30-12-2020

Webtales Haiku's December 2020

Bloesemtextuur (01-12-2020)

Fijn bloesemtextuur
kleurt mijn woonkamerbehang
het ruikt heerlijk zoet


Stoeverloosdrechtseplassen (02-12-2020)

Hippe zeilboot op
stoeverloosdrechtseplassen
haalt tien keer bakzeil


Rowantoestanden (03-12-2020)


Verkennerspaniek
tenten niet goed aangelijnd
rowantoestanden


Bungabungafeestmaaltijd (05-12-2020)

Hij ziet liefst duizend
blote billen in het gras
ware feestmaaltijd


Koelelementen (07-12-2020)

Koelelementen
inzameling voor Noordpool
want noodijs breekt wet


Filosofischer (09-12-2020)

Zingt met volle borst
Helen Filosofischer
hard en uit het hoofd


Kabouter Pim (10-12-2020)

Kabouter Pim poept
hij bout mooi een tante Ka
met krul in haar haar


Whiskey on the rocks (11-12-2020)

Ik sta op een berg
poepzat gelijk JR met
whisky on the rocks


Vader is niet meer (13-12-2020)

Vader is niet meer
hoe dubbel het gevoelen
rust in vrede, toch ...


Waanzegging (14-12-2020)


Waanzegging liefde
in een hele kleine tent
door onwaarzegster


Aanzegging (14-12-2020)

De moderne tijd
praten tegen verlichting
uit- en aanzegging


Magnifieke Boekhorst (16-12-2020)


Fieke Boekhorst scoort
magnifiek in de kruising
uit een strafcorner


Lekenbroeder lekt (20-12-2020)

Lekenbroeder lekt
en is daardoor geen leek meer
want hij wist er van


Vlag gevonden (21-12-2020)

De vlag gevonden
met behulp van een mineur
achter drie bommen


Teute teutonen (22-12-2020)

Teute teutonen
gebruiken geen boog en speer
neuten des te meer


Rozig sterfbed (25-12-2020)

Winter in het land
bladeren liggen in zon
op rozig sterfbed


Besterfbedelaar (25-12-2020)

Hij ligt in een deuk
helemaal gratis voor niets
besterfbedelaar


Lottowinkel (27-12-2020)

Mijn lottowinkel
ging vannacht ineens failliet
ik had de hoofdprijs


Gedicht (28-12-2020)

Mijn gedicht gedicht
met bakstenen letters in
beton gegoten


Realismedans (29-12-2020)


Ik dans de samba
win Braziliaans geld met
realismedans


Verdiverdediger (30-12-2020)


Applaus in Scala
voor Verdiverdediger
op voetbalschoenen


Titelverdediger (30-12-2020)


Pedel slaat welkom
titelverdediger rijst
paranimf staat bij

20-12-2020

Een moment bij zinnen

De schrijver haalt uit. Met grote hanenpoten in zwarte inkt op wit papier. Gelijk een Holle Bolle Gijs, haast onverzadigbaar. Vullend buik en hoofd met letters van verdriet. Stuk zit hij aan de keukentafel. John Table alias Jean Table, plengend tranen, zoet en zout. Verstrooid dicteert hij zijn nog jonge leven hardop aan zichzelf. Naast hem op tafel ligt een touw. Een touw van tule. Zelfgemaakt. De stof vol gaten, stevig gedraaid tot een lengte van drie meter. Zo hoog is het dak niet. Iedere ochtend als Jean zijn schrijvershuis verlaat kijkt hij eventjes omhoog. Naar de dakrand en de blauwe lucht, zoals zijn boezemvriend Sammy dat ooit deed, gebogen onder de niet aflatende druk van zijn eigen gesternte, ins Blaue hinein. Ach, was hij maar een kei, hij zou zichzelf oprollen tegen alle bergen die voorhanden zijn en nooit, nee nooit meer terugvallen. Stenen spreken boekdelen in een taal die Jean goed kent. Zijn hoofd stuk piekeren is nog tot daaraan toe. Een steen in filosofisch gesprek opent gedachten, biedt troost.

Het zet Jean aan tot denken. Hoe komt hij ook alweer aan deze keukentafel in dit vreemde schrijvershuis terecht? De weg naar deze terechtstelling, die zou Jean graag willen vinden. Desnoods middels een zoektocht naar verleden die van toekomst liever niet weten wil. Aan Jean’s wil zal het niet liggen, die zoekt al jaren rust in verlangen. Intens blijft de wens die om aandacht schreeuwt bij gedachten aan zijn vader. Als hoeksteen van het gezin snijdt deze niet alleen worst. Als vroege wees moest Jean zijn eigen boontjes doppen. Ogen keek hij uit maar wist amper wat ie zag. De halen op het witte papier worden almaar groter. Zwarte inkt vloeit in grote vlekken alle kanten uit. Een teer punt is geraakt. Zijn gedachten hebben de roos getroffen en met middelpuntvliedende kracht centreren zij zich in een grauwe regenboog. Indigo is wat hij het liefst zou zien, zijn favoriete kleur. Een apart soort blauw die hij vaker waarnam, daar hoog boven de dakrand van zijn donkerste emoties.

