"Sometimes it's better to travel than to arrive at your final destination" (Robert Pirsig)
Dat is wat bij mij het eerste opkomt als ik terug krijg op 23 dagen 23 dingen leren. Ik zie de cursus 23 Dingen als één grote snuffelstage. Handzame tools en toepassingen uit het walhalla van web2.0 heb ik ontmoet. Deze heb ik inmiddels deels geïntegreerd in mijn werk- en/of privéomgeving. Een aantal kende ik al en kregen door de hernieuwde kennismaking nieuw leven ingeblazen. Andere waren mij vreemd en zijn nu iets bekender geworden. Of ik ze blijf inzetten zal de toekomst uitwijzen.
Wel is duidelijk dat binnen het web2.0 de sky absoluut niet de limit is. Regelmatig zat ik tijdens oefensessies aan mijn tax qua bevattingsvermogen. Het leverde mij af en toe ook behoorlijk keuzestress op. Enerzijds heeft dat ongetwijfeld te maken met leeftijd. Een tiener of twen is vanaf zijn geboorte opgegroeid met multimedia en gewend aan snelle doorlooptijden van technische en webtoepassingen. Een veertiger heeft die bagage niet. Anderzijds ziet deze dan weer wel beter het nut en belang in van het meegaan in de tijd en zal op basis van capaciteit en adaptievermogen scherpe keuzes maken.
Wat ook bij is gebleven tijdens de cursus is de onbevangenheid en grensvervaging waarmee bepaalde waarden, normen en vanzelfsprekendheden in de samenleving te maken krijgen onder invloed van multimedia en nieuwe webtools. Als voorbeeld neem ik het in Nederland gekoesterde heilige goed 'privacy'. Het besef dat je hierin zelf een scheidslijn moet leren aanbrengen was voor mij zeer leerzaam. Het besef dat al datgene wat toevertrouwd wordt aan het internet, door menigeen vaak klakkeloos voor werkelijkheid wordt aangenomen. Het besef dat je voorafgaand aan publicatie op het internet doordrongen moet zijn van het feit dat tekst geïnterpreteerd kan worden en in vele gevallen ambigue is. Het besef dat wat je als tiener, twen, dertiger of veertiger etc... op het internet zet er in veel gevallen voor de eeuwigheid op blijft staan. Los van de relevantie en nieuwswaarde van het momentum kan het op latere leeftijd een geheel andere nieuwswaarde en betekenis hebben en in een andere context een totaal andere lading krijgen. Ik noem dat voor het gemak het historisch knip- en plak gevaar.
Nieuwe ontwikkelingen en vooruitgang zijn een groot goed en niet tegen te houden. In het Westen bevinden we ons hoog in de piramide van Maslov. De behoefte aan waardering en erkenning wordt door sociale media commercieel volledig uitgemolken in web2.0 toepassingen. Eerst mag je gratis ruiken aan al die mooie tooltjes totdat de verslaving zich van je meester maakt. Dan pas ontdek je de werkelijke identiteit achter het nieuwe tool. Juist dan ontluikt het economisch principe. Big business. De extra toeters en bellen blijken ineens geld te kosten. Ik juich dat enerzijds toe en anderzijds denk ik is dit nu wel echt een verrijking. Dat antwoord is pas te vinden zodra je de volgende schaal in de piramide van Maslov bereikt hebt, de zelfontplooiing of zelfactualisatie. Gelukkig biedt ook daarin het web2.0 leuke tools.
Tot slot een stuk evaluatie op maat voor trainers en ontwikkelaars van 23 Dingen.
- Wat waren je favoriete Dingen die je onderweg hebt leren kennen en gebruiken?
Weblog, RSS en Twitter
- Wat heeft dit leerprogramma “gedaan” met jou en met de organisatie waar je werkt?
De eigen afdeling v.w.b. webtools in beweging gebracht met hier en daar een sceptisch voorbehoud. Mij persoonlijk meer deelgenoot gemaakt van mijn afdeling. Fun gegeven. Mijn collega's beter leren kennen.
- Waren er dingen die je verrasten, als onverwacht resultaat van dit programma?
Het gemak waarmee een aantal tools toch redelijk eenvoudig ingezet kunnen worden. Weblog en Twitter bijvoorbeeld. De hoeveelheid nieuwe ontwikkelingen en toepassingen en de doorlooptijd. De voortschrijding in techniek binnen bestaande 'oude' tools.
- Wat kan er gedaan worden om 23 Dingen te verbeteren?
