed, vroeger, relatie. Onhandig trekt hij zijn kleren aan en verdwijnt als een dief in de nacht.

De huisbazin is wakker geworden en geeft verklaring. Het is haar zoon. Wij slapen in zijn vroegere bed en kamer. Tot voor kort woonde hij samen met zijn vriendin. De relatie is sinds kort beëindigd. Hij wist niet dat er gasten waren. Excuses alom.
Bekomen van de schrik keren mijn vriendin en ik terug in bed. De volgende ochtend ligt een zielig hoopje mens op de bank te slapen. Ik herken de lonesome soul van gisteren. Och, arme. Zijn laatst gezongen couplet komt bij mij weer boven:

“Eenvoud, kuisheid en verstand
Sierden t' allen tijd de vrouwen
Die ons eiland gaf t'aanschouwen
Blijf zo het sieraad van ons land
O meisjelief van Ameland”

Geschreven in het kader van een schrijfopdracht (themacolumn) op ColumnX (onder alias Raad_wie_ik_ben).
Onderwerp: Kerstmis

14-12-2009

Onzijdig

Ra, ra, wie ben ik? Wat is dat nou voor een vraag? Ik weet het zelf niet eens. Al jaren vraag ik mij af wie spookt er in mijn hoofd en lichaam rond. Het blijft voor mij een raadsel. Ach, op zich is het prettig vertoeven met deze knaap of meid in mij. Ik neem genoegen met best of both worlds. Een stevig hormonenspel giert al sinds jaar en dag door lijf en leden. Ik laat het lekker ‘shaken’. Dan weer man, dan weer vrouw, maar altijd mens. What’s on a human’s mind?

Soms is het wel verwarrend. Zeker rond de dagen voor kerst. Dat komt vooral door het vele tv-kijken. Mijn supermoderne tv kent namelijk naast 3D weergave ook nog de geneugten van smaak- en geursensatie. Ik wacht iedere avond smachtend op de parfumreclames. Voor man of vrouw, het maakt mij niet uit. De zwoele kruidluchten, die via het roostertje naast de muziekbox mijn kamer bewieroken, bezorgen mij een wee gevoel in de onderbuik.

Zo ook de lingeriereclame. Ik wordt verleid door cup-C borsten en 6-pack buiken, allemaal in 3D. Om te smullen. Ik ga er helemaal in op. Een chocoladefabriek trekt aan mij voorbij. Ik begin spontaan te kwispelen en raak compleet in de war. Alle zintuigen worden geprikkeld. Wat heeft mijn voorkeur? Mijn verbeelding slaat op hol. Op één van de stranden van Côte d’Or walst een grote chocolade olifant door het zand. Op zijn rug draagt hij een goud glanzende Charlize Theron, poedelnaakt, omgeven door een wolk Dior. Zij drinkt bier uit blik.

Vliegensvlug vliegen reclames over het scherm. De geur- en smaaksimulator raakt in de war. Een weeïge mix van TENA Lady Mini Magic en Captain Iglo vissticks is slecht te behappen. De avondprogrammering voorspelt niet veel goeds. Ik weet niet of mijn neus bestand is tegen Boer zoekt vrouw en Expeditie Robinson, laat staan in 3D. En wat te denken van het journaal. Wie wil Afghanistan ruiken rond de kerst? Afrikaanse misstanden, of het afval in Napels? Proef maar eens het bloed uit Berlusconi’s neus en je bent voorgoed genezen van alles wat naar media riekt.

Ik schakel snel over naar de EO en zuiver mijn neus met wierook en mirre. De kerk ruikt naar vroeger en naar schone kleren, naar Old Spice en Eau de Cologne. Naar groene zeep, naar Lux en Palmolive. Naar koetjesreep en bubblegum. Alleen de kwispeldoor die stinkt. Genoeg geur- en smaaksensatie voor vanavond. Ik leg mijn moede hoofd ter ruste en dommel rustig op de bank in slaap. Een engel en een duiveltje landen op de leuning. Ze maken ruzie. Willen weten wie ik ben. Geen idee, schreeuw ik uit. Misschien ben ik wel beiden!?

Geschreven in het kader van een schrijfopdracht (themacolumn) op ColumnX (onder alias Raad_wie_ik_ben).
Onderwerp: Kerstmis

13-12-2009

Stardust at Helmond

Een kleine man, ingetogen maar zelfverzekerd, betreedt het Scala-podium in het Brabant House. Zacht sputteren zuivere noten uit zijn saxofoon. In no time zit iedereen op het puntje van zijn stoel. Soms voel je het meteen. Dit wordt een mooie avond. Ik leun achterover en laat de jazz mij welgevallen. Het sputteren klinkt nu rond. Stardust glinstert door de zaal. Mijn body and soul staan al snel in vuur en vlam. Ik waan mij in de avondschemer van verlaten straten, ergens in Londen, New York of Parijs. De muziek neemt mij mee op reis en brengt mij in vervoering. Melancholie stroomt door Piet’s sax en door mijn aderen.

Intens, met vakmanschap en groot plezier, verkent Piet de hemel en het geborchte van zijn instrument. Uit alle hoeken peurt hij klank en stijl. Twee gebroeders Beets vergezellen Piet Noordijk op het podium. Peter op keyboard en Marinus op contrabas. Eric Ineke zit achter de drums. Hij bounced medium, lovely and at ease. Het publiek tokt zachtjes met het hoofd het ritme mee. Mijn buurman, bijkans in trance, mompelt bij elke stilte zachtjes voor zich uit: “mooi, mooi, mooi”.

Het kind in mij droomt weg op de muziek. Ik zie een Muppet-jazz-combo voor mijn ogen verschijnen. Hoe sterk zijn de karakters door Jim Henson ooit vastgelegd. Peter zie ik verbeeld als jonge hond Rowlf, vrolijk en met humor op zijn piano pingelen. Eric danst ingetogen, maar wild at heart, als Animal op drums. Piet Noordijk slurpt als Zoot gretig sax, zijn neus ziet geel en groen. Als ware muziekdieren, spelen ze erop los. Met prachtige solo’s en improvisaties. Alexander, Beets broer nummer, vult met zijn diep donkere tenorsax het gezelschap aan.

Peter Beets, speelt virtuoos, in haat liefde verhouding, bebop riedels op zijn chocolade reep. De zaal raakt in de ban. In een juiste setting trekken jazzjuweeltjes in up tempo voorbij. The second time around, April Paris, Wave, On the trial. The song is you. I’ll remember Clifford. Pete’s enige eigen compositie Groove mag niet ontbreken. Als slotakkoord een prachtige Night in Tunesia.

Met een staande ovatie en als extra toegift Worksong eindigt een prachtig mooi jazz dubbelconcert in stijl. Veel te kort. Jazz is hard labor, playing together and lots of fun. Het inspireert, harmoniseert en geeft impuls. Jazz, good medicine for the heart.

Mien

11-12-2009

Mien CC

Twee pretoogjes kijken lachend de wereld in. Wie ben jij lijken ze te vragen? In 2008 verschijnt baby Chloé op moeder aarde. 3040 Gram roze geluk. Twee pretoogjes kijken opnieuw lachend de wereld in. Wie ben jij lijken ze te vragen? In 2009 verschijnt baby Clim op moeder aarde. 2680 Gram blauw geluk. Op een mooie zaterdag zijn neef en nicht geboren. Eentje onder de zomerzon. De ander onder een wintermaan. Twee jonge spruiten. Twee bosjes zonnestralen. Strak schijnend in hun roze vel. Veilig omringd door familie. Trotse papa’s en mama’s en opa’s en oma’s. Een flinke knipoog naar boven. Ogen schieten vol van vet geluk. Zoute waterlanders rollen over wangen.

Niets mooier dan zoet kraaiend leven. Vol belofte, vol groei. Minimensen in de dop. Geurend naar baby. Bonkend met groot hart. Onbedorven, onschuldig, onwetend en klein. Diep slaapdronken dromend over wat nog komen gaat.

Het nieuwe bloed wordt opgenomen in de Mientjesclan. Ver weg in het zalig zonnige zuiden. Veilig opgroeiend langs ‘mooder Maas’, tussen Venlo en Roermond. Het leven, één groot feest. Dat wenst iedereen aan kleine mensjes toe. Jong bloed bruist en pulseert in Clim en Chloé. Mien CC stroomt al stevig door de aderen.

Lieve Clim. Als tweeling en stoere os ben jij nieuwsgierig. Naar de speelsheid van jonge dieren, die slim zijn en behendig. Jouw kwikzilver gaat wisselvallig te keer. Bij voorkeur kleurt jouw horizon geel en oranje. Vertak de bomen en planten in je tuin. Poot peterselie en venkel. Geef al jouw informatie door. Vlinder veelzijdig en vrijblijvend. Zoals Kurt, Errol, Brian en Lionel dat doen en deden. Met Madcon aan de top is het prettig zingen “beggin, beggin you, put your loving hand out, baby”.

Lieve Chloé. Als boogschutter en slimme rat speel jij liefst met tinnen uil en hert. Enthousiast, oprecht en eigenwijs. Jou is geen horizon te ver. Op paard en olifant jaag jij door donkere bossen, vol geurende jasmijn, op zoek naar donkerblauwe edelstenen. Na overvloedige regenval, geniet jij in stilte, van zoete perzik en rabarber. Net als Patti, Uri, Pierre en Anita. En niet te vergeten, Beyonce. Nummer één op jouw geboortedag. Wauw … if she was a boy!

Mien neef en nicht, een nieuwe Googlegeneratie in de dop. Kleine mensen, pluk de dag. De wereld leert jullie weldra kennen.

Mien

Project Buiten Om (8): Raadsbesluit WOP

De kogel is door de kerk. De gemeenteraad Helmond heeft op 1 december 2009, zich vrijwel unaniem uitgesproken voor het wijkontwikkelingsprogramma Helmond West. Op het laatste moment werden nog twee alternatieve plannen voor de completering stedelijke binnenring gelanceerd. Tegen beter weten in of met een knipoog naar op handen zijnde gemeenteraadsverkiezingen? Wie zal het zeggen?

Het fiat dat de gemeenteraad heeft afgegeven aan het college B&W, rust op een wankele fundering. Er is niet alom draagvlak voor de plannen. De voorbehouden die zijn uitgesproken door betrokken partijen, liegen er niet om. Zelfs de belangrijkste partner, woningbouwvereniging woCom, geeft nog geen volledige garanties af.

Een flink aantal huishoudens in Helmond West heeft aan het besluit koude rillingen overgehouden. Zij leven in onzekerheid over de uitvoering van de plannen. Wat gaat, waar en wanneer, precies plaatsvinden? Gelukkig heeft de gemeenteraad aan het college B&W een duidelijke opdracht meegegeven, die zij ook zal toetsen. B&W dient op zorgvuldige wijze uitvoering te geven aan het wijkontwikkelingsprogramma. Dit moet vergezeld gaan van snelle en eenduidige communicatie. Daarnaast dient er extra zorg en aandacht te zijn voor gedupeerden in de wijk.

Met de toezegging van het college B&W zich hard te maken voor deze zorg en het verbeteren van de communicatie kan het wijkontwikkelingsprogramma de goedkeuring dragen van het gros van de inwoners van Helmond West. Het doet wel pijn en verdriet voor degenen die hun geliefde stek, hun met hart en ziel geborgen huis en haard, op termijn moeten verlaten.

