Groeistuipen / Gein & Ongein / 07-04-2014
Groeistuipen jagen door mijn bos. Ze komen overal vandaan. Uit de grond en uit het niets. Het verontrust me en maakt me een beetje nerveus. Nu heb ik daar altijd een beetje last van in de lente. Lenteblues zei mijn papa altijd. Mozes kriebel. Lenteblues, het klinkt mij in de oren als een donker lied dat op het punt staat te bevallen. Een zware bevalling.
De groeistuipen zorgen ook voor veel beweging in de lucht. Vogeltjes vliegen, fluiten en scheren door de lucht alsof ze de laatste trein dreigen te missen. Of de boot. Maar dat laatste geldt uiteraard alleen voor de watervogels in het bos. Ieder jaar opnieuw is het weer spannend. De lucht is zwanger van zorgen die in vogelvlucht met het gevederte mee fladdert.
Vinden de vrolijke flierefluiters op tijd een nieuw lief? Is er nog genoeg tijd voor het bouwen van een kribbe? Hangt de lucht voldoende vol met mug? Willen de pieren nu eindelijk de kop weer eens uit het zand steken? Blijft de gevulde kribbe straks gevrijwaard van katten- en andere roofdiermuizenissen? Over enkele weken zullen we het weer weten. Als het kleine donzen grut achter de mamma’s en pappa’s aan zal trippelen om hun bekkies leeg te zuigen. Woest hongerig en kippig.
Niet alle bosbewoners zijn gediend van al dat groeigestuip. Brizl djeu, wat te denken van oude bomen die met bange vreze de klimop hun werk zien doen. Klimop dat kruipend naar de top, met helse wurging, het laatste sap uit de eeuwenoude bast wil knijpen. Verstikkend is de werking van dit snelgroeiend spul. De oudjes hebben reeds lang hun werk gedaan. Ze houden zich alleen nog dapper vast met vele voeten in de aarde.
Het is weer tijd voor nieuwe lentes en beloften. En ja, ze jagen als vanouds de groeistuipen op mijn moede winterlijf. Ik voel het voorjaar sap weer door mijn aderen stromen, het zet me opnieuw in beweging en maakt me wakker. Een nieuwe liefde hoef ik niet te zoeken en van kribbevrees heb ik niet langer last. De klimop kan voorlopig nog mijn rug op. En ja, ik weet het wel. Vroeg of laat krijgt ie mij ook te pakken. Maar niet zolang ik mijn groeigestuip, met snoeitang, in de juiste proporties modelleer. Op blote voeten in sandalen blijf ik met de aarde in contact.
Boswachten / Gein & Ongein / 25-04-2014
Er is niets mooier dan op een mooie lentedag heel vroeg in het bos wakker worden. Zodra de vogeltjes zich dan melden en uit volle borst hun lied aanheffen, ben ik de gelukkigste man van de wereld. Je moet soms wel even wachten voordat ze zich laten zien. Maar dat maakt helemaal niet uit. Ik ben het wachten wel gewend.
Als boswachter wacht ik wel vaker. Wachten is een van de vaardigheden die meteen ontwikkeld wordt zodra je de opleiding tot boswachter gaat volgen. En tevens de belangrijkste. Het is niet voor iedereen weggelegd, boswachten. Gelukkig wordt er tijdens de opleiding veel aandacht aan besteed. Er zit ook een goede opbouw in. Je kunt een beginnend boswachter niet meteen voor het blok zetten. Voordat je op een eikenbos kunt wachten is het noodzakelijk dat je eerst wat oefent met wat lichtere bossoorten.
Het gemengd boswachten vind ik nog altijd de moeilijkste discipline. Je moet voortdurend op je hoede zijn dat de bomen gehoorzamen en blijven staan, daar waar ze bedoeld zijn. Bomen hebben toch altijd de neiging om elkaar op te zoeken. Zeker oudere bomen. Ze zijn nog van de oude stempel. Een beetje ons kent ons. Zeker beuken hebben de neiging om vlak bij elkaar te wortelen. Om over de berken maar niet te spreken. Met hun iele stammetjes staan ze het liefst dicht bij elkaar. Die hebben helemaal geen behoefte aan mengen. Raar eigenlijk. Als berk zou ik best in de buurt van een stoere olm willen staan, of bij een dikke wilg. Lekker warm en uit de wind.
Tijdens mijn praktijkexamen heb ik mezelf goed uitgedaagd. Ik heb gekozen voor de moeilijkste categorie. Ik heb op een dennenbos gewacht. Vier weken lang heb ik er over gedaan. Ik werd echter wel beloond voor mijn lange dennenboswacht. Cum laude studeerde ik af. Het dennenbos bleef keurig in de wacht staan. De opperden opperde nog dat ik voortaan maar altijd op dennenbossen moest wachten. Hij had nog nooit zo’n geduldige boswachter meegemaakt. Ik was blij met dit grote compliment. Het staat goed op mijn CV. Cum laude dennenboswachter.