De donkerte roept Sammy weer naar boven. Aan zijn eigen borst heeft hij zijn boezemvriend nog gekoesterd. Troostvol maar het mocht niet baten. Het leverde niets op, Sammy is toch heen gegaan op een ladder zonder sporten. Een vervolggang is onmogelijk. En Jean weet dat. In een moment bij zinnen. Vlagen van verstandsverbijstering zijn hem niet vreemd. Het gewone niet weten, dagelijkse kost. Het gewone niet willen weten, gecamoufleerd als flauw dessert. En als slagroom op het toetje de onnozelheid. We zijn weer terug bij pap. Met de pollepel ingegoten alsof hij niets anders lust. Hersenspoeling van de buitenste categorie. En nog steeds zit hij daar, aan de keukentafel in het schrijvershuis, witte bladen te vullen met inktzwarte letters die maar geen steek willen houden.

Een breiwerk mag het niet worden. Daarvoor is de materie te zwaar. Het zouden loodzware kettingen worden, halsdraden zonder toeren. Jean keert de bladen nog eens om. Gaat bijna over zijn nek. Vuurspuwend kijken de hanenpoten van letters hem aan en voegen zich tot woorden die hij liever niet wil lezen. Welke vreemde draak heeft zich van hem meester gemaakt? Zeven delen Harrie Potter flitsen in een seconde aan hem voorbij. Magie mag zijn verhaal niet bederven, zelfs geen indigo magie. Niets maar dan ook niets mag de tot hier toe ongeschreven waarheid verdoezelen. Keihard besluit Jean dan ook alles uit de doeken te doen. Windsels zullen de pret niet bederven. Luierdrek moet getoond.

Langzaam wordt het schilderij onthuld. Onder de bovenlaag, de vernis, de geelbruine lak springen heldere kleuren naar voren. Transparant. Eenduidig. Een openbaring voor mensen met polygone gedachten. Vierkant gelukkig is Jean ineens. Klaverblaadjes dalen uit de hemel neer. Gevleugelde woorden vallen op hun plek. Het witte papier neemt ze als vanzelfsprekend op. Zijn dit de wijze woorden waarop Jean ooit wachtte? Zelfs in zijn achterhoofd vinden ze geen navolging. Pa is ver te zoeken, zelfs geheel afwezig. De afkomst laat zich eindelijk verloochenen en ultieme vrijheid ligt in het verschiet. Hoe heeft hij zich toch laten verstrikken, bijna verstikken in een onnavolgbaar net van schimmige woorden die nooit de waarheid vertellen konden? Een schrijver eindelijk geboren.

Boezemvriend Sammy wordt het eerst geëerd en vastgelegd voor de toekomst. Zijn maat mag in dit schrijven niet ontbreken. Een meter vierentachtig groot is Jean’s eerste liefde. Tweemetersessies lang bedreven zij samen de liefde. Het klinkt nog steeds als muziek in Jean’s oren, seks, drugs en rock and roll. Stoned werden zij een wereld gewaar die tot op de dag van vandaag zijn gelijke niet kent. Monsters bedwongen en engelen bezongen. Momenten bij onzinnen. Jean’s papier verdraagt niet langer hanenpoten, letters mogen slechts met kippenvoetjes vastgelegd. Inkt vloeit niet langer uit, het smelt samen tot liefdevol gedicht. Zwart wordt roze en springt van zwaar naar licht. Samen dansen de letters op het alfabet. Ze ontspringen tussen de dunne blauwe voorgeschreven regels. Indigo, zo hoort deze dans te zijn.

Het antwoord op de vraag in beeld. Het schilderij verklaart zichzelf. Jean hoort de kleuren zijn verhaal vertellen en duiden. Hij hoeft het slechts voor de eeuwigheid op te tekenen. Niet langer in hanenpoten van zwarte inkt maar lieflijk in kippenvoetjes van indigo. Zo moet hij ook ter wereld zijn gekomen, in wishfull thinking. Aan paps geen woorden vuil gemaakt en mams in volle ontkenning. Is zij er ooit geweest? Hoe zwaar een leven leven kan zijn, tot aan de dood doods toe. Maar hier in het nu voor de eeuwigheid opgetekend, omdat wat waar is licht mag zien, in momenten van zinnen. De oorlog halen wij er niet bij. Dat is zo lang verleden. Maar niets is wat het lijkt. Alles wat ooit gestorven is wordt vroeg of laat doororven. Dealen mogen wij ermee, tussen nu en later. Geven en nemen dat wat ons gegeven en ontnomen is, opdat de toekomst zich blijft herhalen in pais en vree. 

