120 Woorden (120W) is een website gerund door vrijwilligers waarop ik kleine stukjes van exact 120 woorden plaats. Meestal aan de hand van opgelegde themawoorden.
Motto 120 Woorden: Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg.
Kurkummer (03-01-2018) (Themawoord: Kurk)
Mijn buurman ken ik nog niet zo lang. Wat doe je dan? Precies, je nodigt hem uit voor een kennismakingskoffie. Eventueel gevolgd door een kennismakingsborrel. Maar alleen als het echt gezellig is. Nou, gezellig is het niet echt, maar wel fascinerend. Ik begrijp nu ook waarom buurman niet zoveel zegt.
Fritz, ja met een ‘z’, komt uit Duitsland. Zou je zo niet zeggen. Hij heeft namelijk een Indonesisch uiterlijk. Juist ja. Geboren in Indonesië. Tja, wat spreek je dan? Kur. Kur? Ja Kur, zonder ‘h’. Dat in combinatie met Duits levert verschrikkelijke taalverwarring. Kummer zogezegd in het Duits. De conversatie tussen Fritz en mij komt dan ook moeilijk op gang. Ik ken geen Kur noch Duits. Dat geeft Kurkummer dus.
Krukaskurk (03-01-2018) (Themawoord: Kurk)
Vooropgesteld, ik ben niet technisch aangelegd. Wat niet wil zeggen dat ik geen groot inlevingsvermogen heb. Integendeel. Ik hecht veel waarde aan waarheidsbevinding, ergo ik zoek zaken uit tot op de bodem.
Dat had ik beter niet gedaan bij mijn auto. Die ging door zijn as op de A1. Op de vluchtstrook gooi ik de motorkap open en zie dat er niets aan de hand is. Op het eerste gezicht. Weet ik veel waar ik naar moet kijken.
Ik leef me in en zoek het lager op. Onder de auto om precies te zijn. Aha. Ik zie iets vertrouwds liggen. Een stukje kurk en wat as. Ik ruik ook brandlucht. Omredeneren denk ik dan. Kurk en as wordt krukas. Autopech.
Jurk van kurk (04-01-2018) (Themawoord: Kurk)
Iris van Herpen heeft het voor elkaar. Lady Gaga bezorgt haar een nieuwe opdracht. Een jurk van kurk, dat is het eerste dat bij Iris opkomt. Vrij spel heeft ze gekregen van haar opdrachtgever en dat gaat ze weten. Voelen beter gezegd.
Voor een grote ster moet je groot denken. En Lady Gaga kan dat best hebben. Kruipt zij immers niet onder ieders huid? Met haar optredens en performance? Juist ja. Dat moet opgeblazen. Het moet sowieso de Robbie Williams vleesgeworden dj-act overtreffen. In alles. Aanzien, geld en kunst.
Een staaltje huid heeft Iris van Lady Gaga gevraagd. Vervolgens gigantisch opgerekt en opgblazen. Ze komt niet alleen door huid en poriën. Nee, ze schurkt nu door een jurk van kurk!
Mijn tandarts trekt kurken (04-01-2018) (Themawoord: Kurk)
Mijn tandarts heeft een bijzondere hobby. Hij trekt behalve tanden in werktijd, kurken in zijn vrije tijd. Hij is zo fanatiek dat hij cliënten steevast vraagt om kurken mee te nemen. Bij voorkeur wijnkurken. Wit of rood, maakt niet uit. Met beide kleuren heeft hij iets. Rosé is ook geen probleem.
Wat doet hij met zijn kurken? Wat niet? Hij is blijven hangen in de zeventiger jaren. Kurk was toen een levenswijze. Mensen hadden interieurs van kurk en sommigen keken ook als kurk. Droog, erg droog. Vooral de ouders deden dat. Zurig kurk zelfs. En de jeugd die droeg een steentje bij aan het chagrijn. Ze consumeerden thuis alle wijn.
Mijn tandarts hield er een leuke hobby aan over. Kurkentrekken.
Toegevoegde bijdrage (09-01-2018) (Geen themawoord)
Ik denk, ik draag een stukje bij. Hoe dan? En wat voor soort? Een dartbij lijkt me wel leuk. Een geel zwart geblokt bijtje met een flinke angel aan zijn kont, zo groot en dik als zo’n pijltje met vleugels. Maar dan zonder vleugels en handvat. Als je begrijpt wat ik bedoel. Gelukkig zit zo’n bij nog in ons bijenhotel.
Hij probeert zich nog te verstoppen. Maar de dartbij is erbij. Hij is al snel gezien. De scherpe pijl aan zijn kont hangt vervaarlijk uit een van de lege bamboestukjes waaruit het hotel is samengesteld. Voorzichtig trek ik hem uit zijn holletje. Hij zet zich schrap met zijn vleugeltjes en vege lijf. Tevergeefs. Kijk ik draag mooi een stukje bij.
Geen thema (1/7) (15-01-2018) (Geen themawoord)
Een vervolgverhaal. Eigenlijk heb ik er een gruwelijke hekel aan. Zeker als er meerdere lijntjes doorheen lopen. Maar ik ga mijn stinkende best doen. Sterker nog. Jullie gaan met mij stinkend je best doen.
Maar wat? Waarover? Eerst moeten we samen een leuk of goed onderwerp vinden. Wie het eerst roept wie het eerst maalt. Ik nodig jullie dan ook graag uit om met een onderwerp te komen, zo u wil, thema. Mag ook.
Ik maal er niet om. Als het een goed of erg leuk onderwerp is, loopt het stukje vanzelf. Dan hoef ik alleen maar jullie aanwijzigingen om te zetten in heldere taal. In Mien taal. Er zijn grenzen aan mijn schrijven. Dus ik zeg: roept u maar!
Geen thema (2/7) (16-01-2018) (Geen themawoord)
Ik kan niet kiezen. Dat wil niet zeggen dat ik geen thema heb. Om de dooie dood niet. Heeft u het al gehoord lieve lezer. En dan bedoel ik niet het heen en weer. Alsof het weer ook terug kan gaan? Ik dacht het niet. Nee, ik wil het met u hebben over de bananenschil.
Ooit een slippertje gemaakt? Dan weet u precies wat ik bedoel. Wie heeft er nou nooit een bananenschilslippertje gemaakt? Niet liegen! Maar is dat bananenslippertje wel een slippertje? Is het geen pantoffel?
De geruchten gaan, dus geen nieuws, nepnieuws mogelijk, dat kan nog, dat er een speciaal pantoffeldiertje is ontdekt dat bananenschilslippertjes haast onmogelijk maakt. Bij huisartsenpraktijk het Vrolijke Olifantje is het speciale diertje ontdekt.
Geen thema (3/7) (17-01-2018) (Geen themawoord)
Ik wil er het mijne van weten en bel aan bij de praktijk. Voor me staat de doktersassistente, op bordeelsluipers en in minirok. Of de dokter thuis is? Wie van de drie? Doe maar de eerste in het alfabet. Dokter AA? Dokter Aa.
Ja, die diertjes zijn hier onlangs ontdekt. Hoe ik dat weet? Hij drukt me op het hart de informatie geheim te houden. Te gênant. De praktijk heet niet voor niets het Vrolijke Olifantje. Zijn collega’s Be en Ce, zwaargeschapen, doen het beiden met de assistente.
Wat ze niet wisten, de assistente heeft last van beestjes, pantoffelbeestjes, hele speciale. Ze vloeken de hele dag omdat ze voortdurend in de nek geslagen worden door hansworsten. Ze weigeren voortaan dienst.
Geen thema (4/7) (18-01-2018) (Geen themawoord)
Onderzoeksjournalist Rogier Ruis denkt er het zijne van, alles in opdracht van Sjaak Neusgat, Minister van Volksgezondheid. De minister was degene die de inside informatie kreeg voor wat betreft de gemene pantoffeldiertjes die doktersassistente Doremi Hoekstra zo tarden.
