30-04-2022
Webtales Haiku's April 2022
Zachtjes in de wind
hangt mijn hart aan waslijn tot
het verdriet verdroogt
Liefdevol (11-04-2022)
Liefdevol geluk
daar past dus niets meer tussen
behalve een zoen
Weemoed in mijn hart (11-04-2022)
Weemoed in mijn hart
dat steeds onderhuids sluimert
wekt verlatenheid
Navigatie schiet tekort (13-04-2022)
Ik vind ingang niet
navigatie schiet tekort
zij ongeduldig
Schot door de kruising (15-04-2022)
Het vel wordt genaaid
een schot dwars door de kruising
doedelzak hersteld
Tot het maanlicht dooft (17-04-2022)
Zwerf je dan verder
tussen hemel en aarde
tot het maanlicht dooft
Inktflessen (18-04-2022)
Inktfles flest de inkt
door inkt flink in te dikken
onbeschrijfbaar dik
Gedurfd rolwagen (20-04-2022)
Riskeer mijn geluk
op achtbaan van leven met
gedurfd rolwagen
Tot het zand op is (20-04-2022)
We hebben de tijd
in uur, minuut, seconde
tot het zand op is
In mijn eigen grot (30-04-2022)
Tot het licht verschijnt
zal ik mij niet verroeren
in mijn eigen grot
12-04-2022
Over anderhalvemetermaatschappijen en onberekenbare lieden
Een liniaal van anderhalve meter. Die houdt nooit stand. Die breekt,
vroeg of laat. Hetzelfde geldt voor een rolmeter. Zeker de goedkope. Die
laat na een meter vaak al zijn koppie hangen. Van een liniaal zou je
dat niet verwachten. Die zijn gemaakt van hout, hard plastic, aluminium
of een ander metaal. Maar een liniaal van anderhalve meter is edoch
zeldzaam. Te lang. Vertaald naar A-formaat kom je dan uit op pakweg een
anderhalf A1-tje. In de lengte uiteraard. Niet in de breedte. Lang en
breed uitgemeten komen we hier dus niet tot elkaar en houden de nodige
afstand. Dat zijn we ondertussen wel gewend. Afstand houden. Fysiek. Het
is nog even wennen, nu het weer mag, na de terugval van het
coronamonster. Maar hoe zit het met de geestelijke afstand, de
emotionele, de persoonlijke? Hoe groot (of hoe klein) is die gebleken.
Verbleekt. Verwaterd.
Contact op afstand. Met onze neus op het beeldscherm. Tranenbuizen
liepen leeg. Plastic glazen en raampjes knuffelen. Wie is het al
vergeten? De telefoonhandel heeft miljarden verdiend. Softwarebedrijven
keihard wol gespind bij alle malaise. Met afstand rijk geworden. Bah.
Linialen breken. Meetlatten werken niet meer. De maat wordt ons genomen.
Betalen zullen we. De nasleep van een vloek. Hoe gaan we dat straks
duiden? Als we terug kijken naar de geschiedenis? In de waan van de dag
leggen we de focus op lente. Een nieuwe lente zonder oorlog en andere
extremiteiten. Rust willen we. De angel uit een snel en vluchtig
bestaan. Laat de lentebij ons steken met een wonderserum, een
geluksprikkel vol met zoete verse honing. Doping der natuur. Opdat die
ons redt van anderhalvermetermaatschappijen en onberekenbare lieden.