Meer tijd geven om dingen onder de knie te krijgen. Een les- leeswijzer vooraf meegeven. Duidelijk maken hoe je de cursus het beste kunt ingaan / aanpakken. De vele keuzes geven redelijk stress. Als je vooraf aangeeft dat je slechts enkele hoeft te bekijken en dat je er later altijd nog naar kan teruggrijpen haal je een hoop onrust weg. Beter 3 dingen echt goed aanpakken dan 10 half. Anderzijds kenmerkt de chaos die ontstaat ook juist de veranderlijkheid en het aanpassingsvermogen die deel uit moet maken van je eigen systeem, wil je bij kunnen blijven in een veranderlijke webwereld. Beter misgeschoten dan niet geschoten. Brengt mij weer terug bij de openingszin van dit weblogbericht.
"Sometimes it's better to travel than to arrive at your final destination"
Kortom: “23 Dingen was voor mij een leuke never ending ontdekkingstocht waarbij ik op een zowel relaxte als gestresste manier veel geleerd heb, zowel van mijn collega's als van web2.0 toepassingen.”
28-06-2010
24-06-2010
Rafels
Al jaren zoek ik het. Maar helaas. Slechts zelden vind ik het. Het houdt me soms vierentwintig uur per dag bezig. Het vreet. Het wringt. Het wurgt. Het verstikt. Het neemt mijn hele zijn volledig in beslag. Het houdt me van de straat. Daarmee is alles gezegd. Geen enkele troost biedt de zoektocht. Ach, misschien is de weg er naar toe veel belangrijker. Het proces, het verlangen, het ondergaan. Maar als geen ander besef ik onmiddellijk, dit werkt niet bevredigend. Het schuurt en schurkt. Het krabt en het jeukt.
Ik woel en draai in mijn bed en schud het hoofd. Van links naar rechts, met mijn neus omhoog. Het kruipt en het kriebelt. Ik sta onrustig weer op. Ik moet het vinden. Buitenom of achterlangs. Het maakt mij niet meer uit. Misschien lukt het mij wel botweg dwars er doorheen. Niemand weet het antwoord. Niemand geeft mij richting. Ik kruip van ellende achter mijn PC. Mechanisch tolt de muis onder mijn vingers. Het beeldscherm flikkert. Ook het World Wide Web werkt niet mee. Nu word ik pas echt korzelig.
Nog niet eens een begin gevonden. Laat staan het einde. Het sleept en het trekt. Het spint en het rafelt. Onweerstaanbaar. Mijn mobiel rinkelt. Een SMS stroomt binnen. Hoop doet leven. Zenuwachtig slurp ik de letters van het scherm. Het bericht dringt maar langzaam tot me door. Mijn hulplijn weet het ook niet. Kon er geen touw aan vastknopen. Teleurstelling overmeestert mij. Nu pas ben ik echt ten einde raad. Alle lifelijnen heb ik uitgeprobeerd. Er rest maar mij maar één ding. Acceptatie. Dat wil ik niet. Naarstig zoek ik naar een laatste redmiddel.
Het redmiddel ligt pal naast me. Binnen handbereik. Ik hoef het alleen maar op te pakken. Maar ik, ik zie het niet. Ik wanhoop. Hoe is het mogelijk? Hoe sterker de wens hoe sterker de wil. Bijna blind van woede zie ik het licht. Zou het … nee … het is niet waar … dat kan niet. Het ongeloof verwondert. Een licht euforisch gevoel stijgt op in mijn hoofd. Ik juich en jubel. Ik jodel. Mijn doel is bereikt, de oplossing gevonden. Gekropen kwam het tot mij, door het oog van de naald. Daar ligt ie voor mij. Zomaar voor het oprapen. Mijn levenslijn, mijn rode draad. Ik knuffel en koester hem en laat nooit meer los.
Mien
Ik woel en draai in mijn bed en schud het hoofd. Van links naar rechts, met mijn neus omhoog. Het kruipt en het kriebelt. Ik sta onrustig weer op. Ik moet het vinden. Buitenom of achterlangs. Het maakt mij niet meer uit. Misschien lukt het mij wel botweg dwars er doorheen. Niemand weet het antwoord. Niemand geeft mij richting. Ik kruip van ellende achter mijn PC. Mechanisch tolt de muis onder mijn vingers. Het beeldscherm flikkert. Ook het World Wide Web werkt niet mee. Nu word ik pas echt korzelig.