En kom je aan Doremi, dan kom je aan Sjaak. Doremi is namelijk Sjaak’s zus. Wat Doremi Sjaak vertelde had geen pas. Vandaar dat deze in zijn old schoolboys network eens goed rondneusde en uitkwam bij zijn jeugdvriend Rogier Ruis. Die wilde wel op onderzoek uit.
De pantoffelbeestjes hadden zich inmiddels ver terug getrokken. Aangezien Doremi een proper meisje is wisten ze niet een twee drie zich ergens te verstoppen, nestelen bij voorkeur. Toch wilden ze dolgraag bij Doremi blijven. Maar waar?
Geen thema (5/7) (20-01-2018) (Geen themawoord)
Dokter AA, Be en Ce maken zich nu wel erg ongerust. Huisvriend Rogier Ruis van Minister Neusgat is op hun zaak gezet. Sjaak weet van hun plannen. Maar waarom heeft hij Ruis ingezet? Zou Doremi uit de school geklapt zijn? Het kan haast niet anders.
Doremi heeft andere zorgen. De pantoffelbeesten komen in opstand vanuit hun nieuwe schuilplaats. Ze marcheren richting knie in haar stocking. Ze voelt het aan haar jarretels. Ze slaat een flinke toon aan, in de hoop dat de beestjes van haar ladder vallen. Snel trekt ze een gat in haar stocking. Nu maar hopen dat de beestjes het luchtruim kiezen.
De doktoren houden spoedberaad. Het wordt nu de hoogste tijd om contact te zoeken met Moskou.
Geen thema (6/7) (21-01-2018) (Geen themawoord)
Igor Kannotski, hoofdredacteur van nieuwsbureau de Krimp neemt de telefoon op. Er is gelekt aldus dokter AA. Proefkonijn Doremi is uit de hoge hoed gekomen, de mannenliefde voorgoed vaarwel gezegd. En dan die beestjes? Die zijn gevlucht uit haar knieholte.
Igor kan het even niet meer handelen. Wat moet Poetin hiervan denken? Het complete spionageplan valt in duigen. Of de minicamera’s van de pantoffeldiertjes het nog doen? Geen probleem volgens dokter AA. Alleen Sjaak Neusgat doet nu wel heel moeilijk en last but not least speurneus Ruis is vermoedelijk het lek.
Het antwoord van Igor ligt voor de hand. Nooit de koude kant van een aanstaande oorlog tarten. Gewoon de beestjes in de gaten houden. Morgen volgt het grote sein.
Geen thema (7/7) (22-01-2018) (Geen themawoord)
Het is uiteindelijk Poetin die op de rode knop drukt. Hij heeft het lang genoeg uitgesteld en er is geen verder ontkomen meer aan. Zijn biograaf is er ook klaar mee. En het wordt ook langzaam tijd dat het doek valt en het boek uitgegeven.
De pantoffelbeestjes leggen hun camera af en bevrijden Doremi van haar lasten en lusten. Igor Kannotski geeft het goede nieuws door aan dokter AA met de vraag om zijn maten verder te naaien. Opdracht van het Kremlin. Poetin had nooit veel op met dokter Be en Ce. Roger Ruis en Sjaak Neusgat worden ook vriendelijk bedankt.
Het laatste nieuws dan nog. Naar verluid hebben de pantoffeldiertjes zich verschanst in huize Jolink. In Gerards foute bananenschilslippers.
Antje de marskramer (26-01-2018) (Themawoord: Marskramer)
Antje heeft al dagen last van haar buik en is ook een beetje misselijk. De afgelopen tijd heeft ze het erg druk gehad op de Reeperbahn in Hamburg. Daar runt ze een klein winkeltje in snoepgoed.
Negen maanden geleden Had een knappe vertegenwoordiger van chocoladerepen haar hoofd op hol gebracht. Na een one-nightstand was het gelijk raak. Met en zucht had ze de zwangerschapstest bekeken. Kassa!
Maar daar zat Antje niet op te wachten. Ze wilde nog zoveel doen voor haar dertigste. Wat moest ze met een kind? Weghalen? Nee, dat paste niet in haar straatje. Ze onderging de zwangerschap vol overtuiging.
Nu is het moment daar. Ze bevalt van een gezonde knaap en noemt hem Mars. Naar zijn vader.
31-01-2018
30-01-2018
Verslag Open Poëzie Podium PoëzieClub Eindhoven januari 2018
Het was weer goed toeven in Kunstcafé Malle Abbe. Een vervroegde aanvangstijd dit keer want de verwachtingen waren hoog gespannen. Veel aanmeldingen om voor te dragen tijdens het Open Poëzie Podium PoëzieClub Eindhoven. De presentatie van de bundel 'De mooiste gedichten van 2017' een bloemlezing van gedichten voorgedragen tijdens de diverse gedichtenpodia van de PoëzieClub Eindhoven anno 2017 was ongetwijfeld een goede aanjager. Alle sociale media waren de afgelopen weken flink bestookt en het heeft geholpen. Een opkomst van tussen de 60 en 70 dichters, schrijvers en toehoorders zal Jan achter de bar zeer zeker positief gestemd hebben. Zo ook het bestuur van de PoëzieClub. Een prachtige bundel is onder hen auspiciën samengesteld, inclusief een kritisch voorwoord inclusief overzicht van het afgelopen jaar door Pierre Maréchal. De dichters en schrijvers die een bijdrage hadden geleverd aan de bundel staken allemaal hun neus erin. Voor 5 euro is dat peanuts. Zo ook ik. Toch wel een kleine beetje trots, op mijn gehamer en gebeitel voor kinderen en volwassenen op pagina 50.
Ik heb me kostelijk geamuseerd. Een warm bad om te vertoeven tussen zoveel dichterlijk en talig talent. Zelf mocht ik ook weer acte de presence geven. Voor zo'n groot publiek is dat natuurlijk hartstikke leuk. Even overwoog ik nog om mijn twee stukken ondersteboven voor te dragen. Ik was immers zeer onder de indruk en geïnspireerd geraakt door de gitarist die zijn gitaar ondersteboven bespeelde en licht streelde met een strijkstok. Onderwijl dichtte een dichter op zijn sonore tonen. Maar goed dat ik het gelaten heb. Het bloed zou sowieso veel te snel naar mijn hoofd zijn gestroomd en dan ... Nee, dat doe ik het publiek niet aan.
Het thema was 'POËTISCH THEATER, VERRASSENDE CULTUUR'. Uiteraard had ik daar mijn stukken op afgestemd. Drie had ik er bij me en twee heb ik uiteindelijk voorgedragen. Het was simpelweg te druk voor more. Mijn Luie leeuwpaarden deden het goed in het intieme theater. Evenzo het stukje Pech, verrassende Eindhovense cultuur op zijn Reeperbahns. Je zult toch Johan heten met Carnaval? Terrible.
En dan was er natuurlijk de literaire quiz. Knappe koppen die zich daar zinnig over buigen. Ik heb me slechts gebogen over coulissen in de winter. Genoeg uitdaging in kwatrijn. Maar Antjie Krog (Zuid-Afrikaanse dichteres en hoogleraar die de Gouden Ganzenveer in 2018 in ontvangst mag nemen) ga ik zeker nog een keertje lezen, na Hanlo. Heb immers altijd een zwak voor reserves. Maar eerst ga ik nog wat haiku's maken. Zo leuk.
De kersverse nieuwe Eindhovense stadsdichteres Jessica Bartels droeg ook een stukje voor. Een mooi gedicht over Eindhoven. Hoe het heette liet ze even in het midden. "Ik geef mijn gedichten nooit titels maar nummers." Dat maakte mij natuurlijk nieuwsgierig. Welk nummer had het gedicht van Eindhoven dan? "338 of zo!" Moet kunnen. We noemen het gewoon 'Eindhoven'. Wie maakte nog meer indruk, zonder iemand voor de borst te stoten een kleine opsomming. Wilco Bosems (Eindhoven), Marijke Strijbosch (Eindhoven), Gerardo Insua Teijeiro (Uithoorn), Ruben Kemperman (Helmond, woonachtig aan de andere kant van het knaal), Gijs ter Haar (?), Bob Kalkman (Nijmegen), Johan Meesters (Oostburg), Hans F. Marijnissen (Eindhoven), Willem Adelaar (Eindhoven), Gerwout van Lodewyck (Geel), Gérard Vromen (Eersel), Pierre Maréchal (Eindhoven). Dank nog aan Pierre, herinneringsgewijs heb ik Frans Babylon nu in mijn collectie. Nu nog tijd vinden om te lezen. Ha, ha.