De vogeltjes zijn inmiddels gevlogen zie ik. Het waren er deze ochtend niet zo veel. Eigenlijk ook maar goed. Bomen kunnen er behoorlijk zenuwachtig van worden. Zeker in de lente. Al dat druk gefladder en dat op en neer gehup tussen de takken. Sommige bomen kunnen er absoluut niet tegen. Die schieten voortdurend in de lach van al het gekietel van die krasse pootjes van het gevogelte. Dan moet je je als boswachter hoeden. Doordat de bomen dubbelvouwen en met hun takken wild in de rondte zwaaien van de lach, verliezen ze oud hout. Je kunt dan nog het beste beschutting zoeken in een holle boom. Dan heb je het minste kans dat je geraakt wordt. Maar ja, vindt die maar eens in een dennenbos? Een holle den, dat gaat echt niet lukken.
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
30-04-2014
28-04-2014
All you can read
‘Na een jaar of drie aan voorbereiding is Blendle vanaf vandaag voor iedereen beschikbaar. Het idee achter de website is simpel: je betaalt een klein bedrag voor een artikel uit een krant of tijdschrift, zodat je alleen betaalt voor wat je leest. Is Blendle de redder van de journalistiek of zijn er kapers op de kust?’ (Bron: NOS Nieuws 28-04-2014)
U bent bij deze gewaarschuwd lezer. Vanaf het moment dat u deze column leest, begint mijn kassa te rinkelen. Ik heb mijn column niet voor niks even door de Blendl-blenderwebsite gegooid. Mijn verdienmodel is in gang gezet. Wie weet wordt mijn column wel wereldnieuws. Samen met al die andere artikelen, columns, nieuwsberichten die door de blender gaan. Er hoeft geen smaakje aan te zitten en ook geen kleur. Het nieuws wordt mooi gepureerd tot eenheidsworst.
Voor mij als schrijver is zo’n verdienmodelletje natuurlijk een grote goudmijn. Als ik maar snel en veel en doelgroepgericht schrijf dan loop ik mooi binnen. De uitgevers zijn gebrand op content op maat. Maar o wee, de lezers zonder centjes. Degenen met een smalle beurs. Die lezen niets van mijn pennenvreugd en zullen helaas op hun kin moeten kloppen. Of stiekem ergens illegaal op iemands iPad of iPhone meegluren. Het zal welig tieren. De obscure achterafzaaltjes. Waar vroeger stiekem gepiept werd naar blote lijven, wordt straks druk het laatste nieuws gelezen. Illegaal. Zonder betaling. Niemand mag het zien. Niemand mag het weten. Het nieuws wordt duur betaald.
We lusten er wel pap van. Van het nieuws. Laat de pulppap maar tot ons komen. Het is ook nog eens milieuvriendelijk en duurzaam zo’n Blendl-blenderwebsite. Het nieuws blijft, na eenmalige aankoop per artikel, voor eeuwig duurzaam op onze harde schijf geplakt. Hoewel, de kans is groter dat het ergens in de lucht blijft zweven. Harde schijven raken immers heel snel vol. Maar geen nood. Ook daarvoor bestaat een oplossing. Met de mond wijd open doen we gewoon aan lucht- en informatiehappen in de Cloud.
Betaalden we al jaren voor het voortbewegen en transporteren van informatiebits en -bytes. Nu gaan we ook nog eens betalen voor de inhoud van de bits en bytes. Zwaar verteerbaar denk ik dan. Milieuvriendelijk is het wel. Drukinkt is niet langer nodig. Die kunnen we dan vast weer ergens anders voor gebruiken. Drukinkt, de oude smeerolie van onze informatie gaan we transformeren naar gratis smeerolie voor het openbaar vervoer. Prima opgelost. Toch?
Het adagio van de Blendl-blenderwebsite is makkelijk te omschrijven. Door al het nieuws van (freelance) journalisten, kranten, tijdschriften, nieuwsbladen en noem maar op, in een grote blender te gooien kan iedereen in de toekomst lezen wat ie wil en kan. All you can read. De informatievraatzucht zal exponentieel toenemen. Het nieuws zal langs de X- en Y-assen, qua volume en tijd, compleet worden leeggevreten.
Bagger of geen bagger. Het doet er niet meer toe. Voor kwaliteit wordt niet meer betaald. Je kunt alleen nog kwantitatief consumeren in letters, woorden en zinnen. Een column zal niet langer hoeven voldoen aan pakweg 400 woorden. De broodschrijver maakt er met gemak 450 van. Een snelschrijver schrijft er maar liefst drie tegelijk. In nog geen tien minuten. Kassa. Schrijven maakt hongerig. Lezen kost geld.