Nog niet eens een begin gevonden. Laat staan het einde. Het sleept en het trekt. Het spint en het rafelt. Onweerstaanbaar. Mijn mobiel rinkelt. Een SMS stroomt binnen. Hoop doet leven. Zenuwachtig slurp ik de letters van het scherm. Het bericht dringt maar langzaam tot me door. Mijn hulplijn weet het ook niet. Kon er geen touw aan vastknopen. Teleurstelling overmeestert mij. Nu pas ben ik echt ten einde raad. Alle lifelijnen heb ik uitgeprobeerd. Er rest maar mij maar één ding. Acceptatie. Dat wil ik niet. Naarstig zoek ik naar een laatste redmiddel.
Het redmiddel ligt pal naast me. Binnen handbereik. Ik hoef het alleen maar op te pakken. Maar ik, ik zie het niet. Ik wanhoop. Hoe is het mogelijk? Hoe sterker de wens hoe sterker de wil. Bijna blind van woede zie ik het licht. Zou het … nee … het is niet waar … dat kan niet. Het ongeloof verwondert. Een licht euforisch gevoel stijgt op in mijn hoofd. Ik juich en jubel. Ik jodel. Mijn doel is bereikt, de oplossing gevonden. Gekropen kwam het tot mij, door het oog van de naald. Daar ligt ie voor mij. Zomaar voor het oprapen. Mijn levenslijn, mijn rode draad. Ik knuffel en koester hem en laat nooit meer los.
Mien
22-06-2010
Broertjes Koen
"Hoe komt iemand op het idee?", zei Koen tegen Koen. "Om onze ouders als oncreatief te bestempelen gaat wellicht wat ver. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe mams, tijdens een concert van 'Kiss', haar schminkdoos het podium opwierp, nadat ze ons eerst gepaint had met haar lipstick." De rest van het bijzondere Kissconcert hebben de broertjes Koen al verdrongen.
Onoriginaliteit is wel het laatste wat men de Amerikaantjes Koen kan verwijten. Cowboyhoeden en lasso's zijn aan deze Bonanzaboys uit Minneapolis toevertrouwd, evenals snelle auto's en mooie boots, made for walking. Bloedsimpel lijken de films die opwellen uit het broertjesbrein van dit beroemde filmduo. Ongetwijfeld kent iedereen deze onvervalste ladykillers als bewandelaars van filmfestival-rode-lopers.
Niet naakt, maar speciaal voor deze bijzondere sponsoravond, dressed to impress de bobo's, die ongegeneerd hun vette ego's en ega's etaleerden aan de verzamelde filmwereld en pers, betraden Koen en Koen het podium. Ze hoopten deze avond veel geld los te krijgen voor hun eerste Koentjesbloterikkenfilm.
De totstandkoming van het filmscript kende een bijzondere voorgeschiedenis. Het idee ontstond tijdens het familieweekend van de familie Koen op de nudistencamping. "Waarom hebben jullie nou nooit eens een BB-film (blotebillenfilm) gemaakt?", sprak moeder Koen. Aan het einde van deze boute uitspraak knipoogde zij koket. Beide broertjes wisten het; Die mams had nog eens creatieve ideeën. Zij deden er als filmmakers hun voordeel mee.
Het script schrijven was a peace of cake. De verhaallijn ontstond tijdens een undress-to-impress-party, waarbij mams met haar mond een andere dame mondschilderde. Deze kunstzinnige act bracht de broers op het idee om een blue-movie naakt mondschilderen te gaan maken. Zij namen de beroemde 'Hotlips' als rolmodel. Zelf deden ze ook nog uitgebreid research en maakten gebruik van de laatste technieken. Voor de belangrijkste opnames maakten ze gebruik van een speciale Hawkeye-camera.
"Geachte aanwezigen, mag ik uw aandacht voor het filmduo de broertjes Koen en u een kleine blik gunnen in hun gedachtenwereld." Luid applaus. Zij en de ceremoniemeester waren stil, waarna de grote vraag aan bod kwam: "Wie heb een centje veur ons prentje?" De gemoederen voorin de zaal begonnen snel warm te lopen. Was deze aanslag op rijkgevulde portemonnees wel de moeite waard uiteindelijk, of werd hier een megafilm gestopt voor hij daadwerkelijk begonnen was.
"Ik wil wel sponsoren, maar dan moet er eerst ongelofelijk hard en onverbiddelijk promotie gemaakt worden voor het mondschilderen", riep Ray Robins vanachter uit de zaal. Een instemmend applaus klonk voor deze megamondschilder. Zijn werken staan op ieders Facebook in Layton (Utah). Mama Koen was intussen het podium opgerend: "Wie deze film sponsort, promoot juist Kal Koen en Ko Koen én deze specifieke schilderkunst, body-mouthpainting is the future!"