Aan de andere kant mogen degenen die door het besluit van de gemeenteraad hun huis gered zien nu eindelijk lang uitgestelde investeringen waarmaken. Het is hen gegund.
Zij hebben veel te lang moeten wachten op dit besluit. Een besluit dat door inertheid, wispelturigheid en besluiteloosheid maar niet genomen werd door de gemeente Helmond.

Hopelijk trekt het college B&W lering uit wat wijkbewoners en de gemeenteraad haar influisteren. Een aantal zaken zijn voor verbetering vatbaar. Goed luisteren naar inwoners, zorg dragen voor goede communicatie, arrogantie los laten en empathie tonen. Pas dan creëer je als gemeente optimaal draagvlak en schep je voorwaarden voor het mooie credo ‘samen meedenken en samen meedoen’.

Helmond West is te mooi om in de waan te laten. Laat het niet nog langer wachten op uitvoering van de mooie plannen. De gedupeerden inwoners willen, het algemeen belang dienend, ook graag hun individuele belangen geborgd zien. Zij zijn benieuwd welke compensatieregelingen de gemeente treft en of deze toereikend worden geacht. Stevige onderhandelingen staan ongetwijfeld op stapel. De vraag is alleen, wanneer?


Mien




30-11-2009

Spelinzicht

Wie houdt er niet van spelletjes en quizzen? Vlak voor Sinterkerst, worden spellen in alle soorten en maten aangeboden. Ook in kerstpakketten. Vooral kaartspelen met als thema ‘inzicht krijgen’ vinden gretig aftrek. Inzicht krijgen in jezelf, je collega’s, je baas, je vrienden of familie, dat is de nieuwe trend. Zo snel mogelijk veranderen en ontwikkelen, dat is hot. De spellenmarkt speelt daar handig op in. Monopoly en Risk zijn al lang passé. In recessietijd paait de werkgever zijn werknemers ook met mooie kaartspelen. Bijvoorbeeld met het gezellige kaartspel ‘Doe er wat aan’? Daarmee leer je ontspannen ‘nee’ zeggen. Of toch maar ‘ja’, tegen die baan die je eigenlijk niet wil. Relax man, ontspan en oefen jezelf alvast in ‘De baas spelen’. Grijp je kans. Doe mee met het spel ‘Kleur bekennen’. Krijg inzicht in hoe jij jouw mede (op-de-schop-zit) kandidaten, met speelkaarten over pesten, treiteren, seksuele intimidatie en racisme, effectief weg kunt pesten, treiteren of intimideren.

Door spelinzicht stimuleer je carrièreplanning. Via het ‘Poppingspel’ ontwikkel je jouw persoonlijk ontwikkelplan. Er ontstaat in korte tijd een ‘Brand new you’. Met behulp van 104 ‘Optimisme als levenselixer’-kaarten krijgt je nieuwe ik al snel weer nieuwe vleugels. Zet ze allemaal in. Het onvolprezen ‘Competentiespel’ leert jou ‘Spelen met talenten’. Je ziet jouw kleine wereld vol goede moed met nieuw elan tegemoet. De wereld ligt aan je voeten. Je wordt een carrièretijger.

Om je baas beter te leren kennen doe je een beroep op het ‘Relatiespel’. Het ruimt lastige situaties uit de weg. Op een speelse en vrolijke manier versterkt het de verstandhouding met vriend en vijand. Kom je er met je baas niet uit, dan zijn er natuurlijk redders in de nood. ‘Het onderhandelspel’ biedt altijd voldoende ondersteuning en anders wel ‘Het grote Beïnvloedingsspel’. In uiterste nood leg je met het ‘Creativiteitsspel’, het ‘Cultuurspel’ en het ‘Enneagramspel’, een complete sterktezwakte analyse van je baas bloot. Niets ligt er meer in de weg om de top te bereiken. The sky is the limit.

Heb je de smaak goed te pakken gekregen en ben je nog niet uitgespeeld. Ga dan verder met het kaartspel ‘Ik ben me er eentje!’ Je doorbreekt jouw eigen denkpatronen en verzint vernuftige oplossingen. Je bent dan tevens goed toegerust om het ‘Familiespel’ te spelen. Gooi vervolgens wat ‘Associatiekaarten’ op tafel en jij hebt alle troeven in de hand. Succes is verzekerd. Maar let wel op. Wat en met wie je ook speelt, speel het eerlijk. Uitgekookt doch fair. Wees beducht en laat niet in je eigen kaarten kijken. Bewaar de joker voor het juiste moment. Uiteindelijk de laatste slag voor jou.

Mien

p.s. Alle spelen tussen haakjes komen uit de koker van http://www.thema.nl/tools-en-spellen/

Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten

23-11-2009

A few days of Lowland Life (3)

Lowlands kent altijd minimaal één dag slecht weer. Dat leidt steevast tot sappige modderbadgevechten. Mooi niet. Dit is mijn tweede Lowlands. Ik steek mijn hoofd uit mijn tent en de zon gloort recht in mijn gezicht. De Lowlandszondag beloofd een mooie dag te worden.

Even later hijs ik me schoon gepimpt in mijn Lowlandspak. Voor de zekerheid even checken of ik alles bij mij heb. Portemonnee – Check! – Muntjes van gisteren – Check! – Zonnebrand, zonnebril en zonnepet – Check! – Vrouw – Check! – Goede zin – Check!. Ready to take off.

De Daily Paradise vertelt in geuren en kleuren over de day before. Een meisje in vlezig evakostuum, tepels en borsten met ballpoint geaccentueerd, gezegend met een flinke bos schaamhaar, kijkt mij vanaf de voorpagina, brutaal glimlachend aan. Het was gisteren vet.

Een vriendelijke bewaker aan de ingang zoemt in op mijn rugzak. “Mag ik even kijken, wat zijn dit?” “Mijn suikerspullen.” “O, loopt u dan maar door.” Voorbij de ingang trek ik een ‘verboden’ waterflesje uit mijn broekzak. Noodzakelijk en handig voor weer een hete dag.

Het ontbijt lacht me toe. Fruitsapje, boerenomeletje, bakkie leut. Niets mis mee. Eenvoud siert de mens. Op naar de India-tent voor het eerste optreden van alweer de laatste dag. Een mooi optreden van Bertolf die het podium daarna afstaat aan Miss Montreal. Niet voordat eerst een prachtig duet heeft plaatsgevonden. Holland has talent. Chemie spat van het podium. De nuchtere Miss Montreal betuigt openhartig spijt van haar eerste, recent in New Orleans geplaatste tattoo. “Nu zit Miss Montreal voorgoed aan mij vast”.

De vermoeidheid slaat langzaam toe bij veertigplussers. Een vrouw vraagt mij of ik niet even in haar doos wil kijken. Voor één euro staren drie borsten mij uitnodigend aan. Een leuke act, ik kan een lach niet onderdrukken. Samen met mijn vrouw zoeken we even de schaduw en de luwte. Op zoek naar de ultieme tshirt-spreuk van Lowlands 2009. En ja, hoor daar hangt ie. Hij is onmiddellijk de mijne: ‘Mijn vriendin zegt dat ik slecht luister. Of zoiets …!’ We liggen beiden dubbel.

Snoop Dogg staat op het menu. Bombastisch wordt het podium in bezit genomen door twee enorme klerenkasten met een geruit zwemtasje op de rug. Ze halen een fotocamera tevoorschijn en beginnen het publiek uitgebreid te fotograferen. Voor het poëziealbum van Snoop Dogg of om criminelen vast te leggen die zich onder de mensenmassa bevinden. Helaas wordt mijn favoriete nummer niet gespeeld. Wel wordt ‘his medicine’ in de vorm van een megagrote weedplant boven de hoofden van het publiek doorgegeven naar het podium. Snoop Dogg neemt blij verrast de gift in ontvangst.

Wat Lowlands extra leuk maakt zijn de onverwachte hoogtepunten. Calexico geeft een weergaloze show ten beste. In trance laat ik me opzwepen door melancholische woestijnrock met exotische kopertinten. Muziek die zijn geboorte vond in Tuscon, ergens tussen Californië en Mexico. Het koude bier smaakt voortreffelijk in de broeierige Grolschtent.

Hier bezoeken wij ook ons voorlaatste concert. Grace Jones biedt als vanouds gelikt en perfect entertainment. De couturiers hebben zich weer dankbaar mogen vergrijpen aan deze goddelijke femme fatale. Ook op haar éénenzestigste is ze niet vies van een jointje. In de korte verkleedpauzes klinkt steels vanuit de donkere coulissen: “Mmmm, right now I’m sucking on something soft, mmm, I like it.” Gelukkig laat het veel aan de verbeelding over.
Complimenten voor deze grand dame.

Lowlands sterft in schoonheid. Op de psychedelische akkoorden van de Artic Monkeys en het warme stemgeluid van Alex Turner. Het is mooi geweest.

De volgende ochtend vindt een logge en zeer voldane Lowlandskaravaan ruim baan. Onder luid getoeter wordt het megaterrein verlaten. Bye bye to Walibi, bye bye to Biddinghuizen. In 2010 Lowlands will shake the planet again and again.




































De zak van Sinterklaas

Sinds die grijze baardmans in het land is zie ik weer overal spoken. Sommigen zijn pikzwart, sommigen gevederd. Het moet niet gekker worden. Paranoïde word ik daarvan. Zodra er circa 2 meter boven de grond iets roods in de lucht zweeft, schrik ik mij een hoedje. Ik neem deze angst mee naar huis en vind thuis nauwelijks rust. Die Spaanse fantast schijnt ook mijn TV te beheersen. Op alle kanalen verschijnt ie. Zo ook op zondag. Ik zat weer eens te zappen. Het programma ‘Spuiten en slikken’ trok plotsklaps voorbij. Bakviscinema, met giechelende groentjes vol jolijt. Gelukkig deed wiseman Spike daar niet aan mee. Hij gaf zich bloot en openbaarde waar het op stond. Kinky seks gaat aan een kinky gitarist zelden voorbij. Zijn overbuurman aan tafel, nieuwbakken frontman Marcel, antwoordde ook direct. “Nou, ik bouw het voorspel liever op totdat ik 6 ½ minuut overhoud. Dan blijf ik penetreren om vervolgens te scoren binnen reservetijd. Alles eruit, … te gek.”

Ik dacht hier moet ik wezen, hier moet ik zijn, Hier komt geen Sinterklaas aan te pas. Genoeg gezwijmel aan de gastentafel. Tijd voor het echte werk. Eén van de giechelende presentatrices mocht nu zelf live aan de bak. Best spannend. En publique mocht ze een heuse eikelpiercing zetten. Helaas kon voor deze klus geen Nederlandse vrijwilliger gevonden worden. Op zich niet zo vreemd. Stel je eens voor. Een eikelpiercing bij je laten zetten door een onervaren programmameisje? Goed voor de kijkcijfers misschien, maar slecht voor je sigaar.

Een uit het niets opgetrommelde Engelse toerist liet zich op de valreep ook niets wijsmaken en weigerde bij nader inzien zijn medewerking. Zo’n ring door je neus, dat werkt vast als een rode lap op een stier. Dat moet hij gedacht hebben. Hij zag er liever van af.
Maar geen nood. De show must go on. En je zult het niet geloven. Daar verscheen plotsklaps uit het niets die verrekte Sinterklaas weer in mijn ooghoek. Met ontbloot bovenlijf nog wel.