De nieuwe ontwikkelingen brengen helaas ook wat problemen met zich mee. Overheidsbemoeienis kan niet uitblijven. De consument moet uit gezondheidsoverweging tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Dat kan met letter- of woordmaagbanden. Hij zou zowaar kunnen stikken of imploderen van alle informatie. Een ander probleem dat zich voordoet is de opkomst van de schrijfwolf. Hij is al gespot bij diverse taalgrenzen. Als megavertaler gooit ie alle artikelen door de spellingscontrole en langs Google translate en wordt binnen no time multimiljonair. Mits hij het goed aanpakt natuurlijk.
Wolven vertoeven namelijk altijd in grote roedels. En iedere wolf is hongerig. Maar er zal genoeg informatie aan te bieden en verorberen zijn. Voor ieder wat wils. Economische principes en marktmechanismen zullen ook bij deze nieuwe techniek het werk doen. Vraag en aanbod zullen als motten rondom het licht achter elkaar aan draaien. Straks wordt het drie artikelen lezen, twee betalen. En natuurlijk zorgt een ingenieus spaarsysteem voor columnzegels. Spaar nu mee voor de gouden maandcolumn! Als u een boekje (helaas is er nog geen ander woord gevonden voor dit prehistorisch ding) vol heeft, krijgt u een uur gratis leestijd op onze mega Columnblender.
Wie het NOS Nieuws aandachtig screent en tussen de regels doorleest, heeft meteen in de gaten wat de boodschap en het beoogde doel van de kersverse Blendl-blenderwebsite is. Alexander Klöpping klopt samen met Marten Blankensteijn, beiden staan aan de basis van deze website, in een mum van tijd het geld bij u uit de portemonnee. U, mijn lieve lezer behoort immers tot een generatie die gewend is niets te betalen voor journalistiek. U mag nu dus gaan betalen, aldus Klöpping. Kwestie van cultuurverandering.
U bent bij deze gewaarschuwd lezer. Vanaf het moment dat u deze column leest, begint mijn kassa te rinkelen. Ik heb mijn column niet voor niks even door de Blendl-blenderwebsite gegooid. Mijn verdienmodel is in gang gezet. Wie weet wordt mijn column wel wereldnieuws. Samen met al die andere artikelen, columns, nieuwsberichten die door de blender gaan. Er hoeft geen smaakje aan te zitten en ook geen kleur. Het nieuws wordt mooi gepureerd tot eenheidsworst.
Voor mij als schrijver is zo’n verdienmodelletje natuurlijk een grote goudmijn. Als ik maar snel en veel en doelgroepgericht schrijf dan loop ik mooi binnen. De uitgevers zijn gebrand op content op maat. Maar o wee, de lezers zonder centjes. Degenen met een smalle beurs. Die lezen niets van mijn pennenvreugd en zullen helaas op hun kin moeten kloppen. Of stiekem ergens illegaal op iemands iPad of iPhone meegluren. Het zal welig tieren. De obscure achterafzaaltjes. Waar vroeger stiekem gepiept werd naar blote lijven, wordt straks druk het laatste nieuws gelezen. Illegaal. Zonder betaling. Niemand mag het zien. Niemand mag het weten. Het nieuws wordt duur betaald.
We lusten er wel pap van. Van het nieuws. Laat de pulppap maar tot ons komen. Het is ook nog eens milieuvriendelijk en duurzaam zo’n Blendl-blenderwebsite. Het nieuws blijft, na eenmalige aankoop per artikel, voor eeuwig duurzaam op onze harde schijf geplakt. Hoewel, de kans is groter dat het ergens in de lucht blijft zweven. Harde schijven raken immers heel snel vol. Maar geen nood. Ook daarvoor bestaat een oplossing. Met de mond wijd open doen we gewoon aan lucht- en informatiehappen in de Cloud.
Betaalden we al jaren voor het voortbewegen en transporteren van informatiebits en -bytes. Nu gaan we ook nog eens betalen voor de inhoud van de bits en bytes. Zwaar verteerbaar denk ik dan. Milieuvriendelijk is het wel. Drukinkt is niet langer nodig. Die kunnen we dan vast weer ergens anders voor gebruiken. Drukinkt, de oude smeerolie van onze informatie gaan we transformeren naar gratis smeerolie voor het openbaar vervoer. Prima opgelost. Toch?
Het adagio van de Blendl-blenderwebsite is makkelijk te omschrijven. Door al het nieuws van (freelance) journalisten, kranten, tijdschriften, nieuwsbladen en noem maar op, in een grote blender te gooien kan iedereen in de toekomst lezen wat ie wil en kan. All you can read. De informatievraatzucht zal exponentieel toenemen. Het nieuws zal langs de X- en Y-assen, qua volume en tijd, compleet worden leeggevreten.
Bagger of geen bagger. Het doet er niet meer toe. Voor kwaliteit wordt niet meer betaald. Je kunt alleen nog kwantitatief consumeren in letters, woorden en zinnen. Een column zal niet langer hoeven voldoen aan pakweg 400 woorden. De broodschrijver maakt er met gemak 450 van. Een snelschrijver schrijft er maar liefst drie tegelijk. In nog geen tien minuten. Kassa. Schrijven maakt hongerig. Lezen kost geld.