Kal en Ko Koen keken elkaar aan. Door mams optreden werden de sponsors vrijgevig. Harde dollars werden toegezegd. Sponsors wilden moeder én mondschilderen. Ray Robins was helemaal happy. Stiekem hoopte hij dat er een mooie hoofdrol voor hem was weggelegd in de toekomstige kaskraker.
De broertjes Koen waren trots. En terecht. Hun moeder's creativiteit was lonend gebleken. Tijd om eindelijk dit noodzakelijk kwaad te verlaten. Fundrising with a happy end.
Kijk uit naar de nieuwste Koen en Koen: 'Oh broertje, wat ben je bloot!'
Binnenkort in de cinema.
Co-column geschreven door Arta en Mien
21-06-2010
Gezocht spin in het bibliotheekweb2.0 (22/23)
Het is lang gelden dat een bibliothecaris zich als een vis in het water thuisvoelde in zijn eigen bibliotheek. Maar sinds de komst van bibliotheek2.0 gaat een wereld voor hem open. In de animale wereld herkent hij of zij zichzelf onmiddelijk terug als een spin in het oeroude web. Hij of zij pakt oude, nieuwe en rode draden onmiddelijk weer op zodra hij of zij met het digitale virus besmet wordt. Met een beetje mazzel blijf hij of zij plakken in een aanlokkelijk virtueel en kleverig web vol kansen.
Van Dale (2005) vermeldt niet voor niets bij spin: "de spin in het web, de persoon of organisatie waar alles om draait, de spilfiguur". Een spin in het web is dus vooral iemand die vanuit een 'strategische' positie alles overziet, goed kijkt en luistert, en snel reageert op ontwikkelingen. Kortom kwalificaties die naadloos aansluiten bij het profiel dat de moderne digitale wereld aan de oude bibliothecaris stelt. De oude bibliotheekwereld begint het langzaam te begrijpen.
Zo getuigt ook de vacature die ik onlangs online tegenkwam. Het zou me niet verbazen als deze inmiddels is vervuld.
Gezocht: bibliotheek2.0 bibliothecaris.
Met daarin een aantal leuke competenties verwoord:
- Kijkt voor de gebruiker uit en maakt de bibliotheek transparant
- Grijpt het gebruik van Web2.0-tools aan
- Gebruikt geen technische vernieuwing puur omwille van de techniek
- Neemt goede en snelle beslissingen
- Is een trendspotter
- Begrijpt waar het inhoudelijk over gaat
Nu nog even een nieuwe term verzinnen voor deze nieuwerwetse bibliothecaris. Een klinkende naam passend bij een klinkend hip profiel, liefst in het Engels. Een schot voor de boeg. Wat te denken van Loungewizard, Spidermanager, Talkingbridge, Proactor, Mediamutant, of gewoon op z'n indiaans, Wise (wo)man thinking and advising how to connect to information, multimedia and knowledge in history, present and future, independent of place or space, mostly found under a very old oak, recognized by grey hair and a big smile.
Een mooi vak avant et après la lettre blijft het. In zijn nieuwerwetse rol mag de nieuwe bibliothecaris in spé zich scharen onder illustere voorgangers. Zoals daar waren. Aristophanes van Byzantium, Eratosthenes, Giacomo Casanova, Gottfried Wilhelm Leibniz, Gotthold Ephraim Lessing, Jorge Luis Borges en niet te vergeten onze eigen Th. P. Loosjes en last but not least, Annie M.G. Schmidt. Proud to be a librarian.
Van Dale (2005) vermeldt niet voor niets bij spin: "de spin in het web, de persoon of organisatie waar alles om draait, de spilfiguur". Een spin in het web is dus vooral iemand die vanuit een 'strategische' positie alles overziet, goed kijkt en luistert, en snel reageert op ontwikkelingen. Kortom kwalificaties die naadloos aansluiten bij het profiel dat de moderne digitale wereld aan de oude bibliothecaris stelt. De oude bibliotheekwereld begint het langzaam te begrijpen.
Zo getuigt ook de vacature die ik onlangs online tegenkwam. Het zou me niet verbazen als deze inmiddels is vervuld.
Gezocht: bibliotheek2.0 bibliothecaris.