Hij had een behoorlijke buik en kende nauwelijks gêne. Geen nood. Voor moeilijke klussen is altijd wel een goedheiligman te vinden. Alle hens aan dek voor good old piercing koning, Dikke Dennis. Gewillig en breeduit lachend zakt hij met zijn wilde grijze manen, horizontaal op de snijbank onderuit. Zonder schimmel tussen zijn benen spartelt zijn kleine pieliewielie nu ietwat tegen. “Doe dan toch maar liever in mijn balzak, lieverd.” De presentatrice denkt niet langer na. Met trillende handen wordt de naald gezet. Ik durf niet meer te kijken. De zak van Sinterklaas gepierced.

Al neuriënd zap ik verder. “Hij is voor groot en klein, groot en klein, groot en klein. Hij is voor groot en klein voorzien van taai en marsepein.”

17-11-2009

Project Buiten Om (7): Commissievergadering

Een donkere hemel tekent zich af boven ons huis. Het stormt en dondert rondom hem heen. Het huis schudt op zijn grondvesten. In december wordt zijn lot bezegeld. Het zal voor niemand wijken. Niet voor geld of gouden regen. Met hart en ziel strijdt het voor zijn plek. Voor eigen huis en haard.

Het is vijf voor twaalf. Alle zeilen worden bijgezet. Rechtsbijstand moet worden ingeschakeld, een nieuwe commissievergadering staat voor de deur. Ik moet nog die en die bellen. Is de media al ingelicht? Ik oefen hardop inspreektijd en schaaf de tekst wat bij. Vlug nog wat printjes maken. Heb ik de laatste mails beantwoord? Is iedereen benaderd, op de hoogte? Langzaam daalt de adrenaline in.

De raadszaal stroomt vol. De raadsleden hebben hun verdict al lange tijd klaar. Heilige huisjes bibberen. De voorzitter neemt het woord en luidt het eerste agendapunt in. Geritsel van papier en gekuch vanaf de publieke tribune, brengen hem tot een ander inzicht. “O ja, bijna vergeten, we hebben ook nog burgerijspreektijd, beste voorzitter van Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM, u mag.” Ik loop naar voren en roep hardop: “O, dat is fijn.”

“Beste raadsleden, u als vrachtwagenchauffeur hebt de keuze tussen enerzijds een route met 12 stoplichten, 7 km lang en anderzijds een route met 6 stoplichten, 3 km lang. Wat kiest u dan?”
De keuze is duidelijk, dat wordt tracé Buitenom. De bewoners langs dit tracé en in Helmond West zitten straks met de gebakken peren, met onveiligheid, foute lucht en helaas een hoop herrie.

“Geachte raadsleden, stop het ASP navelstaren, laat het stedelijk ringsteken los. Vanaf Julianalaan, via Schotense- en Brandevoorterdreef ligt de oplossing al jaren klaar. Brandevoort is ingericht voor een vierbaansweg en heeft al een tunnel paraat. Geen huizensloop meer nodig. Overdag is er nauwelijks verkeershinder. Iedereen is werken. Weinig luchtverontreiniging en veiligheid gegarandeerd.” Hoezee, het Brandervoorter-tracé stelt iedereen tevree.

“Tot slot, beste raadsleden, draag zorg voor mogelijk gedupeerden in Helmond West, ook al dienen zij het algemeen belang. Blijf waakzaam, belofte maakt schuld. Voorkom het betalen van een dure rekening.”

Het woord is op 1 december aan de gemeenteraad. Elf fracties hebben hun advies uitgesproken. Zeven fracties geven het wijkontwikkelingsprogramma een volledige “go”. Vier fracties houden dapper een voorbehoud. Ambitieus en ondemocratisch zette B&W haar eigen raadscommissies voor het blok. Zonder ballen en amper in staat om zelf te oordelen, honoreren zij nu zonder inspraak en wederhoren, braaf de voorgekauwde doelen.


Mien


05-11-2009

Van Puffelen goes to Rio

Het is 10 graden en de zon schijnt. Ik heb de stretcher buiten gezet. Ik rek me eens goed uit en zet mijn zonnebril op. Pina Colada blinkt uit het glas en kijkt me gulzig aan. Drink me, drink me. Uit een ouwe jukebox klinkt muziek. “When, my baby, when my baby smiles at me I go to Rio, de Janeiro!” Ik glij uit mijn ochtendjas en neem een flinke klodder zonnecrème, antivries. Zorgvuldig smeer ik ook mijn knieholtes en de randjes boven mijn zwembroek in. Je weet maar nooit. Life smiles at me. Ik hang mijn teenslippers aan een kale wilgentak en vlei mij neer op de stretcher. De kranten die erop liggen kraken onder mijn gerimpelde billen. Oud nieuws. Ik kijk uit naar de nieuwe dag en tevreden laat ik mijn hoofd rusten op mijn blote armen. Uit de boom naast me dwarrelen goudgele bladeren langzaam naar beneden. Een briesje waait er zacht doorheen. De bladeren vallen neer op rode stelen van een takkenbos. Fel licht schettert uit de hemel. De kleurenfanfare die voor mijn neus voorbij trekt doet me denken aan een verlaat bloemencorso.

Ik sluit mijn ogen en sluimer langzaam in slaap. Ik zweef met stretcher en al door de lucht. Het is koud hierboven. De rillingen lopen langs mijn rug. Ik trek wat oude kranten over me heen. Wreed wordt mijn droom verstoord. Naast me staat een man in uniform. Hij kijkt me streng aan. “Van Puffelen, is het weer zo ver? Het najaar is je naar het hoofd gestegen.” Verstrooid strijk ik door mijn verwilderde baard. “Hoe kom je aan die stretcher?”, vraagt de man. De vraag overvalt mij. “Nou, … ehhh, die heb ik …ehhh, die is van ik ja!” ‘‘Pardon?” ‘‘Nou, hij stond bij de deur, hij was van niemand.” “Waar, bij welke deur?” “Nou bij ik ja, naast de vd.” “Van Puffelen, hier word ik heel moe van! Heb jij godverrr … deze stretcher bij de voordeur van de IKEA, naast de V&D meegenomen?” “Yes, sir, I’m sorry!” “Wel, van Puffelen, dan hebben we een probleem.”

De man in uniform haalt behendig zijn camera uit zijn holster en legt grijnzend van Puffelen vast op de gevoelige plaat. Het is ook werkelijk waar een prachtig tafereel. Van Puffelen op de stretcher, gezeten naast een minitafeltje met Pina Colada, een vette glimlach op zijn gezicht, in zijn bloterik, met zonnebril en strooien hoed. En dat bij 10 graden Celsius. De blaadjes dwarrelen nog steeds langzaam uit de boom omlaag. Uit de jukebox klinkt nu een ander lied. “When I see myself in times of trouble, mother Mary comes to me, let it be.”

Argeloos en zich van geen kwaad bewust haalt van Puffelen een aardappelschilmesje te voorschijn. Naast het glas Pina Colada ligt een overrijpe ananas. “Ook een stukje?” De man in uniform gebaart. “Nee, van Puffelen, later, ik ga eerst even de foto’s uploaden en afdrukken. Daarna kom ik terug.” Een paar dagen later valt zo maar ergens in Nederland een kaart op de deurmat. Een fotokaart met een glimlachende man met grijze baard, zonnebril en strooien hoed. Groetjes uit Rio de Janeiro, de zon schijnt, het is hier 10 graden, ondertekend: van Puffelen, park Holland.

Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Najaarsdepressie
Verplicht woordgebruik: Bloemencorso, aardappelschilmesje en camera
Verboden woordgebruik: Herfst, kredietcrisis, storm, verdriet en tranen
Aantal woorden: 250 - 800


26-10-2009

Project Buiten Om (6): Forum met fractievoorzitters

Besluitvorming over wijkontwikkelingsprogramma Helmond West komt steeds dichterbij. Het is goed om in een project achterom te kijken. Zo ook in dit project dat algemeen en individueel belang moet dienen. Soms lijkt het alsof die twee voortdurend met elkaar in oorlog zijn.

Cruciaal in oorlogsvoering is bevoorrading en communicatie van juiste informatie. Niets is zo verraderlijk als informatie foutief weergeven of uitleggen. “Wat gezegd wordt, is dat ook gehoord? Wat gehoord wordt, is dat ook begrepen? Wat begrepen wordt, is dat ook begrepen als bedoeld? Wat bedoeld wordt, is dat ook akkoord bevonden? Wat akkoord bevonden is, wordt dat ook gedaan? Wat gedaan wordt, blijft men dat ook doen?” Gelukkig valt elke communicatiemuur te beslechten.

Dat gebeurde ook tijdens de Wijkforumavond in Helmond West waarbij alle fractievoorzitters waren uitgenodigd om te discussiëren met wijkbewoners. Het bracht wijkbewoners en politiek dichter bij elkaar, De politiek schrok van de tekortkoming in de communicatie van haar eigen gemeente naar wijkbewoners en henzelf. Uit een hoge hoed kwamen stellingen tevoorschijn waarop antwoorden op vragen niet langer schuldig bleven. De standpunten van de politieke partijen waren lang niet zo verrassend als de keuzes die B&W in het geheim maakte binnen het wijkontwikkelingsprogramma.

De gemeente doet haar best om alle neuzen dezelfde kant uit te laten wijzen. Dat werd ook tijdens de commissievergadering Ruimtelijk Fysiek van 13 oktober weer duidelijk. Een gelikte presentatie zorgde voor misleidende beeldvorming. Zo was een zonovergoten Warande handig gefotoshopt in tracé Buitenom. In het Cortenbachtracé stonden alleen maar kale herfstbomen gefotoshopt. Dichterlijke internetvrijheid zullen we maar zeggen.

Voorafgaand aan de commissievergadering had ik 5 minuten spreektijd aangevraagd. Hierin bracht ik 10 standpunten uit de zienswijze van belangenvereniging BUITEN(ONS)OM naar voren. Dat rechtte de ruggen van wethouders en commissieleden. Diverse redenen tegen completering van de stedelijke ring in woonwijk Helmond West haalde ik aan. Mocht de gemeenteraad in december instemmen met één van de tracékeuzes, dan komt de vereniging in verzet en wendt alle juridische mogelijkheden aan, indien vóór het raadsbesluit geen concrete compensatiemaatregelen zijn vastgesteld.

De belangenvereniging heeft geen contact gelegd met andere verenigingen binnen de wijk, uitgezonderd de Dahliavereniging en Volkstuin de Apostelhoeve. Wij zijn van mening dat Stichting Buurtbeheer Helmond West en Belangenvereniging de Vaart vooraf gepeopled zijn door gemeente Helmond en woCom. Er bestaan vermoedens dat het onderzoek naar bewonerswensen in Helmond West heeft plaatsgevonden onder een selectief gezelschap bewoners, die diverse belangen hadden bij bepaalde keuzes uit het nu voorliggende wijkontwikkelingsprogramma. BUITEN(ONS)OM beoogd neutraliteit en voelde derhalve geen behoefte om met beide verenigingen in contact te treden.