De nieuwe ontwikkelingen brengen helaas ook wat problemen met zich mee. Overheidsbemoeienis kan niet uitblijven. De consument moet uit gezondheidsoverweging tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Dat kan met letter- of woordmaagbanden. Hij zou zowaar kunnen stikken of imploderen van alle informatie. Een ander probleem dat zich voordoet is de opkomst van de schrijfwolf. Hij is al gespot bij diverse taalgrenzen. Als megavertaler gooit ie alle artikelen door de spellingscontrole en langs Google translate en wordt binnen no time multimiljonair. Mits hij het goed aanpakt natuurlijk.
Wolven vertoeven namelijk altijd in grote roedels. En iedere wolf is hongerig. Maar er zal genoeg informatie aan te bieden en verorberen zijn. Voor ieder wat wils. Economische principes en marktmechanismen zullen ook bij deze nieuwe techniek het werk doen. Vraag en aanbod zullen als motten rondom het licht achter elkaar aan draaien. Straks wordt het drie artikelen lezen, twee betalen. En natuurlijk zorgt een ingenieus spaarsysteem voor columnzegels. Spaar nu mee voor de gouden maandcolumn! Als u een boekje (helaas is er nog geen ander woord gevonden voor dit prehistorisch ding) vol heeft, krijgt u een uur gratis leestijd op onze mega Columnblender.
Wie het NOS Nieuws aandachtig screent en tussen de regels doorleest, heeft meteen in de gaten wat de boodschap en het beoogde doel van de kersverse Blendl-blenderwebsite is. Alexander Klöpping klopt samen met Marten Blankensteijn, beiden staan aan de basis van deze website, in een mum van tijd het geld bij u uit de portemonnee. U, mijn lieve lezer behoort immers tot een generatie die gewend is niets te betalen voor journalistiek. U mag nu dus gaan betalen, aldus Klöpping. Kwestie van cultuurverandering.
19-04-2014
Letterpaaldans
Gedicht in co-columnvorm, als performance uitgevoerd door Mien tijdens de Lentemeeting ColumnX 2014, bij la Cocotte in Den Bosch op stille zaterdag, 19 april 2014.
[Uitvoerscript: hardop voorlezen en denkbeeldig een danspaal in gedachte nemen (of zelf fabriceren van PVC electriciteitsbuizen en koppelstukken en grijze isolatiebuizen, verkrijgbaar bij elke doe-het-zelf bouwmarkt)]
Dames en heren, geacht publiek.
Een gedicht. Niet zomaar een gedicht.
Een performance gedicht.
In twee delen. Ins blaue hinein.
Niet eerder vertoond en niet eerder geoefend.
Spannend zowel voor u als voor mij.
Zet u schrap voor Letterpaaldans Deel 1.
Geschreven en uitgevoerd door Mien.
i a ì à o aah
è à è è eh è ij i u eh
ò eh o i-ù
ì eh ì à è eh ò
o è aah , ò ò eh uh
i ì a à ò u
à ì i à
oe è , eh è eh ì ì i
eh o à ò eh è
aah ì eh è eh
è e ì è è aah
ì ou eh ì eh è eh è à è eh a eh
eh o ì o
a eh à è e eh à ie
i ij o ò a e aah
à è a ò ì i è aah
a ì oe è oe ì ò eh ì
è à à eh, a ì è o ì
ij a à è ì eh eh à
e eh ì eh ì à o à i
a eh ei ò à ì eh
à eh ò è oe ì eh
ui eh eh ò à e eh ì eh
a a o ì è òo
Dames en heren, geacht publiek, zet u schrap voor Letterpaaldans Deel 2.
Geschreven door Harrie en uitgevoerd door Mien.
h r st k d n v r p l
m t w t pr tl tt rs n st lf g r n
z nd r p d m
sl ng r w t l tt rs r d
bl t k l , n pg sm kt
n t n d msk st m
d t w l n m nd
h w l , n nk l ng m ssch n
n v rdr cht pg l gd
l t k m k nn n
t r l r ng n v rm k
nh d l k g st ch l m t w t l tt rdr k n
b l fd s b l fd
s m nsp n m t n h rr
d b c c tt h l s
h d g v dl cht n t v rd gt
p l ngs h st n pr st k ns g d cht
m t w t d nsj s , gr t s n v r n ks
m l t h rr h t kl nk rg l g
m d kl nk n d k d n v r h rr
s m n d n n p w t kl nk rs
d s n p v rv g ng n
st t r n p w t m d kl nk rs
st cc t n h t r nd
Op 22 april is onderstaande tekst (inclusief de bovenstaande) geplaatst op website ColumnX, zoals beloofd op 19 april tijdens de Lentemeeting ColumnX 2014, bij La Cocotta.