Een kleine foto-impressie is hier te zien. Met dank aan Hans F. Marijnissen voor het maken van mijn foto.
Ik heb me kostelijk geamuseerd. Een warm bad om te vertoeven tussen zoveel dichterlijk en talig talent. Zelf mocht ik ook weer acte de presence geven. Voor zo'n groot publiek is dat natuurlijk hartstikke leuk. Even overwoog ik nog om mijn twee stukken ondersteboven voor te dragen. Ik was immers zeer onder de indruk en geïnspireerd geraakt door de gitarist die zijn gitaar ondersteboven bespeelde en licht streelde met een strijkstok. Onderwijl dichtte een dichter op zijn sonore tonen. Maar goed dat ik het gelaten heb. Het bloed zou sowieso veel te snel naar mijn hoofd zijn gestroomd en dan ... Nee, dat doe ik het publiek niet aan.
Het thema was 'POËTISCH THEATER, VERRASSENDE CULTUUR'. Uiteraard had ik daar mijn stukken op afgestemd. Drie had ik er bij me en twee heb ik uiteindelijk voorgedragen. Het was simpelweg te druk voor more. Mijn Luie leeuwpaarden deden het goed in het intieme theater. Evenzo het stukje Pech, verrassende Eindhovense cultuur op zijn Reeperbahns. Je zult toch Johan heten met Carnaval? Terrible.
En dan was er natuurlijk de literaire quiz. Knappe koppen die zich daar zinnig over buigen. Ik heb me slechts gebogen over coulissen in de winter. Genoeg uitdaging in kwatrijn. Maar Antjie Krog (Zuid-Afrikaanse dichteres en hoogleraar die de Gouden Ganzenveer in 2018 in ontvangst mag nemen) ga ik zeker nog een keertje lezen, na Hanlo. Heb immers altijd een zwak voor reserves. Maar eerst ga ik nog wat haiku's maken. Zo leuk.
De kersverse nieuwe Eindhovense stadsdichteres Jessica Bartels droeg ook een stukje voor. Een mooi gedicht over Eindhoven. Hoe het heette liet ze even in het midden. "Ik geef mijn gedichten nooit titels maar nummers." Dat maakte mij natuurlijk nieuwsgierig. Welk nummer had het gedicht van Eindhoven dan? "338 of zo!" Moet kunnen. We noemen het gewoon 'Eindhoven'. Wie maakte nog meer indruk, zonder iemand voor de borst te stoten een kleine opsomming. Wilco Bosems (Eindhoven), Marijke Strijbosch (Eindhoven), Gerardo Insua Teijeiro (Uithoorn), Ruben Kemperman (Helmond, woonachtig aan de andere kant van het knaal), Gijs ter Haar (?), Bob Kalkman (Nijmegen), Johan Meesters (Oostburg), Hans F. Marijnissen (Eindhoven), Willem Adelaar (Eindhoven), Gerwout van Lodewyck (Geel), Gérard Vromen (Eersel), Pierre Maréchal (Eindhoven). Dank nog aan Pierre, herinneringsgewijs heb ik Frans Babylon nu in mijn collectie. Nu nog tijd vinden om te lezen. Ha, ha.
Een kleine foto-impressie is hier te zien. Met dank aan Hans F. Marijnissen voor het maken van mijn foto.
Vederlicht
een veer
voor jou
een vleugel om te
vliegen zonder angst
vermoeide pen
schrijft
in vette inkt
zware pagina’s
een pluim
geeft schoonheid
stille lichtheid
in rust
blanco ziel
onbeschreven blad
voel
onvoorwaardelijk vrij
diepe dank
schenkt onbevangenheid
bewonder luidruchtig
verwonder in stilte
stroom stroom stroom
vederlicht voelt
het kind in mij
dat terug weer spelen kan
voor jou
een vleugel om te
vliegen zonder angst
vermoeide pen
schrijft
in vette inkt
zware pagina’s
een pluim
geeft schoonheid
stille lichtheid
in rust
blanco ziel
onbeschreven blad
voel
onvoorwaardelijk vrij
diepe dank
schenkt onbevangenheid
bewonder luidruchtig
verwonder in stilte
stroom stroom stroom
vederlicht voelt
het kind in mij
dat terug weer spelen kan
21-01-2018
Webtales Gedichten Januari 2018
Finalistenfeest (02-01-2018)
oudejaarsavond
ze spreken er finaal langs
finalistgepreek
Onnatuurlijk natuurlijk (04-01-2018)
anorexia
onnatuurlijk natuurlijk
ziek van zelfbeelden
Kampioenrozen (07-01-2018)
Schaats van links naar rechts
In binnen- en buitenbocht
Kampioenrozen
Puur natuur (09-01-2018)
Restaurant de Liefde staat op springen
De Spurcalia feesten gaan weldra beginnen
Romeinen zijn er snel mee klaar
Vinden die Germaanse feesten maar raar
Reiniging en vruchtbaarheid dient de mens
Dus goed schoonspoelen die lekkere pens
De lieve gastvrouw sporkelt van plezier
Dat wilde springen geeft veel vertier
De kok sprokkelt snel wat hout
Het is februari en verrekte koud
Stoken dus die kachel, heet vuur
Drankje, hapje, smullen, tis puur natuur
(Inzending voor menukaart Restaurant de Liefde te Doesburg)
Lange nacht in de wacht (13-01-2018)
tuut, tuut, tuut
er zijn nog vier wachtenden voor u
tuut, tuut, tuut
er zijn nog drie wachtenden voor u
tuut, tuut, tuut
er zijn nog twee wachtende voor u
tuut, tuut, tuut
er is nog een wachtende voor u
tuut, tuut, tuut, tuut
met Truus de mier ... waarmee ...
(Geschreven n.a.v. Poëzieweek 2018)
Kapstokzeepaardje (15-01-2018)
deftige krulstaart
met veel zout in zijn nopjes
hoed aan het haakje
Monogaam (18-01-2018)
Hoezo monogaam?
Ik zeg gaan met die banaan
Ik ben Monagaam!
Monddoodgeslagen (20-01-2018)
wat is het wachtwoord
tanden worden uitgespuwd
monddoodgeslagen
19-01-2018
Nationale Postcode Loterij
Gaston en Winston zitten vooraan in de bus, op het bankje achter de chauffeur. De bus draait de A1 op, buiten is het dertig graden. Hartje zomer dus. In de scherpe bocht van de oprit voelt Gaston zijn maag draaien. Het is nog een lange rit naar Kerkrade. Vandaag start de nieuw reclamecampagne van de Nationale Postcode Loterij.
De nieuwe slogan: 'Flaneer mee in de straten van de Limburgse Mediterranee. Doe mee! En win vijfhonderd miljoen'. De slogan is verzonnen door Gaston. Hij was dit keer aan de beurt.
In het laatste stukje bocht van de oprit van de A1 voelt Gaston wat brokjes in zijn keel. Het is niet waar? Het smaakt wat zuur. Toch niet de foute frikadel speciaal van vanmiddag? Hoe dan ook, het smaakt smerig. Concentreren is het enige dat helpt en diep ademhalen. Maar als Gaston door de raam van de bus in het weiland langs de A1, de koeien loom ziet herkauwen, houdt hij het niet meer binnen. Stukjes frikandel spatten uit zijn mond. Van schrik houdt hij zijn hand voor de mond waardoor een sproei-effect ontstaat. De stukjes spatten tegen de raam en over Winston. Getver. De witte broek van Winston is niet langer wit. Gevlekt rood. Postcoderood.