Met de gemeente Helmond zijn slechts twee contactmomenten geweest. Op 6 juli vond de slecht-nieuws-overval plaats door de coördinerende wethouder. Op 30 september heeft de gemeente kennis gemaakt met de belangenvereniging. Onze zorgen over gebrekkige communicatie werden nauwelijks gehoord, nietig verklaard en daarmee niet onderkend door de coördinerende wethouder. Er restte niets anders dan gezamenlijk te verklaren dat gemeente en belangenvereniging door het dichter bij elkaar waren gekomen en dat beiden zich zullen inspannen voor betere communicatie.

De belangenvereniging staat nu op de kaart en is een gesprekspartner waarmee rekening gehouden moet worden. Helaas ziet de gemeente zichzelf niet als gesprekspartner. Liever legt ze besluitvorming op van bovenaf. Zij weigert de hand in eigen boezem te steken. Gezien de omissie rondom de zorgbrief van de belangenvereniging aan het college is dit het minste dat je zou kunnen doen. Kortom het interesseert de gemeente Helmond geen hol. Nu maar hopen dat datzelfde hol geen lotsbestemming wordt voor mogelijk gedupeerden.

Mien

Klik hier voor de video die Hart voor Helmond maakte tijdens de Wijkforumavond


Aardappelschilm

Ik rij paard door een bos en zie onder mij de paddenstoelen verschrompelen. Ik ruik gif, modder en vergankelijkheid. De wind galoppeert door mijn dunne grauwe haren, die stilletjes vergaan. Zij bevinden zich net als ik in een verlaten bos. De geur van ammoniak werpt blokkades op in mijn hersenen. Ik dool in duisternis, gelijk een camera obscura. Daar waar het denken stopt maakt gevoel mij angstig. Mijn spina kreunt en krijst van strammigheid. Ongetemd gaat de natuur te keer. Ik ervaar lijf en leden als een verdord en stokkend bloemencorso. Weemoedig laaft mijn neus zich aan dahliatabak. Duizend kleuren schieten aan mij voorbij. Schril is het contrast met dat wat voorheen nog bloeide. Uit mijn brein borrelt onwillekeurig tekst naar boven: “O zompig moeras trek mij niet ten onder en laat Shrek en Hulk ongemoeid. Groene asbest is onverteerbaar en laat sporen na”. Spierpijn en depressie jagen nu wedijverend en koortsachtig door mijn lijf. Ik ga op zoek naar de remedie voor een nieuw welbevinden. Ik ga op zoek naar aardappelschilm. De levenselixer van de nieuwe eeuw.

Aardappelschilm groeit alleen onder essen. In directe nabijheid van asterixen. Diep in het bos vind ik uiteindelijk wat ik zoek. Een bosje asterixen rijst als kleine obelixen op uit de grond. Het levert een prachtig panoramix. De vlakogige knollen zijn goed zichtbaar, evenals hun rode ruwe schil. De knollen zijn ook zeer goed te gebruiken voor het maken van friet, maar ik heb slechts de bast nodig. Ik trek mijn snoeimes. De vlezige aardappelschilm tiert welig tussen de essen en ik snoei naar hartenlust. De kleurrijke essen, in het najaar ook wel aardappelschilmesjes genoemd, zijn voorwaardenscheppend voor een goede gezondheid in het najaar. Aardappelschilm in de juiste dosering, snijdt hout en schraapt de keel.

De bloeivorm van aardappelschilm is uniek en zeldzaam. Het vormt prachtige bloemen in het najaar die lang houdbaar zijn en beschikken over een geneeskrachtige werking. Dit was al bekend ten tijde van het Romeinse Rijk. Men verwerkte aardappelschilmbloemen in het hoofdtooi van de paarden die deelnamen aan de paardenwedloop te Rome, gehouden op via del Corso. De schilmbloemen van de hoofdtooi van het winnende paard werden na afloop verpulverd en verwerkt tot olie. Een paar druppels van deze olie riep krachten in de mens naar boven die ongekend waren. Het gaf nieuwe energie en klaarheid aan donkere dagen. De Romeinen breidden hun imperium uit mede door deze toverdrank. Een toverdrank vervaardigd volgens een oeroud Gallisch recept. Credo quia absurdum.

Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Najaarsdepressie
Verplicht woordgebruik: Bloemencorso, aardappelschilmesje en camera
Verboden woordgebruik: Herfst, kredietcrisis, storm, verdriet en tranen
Aantal woorden: 250 - 800

19-10-2009

A few days of Lowland life (2)

De tweede dag of Lowland life begint rustig. Om 11 uur verzamelen zich de eerste Lowlanders voor de hoofdingang. Eerst even de Lowlandskrant lezen. Deze biedt een prachtige weerspiegeling van hoe Planet Lowlands weer geshaked heeft de afgelopen dag. De zon breekt al door. Om de hoek bij de 24uurs tent laait de muziek op en wordt stevig gedanst. Voor sommige de morning-start. Voor anderen de morning-after party? Who cares?

Het festivalterrein opent haar deuren. Er volgt een run naar diverse oplaadstations. Telefoon, fotocamera, portemonnee en maag, alles wordt geladen. Ik lever de batterij in van mijn fotocamera bij het centrale oplaadstation. Voor mijn maag kies ik een omeletje Van’t Land, vertrouwde Nederlandse kost. Mijn maag durft exotisch en buitenlands eten nog niet aan. De koffie laat ik snel volgen door Twents gerstenat. De zon priemt fel en maakt dorstig. Nog moe van gisteren luister ik naar het fluwelen stemgeluid van Nina Kinert. Lowlands ontwaakt langzaam.

Vandaag wordt het een dagje slenteren en theater en cultuur snuiven. Kunstmakers duiken links en rechts vanuit de publieksstromen op. Les Grandes Personnes en grote nieuwsgierige kikkers hebben veel bekijks. Franse mime viert hoogtij op Lowlands. Ik laat me verleiden voor een mobiele stoelendans gepresenteerd door een negroïde Ad Visser look-a-like. Helaas heeft hij mijn verzoeknummer Love Shack van de B-52’s niet bij zich. Ik zwijmel op onvervalste soul van Radio Barkas. Cést une voiture qui fait la musique. Een bruine Lada met draaitafels verwerkt in de portieren doet de rest.

De zon wint het vandaag van de muziek. Het is te heet om lang te vertoeven in de megatenten. Gelukkig geeft de stand van Amnesty International een beetje verkoeling. Hier kun je voor een muntje een frisse douche nemen en het goede doel steunen. Op de achtergrond klinkt Moke uit de boxen van de Bravo-tent. Benjamin Herman geeft nog even acte de présence, uiteraard in Armani en met sax. The Damned Crooked Garbage laat ik voor wat het is. Te veel ouwe herrie. Liever beluister ik de drijvende Diva die, genesteld in een rok van kleurrijke paraplu’s, op Lake Lowlands diverse aria’s ten gehore brengt uit la Bohème van Puccini.

Ook het Stedelijk Museum is dit jaar aanwezig op Lowlands. Culture rukles. Ik laat mezelf fotoshoppen in een foto van een kunstwerk van het Stedelijk. Ik kies voor het varken van Jeff Koons. Langzaan duw ik het varken het kader uit.
Het muzikale hoogtepunt van de zaterdag vormt ongetwijfeld hiphop sensatie Kyteman. Ontroerd luister ik met mijn vrouw naar de prachtige trompetsolo van Colin Blenders. Kyteman’s verrassend repertoire en de mix van diverse muziekstijlen verbindt alle aanwezigen in de Alpha-tent. Dit is wat Lowlands groot maakt en groot houdt.

Met nog een vleugje Kaiser Chiefs keren we terug naar de groene camping en verwonderen ons over het assortiment aan tenten. We schieten beiden spontaan in de lach. Voor ons rijst een grote roze borst op uit het gras, voorzien van een heuse tepel. In deze tent wordt tijdens Lowlands niet alleen geslapen.







07-10-2009

Project Buiten Om (5): Gesprek met gemeente

Sinds kort heb ik twee nieuwe banen. Semiambtenaar op mijn werk en semiambtenaar thuis. Opgeteld mag ik me fulltime ambtenaar noemen en kom ik wekelijks ruim boven de zestig uur noeste arbeid. Alles voor de goede zaak. Het inlezen van dossiers is verworden tot sport. Dossiermap nummer drie is in de maak. Het voorzitterschap van de belangenvereniging kost veel tijd maar loont de moeite. Langzaam begint het netwerken vruchten af te werpen.

Zo stond de opbouwwerker plots op mijn voicemail. Vers terug van vakantie had hij geluiden van onrust gehoord in de wijk over de wijkontwikkelingsplannen. Of ik op gesprek wilde komen. Ik was verrast. Zou de gemeente Helmond en woningbouwvereniging woCom eindelijk rooksignalen gaan herkennen? Ik had een onderhoudend gesprek, over onrust in de wijk, slechte communicatie, het klein houden van informatie en de oprichting van belangenvereniging BUITEN(ONS)OM. De tam tam snelde ras door naar hogere regionen in het ambtelijke apparaat.

Zo stond de senior projectmanager Samenleving & Economie van de gemeente twee dagen na het gesprek met de opbouwwerker op de voicemail. Een aantal wethouders wilden graag kennismaken met het bestuur van belangenvereniging BUITEN(ONS)OM. Zo gezegd zo gedaan. In een onderhoudend gesprek werd duidelijk gemaakt waar de belangenvereniging voor stond en wat de aanleiding was voor de oprichting. Het opkomen voor de belangen van de mensen die gedupeerd worden door op handen zijnde wijkontwikkelingsplannen, en de beperkte en slordige communicatie van de gemeente naar wijkbewoners en gedupeerden.

Met dit laatste was de coördinerend wethouder Helmond-West het niet eens. Hij vond dat hij er goed aan had gedaan de gedupeerden vlak voor de zomervakantie thuis te bezoeken. De gemeente had in samenwerking met woCom inloopavonden voor de wijkbewoners georganiseerd. Daarmee was voldaan aan de noodzakelijke communicatie en het verzoek van de klankbordgroep de bewoners tijdig in te lichten. Helaas vergat de wethouder te vermelden, dat de plannen die gepresenteerd werden tijdens de inloopdagen, voorgekauwd zijn door het college van B&W. Hij vergat te vertellen dat de raadscommissies niet over de gemaakte keuzes in het wijkontwikkelingsplan gekend zijn.

Dit blijkt onder andere uit het rapport dat op 23 juni 2009 door de gemeente is opgemaakt, genaamd ‘Zuidwesttangent stedelijke ring: Tracékeuze gedeelte Helmond-West’. Hierin wordt de voorkeur beargumenteerd voor de keuze tracé Buitenom boven de keuze tracé Cortenbachstraat.
Helaas heeft de raadscommissie dit rapport niet mogen inzien, zelfs niet voorafgaand aan de commissievergadering Ruimtelijk Fysiek die plaatsvond op 25 augustus, twee maanden na de totstandkoming van het rapport. Op 13 oktober mogen de raadscommissies op een voorgekauwd rapport commentaar leveren. Ik wens ze daarbij veel wijsheid en sterkte toe.