De inhoud, een samensmelting van klinkers en medeklinkers, niets meer en niets minder.
Hier sta ik dan voor paal
Met wat pretletters en stijlfiguren
Zonder podium
Slinger ik wat letters rond
Bloot en kaal, onopgesmukt
Niet in adamskostuum
Dat wil niemand
Hoewel, een enkeling misschien
Een voordracht opgelegd
Laat ik me kennen
Ter lering en vermaak
Inhoudelijk gestechel met wat letterdraken
Beloofd is beloofd
Samenspan met ene Harrie
Die bij Cocotta helaas
Dag- en avondlicht niet verdraagt
Palings hoest en proest ik ons gedicht
Met wat dansjes, gratis en voor niks
Mij laat Harrie het klinkergelag
Medeklinken doe ik dan voor Harrie
Samen deinen op wat klinkers
Dansen op vervoegingen
Stuiteren op wat medeklinkers
Staccato in het rondo
Co-column geschreven door Harrie en Mien
[Uitvoerscript: hardop voorlezen en denkbeeldig een danspaal in gedachte nemen (of zelf fabriceren van PVC electriciteitsbuizen en koppelstukken en grijze isolatiebuizen, verkrijgbaar bij elke doe-het-zelf bouwmarkt)]
Dames en heren, geacht publiek.
Een gedicht. Niet zomaar een gedicht.
Een performance gedicht.
In twee delen. Ins blaue hinein.
Niet eerder vertoond en niet eerder geoefend.
Spannend zowel voor u als voor mij.
Zet u schrap voor Letterpaaldans Deel 1.
Geschreven en uitgevoerd door Mien.
i a ì à o aah
è à è è eh è ij i u eh
ò eh o i-ù
ì eh ì à è eh ò
o è aah , ò ò eh uh
i ì a à ò u
à ì i à
oe è , eh è eh ì ì i
eh o à ò eh è
aah ì eh è eh
è e ì è è aah
ì ou eh ì eh è eh è à è eh a eh
eh o ì o
a eh à è e eh à ie
i ij o ò a e aah
à è a ò ì i è aah
a ì oe è oe ì ò eh ì
è à à eh, a ì è o ì
ij a à è ì eh eh à
e eh ì eh ì à o à i
a eh ei ò à ì eh
à eh ò è oe ì eh
ui eh eh ò à e eh ì eh
a a o ì è òo
Dames en heren, geacht publiek, zet u schrap voor Letterpaaldans Deel 2.
Geschreven door Harrie en uitgevoerd door Mien.
h r st k d n v r p l
m t w t pr tl tt rs n st lf g r n
z nd r p d m
sl ng r w t l tt rs r d
bl t k l , n pg sm kt
n t n d msk st m
d t w l n m nd
h w l , n nk l ng m ssch n
n v rdr cht pg l gd
l t k m k nn n
t r l r ng n v rm k
nh d l k g st ch l m t w t l tt rdr k n
b l fd s b l fd
s m nsp n m t n h rr
d b c c tt h l s
h d g v dl cht n t v rd gt
p l ngs h st n pr st k ns g d cht
m t w t d nsj s , gr t s n v r n ks
m l t h rr h t kl nk rg l g
m d kl nk n d k d n v r h rr
s m n d n n p w t kl nk rs
d s n p v rv g ng n
st t r n p w t m d kl nk rs
st cc t n h t r nd
Op 22 april is onderstaande tekst (inclusief de bovenstaande) geplaatst op website ColumnX, zoals beloofd op 19 april tijdens de Lentemeeting ColumnX 2014, bij La Cocotta.
De inhoud, een samensmelting van klinkers en medeklinkers, niets meer en niets minder.
Hier sta ik dan voor paal
Met wat pretletters en stijlfiguren
Zonder podium
Slinger ik wat letters rond
Bloot en kaal, onopgesmukt
Niet in adamskostuum
Dat wil niemand
Hoewel, een enkeling misschien
Een voordracht opgelegd
Laat ik me kennen
Ter lering en vermaak
Inhoudelijk gestechel met wat letterdraken
Beloofd is beloofd
Samenspan met ene Harrie
Die bij Cocotta helaas
Dag- en avondlicht niet verdraagt
Palings hoest en proest ik ons gedicht
Met wat dansjes, gratis en voor niks
Mij laat Harrie het klinkergelag
Medeklinken doe ik dan voor Harrie
Samen deinen op wat klinkers
Dansen op vervoegingen
Stuiteren op wat medeklinkers
Staccato in het rondo
Co-column geschreven door Harrie en Mien
16-04-2014
Gedachten van een padvinder
De gedachten gaan weer eens met hem op de loop. En het zijn niet zomaar gedachten. Niet de eerste de beste. Het zijn geen bijgedachten maar hoofdgedachten. En ze laten nauwelijks los. Ze flitsen tussen de oren op en neer in een bijzonder hoofd. Het hoofd van een padvinder. Een padvinder op zoek naar de juiste weg.