Winston in paniek. Hij heeft geen reservekleding bij zich. Hoe moet dat nou? Zo kan hij toch niet verschijnen bij de start van de reclamecampagne. Onderweg dan maar even stoppen. Gaston ziet bleek. Waren ze maar niet met de bus gegaan. Maar ja, dat is een beetje moeilijk, met al het reclamemateriaal. Bovendien moet er nog geoefend worden met de nieuwe slogan. Alle nationale ambassadeurs, bekende Nederlanders, zijn voor deze speciale campagne ingezet. Zelfs de internationale ambassadeur is opgetrommeld. Voor een dag overgevlogen van Roland Garros. Tot op heden schiet de deelname van Limburg aan de Nationale Postcode Loterij te kort. Er is nog winst te behalen. En dan komt Winston in beeld. Maar eerst moet Gaston wat fitter worden. Maar Gaston heeft last van gas on. Hij moet nu ook poepen. Nee!
Winston ziet de bui al hangen. Hij kent Gaston al wat langer dan vandaag. En dit zijn tekenen waarbij kordaat optreden noodzakelijk is. Eerst overgeven en dan poepen, dan weet Winston genoeg. Hij tikt de buschauffeur op zijn schouder en vermaant hem onmiddellijk te stoppen. De buschauffeur draait de bus zo snel als ie kan de vluchtstrook op. Hij heeft al vaker met dit bijltje gehakt. Gaston spurt de bus uit en trekt zijn broek omlaag. Bijna te laat. Onder tegen de berm spat de diarree uit zijn broek en drupt tussen zijn benen door het gras in. Als hij opkijkt ziet hij hoe een nieuwsgierige koe, met lodderige ogen en gras smakkend, hem aankijkt. Wat een shitberoep heb ik toch, denkt Gaston.
Net op tijd arriveert de bus in Kerkrade. Winston heeft nog onderweg een witte broek kunnen scoren. De reclamecampagne kan beginnen. De line-up van nationale beroemdheden en die ene internationale is in de bus wel honderd keer geoefend. Dat komt ervan als de internationale alleen maar Spaans spreekt. Uiteindelijk is het inclusief de sloganrepetitie allemaal nog goed gekomen. De Nationale Postcode Loterij. Doen! Bamos, roept Nadal. De reclameborden worden uit de bus gesleurd. Het feesten kan beginnen. Maar voor Gaston vandaag geen frikadel speciaal meer. Hij heeft genoeg van Nationale Postcode Loterij schijterij.
De nieuwe slogan: 'Flaneer mee in de straten van de Limburgse Mediterranee. Doe mee! En win vijfhonderd miljoen'. De slogan is verzonnen door Gaston. Hij was dit keer aan de beurt.
In het laatste stukje bocht van de oprit van de A1 voelt Gaston wat brokjes in zijn keel. Het is niet waar? Het smaakt wat zuur. Toch niet de foute frikadel speciaal van vanmiddag? Hoe dan ook, het smaakt smerig. Concentreren is het enige dat helpt en diep ademhalen. Maar als Gaston door de raam van de bus in het weiland langs de A1, de koeien loom ziet herkauwen, houdt hij het niet meer binnen. Stukjes frikandel spatten uit zijn mond. Van schrik houdt hij zijn hand voor de mond waardoor een sproei-effect ontstaat. De stukjes spatten tegen de raam en over Winston. Getver. De witte broek van Winston is niet langer wit. Gevlekt rood. Postcoderood.
Winston in paniek. Hij heeft geen reservekleding bij zich. Hoe moet dat nou? Zo kan hij toch niet verschijnen bij de start van de reclamecampagne. Onderweg dan maar even stoppen. Gaston ziet bleek. Waren ze maar niet met de bus gegaan. Maar ja, dat is een beetje moeilijk, met al het reclamemateriaal. Bovendien moet er nog geoefend worden met de nieuwe slogan. Alle nationale ambassadeurs, bekende Nederlanders, zijn voor deze speciale campagne ingezet. Zelfs de internationale ambassadeur is opgetrommeld. Voor een dag overgevlogen van Roland Garros. Tot op heden schiet de deelname van Limburg aan de Nationale Postcode Loterij te kort. Er is nog winst te behalen. En dan komt Winston in beeld. Maar eerst moet Gaston wat fitter worden. Maar Gaston heeft last van gas on. Hij moet nu ook poepen. Nee!
Winston ziet de bui al hangen. Hij kent Gaston al wat langer dan vandaag. En dit zijn tekenen waarbij kordaat optreden noodzakelijk is. Eerst overgeven en dan poepen, dan weet Winston genoeg. Hij tikt de buschauffeur op zijn schouder en vermaant hem onmiddellijk te stoppen. De buschauffeur draait de bus zo snel als ie kan de vluchtstrook op. Hij heeft al vaker met dit bijltje gehakt. Gaston spurt de bus uit en trekt zijn broek omlaag. Bijna te laat. Onder tegen de berm spat de diarree uit zijn broek en drupt tussen zijn benen door het gras in. Als hij opkijkt ziet hij hoe een nieuwsgierige koe, met lodderige ogen en gras smakkend, hem aankijkt. Wat een shitberoep heb ik toch, denkt Gaston.
Net op tijd arriveert de bus in Kerkrade. Winston heeft nog onderweg een witte broek kunnen scoren. De reclamecampagne kan beginnen. De line-up van nationale beroemdheden en die ene internationale is in de bus wel honderd keer geoefend. Dat komt ervan als de internationale alleen maar Spaans spreekt. Uiteindelijk is het inclusief de sloganrepetitie allemaal nog goed gekomen. De Nationale Postcode Loterij. Doen! Bamos, roept Nadal. De reclameborden worden uit de bus gesleurd. Het feesten kan beginnen. Maar voor Gaston vandaag geen frikadel speciaal meer. Hij heeft genoeg van Nationale Postcode Loterij schijterij.
17-01-2018
Naast eierschooier ook broodschooier
Het gaat gelukkig weer goed met de eierbranche. De eierrekken in de supermarkten liggen nokkie vol. Wat me wel opvalt is dat de eieren tegenwoordig meer wit zijn dan bruin. Misschien heeft het te maken met de winter. Zien ze weinig zon. Geen idee. En wat ook opvalt is het ontbreken van veertjes. Natuurlijk hadden we als klant allang in de gaten dat het fake was, die veertjes. Wie goed keek, zag de lijm die soms als een dikke klodder op het ei plakte. Een geleiachtig bultje met de veer erin geprikt. Ik zie het al voor me hoe koningsprikkers als ware dartfanaten het veertje in de bullseye-jelly wierpen. Vette lol natuurlijk.
Ik denk dat de keuringswarencommissie naast het vinden van de hoge waarden van het fipronilgehalte ook tot inzage zijn gekomen dat de veertjes overdone en misleidend zijn voor de consument. Ik vind het wel jammer dat er nauwelijks nog bruine eieren in de supermarkt liggen. Maar ik ben en blijf een eierschooier. Op zoek naar het juiste ei. Ei, ei. Het is net als met wit en bruin brood. Bij bruin denk je, het is toch gezonder. Niets is minder waar. Het zit tussen de oren. Naast eierschooier ben ik tegenwoordig ook een broodschooier. Niet geheel onterecht. Lees en huiver.
Recent onderzoek in de broodbusiness laat weten dat wit, bruin misleidende termen zijn. Alleen volkoren brood, weliswaar ook bruin, blijkt het meest gezond en eerlijk brood te zijn. Dat is gemaakt van volkorenmeel en daar zitten de zemelen en kiemen. Broodnodige vezels die brood eten gezond maakt. Dat maakte journalist en onderzoeker in spe, Teun van der Keuken, what's in a name, onlangs bekend bij Jinek. Hoe misleidend is broodnaamgeving? En waarom won het maisbrood van producent Goudeerlijk onlangs het Gouden Windei, de prijs voor het meest domme broodje Aap in de voedingsproductenindustrie. Wel, hierdoor. De ingrediënten in dit brood staven niet met wat de naam doet vermoeden. Er zit nauwelijks mais in. Wel bloem, oftewel tig keer gezeefd volkorenmeel. Alle kiemen en zemelen worden door bakkers en fabrieken middels een slim en herhaald zeefproces uit het volkorenmeel gezeefd. Bloem blijft dan over.