Het onderhoud met de coördinerend wethouder Helmond-West, de wethouder Stedelijk Beheer, Verkeer en milieu (wethouder Stedelijke Ontwikkeling, Volkshuisvesting en Grondzaken was verhinderd), de senior projectmanager Samenleving & Economie, de projectleider wijkontwikkelingsplan Helmond West en de senior medewerker communicatie had een positieve uitwerking. De banden zijn versterkt en we zullen elkaar directer op de hoogte houden van informatie. Onze ‘club’ wordt eindelijk serieus genomen. Met een knipoog naar wijsgeer Aristoteles.

Intussen heeft de vereniging niet stilgezeten. De eerste algemene ledenvergadering heeft plaatsgevonden en de vereniging breidt zich verder uit. Met een gerust hart maakt het bestuur zich op voor de forumavond, die zij zelf organiseert, over de wijkontwikkelingsplannen Helmond-West. Negen fractievoorzitters en een raadslid nemen plaats aan de forumtafel. Diverse media zullen verslag komen doen. Ik ben benieuwd of er nieuw licht gaat schijnen op de acht bouwstenen uit het wijkontwikkelingsplan. Op dit moment verkeren wijkbewoners Helmond-West vooralsnog in een levensfase van uitgesteld geluk. Herfst en winter komen langzaam naderbij. Het thuis, de tuinen, de woningen, ze mogen even rusten.

Mien



30-09-2009

A few days of Lowland life (1)

Het is vrijdagochtend en ik popel. White lies wacht op mij. Natuurlijk ben ik veel te laat. Het oponthoud langs de dijk en de pitstop bij Hans en Grietje nekt me. Gelukkig wordt me een weg binnendoor gewezen. Door de polder. Blij steek ik mijn hoofd het raam uit mijn auto en roep luidkeels: “Lowlands here we come”. Braaf volg ik de roodwitte afzetlinten en aankondigingen van breed glimlachende vrijwilligers. De auto kan drie dagen uitrusten.

Ik zeul samen met mijn vrouw onze hoogstnoodzakelijke bivakkeerspullen richting Lowlandsentree. Na een uur wachten ontvang ik het felbegeerde polstrofeetje: polsband Lowlands 2009. Die gaat voorlopig niet meer af. De keuze valt dit jaar op de groene camping. Hij staat al bomvol. Langzaam zwellen zinderend de eerste muzieknoten aan. Nerveus worden links en recht rondom ons heen de laatste tentharingen de polderklei in gejast. Een kleurrijk garnizoen van iglotentjes is neergestreken. Lowlands kan eindelijk beginnen.

Vijf witte torens kijken me glimlachend aan. Ze lonken en spuwen witte rook tegen een blauwe hemel. Het is prachtig weer. De bewaking leest de ouderdom van mijn gezicht. Ik kan zo doorlopen en betreed de heilige grond van weer een perfect kunstzinnig gepimpt Lowlandsterrein. Halleluja. Snel oordoppen scoren, want we willen wel drie dagen lang genieten zonder oorcrashes. Eerst munten tappen en dan vooral snuiven, veel snuiven. Muziek, mensen, geuren, kleuren. Op naar het eerste optreden.

Even wennen aan de nieuwe terreinindeling. Lily Allen trapt voor ons af. Langzaam komt ze op gang en neemt het podium geraffineerd met finesse in beslag. De condooms, verspreid voorafgaand aan het concert, vliegen plots om de oren. Fuck you! Vanachter haar donkerblauwe maskerade blaast ze stoom. Ze kan het roken niet laten. Rondom mij heen vallen bosjes tieners in katzwijm. Het is vroeg en de hormonen gieren al door de keel. Dat maakt dorstig. De eerste biertjes smaken goed.

Faith no more is reunited. De Alphatent zindert. Een groots optreden waarbij the old boys met een prachtige playlist een intieme sfeer weten te creëren in de mega Alpha-tent. Op zich al een prestatie. Voor the Prodigy is het nu slechts een kwestie van inkoppen. Deze podiumdieren hebben niet veel nodig. Een stevige show wordt neergezet met een perfecte mix van beats en lichteffect. Binnen no time staat de hele Alpha-tent op zijn kop. De adrenaline giert door de lucht. Wat een feest. Nog onder de indruk van deze energieboost loopt het festival terrein langzaam leeg.

Op zoek naar de tent. Hij is nieuw en dus is ie kwijt. Na 10 minuten zoeken in het pikkedonker nodigt het benevelde tentdoek niet echt uit om te slapen. Het luchtbed werkt ook niet echt mee. Sterker nog het laat zich helemaal gaan. Met een diepe zucht stoot het zijn laatste adem uit. Ik ga plat onder zeil.
Het is weer vroeg ochtend. De wachtende rij voor de damesdouches nodigt niet uit. Dat moet ook de vrouw gedacht hebben die voor mij in de rij staat bij de herendouches. Een vrouw met ballen.

Fris en fruitig gaan mijn vrouw en ik eerst op zoek naar Lowlands Hema–campingwinkel. Twee luchtbedden a.u.b. Tweepersoonsluchtbedden worden hier niet verkocht. Vreemd, zou je denken. Gisteren hoorden we nog twee tieners mompelen: Ik kon niet slapen vannacht, ik lag voor het eerst alleen in en tent. Wat? Alleen in een tent? Op Lowlands slaapt niemand alleen in een tent.
Bij twintigers loopt de conversatie iets anders: Lieverd, ik wil dat je nu terug komt. Onmiddellijk. Ik weet dat je aan het zoeken bent!

Lowlands, een uitlaatklepfestival voor jong en oud, voor muzikale, alcoholische, creatieve en spirituele fun en exposure. Verbondenheid in diversiteit in mens, cultuur en muziek.







14-09-2009

Project Buiten Om (4): Oprichting belangenvereniging

De zomervakantie is voorbij. Een vakantie van hard werken. In de luwte van de zomer heb ik een wezenlijk en allesomvattend dossier opgebouwd. Uit noodzaak geboren. Een dossier van oorzaak en gevolg, feiten en misvattingen over mijn geliefde wijk, Helmond West. De gemeente gooide vlak voor de zomervakantie een ‘bom’ op onze wijk. Een schok ging door de wijk nog voor de scherven vielen.

Waarom besloot de gemeente na dertig jaar beeldvorming rondom het Cortenbachtracé plots van koers te wijzigen? Waarom koos men voor completering van de stedelijke ring, de variant Buitenom?
Benieuwd naar wie in onze wijk voor en tegen sloop waren en wie geen mening hadden, zette ik een enquête uit. Een flink aantal huurders en kopers van huizen, bedrijven en garageboxen bleken tegen het nieuw voorgestelde tracé en tegen sloop te zijn.

De gemeente besteedde na het gooien van de bom geen aandacht meer aan de zaak. Dat deed me besluiten om de krachten in onze wijk te bundelen. Met goede argumenten trachtte ik voorbarige besluitvorming van de gemeente te keren. Een aantal buurtgenoten dacht hier hetzelfde over. Op 10 augustus 2009 zag Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM het licht. Een driekoppig bestuur was gauw gevormd evenals verenigingsstatuten. Belangen behartigen van leden met betrekking tot leefbaarheid en kwaliteit van de woonomgeving werd het hoofddoel van de belangenvereniging.

De eerste activiteit was het wakker schudden van college B&W en de gemeenteraad. Dit deden we middels een ingezonden brief die ook aan de pers overhandigd werd. De brief verwoordde het leed, ons aangedaan in de wijze van communiceren van de wijkontwikkelingsplannen. We spraken in de brief onze zorg uit over hoe de belangen van gedupeerden behartigd zouden worden indien de plannen doorgang zouden vinden. Een algemeen belang dienend mogen individuele belangen nooit uit het oog verloren worden.

Het afgegeven signaal werd door de media snel opgepikt. Omroep Brabant en het Eindhovens Dagblad besteedden ruime aandacht aan de bominslag in onze wijk door het houden van interviews onder belanghebbenden en mogelijk gedupeerden.
De gemeente en politiek toonde zich verrast door de berichtgeving. Dat bleek tijdens de eerste raadscommissievergadering Ruimtelijk Fysiek op 25 augustus. Voor het eerst stond het nieuwe wijkontwikkelingsplan Helmond West op de agenda, meer dan een maand nadat de bewoners waren geïnformeerd.

Een volle publieke tribune toonde demonstratief spandoeken en kennis van zaken. De commissieleden waren verrast. Echter nog meer door de minimale berichtgeving vanuit de gemeente. Een magere powerpoint presentatie van de projectleider en een dun verhaal van coördinerend wethouder Helmond West en wethouder Stedelijke Ontwikkeling, Volkshuisvesting en Grondzaken viel de raadscommissie ten deel. Wethouder Stedelijk Beheer, Verkeer en Milieu was helaas verhinderd.

Het ontbreken van enige financiële onderbouwing van de plannen werd terecht door de raadscommissie als onvoldoende beschouwd en verworpen. De commissie kreeg het gevoel voor een keuze te worden gesteld voor een oud, onbekend en niet opgetekend plan en een nieuw, onzorgvuldig onderbouwd plan. De coördinerend wethouder Helmond West voegde eraan toe dat het oude plan nooit concreet is uitgewerkt, maar wel in zijn concept is afgewogen tegen het nieuwe plan. Dan mag je toch veronderstellen dat de nodige argumenten voor de verandering van de keuze zijn doorberekend en vastgelegd. Niets is minder waar.

Het blijft nu wachten op een vergelijkend warenonderzoek. De coördinerend wethouder kon niets anders doen dan een uitvoerige verslaggeving van beide plannen toezeggen. Daarmee werden zowel de projectleider als de verantwoordelijke wethouders teruggewezen naar de teken- en rekentafel. In oktober zal een nieuwe raadscommissievergadering over Helmond West plaatsvinden.

Misschien wil de gemeente Helmond alleen maar trompetgeschal horen over haar troetelkind wijkontwikkelingsplan Helmond West. Niet echt realistisch. Met duidelijke informatie creëer je een groter draagvlak, dan burgers te overrompelen met wilde plannen om die vervolgens door de strot te duwen. Het wijkontwikkelingsplan Helmond West moet vooral geen nieuwe luchtbrug worden, zoals ook de Traverse die voor velen in aanvang was. De bewoners in Helmond West zitten niet te wachten op sloop van gedroomde en gerealiseerde paleizen die verworden tot luchtkastelen in een nabije toekomst.


Mien





20-08-2009

Project Buiten Om (3): Gebrekkige communicatie

Het is ruim een maand geleden dat coördinerend wethouder wijkontwikkeling Helmond West mij op de hoogte bracht van voorgenomen plannen om het ontbrekende stuk van de stedelijke binnenring door onze straat en huis te laten lopen. Het nieuws deed mijn hoofd en hart behoorlijk op hol slaan. De enige zorg die onmiddellijk bovendreef was, hoe kom ik aan informatie en waar haal ik advies?

Slapeloze nachten deden mij het internet afstruinen naar nieuws op webpagina’s van gemeente en media. Ik verdiepte mij in de historie en actualiteit van de voorgenomen plannen en kwam tot verrassende ontdekkingen. Wat mij vooral verbaasde was de louter positieve berichtgeving in de diverse media rondom de wijkontwikkelingsplannen.