Maar naar welke weg zou ie nu in hemelsnaam op zoek zijn? Een hemelpad? Dat is uitgesloten. Ook al is ie in leeftijd en gedachten al aardig op weg. Nee, deze padvinder die dacht zijn pad al lang gevonden te hebben, is aangekomen bij een point of no return. Niet bij een kruispunt, T- of Y-splitsing, maar bij een doodlopend pad. Met een klein hekje. One way to go. En hij weet het. Hij doet het iedere week opnieuw. Het hek zwaait voor hem open. En klapt met een zucht weer achter hem dicht. Een route der routine.
Het is en blijft een klotenjob, padvinder. Wie dat ooit verzonnen heeft? Als padvinder valt het niet mee te leven in een wereld vol met wegwijzers. Wegwijzers die allemaal op hun eigen manier richting willen geven. Het zijn er velen. Zoveel smaken, zoveel soorten. Zeker aan het begin van een nieuwe eeuw. Een nieuwe eeuw die telkens weer gebrandmerkt wordt door honderdduizend keuzes. Barokke keuzes. Vol overdaad. Ontelbaar. Ongezond en dodelijk vermoeiend. Het begin van een nieuwe eeuw voelt als een doolhof.
Een doolhof die te vergelijken valt met een supermarkt, een pretpaleis, oftewel de nieuwe kerk van de 21e eeuw. Al direct na de entree raakt de padvinder het paadje kwijt. Tussen honderdduizend variaties pasta, brood en chocola. Om over deo en toiletpapier maar niet te spreken. Voortdurend wordt hij in de war gebracht door wegwijzers, die boven iedere gang om aandacht schreeuwen. Hard, meedogenloos, luidruchtig en fluorescerend. “Neem mij, neem mij. Ik ben lekker. Volg mij. Slik mij. Nuttig mij. Ik ben duurzaam. Goedkoop. Gratis. Ik ben gezond. Eet me!”
Na een lange zwerftocht langs voorgerechten, hoofdmaaltijden en ongekend veel toetjes lijkt er eindelijk een uitgang in zicht te komen. Ongeordend in volgorde. Maar toch, de finish is bereikt. En daar staat ie dan, de padvinder. Bevangen door zijn gedachten. In de loop, in de weg, bij de kassa. Na een uitputtend slingerpad door de consumptiejungle. Gewapend met portemonnee en zijn gedachten, in een en dezelfde hand. Kassaboy Petrus kijkt hem streng en vol verwachting aan. “Betalen, betalen, betalen!”, schreeuwen zijn ogen. En de padvinder weet het. Eerst betalen en dan pas door de hemelpoort.
Met een beetje geluk wordt zijn lot nog even extra bezegeld. En ja hoor, hoera, een volle kaart! Hij heeft de ultieme weg naar zaligheid gevonden. Naar een gratis doos met boodschappen. Volgestopt met nieuwe wegwijzers voor de maag. De gratis boodschappen zetten zijn maaggedachten op een nieuwe loop. Bijna misselijkmakend. Uitgeluid door accordeon en violist verlaat de padvinder snel de nieuwe kerk. Het hoofd gezegend met nieuwe voedingsprikkels. Verontrustend ongezond.
Maar naar welke weg zou ie nu in hemelsnaam op zoek zijn? Een hemelpad? Dat is uitgesloten. Ook al is ie in leeftijd en gedachten al aardig op weg. Nee, deze padvinder die dacht zijn pad al lang gevonden te hebben, is aangekomen bij een point of no return. Niet bij een kruispunt, T- of Y-splitsing, maar bij een doodlopend pad. Met een klein hekje. One way to go. En hij weet het. Hij doet het iedere week opnieuw. Het hek zwaait voor hem open. En klapt met een zucht weer achter hem dicht. Een route der routine.
Het is en blijft een klotenjob, padvinder. Wie dat ooit verzonnen heeft? Als padvinder valt het niet mee te leven in een wereld vol met wegwijzers. Wegwijzers die allemaal op hun eigen manier richting willen geven. Het zijn er velen. Zoveel smaken, zoveel soorten. Zeker aan het begin van een nieuwe eeuw. Een nieuwe eeuw die telkens weer gebrandmerkt wordt door honderdduizend keuzes. Barokke keuzes. Vol overdaad. Ontelbaar. Ongezond en dodelijk vermoeiend. Het begin van een nieuwe eeuw voelt als een doolhof.
Een doolhof die te vergelijken valt met een supermarkt, een pretpaleis, oftewel de nieuwe kerk van de 21e eeuw. Al direct na de entree raakt de padvinder het paadje kwijt. Tussen honderdduizend variaties pasta, brood en chocola. Om over deo en toiletpapier maar niet te spreken. Voortdurend wordt hij in de war gebracht door wegwijzers, die boven iedere gang om aandacht schreeuwen. Hard, meedogenloos, luidruchtig en fluorescerend. “Neem mij, neem mij. Ik ben lekker. Volg mij. Slik mij. Nuttig mij. Ik ben duurzaam. Goedkoop. Gratis. Ik ben gezond. Eet me!”