Lees goed de ingrediënten, legt Teun van der Keuken uit. Het ingrediënt met de meeste bestanddelen staat bovenaan de lijst. Bij bruin brood, en ook bij ambachtelijk biologisch brood, vers uit eigen oven, is het hoofdbestanddeel, bloem. Ook bij donkerbruin brood. Vers uit eigen oven? Ieder brood is ooit vers uit de oven gekomen. Maar dat terzijde. En nu komt het. In maisbrood, maar ook in speltbrood is het hoofdbestanddeel bloem. Maisbloem of speltbloem wordt het ingrediënt dan genoemd. Het is gewoon brood gebakken van bloem, wit brood dus. Net als het bruine, grijze en het donkerbruine brood, het is wit. Zonder kiemen en zemelen. Hoe wordt het dan bruin? Door toevoeging van een beetje mautmeel. Daar zit suiker in dat verbrandt bij het bakken. E voilà, het brood is bruin. Zonder de voedingswaarden die je verwacht. Gefopt dus. Zuurdesembrood. Ook zoiets. Om zuurdesem te krijgen moet je circa vijf dagen meel in water laten staan. Dan gaat het gisten. Daar hebben bakkers echter geen tijd voor. Dus voegen ze zelf wat desempoeder toe. Weer gefopt.
Let dus op bij verpakt brood in supermarkten en lees de ingrediënten goed. Volkoren brood is dus het gezondst, want daarin is het grootste bestanddeel volkorenmeel. Het is wat duurder, maar dan heb je ook wat. Is brood van de echte bakker dan zo'n goed brood. Nee, want ook die bakkers krijgen vaak hun producten aangeleverd uit de fabriek en bakken dat vervolgens zelf af. Ga dus naar een echte, echte, echte bakker. Dan heeft u ook geen last meer van windeieren.
Ik denk dat de keuringswarencommissie naast het vinden van de hoge waarden van het fipronilgehalte ook tot inzage zijn gekomen dat de veertjes overdone en misleidend zijn voor de consument. Ik vind het wel jammer dat er nauwelijks nog bruine eieren in de supermarkt liggen. Maar ik ben en blijf een eierschooier. Op zoek naar het juiste ei. Ei, ei. Het is net als met wit en bruin brood. Bij bruin denk je, het is toch gezonder. Niets is minder waar. Het zit tussen de oren. Naast eierschooier ben ik tegenwoordig ook een broodschooier. Niet geheel onterecht. Lees en huiver.
Recent onderzoek in de broodbusiness laat weten dat wit, bruin misleidende termen zijn. Alleen volkoren brood, weliswaar ook bruin, blijkt het meest gezond en eerlijk brood te zijn. Dat is gemaakt van volkorenmeel en daar zitten de zemelen en kiemen. Broodnodige vezels die brood eten gezond maakt. Dat maakte journalist en onderzoeker in spe, Teun van der Keuken, what's in a name, onlangs bekend bij Jinek. Hoe misleidend is broodnaamgeving? En waarom won het maisbrood van producent Goudeerlijk onlangs het Gouden Windei, de prijs voor het meest domme broodje Aap in de voedingsproductenindustrie. Wel, hierdoor. De ingrediënten in dit brood staven niet met wat de naam doet vermoeden. Er zit nauwelijks mais in. Wel bloem, oftewel tig keer gezeefd volkorenmeel. Alle kiemen en zemelen worden door bakkers en fabrieken middels een slim en herhaald zeefproces uit het volkorenmeel gezeefd. Bloem blijft dan over.
Lees goed de ingrediënten, legt Teun van der Keuken uit. Het ingrediënt met de meeste bestanddelen staat bovenaan de lijst. Bij bruin brood, en ook bij ambachtelijk biologisch brood, vers uit eigen oven, is het hoofdbestanddeel, bloem. Ook bij donkerbruin brood. Vers uit eigen oven? Ieder brood is ooit vers uit de oven gekomen. Maar dat terzijde. En nu komt het. In maisbrood, maar ook in speltbrood is het hoofdbestanddeel bloem. Maisbloem of speltbloem wordt het ingrediënt dan genoemd. Het is gewoon brood gebakken van bloem, wit brood dus. Net als het bruine, grijze en het donkerbruine brood, het is wit. Zonder kiemen en zemelen. Hoe wordt het dan bruin? Door toevoeging van een beetje mautmeel. Daar zit suiker in dat verbrandt bij het bakken. E voilà, het brood is bruin. Zonder de voedingswaarden die je verwacht. Gefopt dus. Zuurdesembrood. Ook zoiets. Om zuurdesem te krijgen moet je circa vijf dagen meel in water laten staan. Dan gaat het gisten. Daar hebben bakkers echter geen tijd voor. Dus voegen ze zelf wat desempoeder toe. Weer gefopt.
Let dus op bij verpakt brood in supermarkten en lees de ingrediënten goed. Volkoren brood is dus het gezondst, want daarin is het grootste bestanddeel volkorenmeel. Het is wat duurder, maar dan heb je ook wat. Is brood van de echte bakker dan zo'n goed brood. Nee, want ook die bakkers krijgen vaak hun producten aangeleverd uit de fabriek en bakken dat vervolgens zelf af. Ga dus naar een echte, echte, echte bakker. Dan heeft u ook geen last meer van windeieren.
12-01-2018
Boezemvriend of borstenman
De Metoo-discussie houdt ons het einde van 2017 en begin 2018 danig in de greep. Is het haar of zijn greep? Danig of onderdanig? Begin, einde? Ik bedoel maar. Wat houden we vast? Dubbelzinnig denken staat zelfs te boek of op de nominatie, een foute Oscar te krijgen. Hoe heet zo’n ding ook alweer? Een Razzie. Nu nog wachten op de film. En ja, als het de jetset van Hollywood belieft, wat een mooi woord believen, please take me home, countryroad, to the place where I belong, West-Virginia, Mountain Mamma. Belong ja, vrij vertaald, waar de longen nog gezond huishouden. De longen onder de borsten, de boobies. Boobietrap? Laat maar zitten.
Toen ik nog zestien was had ik een vriendin. Wie niet? En die hield van haar borsten. Echt waar. Wie niet? Ik lustte er ook pap van. En ik mocht eraan komen. Echt waar. Sterker nog, zij smeekte erom. De twee borsten wipten telkens spontaan op zodra ik ze koesterde. En ik koesterde ze. Net als dat ik de rest van haar lichaam en hoofd koesterde. En het was wederzijds. Ik was haar boezemvriend en borstenman. Wat hebben we van elkaar genoten. Mag dat? Ja, dat mag. Het moet. Met wederzijds genoegen en goedkeuring. Daar zit de crux. Waar zit de crux? Daar zit de crux. Hoe cru. En nee, die crux hoeft er niet in. No way. Dat komt later wel.
Pakweg zoveel jaar later schrijf ik deze ervaring hier nu op. Onschuldig toentertijd, als zestienjarige. Nu ben je een boef, zodra je hierover verteld, moet je als jongeling op je tenen lopen. Terwijl ik jongelingen ervan verdenk, dat zij ook nu nog, veel liever over borsten lopen dan op tenen, als ware boezemvrienden, bij hun vriendinnen of bij vrienden. En dat vriendinnen en vrienden dat nu ook nog steeds als prettig ervaren, met wederzijds genoegen en goedkeuring. Boezemvrienden en borstenmannen. Het is van alle tijden. De Grieken en Romeinen deden het al, de humanisten en boeddhisten. Ik klop mezelf toch maar eens op de borst. Ik ben geen billenman, laat staan een billenvriend. Wat niet wil zeggen dat ik niet van billen houdt. Wie gaat er nu niet graag van bil? Plat en onder ons gezegd.