De plannen, gepresenteerd aan de buurtbewoners tijdens inloopdagen op 14 en 20 juli, zouden met groot enthousiasme ontvangen zijn. Ik was er zelf bij. Ik moet toegeven, prachtig gedocumenteerd en gekieteld door een overdaad aan hapjes en drankjes, werden de plannen door gemeente en woningbouwvereniging woCom aan ons gepresenteerd. Het meeste aandacht kregen de met gemeentelijke logo versierde bonbons die op een gum leken. Ik bedacht meteen welke plannen ik ermee uit zou willen gummen.

De euforie van de inloopdagen werd zeer zeker niet gedeeld door degenen gedupeerd door de voorgenomen plannen. Integendeel. Mijn lieve buurvrouw, al meer dan 50 jaar trouwe bewoonster van een huurhuis, kreeg plompverloren, de volgende informatie van een woordvoerster van de woCom: “Mevrouw, uw huis staat bovenaan de lijst om gesloopt te worden, kijk maar, eind 2010 begin 2011; u krijgt eenmalig circa 5000 euro inrichtingskosten voor uw nieuwe huurhuis. Dit bedrag is inclusief de kosten die u maakt voor het inrichten van een eventuele tijdelijke tussenwoning.”

De schrik sloeg haar om het hart. Wat nu? Deze boodschap werd voorbarig en onbeschoft gebracht. Zeker gezien het feit dat de raadscommissie Ruimtelijk Fysiek, die normaliter waakt over wijkontwikkelingsplannen, nog niet eens volledig op de hoogte was gesteld van de plannen. Die zouden pas veel later, op 25 augustus, aan de commissie gepresenteerd worden. De besluitvorming door het college van Burgemeester en Wethouders zou zelfs pas in december plaats vinden. Ach, een gewaarschuwd mens telt voor twee, nietwaar?

Het noodzakelijke leed van gedupeerden wordt klein gehouden. Door minimale, late of zelfs geen enkele kennisgeving aan belanghebbenden. Eigenaren en huurders van de Dahlia-, de Speel- en de Volkstuin en ook de eigenaar en huurders van bedrijfspanden en garageboxen zijn pas vijf voor twaalf ingelicht over de op handen zijnde plannen. Ze zijn op het allerlaatste moment uitgenodigd voor een informatieavond. Verdere berichtgeving en communicatie, hoe om te gaan met gedupeerden, laat op zich wachten. Nog steeds. Een verantwoordelijke en noodzakelijk taak voor de gemeente zou je zo denken.

De berichtgeving over de wijkontwikkelingsplannen is eenzijdig en gekleurd. Cijfers worden door gemeente en diverse media, incompleet weergegeven of vergeten. Er zou sprake zijn van enkele relatief goede huizen die moeten wijken voor de stedelijke binnenring. De huishoudens die straks een drukke verkeersweg voor hun deur krijgen worden niet eens vernoemd. Kortom, er is slecht huiswerk gedaan. Ik besloot zelf de maat te nemen door simpelweg huisnummers te tellen. En wat schetste mijn verbazing?

Het voorgenomen “Tracé Buiten Om” treft niet slechts enkele maar vele huizen en daarnaast ook bedrijven. Maar liefst 92 huishoudens zijn de pineut. Hiervan moeten er 64 hun huis verlaten wegens sloop. De gemeente ziet 80 garageboxen, inclusief huurders met bedrijfsvoering, en zes bedrijfspanden over het hoofd, allen gehuisvest binnen het nieuwe geplande tracé. De gemeente gaat helaas wederom buiten alles en iedereen om. Gelukkig spreken feiten en cijfers altijd voor zichzelf. Mogelijk is het oorspronkelijk gekozen Cortenbachtracé toch een beter alternatief.


Mien



06-08-2009

Zaadmannen

Het is hartje zomer en ik lig stil te wachten totdat iemand mij neemt. Voordat het gebeurt ben ik al twintig keer betast. Werkelijk waar, gênant gewoon. Men kan niet kiezen tussen mij en de rest. Dat snap ik best. De klant wil waar voor zijn geld. Hij wil kunnen kiezen. De één valt voor een slanke lijn, de ander voor een gladde huid. Het zijn net kinderen. Ze kunnen toch ook kijken met hun ogen in plaats van met hun handen? Aha, de keuze valt op mij. Eindelijk.

Ben ik blij dat ik nu eindelijk weg mag uit dit duffe hok. De houten wanden begonnen mij al te benauwen. Ik doe mijn uiterste best om er goed uit te zien voor mijn klant en glim van trots. Voor hem ben ik gewoon een lekker groen rijp ding. Mijn klant kan tevreden zijn. Vanuit het hok kijken mijn collega’s mij jaloers aan. Ik zie ze denken: Waarom zij en niet ik? Ach, hoe vaak heb ik dat niet gedacht. Mijn klant betaalt meteen de volle mep en samen gaan we de deur uit. Tot volgende week en fijn weekend, roept hij nog in de deuropening. Het avontuur kan beginnen.

Aan de overkant van de straat staat een BMW geparkeerd. Mijn klant opent het portier. Ik word ruw op de achterbank gegooid. De liefde is snel bekoeld. Ik heb geen naam en mijn klant mompelt voor zich uit dat hij nog wat boodschappen moet doen. Ik vlij me op de achterbank en waan me in de zevende hemel. Ben overigens benieuwd wanneer ik op het menu sta. Hij heeft vast wilde plannen met mij. Ach, als hij me vanavond van te voren goed boent komt alles goed. Ik voel me net een diva als de auto door de straten glijdt.

De BMW stopt voor de supermarkt. Na een poos komt mijn klant terug met een tas vol boodschappen en een krant. Hij opent mijn portier en pleurt de tas naast mij, ik rol bijna van de achterbank. Achter het stuur slaat meneer zijn krantje open. Na drie seconden koppen snellen gooit hij de krant verontwaardigd naast zich neer. Er staat werkelijk waar niets, maar dan ook niets in. Geen nieuws, het is komkommertijd. Nu weet ik het zeker. Vanavond ben ik de pineut en krijg ik een grote beurt. In de tas naast mij hoor ik instemmig gemompel. Vreemd. Het lijkt net alsof het tomatenblik en pak koffie beiden tegen mij zeggen, je hebt helemaal gelijk. Ik vrees het ergste.

Thuisgekomen word ik gelijk op de keukentafel gelegd. Deze meneer weet van wanten. Wat doet hij nu? Hij trekt een schort aan en wast zijn handen, kinky, maar wel zo netjes. Vervolgens trekt hij een vlijmscherp mes uit de keukenla. Ik schrik me rot. Zorgvuldig word ik van mijn gladde pels ontdaan en overdwars door midden gesneden. Daar lig ik met mijn zaadjes, open en bloot, blakend in de zon. Als zaadman heb ik niets meer in te brengen. Mijn groene zaad verdwijnt in de prullenbak en ik in een glazen slakom. Ik snak naar adem en verdrink bijna in de knoflooksaus. Ik geef mij over. Het wordt mijn laatste avondmaal. Mijn klant eet Grieks.

Mien

Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten





30-07-2009

Project Buiten Om (2): Informatieavond gedupeerden

Met tegenzin loop ik naar de basisschool. De angst voor wat komen gaat is vele malen groter dan de schrik van een kind dat zijn eerste schooldag meemaakt. De gemeente geeft informatie over de verregaande consequenties van de wijkontwikkelingsplannen. De voltooiing van de stedelijke ringweg wordt omgebogen door mijn geliefde straat en dat betekent huizensloop.

Het lood staat in mijn schoenen als ik het klaslokaal binnenloop. Twee wethouders, een gemeentedirecteur en twee ambtenaren staren mij aan. Ze ritselen wat met papier. Het lokaal loopt langzaam vol. Ik zie een hoop onbekende gezichten. Vreemd, de besloten avond was alleen bedoeld voor wooneigenaren. In plaats van 20 mensen zie ik er minstens 80. De mensen staan tot op de gang. De sfeer is timide.

De coördinerend wethouder wijkontwikkeling neemt het woord en vraagt of iedereen het nieuws over het gewijzigde ringwegplan al heeft verwerkt. Doodse stilte, we weten het pas een week. Hij legt uit dat de gemeente achteraf toch maar besloten heeft om ook de huurders en enkele bestuurders van verenigingen in de wijk uit te nodigen voor deze bijeenkomst. De gemeente was even vergeten dat ook zij belanghebbenden zijn. Slechte voorbereiding of schimmige tactiek?

Ik maak kennis met bestuurders van de Speeltuin, Dahliavereniging en Basisschool. Alleen de bestuurder van de Volkstuin ontbreekt. De gemeente kon hem niet op tijd vinden en bereiken. Ook de anderen zijn pas op het laatste moment uitgenodigd. Slechte communicatie, slechte zaak. Er is blijkbaar haast geboden met presentatie, afwikkeling en vaststelling van de wijkontwikkelingsplannen.

De mensen achter de ambtelijke tafel worden voorgesteld. Naast de gemeentedirecteur Dienst en Samenleving zijn dat de wethouder van verkeer, de projectmanager stedelijke ring en de taxateur, tevens grondaankoper van de gemeente. Er is ook een vertegenwoordiger van de participerende woningbouwvereniging aanwezig. Zij zit in het publiek. De gemeente werkt nauw samen met deze woningbouwvereniging.

De gemeentedirecteur is gespreksleider en vertelt hoe de avond eruit ziet. Allereerst geeft elke ambtenaar een presentatie over zijn rol bij de voltooiing van de stedelijke ring. Na afloop is er voldoende tijd voor reacties en vragen. Met een glimlach nodigt de directeur alle belanghebbenden van harte uit om hun kruim te spuien en stoom af te blazen, want dat zal nodig zijn.

De fantastische ontwikkelingsplannen worden flash en glossy getoond. Het algemene belang wordt benadrukt. Het zal mij worst wezen. Waar staat mijn huis? Het komt niet voor op de plattegrond. Dat vind ik in algemeen en specifiek belang zwaar kloten.
De gemeentelijke taxateur nodigt zichzelf al bijna uit. Na de vakantie komt hij in ontspannen sfeer een kijkje nemen op de te slopen locaties. Er valt dan overal over te praten en iedereen krijgt wat ie verdient. Sommige eigenaren kunnen er zelfs op vooruit gaan. Ik voel me net een klein kind dat een snoepje voorgehouden wordt.

Na anderhalf uur gemeenteshow kunnen eindelijk vragen worden gesteld. Door informatieoverload, beperkte verwerkingstijd en hete binnentemperatuur zijn de gemoederen behoorlijk lamgeslagen. Slechts een handjevol mensen heeft vragen. Ik ook. Ze spookten de afgelopen week in slapeloze nachten door mijn hoofd. Mezelf voortdurend afvragend: welk monster komt aan mijn huis en haard, hoe ziet ie eruit en belangrijker, hoe trek ik tegen hem ten strijde en wanneer?

Is er al een naam gekozen voor het nieuwe tracé? Jarenlang droeg het de naam van de straat waar het tracé aanvankelijk gepland was. De wethouder van verkeer beantwoordt de vraag. De gemeente verplaatst de aansluiting naar de rand van de wijk. De nieuwe naam wordt: Tracé Buiten Om. Pardon, mevrouw de wethouder. U vergist zich. U bedoelt eigenlijk: Buiten Alles Om. Dat is namelijk wat de gemeente doet. Plannen laat bekend maken, slecht communiceren, vlak voor de vakantieperiode. De gemeente beoogd met het nieuwe tracé twee wijkgedeelten te verbinden? Mooi niet. Maar liefst 52 percelen worden volledig gedelete. Daarmee gaat u buiten ons en alles om. Ik dacht het niet.