Na een lange zwerftocht langs voorgerechten, hoofdmaaltijden en ongekend veel toetjes lijkt er eindelijk een uitgang in zicht te komen. Ongeordend in volgorde. Maar toch, de finish is bereikt. En daar staat ie dan, de padvinder. Bevangen door zijn gedachten. In de loop, in de weg, bij de kassa. Na een uitputtend slingerpad door de consumptiejungle. Gewapend met portemonnee en zijn gedachten, in een en dezelfde hand. Kassaboy Petrus kijkt hem streng en vol verwachting aan. “Betalen, betalen, betalen!”, schreeuwen zijn ogen. En de padvinder weet het. Eerst betalen en dan pas door de hemelpoort.
Met een beetje geluk wordt zijn lot nog even extra bezegeld. En ja hoor, hoera, een volle kaart! Hij heeft de ultieme weg naar zaligheid gevonden. Naar een gratis doos met boodschappen. Volgestopt met nieuwe wegwijzers voor de maag. De gratis boodschappen zetten zijn maaggedachten op een nieuwe loop. Bijna misselijkmakend. Uitgeluid door accordeon en violist verlaat de padvinder snel de nieuwe kerk. Het hoofd gezegend met nieuwe voedingsprikkels. Verontrustend ongezond.
01-04-2014
Mannen en vrouwen fantaseren over mouwen en vrannen
Wat is het toch heerlijk om nieuwe woorden te verzinnen. Per abuis of met opzet. Opgehoest door een hevige schrijfbui of aangeleverd door een woeste letterwind. Ingegeven door een schrijfopdracht met een bijzonder onderwerp of voortbordurend op een iets te snel vergeten column. Maar waarom nog woorden verzinnen als er toch al zoveel zijn? Om zinnen te verzetten misschien? Om lege luchten even vol te laten stromen? Van luchtledig naar lettervol? Om datgene wat onuitgesproken blijft, voor eens en altijd bespreekbaar te maken? Het zou zo maar kunnen.
Wat maakt het eigenlijk ook uit. Opgejaagd door communicatiedrift en tijdswaan verdwijnen vele woorden en zinnen tegenwoordig vliegensvlug in wolken en in schemer. Of ze nu oud of nieuw verzonnen zijn, ze worden in no time ingekort met pennenbeitels, doormidden gekliefd met potloodbijlen en weg gegumd door cloudremovers. Ze moeten immers passen op het minischerm en liefst zo snel mogelijk weer verdwijnen. Al die letter-, woord- en zinbezuinigingen leiden vroeg of laat tot hersenkrimp. Dat kan niet anders. Gelukkig zit er voor diegenen die door een tekort aan volledigheid frustratie voelen, bij alle tablets en smartphones een aan- en uitknop. Zo ook bij deze column. Je moet hem alleen weten te vinden.
Nieuwe woorden verzinnen, er bestaat niets leuker dan dat. Dit keer zijn ze ingegeven op onderwerpniveau. Het onderwerp: mannen en vrouwen. Een buitencategorie waar we allemaal deel van uitmaken. Twee geslachten aan elkaar onderworpen. Een dankbaar onderwerp van gesprek en geschrift. Vandaag leg ik ze op mijn onderzoekstafel. Naakt en bloot, stok en stijf. In een oogopslag constateer ik enkele verschillen. Ze zijn in woorden haast niet te vatten en ik raak danig verward. Het is een vruchtbare status die een voedzame bodem biedt voor creativiteit.
Ik begin met mijn onderzoek bij mevrouw. Ik zie een grote schoonendoes die op heuphoogte overgaat in een vangerplint. Het wordt me even te veel. Wat een scheinhood, bijna niet te bevatten. Mijn hoofd tolt in het rond. Zo ook wat nieuwe woorden. Het verbaast me hoe talig het vrouwenlijf is. Zou dat ook voor het mannenbody gelden? Ik ga snel verder op ontdekkingstocht. Dit keer bij meneer. Ik zie een enorme tenta die onder het mannenbuikje eindigt in een standkazeel. Wederom van onbedorven scheinhood. Anders kan ik het niet benoemen.
Slotconclusie. Een mannenbody is net zo talig als een vrouwenlijf. Mannen fantaseren er vaak wel een paar mouwen bij. Dat geeft houvast. Ook vrouwen fantaseren over mannenbodies. Het gaat dan meestal over hun vrannen. Ze hebben er ooit van gehoord maar weten niet hoe ze er uit zien. Laat staan dat ze weten waar ze zitten. Heel vreemd. Mannen en vrouwen die fantaseren over mouwen en vrannen. Los van elkaar.