Met daarin een aantal leuke competenties verwoord:
- Kijkt voor de gebruiker uit en maakt de bibliotheek transparant
- Grijpt het gebruik van Web2.0-tools aan
- Gebruikt geen technische vernieuwing puur omwille van de techniek
- Neemt goede en snelle beslissingen
- Is een trendspotter
- Begrijpt waar het inhoudelijk over gaat
Nu nog even een nieuwe term verzinnen voor deze nieuwerwetse bibliothecaris. Een klinkende naam passend bij een klinkend hip profiel, liefst in het Engels. Een schot voor de boeg. Wat te denken van Loungewizard, Spidermanager, Talkingbridge, Proactor, Mediamutant, of gewoon op z'n indiaans, Wise (wo)man thinking and advising how to connect to information, multimedia and knowledge in history, present and future, independent of place or space, mostly found under a very old oak, recognized by grey hair and a big smile.
Een mooi vak avant et après la lettre blijft het. In zijn nieuwerwetse rol mag de nieuwe bibliothecaris in spé zich scharen onder illustere voorgangers. Zoals daar waren. Aristophanes van Byzantium, Eratosthenes, Giacomo Casanova, Gottfried Wilhelm Leibniz, Gotthold Ephraim Lessing, Jorge Luis Borges en niet te vergeten onze eigen Th. P. Loosjes en last but not least, Annie M.G. Schmidt. Proud to be a librarian.
15-06-2010
Mien Catalogus (21/23)
Nog effe en ik kan het woord sociaal niet meer horen. Sociale media, sociaal netwerken, sociale catalogi. Als straks de politiek ook nog sociaal wordt gaan we het helemaal beleven. Ik kan me amper nog voorstellingen maken bij asociaal netwerken en asociale media. Alhoewel traditionele media als de Telegraaf daarvoor wellicht in aanmerking komt, met een hoog spamgehalte. Maar even back to basics.
Modern Times beginnen elkaar ook in te halen. Ik kan me als de dag van gisteren nog herinneren dat Tim Berners-Lee het WWW introduceerde. Alle gegevens /data / nulletjes en eentjes, die sinds de oprichting van het WWW op het internet verschenen zijn ingegeven door mensen en voor mensen. Sociaal produceren en sociaal consumeren zullen we maar zeggen. Het zal niet lang meer duren of diezelfde gegevens / data / nulletjes en eentjes worden straks alleen nog maar ingegeven door computers. Op basis van analyses van online, door mensen beschikbaar gestelde gegevens, gaan computers straks met elkaar discussiëren.
Let dus vooral op wat je op sociale netwerkjes communiceert en blootgeeft. Voor je het weet gaat een asociaal computertje met jouw data aan de haal. Als je de angst niet wil laten regeren ga dan gerust je gang. In tegenstelling tot het venijn in de staart blijkt het geluk in de Long Tail te zitten. Wie zuinig is op zijn boeken die heeft wat. Op zoek naar een verloren gewaand boek kom je het via jouw zelf sociaal samengestelde catalogus tegen. In ontmoeting met een ander persoonlijk samengesteld catalogusje. Maar goed dat je onlangs jouw eigen catalogi ontsloten hebt via jouw eigen gepersonificieerde iGoogle. Wauw, eindelijk gevonden, de enige echte bezitter van de eerste Suske-en-Wiske-avant-le-lettre editie. En hij blijkt ook nog aardig te zijn. Zijn sociaal netwerkprofiel blijkt een juiste afspiegeling van de werkelijkheid. Hij ziet er twitterachtig uit.
Via een asociaal computertje kom ik dus zowaar een sociaal mensje tegen die mij inwijdt met zijn persoonlijk verhaal in zijn gedachtenwereld. Met een goed glas whisky wordt onze porseleinen boekenkast in no time live doorgenomen. De boekjes glimmen van genot. Voor deze speciale ontmoeting heb ik de boekenkasten 6 weken lang niet afgestoft. Hoe rijk kan een mens zijn en worden in ontmoeting met die ander. Lezen, een aanvankelijk introverte bezigheid, nodigt plots uit tot een extravert contact dankzij zorgvuldig opgebouwde queries die elkaar vinden in het uiterste puntje van de Long Tail.
Nog 500 boeken te gaan. Mijn LibraryThing is een veelvraat. Wie weet welk publiek ik daarmee vang? Als ik nu maar de juiste tags en labels toeken. Een gecatalogiseerd mens telt voor twee. Daar is geen semantische speld tussen te krijgen. Zolang het bibliofiele hart blijft kloppen en er geen ruis optreedt in catalogiserende vaten komt het wel goed met mens- en computerheid. Zowel sociaal als asociaal. Wie zoekt zal vinden.