Mien




23-07-2009

Buitelen

Ik heb zin om een column te schrijven. Ik neem plaats achter mijn laptop en stroop mijn mouwen op. Vervolgens tover ik een leeg vel uit mijn tekstverwerker. Het eerste woord wat mij te binnen schiet is buitelen. Nou vooruit dan maar. Het woord buitelt via mijn toetsenbord het witte vel binnen. Het woord kijkt me uitnodigend aan. Wat nu?

Ik denk na en als vanzelf komt een woordenstroom op gang. De woorden buitelen in sneltempo over elkaar heen. Ik heb zin om een column te schrijven. Ik neem plaats achter mijn laptop en stroop mijn mouwen op. Vervolgens tover ik een leeg vel uit mijn tekstverwerker. Het eerste woord wat mij te binnen schiet is buitelen. Nou vooruit dan maar. Het woord buitelt via mijn toetsenbord het witte vel binnen. Het woord kijkt me uitnodigend aan. Wat nu?

Oeps. Een writersblok dient zich aan. Een kilo bonbonblok zet helaas geen zoden aan de dijk. Ik peins. Aan oeverloos gezwam heeft de lezer geen boodschap. Ik zet mijn laatste redmiddel in. Vijf eetlepels calcium. Goed voor de hersenpan. De woordenbrij komt weer langzaam op gang. Ik voel chemie. Mijn zenuwen maken overuren. Een stormvloed aan woorden vliegt op de rug van dendrieten en axionen, dwars door craniale en spinale zenuwen, via hoofd en ruggraat, linea recta naar mijn vingers. De woorden trappelen van ongeduld. Ze willen opgetekend worden. Mijn vingertoppen tintelen van energie. Ik voel elektriciteit. Met het zweet op mijn voorhoofd tik ik de woorden letter voor letter in op het toetsenbord.

Met een hoog domino-effect buitelen de woorden, in bits en bytes, één voor één het witte scherm binnen. Ze vormen samen een mooie compilatie. Het writersblok is over de kling gejaagd. Nu is het nog slechts een kwestie van de woorden in de juiste proportie te schikken en te scheren. O ja, en iets met inhoud is ook wel handig, of toch liever optekenen in een lijstje? In het kader van buitelen besluit ik te kiezen voor het laatste. Dat wordt nog een heel gepuzzel. Ik dartel en ik duikel, ik totter en ik tuimel. Ik kukel en failleer, om uiteindelijk languit te culbuteren. Duizelig neem ik afscheid van mijn column.

Mien open zenuw






14-07-2009

Project Buiten Om (1): Onheilsboodschap

In de verte in mijn straat herken ik twee silhouetten vergezeld van twee sportieve fietsen. Wethouder en opbouwwerker. Dit betekent aangekondigd slecht nieuws. Sinds kort zijn we door verschillende gremia op de hoogte gesteld van in- en aangrijpende veranderingen in onze wijk. Ik laat beide heren binnen in ons kleine paradijs. Drie jaar geleden aangekocht en grondig verbouwd.

In de woonkamer dendert op TV de Tourkaravaan richting finish. Ik nodig beide heren te gaan zitten. In de hoedanigheid van coördinerend wethouder wijkontwikkeling wordt de onheilstijding met medeleven gebracht. Er gaat op korte termijn veel veranderen in de wijk en ik wordt uitgenodigd voor een informatieavond.

De coördinerende wethouder vouwt een kaart uit op tafel. Project Buiten Om lacht mij toe in heel veel kleurtjes. Het is slechts een artists-impression, maar toch. Ik verken de coördinaten en bekijk in welke zone ons huis post heeft gevat. Juist ja. Bange vermoedens worden bewaarheid. Een donkergrijze balk loopt als een donderschicht door onze achtertuin. Ons huis, ons thuis balanceert op drijfzand.

De klap komt hard aan. Bange vermoedens zie ik vorm gevat en gematerialiseerd in miljoenen euro’s subsidie. De spade moet zo snel mogelijk in de grond. Maar wat is nu de uitgangspositie? De artists-impression doorklieft slechtst de tuin. Wordt het huis in quarantaine geplaatst door een geluidswal? Door fijn stof uitgerookt? Het lawaai van denderend zwaar transport verdrijft ons uit een miniparadijs. Duur betaald op voorschot van een dertigjarige hypotheek. We gingen hier nooit meer weg.

De coördinerende wethouder vindt het triest, deze boodschap te moeten brengen. Ik uit mijn waardering voor het persoonlijk brengen van dit slechte nieuws. Ik zoek houvast in achtergrond geluid. Mijn oren vangen flarden Tour de France. Hushovd vindt aansluiting bij Cavendish. Dit is echt, dit wordt knokken. Hier is geen ontsnapping mogelijk. Ik moet de confrontatie aan.

De wethouder drukt mij op het hart om ons goed te laten informeren. Door professionals. Straks zijn we elkaars tegenpartij. Dan moet je beslagen ten ijs komen. Het wordt me nu wel erg heet onder de voeten. Ondanks dat de tuindeuren openstaan voel ik geen zuchtje lucht. Mijn behoefte aan frisse lucht is nu erg groot. De klamheid van de buitentemperatuur en het slechte nieuws werkt verstikkend.

Ik probeer helder na te denken. Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar de uitnodiging van onze House Warming Party, drie jaar geleden. Een kaart in de vorm van een Iglo met van binnen een knapperend houtvuur. Het zal toch niet waar zijn … Tussen mijn oren klinken de tonen van een nasaal zingende Paul Simon, meelijwekkend, bijna fluisterend. Homeless.

Ik laat beide heren uit en bedank hen voor het bezoek. Als troost krijg ik mee, dat het voorkomt dat mensen er in deze omstandigheden er op vooruit kunnen gaan. Ik vraag me af hoe. Dit huis en deze plek zijn onvervangbaar. In een flits zie ik in een trots college van Burgenmeesters en Wethouders feestvieren. Voorbeeldproject Buiten Om heeft landelijk gescoord. De stad is onvolprezen op de nationale kaart gezet. Chapeau.

Ik loop de tuin in en tel de vogels en bloemen. Het vooruitgeschoven gemis doet nu al zeer. Woningbouw, zelfs vijf hoog, achter onze tuin, dat was voorzien. Een ringweg met luidruchtig en stinkend vrachtverkeer er dwars door heen is echter een bittere pil. Ik weet niet of ik die slikken wil. Adrenaline welt in mij op want ik besluit te strijden. Voor huis en haven. What doesn’t kill you makes you stronger.

Mien


09-07-2009

Muur der communicatie

Communicatie is een toverwoord en schept verwachting. Goede communicatie dient als informatie-elixer, gebracht in heldere taal, just in time, just in place en op waarde geschat. Het geeft voeding, waardering en erkenning. Duidelijke communicatie is een kostbaar goed. Zowel voor zender als ontvanger.

De Grieken wisten de waarde van communicatie goed in te schatten. Zowel in het dagelijkse leven als in de politieke arena werd volop gecommuniceerd en geredetwist. Sterke redevoeringen met onheuse informatie werden soms verheven boven de waarheid. In helder taalgebruik won het woord van de rede.

In het huidige informatietijdperk lijkt het taalgebruik vaak wollig en in mysteriën gehuld. We mailen, hyven en twitteren ons suf. Agenda’s, werkbeschrijvingen, notulen, actielijstjes, alles wordt gecommuniceerd. Door hoofd en handen pulseert een onaflatende stroom aan informatie, totdat hij explodeert aan het einde van de pijp. Server out of use en daarmee tevens de receiver.

Slechte communicatie openbaart zich in een muur van communicatie.
Want wat gezegd wordt, is dat ook gehoord?
Wat gehoord wordt, is dat ook begrepen?
Wat begrepen wordt, is dat ook begrepen als bedoeld?
Wat bedoeld wordt, is dat ook akkoord bevonden?
Wat akkoord bevonden is, wordt dat ook gedaan?
Wat gedaan wordt, blijft men dat ook doen?

Het klinkt misschien Chinees, maar muren zijn er om te doorbreken. Confucius beriep zich op ‘horen, zien en zwijgen’. De kop in het zand steken lost alleen niets op. Ook wat onwelvoeglijk is moet gehoord, gezien en verteld worden. Gelukkig bedienen spreek- en lichaamstaal zich van nuancering. Echter soms verhult nuance de miscommunicatie. Een klein verschil in het gebruik van, ik noem maar iets, her- of re- in organisatie kan grote gevolgen hebben.

Communicatie bestaat in vele vormen. Het lopende vuur is de oudste vorm en van alle tijden. Loop voor de aardigheid eens bij elkaar binnen. In het ontmoeten gaat een wereld aan informatie open en wat zo leuk is, u communiceert. U krijgt er veel voor terug. Zowel als zender als ontvanger.

Mien bouwt muren

Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten


02-07-2009

Haaks contact

Ik hang met mijn neus boven het toetsenbord. Gedachten sluimeren. Naarstig zoek ik naar juiste woorden. Ergens in een vage zone tussen neus en kruin komt alles bij elkaar. Een klein concept ontluikt, vlak bij mijn hersenstam. Het dringt zich op naar voren. Komt mij langzaam onder ogen. De boodschap krijgt vorm en maakt contact. Nu nog even woorden husselen. Het beeldhouwen in letters kan beginnen.

In het beeldscherm tegenover mij ligt een wit word-vel. Het wacht ongeduldig op vervulling. Nerveus zoeken ogen en vingers de juiste combinatie op het toetsenbord. De H is het eerst de pineut en ik hamer op zijn kop. Amechtig trilt het plastic dopje met metalen tong naar beneden. Zoekt contact met onderliggend ijzer. Mijn aanslag zet een verbinding in gang. Een kruisbestuiving tussen een verticale en horizontale lijn. Haaks contact, hoe is het mogelijk.

Onmiddellijk wordt een datapuls in gang gezet. Een H wordt doorgegeven naar het centrumhart van het toetsenbord, de microprocessor, luisterend naar de naam IC 8048.
De eerste massa weerstand is nu overwonnen. Met bonkend hart zet 8048 het datapulsje H om in binaire code. Nulletjes en eentjes spurten vervolgens als een razende roeland door kabel en stekker van het toetsenbord, linea recta naar de PC.

Het witte vel begint langzaam te trillen. Krijgt van zijn Officebaas een melding door. In beeld verschijnt een mooie H in vol ornaat, uitgedost als Roman, nieuw en tijdloos. De H die vraagt zich af, en waar blijft nu de rest? In no-time verzamelen zich zijn lotgenoten. De A, de L, de L en tot slot de O.

De L lijkt buiten zinnen, gaat bijna over de schreef. Liefst twee keer heeft hij op zijn kop gekregen. Zijn oren trillen nog gruwelijk na. Het debouncen lijkt niet op te houden. Veel liever danst L de Cha Cha Cha. Het eerste woord heeft vorm gekregen. De O die rondt mooi af. Contact wordt zomaar uit het niets geboren. Hallo aan allemaal en houdt het contact haaks.