Naast enkele verschillen tussen mannen en vrouwen zijn er ook een paar overeenkomsten. Eentje wil ik niet onvermeld laten. Zowel mannen als vrouwen beschikken over een gigantisch mooie aaipen. Weliswaar in verschillende vorm en omvang, maar hé zeg, niemand die daarover klaagt. Aaipennen moet je altijd koesteren. Hoe dan ook. Ze schenken eindeloos genot.
Geschreven als Vaste Columnist van ColumnX (01-09-2013 tot en met 31-08-2014)
Geschreven naar aanleiding van twee themacolumns bij ColumnX:
Thema: Mannen & Vrouwen (Initiatief van arta, Oproep via de Shoutbox op ColumnX op 13-03-2014 (14:29).
... aan de dames onder ons: Wordt het geen tijd dat wij weer wat tegenwicht gaan bieden aan de haantjes? ... Mag ik jullie uitnodigen tot het schrijven van een echte 'damescolumn'.
Thema: Het gaat ergens nergens over.
Verplichte woorden: column, paaien, schoenendoos, tante, vingerplant, zandkasteel.
Verboden woorden: ColumnX, CX, de, ergens, lente, nergens, voorjaar.
Wat maakt het eigenlijk ook uit. Opgejaagd door communicatiedrift en tijdswaan verdwijnen vele woorden en zinnen tegenwoordig vliegensvlug in wolken en in schemer. Of ze nu oud of nieuw verzonnen zijn, ze worden in no time ingekort met pennenbeitels, doormidden gekliefd met potloodbijlen en weg gegumd door cloudremovers. Ze moeten immers passen op het minischerm en liefst zo snel mogelijk weer verdwijnen. Al die letter-, woord- en zinbezuinigingen leiden vroeg of laat tot hersenkrimp. Dat kan niet anders. Gelukkig zit er voor diegenen die door een tekort aan volledigheid frustratie voelen, bij alle tablets en smartphones een aan- en uitknop. Zo ook bij deze column. Je moet hem alleen weten te vinden.
Nieuwe woorden verzinnen, er bestaat niets leuker dan dat. Dit keer zijn ze ingegeven op onderwerpniveau. Het onderwerp: mannen en vrouwen. Een buitencategorie waar we allemaal deel van uitmaken. Twee geslachten aan elkaar onderworpen. Een dankbaar onderwerp van gesprek en geschrift. Vandaag leg ik ze op mijn onderzoekstafel. Naakt en bloot, stok en stijf. In een oogopslag constateer ik enkele verschillen. Ze zijn in woorden haast niet te vatten en ik raak danig verward. Het is een vruchtbare status die een voedzame bodem biedt voor creativiteit.
Ik begin met mijn onderzoek bij mevrouw. Ik zie een grote schoonendoes die op heuphoogte overgaat in een vangerplint. Het wordt me even te veel. Wat een scheinhood, bijna niet te bevatten. Mijn hoofd tolt in het rond. Zo ook wat nieuwe woorden. Het verbaast me hoe talig het vrouwenlijf is. Zou dat ook voor het mannenbody gelden? Ik ga snel verder op ontdekkingstocht. Dit keer bij meneer. Ik zie een enorme tenta die onder het mannenbuikje eindigt in een standkazeel. Wederom van onbedorven scheinhood. Anders kan ik het niet benoemen.
Slotconclusie. Een mannenbody is net zo talig als een vrouwenlijf. Mannen fantaseren er vaak wel een paar mouwen bij. Dat geeft houvast. Ook vrouwen fantaseren over mannenbodies. Het gaat dan meestal over hun vrannen. Ze hebben er ooit van gehoord maar weten niet hoe ze er uit zien. Laat staan dat ze weten waar ze zitten. Heel vreemd. Mannen en vrouwen die fantaseren over mouwen en vrannen. Los van elkaar.
Naast enkele verschillen tussen mannen en vrouwen zijn er ook een paar overeenkomsten. Eentje wil ik niet onvermeld laten. Zowel mannen als vrouwen beschikken over een gigantisch mooie aaipen. Weliswaar in verschillende vorm en omvang, maar hé zeg, niemand die daarover klaagt. Aaipennen moet je altijd koesteren. Hoe dan ook. Ze schenken eindeloos genot.
Geschreven als Vaste Columnist van ColumnX (01-09-2013 tot en met 31-08-2014)
Geschreven naar aanleiding van twee themacolumns bij ColumnX:
Thema: Mannen & Vrouwen (Initiatief van arta, Oproep via de Shoutbox op ColumnX op 13-03-2014 (14:29).
... aan de dames onder ons: Wordt het geen tijd dat wij weer wat tegenwicht gaan bieden aan de haantjes? ... Mag ik jullie uitnodigen tot het schrijven van een echte 'damescolumn'.
Thema: Het gaat ergens nergens over.
Verplichte woorden: column, paaien, schoenendoos, tante, vingerplant, zandkasteel.
Verboden woorden: ColumnX, CX, de, ergens, lente, nergens, voorjaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)