Modern Times beginnen elkaar ook in te halen. Ik kan me als de dag van gisteren nog herinneren dat Tim Berners-Lee het WWW introduceerde. Alle gegevens /data / nulletjes en eentjes, die sinds de oprichting van het WWW op het internet verschenen zijn ingegeven door mensen en voor mensen. Sociaal produceren en sociaal consumeren zullen we maar zeggen. Het zal niet lang meer duren of diezelfde gegevens / data / nulletjes en eentjes worden straks alleen nog maar ingegeven door computers. Op basis van analyses van online, door mensen beschikbaar gestelde gegevens, gaan computers straks met elkaar discussiëren.
Let dus vooral op wat je op sociale netwerkjes communiceert en blootgeeft. Voor je het weet gaat een asociaal computertje met jouw data aan de haal. Als je de angst niet wil laten regeren ga dan gerust je gang. In tegenstelling tot het venijn in de staart blijkt het geluk in de Long Tail te zitten. Wie zuinig is op zijn boeken die heeft wat. Op zoek naar een verloren gewaand boek kom je het via jouw zelf sociaal samengestelde catalogus tegen. In ontmoeting met een ander persoonlijk samengesteld catalogusje. Maar goed dat je onlangs jouw eigen catalogi ontsloten hebt via jouw eigen gepersonificieerde iGoogle. Wauw, eindelijk gevonden, de enige echte bezitter van de eerste Suske-en-Wiske-avant-le-lettre editie. En hij blijkt ook nog aardig te zijn. Zijn sociaal netwerkprofiel blijkt een juiste afspiegeling van de werkelijkheid. Hij ziet er twitterachtig uit.
Via een asociaal computertje kom ik dus zowaar een sociaal mensje tegen die mij inwijdt met zijn persoonlijk verhaal in zijn gedachtenwereld. Met een goed glas whisky wordt onze porseleinen boekenkast in no time live doorgenomen. De boekjes glimmen van genot. Voor deze speciale ontmoeting heb ik de boekenkasten 6 weken lang niet afgestoft. Hoe rijk kan een mens zijn en worden in ontmoeting met die ander. Lezen, een aanvankelijk introverte bezigheid, nodigt plots uit tot een extravert contact dankzij zorgvuldig opgebouwde queries die elkaar vinden in het uiterste puntje van de Long Tail.
Nog 500 boeken te gaan. Mijn LibraryThing is een veelvraat. Wie weet welk publiek ik daarmee vang? Als ik nu maar de juiste tags en labels toeken. Een gecatalogiseerd mens telt voor twee. Daar is geen semantische speld tussen te krijgen. Zolang het bibliofiele hart blijft kloppen en er geen ruis optreedt in catalogiserende vaten komt het wel goed met mens- en computerheid. Zowel sociaal als asociaal. Wie zoekt zal vinden.
10-06-2010
Dingesen
Gisteren heb ik het weer gedaan. Gedingest. Niets fijner dan dat. Ik kan mij er helemaal aan overgeven. Telkens weer. Bij regen, zon of hagel het maakt mij niet uit. Laat mij maar lekker dingesen. Ik doe het overal.
In de bergen, op de fiets of gewoon op de bank. Dingesen kan overal. Lekker in je bloterik of met kleren aan. Ik raak ook nooit uitgedingest. Jaren geleden ben ik begonnen met dingesen. Een goede bekende van mij, waarvan ik de naam niet mag noemen, bracht mij ermee in contact. Dat was wel even een dingetje. Het duurde lang voordat ik het onder de knie kreeg.
Inmiddels ben ik een volleerde dingeser. Niemand maakt mijn nog wat wijs als het op dingesen aankomt. Onlangs kwam ik de goede bekende weer tegen. Hij was een en al verbazing toen hij zag hoe vaardig ik geworden was in het dingesen.
De goede bekende wilde mij toelaten als lid van zijn vereniging Dingekes United. Ik was vol trots. Het was een hele eer om in zo’n korte tijd al lid te mogen worden van zo’n fantastische vereniging.
Hij beloofde mij gouden bergen als ik mijn gedinges verder wist te ontwikkelen. Daar lag een uitdaging. Ik mocht misschien wel meedoen aan het dingesconcours. Ik legde me een strak oefenschema op. Een streng dieet zorgde ervoor dat ik het ideale gewicht bereikte. Er moesten namelijk de nodige kilootjes af mocht ik überhaupt meedoen aan het dingesconcours. Ik zou en ik moest het concours winnen. Er lagen me immers gouden bergen te wachten.