John Table alias Jean Table is opgedist. De tafel kan afgeruimd, de borden, glazen, lepels, messen en vorken de vaatwasser in. Hooguit wat spoelglans toevoegen, maar niet echt nodig. Leven bruikt geen valse schijn. Uit de doeken is een schrijver geboren.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------


Bijdrage schrijfwedstrijd Literair Café Helmond 2020 in samenwerking met Bibliotheek Helmond Peel

Thema: Het moment

Deelnemers circa 130
Er deden ongeveer evenveel mannen als vrouwen mee.
Tot 30 jaar: 18 deelnemers; 31-50 jaar: 29 deelnemers; 51-65 jaar: 36 deelnemers; en ouder dan 65 jaar 23 deelnemers. 12 jongeren tot en met 18 jaar.
Uit 58 verschillende plaatsen in Nederland, 7 uit België en 1 deelnemer uit Duitsland.
Uit de directe omgeving van Helmond deden 56 mensen mee.

Er waren bijna 130 verhalen te lezen en te beoordelen door de jury. Die bestond uit Linda Modderkolk, voorzitter, Abdelkader Benali, schrijver, Luc de Graaf, schrijver, en Marije Goris, Literair Café Helmond. De jury vond het niveau van de verhalen hoog.
Er werd in verhouding veel geschreven over eenzaamheid, ziekte en dood, geen wonder in deze coronatijd. Ook het winnende verhaal heeft de dood als thema, vanuit een originele invalshoek!


1e prijs: Annemieke de Schepper met het verhaal Laatste Carnaval

2e prijs: Ireen van der Lem met De Grondwerker

3e prijs: Tjeerd Hilhorst met Rotonde.

Jongerenprijs: Sylvie de Leeuwe met 5 Stappen om een hond te krijgen.


De 12 mooiste verhalen, althans in de ogen van deze jury, komen in een boekje.

Dat zijn de volgende, samen met de winnende, verhalen.

- Het moment van Liandel Lamers 
- Sleutelscene van Mark Schattefor
- De Mark en ik van Monique Bol
- Het briefgeheim van Guus Teeuwen
- Teun scoort van Jan Driessen
- Eline Vere van Joop Schaminée
- De uitslag van Onno Kooijman
- De tiende dag van Monique Cunnen

05-12-2020

Feestmaal in natura

Hij veegt zijn handjes zachtjes over elkaar en wrijft af en toe ook even door zijn haar. Daarbij glijden de handjes ook heel even over de oogjes. Voldaan van de maaltijd laat hij een miniboertje. Haast onhoorbaar. De zon schijnt lekker. Een mager laat herfstzonnetje. De afbraak in de natuur is begonnen. Bladeren nestelen zich rondom plantenstronken en houden de bodem lekker warm. Niemand klaagt nog over vorst en kou. Het zal niet lang meer duren. Gelukkig maar. Zijn eeuwige honger is niet te stillen. Hij heeft zojuist nog gegeten, zijn buikje rond. Alles netjes afgekluift. Een waar feestmaal. Hij heeft niet veel meer overgelaten. De rest is voor de pieren, de echte aaseters der natuur. Hijzelf zuigt liever poep.

02-12-2020

Oeverloos emmertjes water halen

Onlangs meegedaan aan een nieuwe wedstrijd, ingevlogen door coronacrisis. Emmertjes waterhalen voor beginners. Dat riep wel heel wat vragen bij mij op. Voorwaarden bij deelname waren nauwelijks vermeld. Dan ga je gissen. Ben ik een beginner? Hoe groot zijn de emmers? Hoe lang en krom het parcours? Moet ik speciale kleding aan? Zijn er voorrondes of is het een afvalrace? Hoe ziet het water eruit? Is het duurzaam? Wat valt er te winnen? Wat is de relatie van deze wedstrijd met betrekking tot corona? Wordt er voldoende afstand gehouden? Is de wedstrijd openbaar en zo ja moet je dan met een mondkapje op water halen? Ik vrees dat ik dan geen of onvoldoende adem zal krijgen? Hoe is de EHBO geregeld? Kortom vragen vragen vragen. Had ik nu maar de beschikking over een legertje uitroeptekens om ze op te lossen en beantwoord te krijgen. En wie zit er in de organisatie? Doen er BNers en BBers mee? Oeverloos kan ik doorgaan met vragen stellen. Maar ik moet nu echt stoppen. Mijn partner begint zenuwachtig te worden. En dat is nooit een goed teken. Het is veeg. Heel veeg. Bovendien wilt u natuurlijk weten of ik gewonnen heb. Nee. Ik ben overtroffen door een waterreus met krullen. Grijze krullen. Het schijnt dat ie nog ooit gevoetbald heeft. Met voeten en handen. Vreemde sport hoor. Eigenlijk zou het voethandbal moeten heten. Dan was Diego er wat beter mee weggekomen. Dat hij mag rusten op een natte voetbalwolk. We blijven immers op deze aardkloot emmertjes water halen. Beginners en gevorderden. Oeverloos en mateloos. De tweede prijs was overigens ook de moeite waard. Vijf jaar lang gratis regenwater. Ik sprong een gat in de lucht en kreeg meteen een pak water op mijn dak. Ook raar eigenlijk want het water landde gewoon in mijn nek. Zal wel een lek dak zijn geweest.