Mien Tsja Tsja

Ook (aangepast) gepubliceerd op website Gek op Klanten

25-06-2009

A day in the life

Een mooie dag in juni. Het is heet. En ik, ik ben opgewonden, heetgebakerd. Adrenaline stroomt door mijn lijf. Want Sjakie treitert. Sjakie mijn boezemvriend tevens grootste vijand. Zo gaat dat onder kindervrienden, negen lentes jong. De zomervakantie staat voor de deur, en ik verkeer in oorlogsstand. Zou ik het nu eindelijk durven, die vervelende Sjakie een mep verkopen.

Samen lopen we door vertrouwde straten. Daar zie ik de speelgoedwinkel al. Ik moet nu toeslaan, zo dadelijk zijn we thuis. Ik pep mezelf op en haal het uiterste in mij boven. Kwaad en bangelijk tegelijk kijk ik Sjakie aan. We zijn bijna in onze straat. De gordijnen van ons huis zijn dicht. Mijn moeder heeft dat graag. Zeker in de zomer. Sjakie loopt nu aan de overkant. Zou hij mijn dreiging en onrust voelen.

Het is nu of nooit. Ik loop op Sjakie af, pak hem vast, duw en trek en verkoop hem trillend van de zenuwen een halve muilpeer. Ik durfde hem niet echt te raken. Maar toch, het heeft effect. Van schrik en met de hand op de wang spurt Sjakie naar huis. Nooit heb ik hem zo bang gezien. De adrenaline keert terug op z’n plek en ik voel een zoete trots opborrelen. Mijn hart bonst in mijn keel. Eindelijk heb ik dat rotjoch een verdiend pak rammel gegeven.

Mijn blik valt op de zwarte achterpoort, die schittert in de zon. Als ik de klink van de poort vastgrijp vliegt ie piepend open. Mijn vader stormt naar buiten. Compleet overstuur. Zijn ogen betraand. De schrik vliegt om mijn oren. Mijn kinderbrein maakt kilometers overuren, wat is hier aan de hand? Pa is niet op zijn werk, en waar is mams? De poort wordt snel dichtgetrokken en mijn vader trilt en stottert: “Lieve … lieve jongen, … mam is dood.”

Ik barst in tranen uit, want een bangelijk vermoeden is bewaarheid. Mijn vader neemt me mee naar de buren, twee deuren verderop. We huilen beiden tranen met tuiten. Ik schreeuw het uit en wordt bang van mijn eigen diepe angst. De buren waken over mij, maar weten eigenlijk met mij geen blijf. Pa keert terug naar wat ooit heel veilig was. Wat nu verworden is tot onheilsplek. En ik, ik wil mee. De buren houden mij tegen, ik stribbel tegen, ik wil mijn moeder zien. Bezorgdheid en paniek staan in hun ogen geschreven.

Ik kan en wil het niet weten. Het enige wat ik wil is mamma zien. Ik storm naar buiten en zie in een dramatisch ogenblik, mams in een metalen kist naar binnen schuiven. De mond in van een zwarte auto. Ik schreeuw het nogmaals uit en mijn pappa vangt mij op. Hemel en aarde storten in. Tranen prikken droog achter mijn ogen en we houden elkaar vast. Waar is nu iedereen? Het is midden op de dag. Mijn zus en mijn broers waar zijn ze? Ik mis ze in dit verschrikkelijk onheilsuur? Na minuten, die wel uren lijken, druipen ze één voor één naar binnen. Droefheidrituelen volgen elkaar op.

Terneergeslagen neemt iedereen het slechte nieuws in ontvangst. Onze lieve mams is niet meer. De buurvrouw heeft haar gevonden, onder een tuinslang die nog sproeide, op deze hete junidag.
De gordijnen blijven nu voorgoed gesloten. Geel en roze gebaand. Waar is mijn moeder nu gebleven? Zo maar uitgevlogen, zonder iets te zeggen? Vier kinderen proberen pa te troosten. Mams is in de hemel. Voorgoed genezen van ziek zijn en haar kwalen. Moeilijk te bevatten. A day in a life.

Mien

10-06-2009

Klantgerol

Een nieuwe sport is verschenen aan het firmament. Het zogenaamde klanten rollen. Deze nieuwe tak van sport is zo populair dat het nu al verschillende toepassingen kent. Zoals het klanten rollen op ooghoogte en het klanten rollen op broekzakniveau. Het werkterrein van klantenrollers spitst zich vooral toe op supermarkten. Het is nog onduidelijk of deze nieuwe sport het predicaat denksport of gevechtsport krijgt. Eén ding is zeker. Het draagt de nodige risico’s met zich mee.

In de supermarkt vindt het klanten rollen plaats op diverse locaties. Om te beginnen in de rekken op ooghoogte. Daar liggen de duurdere merkartikelen voor het grijpen. Het oog wil ook wat en daar maakt de slimme supermarketeer dankbaar gebruik van. In het onderste rek is slechts plaats voor de goedkopere huismerken. Een gevaarlijke locatie zo blijkt. Ooit geprobeerd koekjes uit het onderste rek te scoren? Gegarandeerd dat zowel de koekjes als de klant over de grond rollen.

Ook in supermarktoutletten als Lidl en Aldi heeft het klanten rollen zijn entree gedaan. Er wordt zelfs rekening mee gehouden bij de winkelindeling. Winkelrekken worden in een trechteropstelling geplaatst zodat de klanten zich automatisch verzamelen bij de afprijsrekken waarna het klanten rollen kan beginnen. In de afprijsrekken liggen troostrollo’s en andere lekkernijen voor het grijpen. Ook crocs liggen er in diverse kleuren en maten klaar. Deze worden meteen door klanten gepast en aangehouden. Voor een betere grip. Zo gaat de klant niet aan de rol tijdens zijn graaisessies.

De supermarketeer heeft dozen met goedkope pleisters tactisch in de nabijheid van de afprijsrekken opgesteld. Handig om alle graaiwondjes meteen mee te behandelen. Bloeddrukmeters, defibrillators, bandenreparatiesetjes alles is in supermarktoutletten voorradig en tegen schappelijke prijzen te verkrijgen. Mits de klant de juiste prijsbordjes bij de juiste artikelen weet te vinden. Hier wordt het klanten rollen op broekzakniveau bedreven. De euro’s rollen de klant de broek nog net niet uit.

Aan de kassa is sprake van een gevaarlijke variant op het klanten rollen. Zodra het kassameisje via de intercom een collega om assistentie roept, gaat het klanten rollen over in klanten buitelen. De wildste situaties ontstaan dan aan de kassa. Onlangs heeft een Jumboklant bijna een dwars-o-lacy opgelopen nadat het winkelwagentje van een agressieve klant zowat zijn rug doorboorde. De klant was op zoek naar de kortste rij.

Na het betalen aan de kassa komt voor trouwe klanten de slagroom op de taart. Gratis zegels bieden garantie dat de klant weer snel de supermarkt bezoekt. De supermarketeers lachen in hun vuistje. Het klanten rollen is hot.
Sinds kort heeft ook Appie Happie de nieuwe sport ontdekt en met een knipoog verweven in haar reclamecultus. Look-a-like-AH-André danst spontaan de limbo en rolt zijn lenige buik onder een lage stok. Dit alles natuurlijk voor heel wat pegels. De klant ontvangt hiermee een vette bonus voor een uurtje extra klantgerol.

Mien Harry

Geschreven voor website Gek op Klanten






03-06-2009

Fok te loevert

Ieder jaar zet ik voet aan wal op Holtus eiland, anderhalf hectare groot. Voor een zeilweekend vol passieve activiteit. Een jaarlijks treffen onder vrienden, without kiddo’s. Met als super slaaplocatie slaap-ark ‘Ome Jan’. Een warm nest voor (ver)dronken zeillieden. Een stinkhonk waarin brakke lijven zich in vroege uurtjes ter ruste leggen. Een liederlijke orkestbak waarin iedere nacht spontaan aubades van complementair gesnurk ontspruiten.

Een weekend lang laait het kampvuur tot grote hoogte. Eilandburen klagen steen en been. Hangen voortdurend aan de telefoon. Strooien daken verdragen het vuur maar slecht. Het kan ons niet deren. Van stoere randgroepjongeren zijn we gemetamorfeerd tot lucky tweeverdieners. Vanaf het water argwanend toegezwaaid door pedante plezierjachtbezitters. Zij zien aan lager wal onze bierkratten tot aan de hemel opgestapeld.

Tijd voor een eerste zeiltocht. Ik hijs de zeilen. Pak de piekenval en klauwenval vast en schuif de harp naar achteren. Ik hijs eerst de piekenval tot 45 graden. Vervolgens hijs ik gelijktijdig de pieken- en klauwenval totdat het zeil hoog staat en zet de piekenval vast. Daarna zet ik nog een keer de klauwenval en piekenval door. Ik ben toe aan mijn eerste scheepsbitter. Van dit soort zeilproza krijgt iedere schipper dorst.

Het weer is goed. Een ruimende wind zorgt ervoor dat frontale depressies en warmteonweer ver van de boot vandaan blijven. Nauwlettend bekijk ik ieder rimpeltje in de golf en bepaal mijn koers. De vlag aan top kan ik niet lezen. Als romanticus vaar ik slechts op wolken. Op zoek naar het ware noorden.

Ik maak gebruik van stroomwybertjes op een nautische kaart. Helaas tevergeefs. Radeloos ga ik voor de twintigste keer in tien minuten tijd overstag. Stootwillen kiezen spontaan het ruime sop. Helmstok en pikhaak vliegen bijna overboord. Gelukkig verkorten krabbende ankers de stopweg van mijn boot. Nu is het alleen nog wachten op groen licht en een wervelend windje.

Ankerballen en hopperzuiger behoeden de boot voor droogvalling. Helaas kort van duur. In de Loosdrechtse traffic lane heeft mijn BMertje last van hinderlijke waterbewegingen. Ik besluit over te gaan tot kribbetje varen. Ik laat mij niet zomaar doodvaren. Voor mij geen dodemansgraf. Ik ben niet in het bezit van een neusschot en dat is toch onmisbaar voor het toepassen van de dodemanssteek. Dikke neus, drie bier, een lijkzak zal nooit aan mij hechten.

Ik verkeer in een jolige bui en steek wat ernstvuurwerk af onder het genot van een rosétje. Wel even oppassen dat ik geen klokfout maak. Ik wil geen godendrank verspillen. Met tig Beaufort waait de boot op en af. Ik deins nergens voor terug. Zelfs niet voor een wrakkenschuitje. Met groot verval drijf ik langzaam richting voorzorgsgebied. Het blijkt mijn redding. De rosé stijgt naar mijn hoofd en ik val in een diepe slaap. Schitterlicht strijkt langzaam neer over het grootzeil en kietelt zacht het lijkentouw.

Met een angstschreeuw ontwaak ik uit een droom. Op mijn netvlies prijkt een groot zeil gemaakt van koeieuiers van roodbonte koeien. Het zit klem in de gleuf van de giek en de gaffel. Gelukkig kan mij niets gebeuren. De scepter houdt de zeereling vast en de scepterpotten zijn tegen uitlichten verzekerd. Fok te loevert. Ik keer terug naar Holtus eiland en strijk de zeilen. Aan wal doe ik me tegoed aan rosé in een warm gezelschap. Genietend van een ondergaande zon met in mijn rug een knapperend vuur. Holtus is dolknus.


Mien Rosé