Toen ik nog zestien was had ik een vriendin. Wie niet? En die hield van haar borsten. Echt waar. Wie niet? Ik lustte er ook pap van. En ik mocht eraan komen. Echt waar. Sterker nog, zij smeekte erom. De twee borsten wipten telkens spontaan op zodra ik ze koesterde. En ik koesterde ze. Net als dat ik de rest van haar lichaam en hoofd koesterde. En het was wederzijds. Ik was haar boezemvriend en borstenman. Wat hebben we van elkaar genoten. Mag dat? Ja, dat mag. Het moet. Met wederzijds genoegen en goedkeuring. Daar zit de crux. Waar zit de crux? Daar zit de crux. Hoe cru. En nee, die crux hoeft er niet in. No way. Dat komt later wel.
Pakweg zoveel jaar later schrijf ik deze ervaring hier nu op. Onschuldig toentertijd, als zestienjarige. Nu ben je een boef, zodra je hierover verteld, moet je als jongeling op je tenen lopen. Terwijl ik jongelingen ervan verdenk, dat zij ook nu nog, veel liever over borsten lopen dan op tenen, als ware boezemvrienden, bij hun vriendinnen of bij vrienden. En dat vriendinnen en vrienden dat nu ook nog steeds als prettig ervaren, met wederzijds genoegen en goedkeuring. Boezemvrienden en borstenmannen. Het is van alle tijden. De Grieken en Romeinen deden het al, de humanisten en boeddhisten. Ik klop mezelf toch maar eens op de borst. Ik ben geen billenman, laat staan een billenvriend. Wat niet wil zeggen dat ik niet van billen houdt. Wie gaat er nu niet graag van bil? Plat en onder ons gezegd.
10-01-2018
Pech
Uit de auto stapt een klein iel mannetje met grote neus en dun haar. Kan zo weggelopen zijn uit een foute comic. Hij bukt voor de band en krabt eens aan zijn neus. Uit de achterbak van zijn Mercedeslimousine haalt hij een fietspomp. Maar dit gaat niet lukken. Wat nu?
Een paar miniem geklede dames staan onder een lantaarnpaal het tafereel te bekijken. 'Wenn Motten das Licht ...', denkt der Johan. Hij kucht wat schuchter en loopt op de dames af. De dame die het dichtste bij de lantaarnpaal staat spreekt hij aan.
"Kech, ik heb pech, kun jij me effe helpen?"
"Hoe wil je het hebben, met of zonder, binnen of buiten?"
"Nee, nee, met de auto."
"Een cardate, een vluggertje?"
"Nee, nee, ik heb een lekke band, dat zie je toch?"
"Volgens mij is bij jou alles lek, vriend."
De zwoele dame geeft der Johan een flinke vette knipoog en knijpt hem flink in zijn ballen. Johan begint spontaan te jodelen.
"Fout lied, vriend, kun je niet beter?"
"... umpff ... ie ... jodela ... hi ... ti ... ehhh ... ie ...!"
"Wil je me iets vertellen misschien?"
Langzaam loopt bij Johan ook iets leeg. Zijn blaas. Een klein straaltje urine drupt langzaam op zijn veel te kleine clownsschoen. De dame onder de lantaarnpaal stoot haar buurvrouw aan.
"Zullen we hem even helpen met zijn fietspomp, Door?"
"Goed plan, Priscilla, houd jij hem even vast, dan zal ik ...!"
"Nee, nee, nee, dames, het is al goed, ik trek me terug!"
"Trek je terug? Ho, ho ... dat bepalen wij wel, koekenbakker. Kech, zo noemde jij me toch, niet?"
"Kech, Kech ... nee hoor ... ik zei gewoon pech, ik heb pech, echt!"
"Ja, ja ... dat heb je zeker, gajes, boef!"
Na wat zinvol geweld trapt Johan het uiteindelijk af. Van gif besluit hij er een carnavalsliedje over te schrijven. Uitbuiten dat leedgeweld, dat is wat hij denkt.
Een paar miniem geklede dames staan onder een lantaarnpaal het tafereel te bekijken. 'Wenn Motten das Licht ...', denkt der Johan. Hij kucht wat schuchter en loopt op de dames af. De dame die het dichtste bij de lantaarnpaal staat spreekt hij aan.
"Kech, ik heb pech, kun jij me effe helpen?"
"Hoe wil je het hebben, met of zonder, binnen of buiten?"
"Nee, nee, met de auto."
"Een cardate, een vluggertje?"
"Nee, nee, ik heb een lekke band, dat zie je toch?"
"Volgens mij is bij jou alles lek, vriend."
De zwoele dame geeft der Johan een flinke vette knipoog en knijpt hem flink in zijn ballen. Johan begint spontaan te jodelen.
"Fout lied, vriend, kun je niet beter?"
"... umpff ... ie ... jodela ... hi ... ti ... ehhh ... ie ...!"
"Wil je me iets vertellen misschien?"
Langzaam loopt bij Johan ook iets leeg. Zijn blaas. Een klein straaltje urine drupt langzaam op zijn veel te kleine clownsschoen. De dame onder de lantaarnpaal stoot haar buurvrouw aan.
"Zullen we hem even helpen met zijn fietspomp, Door?"
"Goed plan, Priscilla, houd jij hem even vast, dan zal ik ...!"
"Nee, nee, nee, dames, het is al goed, ik trek me terug!"
"Trek je terug? Ho, ho ... dat bepalen wij wel, koekenbakker. Kech, zo noemde jij me toch, niet?"
"Kech, Kech ... nee hoor ... ik zei gewoon pech, ik heb pech, echt!"
"Ja, ja ... dat heb je zeker, gajes, boef!"
Na wat zinvol geweld trapt Johan het uiteindelijk af. Van gif besluit hij er een carnavalsliedje over te schrijven. Uitbuiten dat leedgeweld, dat is wat hij denkt.
03-01-2018
Samenwerkingsverband
Er zijn zo van die verbanden die stand houden voor de eeuwigheid. Maar eentje wil ik met nadruk even onder de aandacht brengen. Het is een verband dat beklijft en ook nog eens voor meerdere situaties toepasbaar is. Eigenlijk is het een multifunctioneel verband. Ik heb het hier over het verband ducttape. Maar dat is toch helemaal geen verband?
Tja, wat is een verband? Iets wat je om je enkel wikkelt of tapet? Of is het een samengaan van minstens twee zaken? Een causaal verband? Een samenwerking? Of schuur ik nu tegen het woord verbond aan? Een verbond is toch eigenlijk ook een verband? Een verband kan een verbond verbinden. En in verband met verbinding staan, kan weer leiden tot een verbond. Een verbond versterkt ook verbanden. Tot zo ver de psychische verbanden of zo u wil de emotionele. Terug naar de fysische, oftewel de tactiele. Fysiek voelbaar. Staat natuurlijk nooit helemaal los van emotioneel, maar dat terzijde.
Ducttape is en blijft mijn favoriete fysieke verband. Het is een verband dat goed samenwerkt en altijd stevig stand houdt. Het plakt goed en houdt alles goed bij elkaar. De combinatie lijm en textiele materie is tot in perfectie gecombineerd in dit onmisbare product. Het zorgt voor ultieme cohesie en krachtige hechting. Enkele toepassingen wil ik u niet onthouden. Zonder ducttape zouden we allang benen gebroken hebben of erger nog, heupen. Want bij al die popfestivals, buurtbarbeques, kermissen, braderieën en andere volksfeestjes, zouden we allang over losliggende elektriciteitskabels gestruikeld zijn. Nog nooit meegemaakt? Een vrije val over een stroomkabel? Dan bent u zeer waarschijnlijk familie van de inheemse binnenhuismus of de groene muurbloem. Dat kan.
Maar waar ducttape vooral onmisbaar en nodig is, dat is tijdens Carnaval. Daar waar ik eerst nog experimenteerde met ordinaire, bruine plastic tape, is de ontdekking van ducttape voor mij een zegening gebleken. Voor montage van mijn Carnavalsattributen valt deze tape niet meer weg te denken. Ieder jaar komt die weer opnieuw van pas. Voor alles kan ik het gebruiken. Voor hoeden, auto's, dienbladen, noem maar op. Edoch wel alles in combinatie met karton. Dat is wel een vereiste. Karton is het ideale constructiemateriaal voor Carnavalsattributen. En ducttape is de ultieme lijm, de specie, het bevestigingsmateriaal, onmisbaar voor het bouwproces.