Eindelijk lukte het me om 40 kilo af te vallen. Ik besloot me op te geven voor het onderdeel dingesen avant le lettre. Enerzijds omdat de naam me aanstond, anderzijds omdat het aantal inschrijvingen in deze categorie het minst was. Het vergrootte mijn winkans. De goede bekende stond langs de reling en aanschouwde hoe ik mijn voorbereidingen serieus nam.
Nog een paar tellen te gaan en ik was aan de beurt. Mijn tegenstander was niet bepaald een lekker dingetje. Ik had schrik. Zou dit wel goed komen? De goede bekende had een groot spandoek meegenomen waarop met grote hanige letters geschreven stond: Zet hem op dingesje. Telkens als ik voorbij kwam, pompte de goede bekende zichzelf op. Hij schreeuwde zijn longen uit zijn lijf: “Kom op dingesje!”
Met de borst vooruit duwde ik mijn lijf voor mijn tegenstander over de finishlijn. De goede bekende brak bijna door de reling. Hij wist het, hij wist het, ik kon het, ik kon het. Wat was ik blij. Gouden bergen lonkten in de verte. Ik had het dingesen verheven en verfijnd tot onnavolgbare hoogte en was klaar voor het echte werk. Op naar mijn volgende carrièremove. Een jaartje oefenen en afvallen en dan inschrijven voor het koningsnummer: Hannesen. Dat wordt dubbel goud.
Mien Gedinges
In de bergen, op de fiets of gewoon op de bank. Dingesen kan overal. Lekker in je bloterik of met kleren aan. Ik raak ook nooit uitgedingest. Jaren geleden ben ik begonnen met dingesen. Een goede bekende van mij, waarvan ik de naam niet mag noemen, bracht mij ermee in contact. Dat was wel even een dingetje. Het duurde lang voordat ik het onder de knie kreeg.
Inmiddels ben ik een volleerde dingeser. Niemand maakt mijn nog wat wijs als het op dingesen aankomt. Onlangs kwam ik de goede bekende weer tegen. Hij was een en al verbazing toen hij zag hoe vaardig ik geworden was in het dingesen.
De goede bekende wilde mij toelaten als lid van zijn vereniging Dingekes United. Ik was vol trots. Het was een hele eer om in zo’n korte tijd al lid te mogen worden van zo’n fantastische vereniging.
Hij beloofde mij gouden bergen als ik mijn gedinges verder wist te ontwikkelen. Daar lag een uitdaging. Ik mocht misschien wel meedoen aan het dingesconcours. Ik legde me een strak oefenschema op. Een streng dieet zorgde ervoor dat ik het ideale gewicht bereikte. Er moesten namelijk de nodige kilootjes af mocht ik überhaupt meedoen aan het dingesconcours. Ik zou en ik moest het concours winnen. Er lagen me immers gouden bergen te wachten.
Eindelijk lukte het me om 40 kilo af te vallen. Ik besloot me op te geven voor het onderdeel dingesen avant le lettre. Enerzijds omdat de naam me aanstond, anderzijds omdat het aantal inschrijvingen in deze categorie het minst was. Het vergrootte mijn winkans. De goede bekende stond langs de reling en aanschouwde hoe ik mijn voorbereidingen serieus nam.
Nog een paar tellen te gaan en ik was aan de beurt. Mijn tegenstander was niet bepaald een lekker dingetje. Ik had schrik. Zou dit wel goed komen? De goede bekende had een groot spandoek meegenomen waarop met grote hanige letters geschreven stond: Zet hem op dingesje. Telkens als ik voorbij kwam, pompte de goede bekende zichzelf op. Hij schreeuwde zijn longen uit zijn lijf: “Kom op dingesje!”
Met de borst vooruit duwde ik mijn lijf voor mijn tegenstander over de finishlijn. De goede bekende brak bijna door de reling. Hij wist het, hij wist het, ik kon het, ik kon het. Wat was ik blij. Gouden bergen lonkten in de verte. Ik had het dingesen verheven en verfijnd tot onnavolgbare hoogte en was klaar voor het echte werk. Op naar mijn volgende carrièremove. Een jaartje oefenen en afvallen en dan inschrijven voor het koningsnummer: Hannesen. Dat wordt dubbel goud.
