Afvalrace 05: Buikverbouwingsstress

Ik vrees dat ik de eindstreep van Target 1 niet heb gehaald (Target 1: Schrijver valt 8 kilo af binnen 8 vervolgverhalen, oftewel binnen 8 maanden). De 8 maanden zijn voorbij en er is mij slechts anderhalve kilo ontschoten. Target 2 komt nu in beeld (Target 2: nader te bepalen, afhankelijk van succesvolle afronding Target 1). Zal ik de lat eens hoog leggen? Met toestemming van de lezer zal ik nog voor het eindejaar 80 kilo wegen. Deal?

Over meten en maten gesproken. Nog nooit heb ik het meetlint zo vaak gehanteerd als de afgelopen 3 maanden. Mijn afvalrace is ontaard in een algehele buikverbouwing. Ik heb veel last van opeenhoping van vet vet rondom mijn navelzone. En dat is allemaal te wijten aan verbouwingsstress. Nee ... ik ben niet bij de spastisch chirurg geweest om overtollige spekrandjes weg te laten prikken. Ik heb ook geen lichtere neus of arisch voorhoofd laten zetten. Het enige bouwsel dat ik heb laten uitvoeren staat achter mijn nieuwe oude huis. En ja ... dat geeft verbouwingsstress. Beter gezegd ... buikverbouwingsstress.

Duizend vragen, keuzes en gedachtenkronkels sijpelden de afgelopen drie maanden via hoofd naar buik en ledematen om uiteindelijk gestalte te krijgen in het bouwwerk mijner dromen, mijn droompaleis. Bloed zweet en tranen heb ik geplengd maar ze hebben geloond. Het enige wat aan gestalte heeft moeten inboeten is mijn buikboedel. Ooit heb ik me voorgenomen dat ik vanuit staande positie altijd mijn edel gereedschap zou moeten kunnen aanschouwen. Maar nu ben ik het kwijt, mijn gereedschap. En dat ligt niet aan de bouwvakkers. Mijn navelplooi belemmert het uitzicht op al dat fraais ... en wat nu?

Bewegen, fietsen, voetballen, wielrennen, tennissen, ik mag er effe niet aan denken. De enige sporten die ik momenteel bedrijf betreed ik met loodzware bouwvakschoenen. Het zijn de sporten van de bouwladder op de bouwplaats. Confronterend zo’n bouwplaats ... overal liggen meetlinten ... waterpassen ... en ander meetgerei. Daarmee worden behalve muurtjes vooral buiken gemeten. Het meetgerei is ook erg handig voor eetgerei. De liters cola en kilo’s friet leggen behoorlijk gewicht in de weegschaal. Mijn buik zit met de gebakken eieren.

Je zou toch denken dat zandkruien en puinruimen, grasmaaien en betonstorten toch aardige activiteiten zijn om vet te verbranden. Het tegendeel is waar. Immers al deze activiteiten leiden onvermijdelijk tot het veelvuldig consumeren van kleine blauwe kratjes ‘Poolse koffie’. Ja en daarvan krijg je toch uiteindelijk buikstress. En zo is de cirkel weer rond. Wat zou de wereld er toch anders uitzien als er zoiets bestond als buikrimpelcreme. Maakt me niet uit voor welke leeftijd, merkgebonden of eigen huismerk ik zou het er accuut opsmeren. Wellicht zou het ook mijn gereedschap weer te voorschijn halen. In vol ornaat.

Mien Klust

Gewicht 04-11-2005: 88 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo

‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2006. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.

Afvalrace 04: Vet vreet

Pot vet dikkie! Vreet vet en je beseft … vet vreet aan je geest. Vet knaagt aan je ziel. Vet kraakt aan lijf en leden. Vet doet klagen, want ja … het is weer bijna lente. En wat speelt ons dan parten? Juist ja … voorjaarsdunheid … moe word ik ervan. Dat wintervet dat moet eraf. Je wil straks niet lijken op een rollade als je de string thuis voor de spiegel tussen je benen spant. Wie de veter past … trekke hem aan!

Nee, serieus, vet vreet echt. Mijn voornemens stranden elk voorjaar weer, ze verzanden. Ik maak er teveel circus van. Leeuwen en tijgers zet ik op mijn weg. Afvalpogingen nemen dan clowneske vormen aan. Elke ochtend rij ik een rondje om de ‘berenkuil’ te Eindhoven. Dan denk ik stiekem vanachter het stuur: “Oké, beren zijn vet log, maar ook vet gezellig. Ze ogen vet knuffelig, wat maak ik mij toch druk?” En laten we eerlijk zijn … een dunne bruine beer is toch eigenlijk geen gezicht. Doorspoelen maar.