Een grote JR Ewing hoed, met zes gaten in de zijgleuf om bierglazen in te kunnen dragen, is mijn topstuk. Gemaakt in 2011. Van karton en omwikkeld met ducttape kan deze nooit meer stuk. Wat een vondst. Niet te vergelijken met die slappe plastic fakehoeden die je nu in feestwinkels kunt kopen. Soms denk ik dan, hebben ze mijn idee gejat? Tegenwoordig ben ik met Carnaval alert. Kijk goed om me heen of er geen productdieven het op mij gemunt hebben. Want ludiek zijn ze, mijn Carnavalsattributen.
Zo ook mijn Batmobiel van afgelopen jaar. Vervaardigd met hard karton in deelplaten en met ducttape verstevigd. Met klittenband konden de acht compartimenten aan elkaar geregen. Wat een lol hebben we gehad met dat ding. Met zijn vieren pasten we erin. Batman, Robin, Batwoman en Poison Ivy. De Joker en de Riddler waren de reservepassagiers. Dit jaar knutsel ik een Flintstone-mobiel in elkaar. Heb er nu al zin in. Let's meet the Flintstones. Yabadabado. Fred, Wilma, Barney, Betsy, Pebbles en Bambam.
Ja, ducttape dient in alle opzichten als samenwerkingsverband voor mij. Het brengt niet alleen onderdelen samen maar via de onderdelen ook mensen. Voor de eeuwigheid. Opdat het snel weer Carnaval mag worden. Alaaf. O ja, voor mensen met kinderen, ducttape is ook een onmisbaar product om kinderen achter het behang te plakken. Niet tijdelijk, maar voorgoed. Mocht u dat wensen uiteraard. Verder is het ook handig bij lekkages en bij ruimtevaart. Dus als u wil voorkomen dat uw uitwerpselen met ruimtevaart uit poreuze of lekkende buizen schieten, gebruik dan ducttape, samenwerkingsverband. Het het is zo sterk dat je er zelfs bruggen mee kan bouwen, viaducttape.
Tja, wat is een verband? Iets wat je om je enkel wikkelt of tapet? Of is het een samengaan van minstens twee zaken? Een causaal verband? Een samenwerking? Of schuur ik nu tegen het woord verbond aan? Een verbond is toch eigenlijk ook een verband? Een verband kan een verbond verbinden. En in verband met verbinding staan, kan weer leiden tot een verbond. Een verbond versterkt ook verbanden. Tot zo ver de psychische verbanden of zo u wil de emotionele. Terug naar de fysische, oftewel de tactiele. Fysiek voelbaar. Staat natuurlijk nooit helemaal los van emotioneel, maar dat terzijde.
Ducttape is en blijft mijn favoriete fysieke verband. Het is een verband dat goed samenwerkt en altijd stevig stand houdt. Het plakt goed en houdt alles goed bij elkaar. De combinatie lijm en textiele materie is tot in perfectie gecombineerd in dit onmisbare product. Het zorgt voor ultieme cohesie en krachtige hechting. Enkele toepassingen wil ik u niet onthouden. Zonder ducttape zouden we allang benen gebroken hebben of erger nog, heupen. Want bij al die popfestivals, buurtbarbeques, kermissen, braderieën en andere volksfeestjes, zouden we allang over losliggende elektriciteitskabels gestruikeld zijn. Nog nooit meegemaakt? Een vrije val over een stroomkabel? Dan bent u zeer waarschijnlijk familie van de inheemse binnenhuismus of de groene muurbloem. Dat kan.
Maar waar ducttape vooral onmisbaar en nodig is, dat is tijdens Carnaval. Daar waar ik eerst nog experimenteerde met ordinaire, bruine plastic tape, is de ontdekking van ducttape voor mij een zegening gebleken. Voor montage van mijn Carnavalsattributen valt deze tape niet meer weg te denken. Ieder jaar komt die weer opnieuw van pas. Voor alles kan ik het gebruiken. Voor hoeden, auto's, dienbladen, noem maar op. Edoch wel alles in combinatie met karton. Dat is wel een vereiste. Karton is het ideale constructiemateriaal voor Carnavalsattributen. En ducttape is de ultieme lijm, de specie, het bevestigingsmateriaal, onmisbaar voor het bouwproces.
Een grote JR Ewing hoed, met zes gaten in de zijgleuf om bierglazen in te kunnen dragen, is mijn topstuk. Gemaakt in 2011. Van karton en omwikkeld met ducttape kan deze nooit meer stuk. Wat een vondst. Niet te vergelijken met die slappe plastic fakehoeden die je nu in feestwinkels kunt kopen. Soms denk ik dan, hebben ze mijn idee gejat? Tegenwoordig ben ik met Carnaval alert. Kijk goed om me heen of er geen productdieven het op mij gemunt hebben. Want ludiek zijn ze, mijn Carnavalsattributen.
Zo ook mijn Batmobiel van afgelopen jaar. Vervaardigd met hard karton in deelplaten en met ducttape verstevigd. Met klittenband konden de acht compartimenten aan elkaar geregen. Wat een lol hebben we gehad met dat ding. Met zijn vieren pasten we erin. Batman, Robin, Batwoman en Poison Ivy. De Joker en de Riddler waren de reservepassagiers. Dit jaar knutsel ik een Flintstone-mobiel in elkaar. Heb er nu al zin in. Let's meet the Flintstones. Yabadabado. Fred, Wilma, Barney, Betsy, Pebbles en Bambam.
Ja, ducttape dient in alle opzichten als samenwerkingsverband voor mij. Het brengt niet alleen onderdelen samen maar via de onderdelen ook mensen. Voor de eeuwigheid. Opdat het snel weer Carnaval mag worden. Alaaf. O ja, voor mensen met kinderen, ducttape is ook een onmisbaar product om kinderen achter het behang te plakken. Niet tijdelijk, maar voorgoed. Mocht u dat wensen uiteraard. Verder is het ook handig bij lekkages en bij ruimtevaart. Dus als u wil voorkomen dat uw uitwerpselen met ruimtevaart uit poreuze of lekkende buizen schieten, gebruik dan ducttape, samenwerkingsverband. Het het is zo sterk dat je er zelfs bruggen mee kan bouwen, viaducttape.
02-01-2018
Koreaans finalistig
De Winterspelen komen eraan. Ze worden gehouden in Pyeongchang in Zuid Korea. Noord Korea wil misschien ook meedoen. Dat noem ik nog eens finaal listig, oftewel vrij vertaald, finalistig. Nu kan het dus zomaar zijn dat we in februari een Noord-Koreaanse shorttracker uit de hoofdstad Pyongyang in Pyeongchang zien schitteren op een ijsbaan. Hoe ingewikkeld gaat dat zijn? Mogelijk strijden dan Kim Jan uit Pyongyang en Kim Jon uit Pyeongchang in Pyeongchang tegen elkaar op de 1500 meter. Hoe yang zal dat zijn? Of yin? Kan ook. Kunt u zich het commentaar al voorstellen, bij de volgende acties? Kim Jan haalt Kim Jon in de bocht in. Kim Jon gaat dan met Kim Jan de bocht uit, naast elkaar. En dan moeten ze ook nog eens van elkaar af blijven? Onmogelijk.
Mogelijk loopt ook nog eens Kim Jong-un op een raketplatform aan de grens de wedstrijd te beïnvloeden. Nee, dat gaat niet waar zijn. Daar heeft niemand short trek in. Laat staan Long. Die laatste is dan weer een geduchte kandidaat voor een gouden plak. Zeker op de lange afstand. Kim Long ja. Ik kan het ook niet helpen dat ze allemaal Kim met de voornaam heten. Maar Kim Long is de absolute favoriet op de 1500 meter shorttrack. Kim Long komt uit Hongkong. Gelukkig maar. Dat maakt het commentaar dan weer een stuk makkelijker.
Omdat de naam Kim me toch wel fascineert heb ik een klein onderzoek gedaan. Wat wil nu het geval? De Koreanen en Hongkongers, eigenlijk haast alle Aziaten, en dat zijn er veel, zijn dol op films. Met name films waarin lange dames met blond haar meedoen. En ja, dan kom je al snel uit bij Kim. Kim Basinger, wie kent haar niet? Qua leeftijd klopt het aardig. De twintigers van nu zouden de kinderen van Kim kunnen zijn. Oftewel, de ouders van de Kimmen hebben allemaal naar films met Kim Basinger gekeken. En ja, als je eenmaal naar Kim Basinger hebt gekeken, dan geef je zelfs je zonen de naam Kim. Zo simpel is het. En het bekt nog goed ook. De naam dan.
Ik ben dan ook zeer benieuwd welke Kim die ultieme shorttrackwedstrijd op de 1500 meter gaat winnen. Kim Jan, Kim Jon of Kim Long? Zolang Kim Sjinkie maar geen roet in het eten gooit. Want dan denkt Kim Jong-un vast 'bommen en granaten'. En dat willen we niet op 12 februari 2018. Zet die datum maar alvast in uw agenda. De grote clash tussen Zuid- en Noord-Korea vindt dan mogelijk plaats. Sportief laten we maar hopen. Sport zou moeten verbroederen, toch? Daar passen geen bommen en granaten bij. Zelfs niet die van Kapitein Haddock. Had Kim Jong-un toch nooit die Kuifjes gelezen. Dan zag de wereld er nu heel anders uit. Gelukkig is ook de president van Noord-Korea, Moon Jae-in, in to stripverhalen. En niet toevallig, ook nog eens van Kuifje. Zijn held is professor Zonnebloem. Maar of dat nu gaat helpen in deze warrige tijden van sport en oorlog? Wie zal het zeggen? Koreaans finalistig gaat het hoe dan ook worden. We hold our horses.
Mogelijk loopt ook nog eens Kim Jong-un op een raketplatform aan de grens de wedstrijd te beïnvloeden. Nee, dat gaat niet waar zijn. Daar heeft niemand short trek in. Laat staan Long. Die laatste is dan weer een geduchte kandidaat voor een gouden plak. Zeker op de lange afstand. Kim Long ja. Ik kan het ook niet helpen dat ze allemaal Kim met de voornaam heten. Maar Kim Long is de absolute favoriet op de 1500 meter shorttrack. Kim Long komt uit Hongkong. Gelukkig maar. Dat maakt het commentaar dan weer een stuk makkelijker.
Omdat de naam Kim me toch wel fascineert heb ik een klein onderzoek gedaan. Wat wil nu het geval? De Koreanen en Hongkongers, eigenlijk haast alle Aziaten, en dat zijn er veel, zijn dol op films. Met name films waarin lange dames met blond haar meedoen. En ja, dan kom je al snel uit bij Kim. Kim Basinger, wie kent haar niet? Qua leeftijd klopt het aardig. De twintigers van nu zouden de kinderen van Kim kunnen zijn. Oftewel, de ouders van de Kimmen hebben allemaal naar films met Kim Basinger gekeken. En ja, als je eenmaal naar Kim Basinger hebt gekeken, dan geef je zelfs je zonen de naam Kim. Zo simpel is het. En het bekt nog goed ook. De naam dan.
Ik ben dan ook zeer benieuwd welke Kim die ultieme shorttrackwedstrijd op de 1500 meter gaat winnen. Kim Jan, Kim Jon of Kim Long? Zolang Kim Sjinkie maar geen roet in het eten gooit. Want dan denkt Kim Jong-un vast 'bommen en granaten'. En dat willen we niet op 12 februari 2018. Zet die datum maar alvast in uw agenda. De grote clash tussen Zuid- en Noord-Korea vindt dan mogelijk plaats. Sportief laten we maar hopen. Sport zou moeten verbroederen, toch? Daar passen geen bommen en granaten bij. Zelfs niet die van Kapitein Haddock. Had Kim Jong-un toch nooit die Kuifjes gelezen. Dan zag de wereld er nu heel anders uit. Gelukkig is ook de president van Noord-Korea, Moon Jae-in, in to stripverhalen. En niet toevallig, ook nog eens van Kuifje. Zijn held is professor Zonnebloem. Maar of dat nu gaat helpen in deze warrige tijden van sport en oorlog? Wie zal het zeggen? Koreaans finalistig gaat het hoe dan ook worden. We hold our horses.
Frozen
Pakweg honderd blote lijven staan uitgebreid een warming-up te doen langs het Noordzeestrand, bij een gevoelstemperatuur van net boven vriespunt. Ze slaan armen en benen langs hun witte lijven wijds op en neer. Het lijken wel uitgeklede pinguïns. Sommigen zijn dik, anderen weer slank. Het zouden ook galjoenslaven kunnen zijn, die even droog oefenen op een reis die aanstonds is.
Met harde klappen slaat een slavendompteur op een grote trommel de maat. Hij schreeuwt ten overvloede ook nog eens beurtelings ‘links’ en ‘rechts’. Blijkbaar zijn het domme slaven of dove pinguïns, want hij roept nog luider dan zijn grote trom. Dan is het plotseling stil. Stilte voor de storm. Alle pinguïns kijken elkaar wat verbaast aan. Een aantal slaat nog losjes nonchalant de armen rond hun rug en buik. Macht der gewoonte, of even niet wetend waar de armen te laten.
Een enorme scheepstoeter klinkt. Het afgesproken teken. Honderd slaven spoeden zich naar zee. En masse storten zij zich in het ijskoude water. Gevoelstemperatuur net onder vriespunt, in ballen en borsten, nog lager. Als kleine, onnozele, blinde zeeschildpadden spartelen ze een aantal meters door de golven van de Noordzee. Stuiterend als dwaze kangoeroes springen ze er weer uit. Op het strand bokst iedereen tegen elkaar. En dan gaat het mis.
Frozen is ineens niet meer frozen, maar compleet ontdooit. De eerste klappen vallen. Vier zwembroeken vallen neer. Er ontstaat een opstootje en een kring vormt zich rondom de vier vechtende zwembroeken. De kring omstanders moedigt wild aan. Hiervan krijgen ze het goed warm.
De slavendompteur besluit in te grijpen, op aanraden van een toekijkende burgemeester. Die mompelt iets over geweld. Honderd mensen in zwemkleding, op een veel te koud strand, dat is pas zinloos geweld. Zelfs de zwembroeken stemmen daarmee in, met hun Unox-mutsen op half zeven. Iedereen druipt af.
Met harde klappen slaat een slavendompteur op een grote trommel de maat. Hij schreeuwt ten overvloede ook nog eens beurtelings ‘links’ en ‘rechts’. Blijkbaar zijn het domme slaven of dove pinguïns, want hij roept nog luider dan zijn grote trom. Dan is het plotseling stil. Stilte voor de storm. Alle pinguïns kijken elkaar wat verbaast aan. Een aantal slaat nog losjes nonchalant de armen rond hun rug en buik. Macht der gewoonte, of even niet wetend waar de armen te laten.
Een enorme scheepstoeter klinkt. Het afgesproken teken. Honderd slaven spoeden zich naar zee. En masse storten zij zich in het ijskoude water. Gevoelstemperatuur net onder vriespunt, in ballen en borsten, nog lager. Als kleine, onnozele, blinde zeeschildpadden spartelen ze een aantal meters door de golven van de Noordzee. Stuiterend als dwaze kangoeroes springen ze er weer uit. Op het strand bokst iedereen tegen elkaar. En dan gaat het mis.
Frozen is ineens niet meer frozen, maar compleet ontdooit. De eerste klappen vallen. Vier zwembroeken vallen neer. Er ontstaat een opstootje en een kring vormt zich rondom de vier vechtende zwembroeken. De kring omstanders moedigt wild aan. Hiervan krijgen ze het goed warm.
De slavendompteur besluit in te grijpen, op aanraden van een toekijkende burgemeester. Die mompelt iets over geweld. Honderd mensen in zwemkleding, op een veel te koud strand, dat is pas zinloos geweld. Zelfs de zwembroeken stemmen daarmee in, met hun Unox-mutsen op half zeven. Iedereen druipt af.
Abonneren op:
Posts (Atom)