Misschien maak ik wel teveel kermis van mijn afvalrace. Als ik in de spiegeltent mijn buik aanschouw dan puilt ie soms naar binnen en soms naar buiten uit. Hij hangt … stijgt op en verdwijnt (was dat maar waar). Een dikke buik heeft zo z’n voordelen op de kermis. Je valt veel harder naar beneden in de achtbaan. Hij legt veel gewicht in de weegschaal bij de botsauto’s en in de schiettent dient ie als statief. Op het terras voorziet ie in meer plek. En … er kunnen veel meer oliebollen, paling, pinda’s en popcorn in een dikke buik. Dus wat klaag ik?

Mijn vetbuik komt desondanks niet aan en niet over. Hij valt ook niet af of op. Gelukkig maar. En toch … vet vreet … als ik denk aan mijn wreed vet. Gelukkig mag ik de komende tijd klussen. Ik ga mijn pas gekocht huis en mijn buik faceliften en herinrichten. Bij de een wat meer centiaren erbij en bij de ander wat centigrammen eraf. Dat moet toch zeker lukken? Ik heb er vet wreed zin in!

Wat wreed vet al niet uitvreet met de mensheid. Helaas vreet vet je uitvreters niet uit, da’s pas vet wreed. Als vetvreten nu eens wat uitvrat met mijn gewicht dan hoefde ik niet meer 20 uur in de week naar de fitness voor mijn vetnis en zou mijn vetgehalte eindelijk een voldoende scoren. Nog een paar vethaltes te gaan. Zou ik de eindstreep van mijn afvalrace ooit halen …?

Mien String

Gewicht 04-11-2005: 88 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo

‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2006. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.

Afvalrace 03: Dik maken

Ik maak me ernstig zorgen. Ik maak me dik over dun. In het rijk der dun-oh-foben spit dit Dikkerdje Dap het onderdelf. 87 Kilo schoon aan de haak. Ik ben potverdikke weer aangekomen. Geen gram eraf. Geteisterd door kopzorgen zou ik graag tig grammen kielhalen. Ik gruwel van mijn gramschap. Er hangt een gramschap van 10 kilo in de nabijheid van mijn navel. Nee, het gereedschap onder mijn afdak zal zeker nog niet roesten. Mijn natuur heeft anders beschikt.

Gevoelsmatig zweven kilo’s vet door mijn hoofd. En het is geen lui vet. Verstopt raakt mijn hoofd van al die keuzes die dagelijks antwoord behoeven. Van alle beslissingen die dagelijks genomen worden. Kleed ik me eerst aan of ga ik eerst naar het toilet? Wat doe ik op mijn brood vandaag? Rij ik via de snelweg of binnendoor? Bel ik of stuur ik een mail? Gaat de rente zakken of stijgen? Koop ik dit wel of niet? Allemaal dikmakers. Allemaal stressjes. Zo werkt het bij mij. Ik ben dan ook altijd jaloers op magere stresskippen. Al dat gestress en gejaag tilt mijn balans vaak hevig naar de bovengrens op mijn emo-weegschaal.

Het lijkt zo simpel. Dat afvallen. Is het niet slechts een kwestie van aanpakken en eraan gaan staan? Bewegen en ash moven. Ik moet gewoon zoetjes, zoetjes laten staan. Hevige honger leren trotseren. Marsen, Nutsen, Snickers, witte chocola, lonkende liflafjes, vooringenomen achterafjes, domme tussendoortjes, ik kan ze simpelweg niet weerstaan. Vervaarlijke verleiding. I can resist everything except temptation (Oscar Wilde). En ja, ik maak me dik over dun. En nee, het is geen modegrill. Over grill gesprokken. Kortgeleden voor het eerst de nieuwe friteuse ontmaagd. Met oud op nieuw noga bene! Ik voelde me als een mager varken aan het spit, als een volvet visje in het water. Vet is lekker. Lekker is vet.

Ik vrees dat mijn lijn voorlopig nog een tijdje uitstulpingen zal vertonen op navelhoogte. Aan een string zal ik me niet wagen. Hoewel, het afbinden van vetkwabben is nochtans zelden uitgeprobeerd. Vooralsnog zal ik geen speknek-brekende-toeren uithalen om mezelf een keurslijf aan te meten. Dat laat ik graag over aan catwalkpoessiedolls en sixpackbeastyboys. Ik kan m’n spiegel natuurlijk omdraaien. Tot scherven slaan. Maar ach … dan roep ik weer zoveel ongeluk over me heen. En ongeluk moet je absoluut niet taarten. Nee, laat mij me maar lekker druk maken over dun en dik. Dan komt het allemaal dun voor elkaar.

Mien Dikkerdje Dap

Gewicht 04-11-2005: 88 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87 kilo

‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2006. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.