Mien Gedinges
08-06-2010
Online Music Dancing (20/23)
It makes me feel like dancing ... tsja van wie was ie ook al weer? Even opzoeken op Google, Twitter of toch maar Last.fm? Sinds kort heb ik de website Last.fm, die al sinds 2005 bestaat, ontdekt. Toch wel handig moet ik zeggen. Tussen alle toeters, bellen en merchandising in, een aantal leuke toepassingen ontdekt. Het was wel even zoeken. Maar uiteindelijk. It made me feel like dancing.
Ben het overigens eens met het balen van Nico Dijkshoorn over Last.fm op de Webwereld. De muziekwereld stort af en toe als een oorverdovende en allesverpletterend exotische hoosbui over je heen. Deze wereld dreigt jou, inclusief jouw exclusief gedachte muziekrepertoire, mee te slepen naar een afvoerput van vrijwel onmiddelijk achterhaalde muziektunes, nadat je deze een paar dagen eerder hebt gedownload.
Gelukkig blijft er één ding uniek in de digitale wereld. Of die wereld je nou naar binnen zuigt in de boeken-, film-, muziek-, gadget-, gaming-, dating-, sociaal netwerk- of n'importe quoi-wereld. Je blijft namelijk een uniek mens die unieke keuzes maakt. Zaak is alleen dat je selecties maakt die je niet te veel vermoeien en die te behappen blijven. Dat geldt overigens in de fysieke en in de digitale wereld.
Zorg dat je je eigen keuze- en tijdmanager blijft!
Tijd en interesse is vaak een bepalende factor in adaptie en leerprocessen. Zeker in de megasnelle wereld van digitale toepassingen en netwerken. Ook ik was ooit die fanatieke ep-cassette-lp-discjockey-mengpaneelfreak. De cassettes, ep's en lp's zitten verpakt in dozen en kratten. Om die schat aan muziek nu opnieuw te gaan binnenhalen via iTunes kost mij teveel tijd en moeite. Ongetwijfeld zal ik regelmatig in de toekomst bivakkeren op Last.fm, waarschijnlijk in dezelfde frequentie en met het zelfde doel als dat ik dat al deed bij de mooie filmdatabase IMDB.com.
Ben het overigens eens met het balen van Nico Dijkshoorn over Last.fm op de Webwereld. De muziekwereld stort af en toe als een oorverdovende en allesverpletterend exotische hoosbui over je heen. Deze wereld dreigt jou, inclusief jouw exclusief gedachte muziekrepertoire, mee te slepen naar een afvoerput van vrijwel onmiddelijk achterhaalde muziektunes, nadat je deze een paar dagen eerder hebt gedownload.
Gelukkig blijft er één ding uniek in de digitale wereld. Of die wereld je nou naar binnen zuigt in de boeken-, film-, muziek-, gadget-, gaming-, dating-, sociaal netwerk- of n'importe quoi-wereld. Je blijft namelijk een uniek mens die unieke keuzes maakt. Zaak is alleen dat je selecties maakt die je niet te veel vermoeien en die te behappen blijven. Dat geldt overigens in de fysieke en in de digitale wereld.
Zorg dat je je eigen keuze- en tijdmanager blijft!
Tijd en interesse is vaak een bepalende factor in adaptie en leerprocessen. Zeker in de megasnelle wereld van digitale toepassingen en netwerken. Ook ik was ooit die fanatieke ep-cassette-lp-discjockey-mengpaneelfreak. De cassettes, ep's en lp's zitten verpakt in dozen en kratten. Om die schat aan muziek nu opnieuw te gaan binnenhalen via iTunes kost mij teveel tijd en moeite. Ongetwijfeld zal ik regelmatig in de toekomst bivakkeren op Last.fm, waarschijnlijk in dezelfde frequentie en met het zelfde doel als dat ik dat al deed bij de mooie filmdatabase IMDB.com.
06-06-2010
Project Buiten Om (12): Nieuwe wethouder
Aan de vooravond van de landelijke verkiezingen hangt een waas van rust over Helmond West. Schijn bedriegt. Enkele wijkbewoners hebben hun huis al verlaten. Uit een veel te kleine woningvijver hebben zij een nieuwe stek gehengeld. Niet bepaald iezie.
Voorzichtig treedt het nieuwe college naar buiten. Aangenaam verrast ontving ik een uitnodiging van de nieuwe coördinerende wethouder Helmond West. Voor kennismaking. Kennismaking met wie? Met mij persoonlijk of als voorzitter van Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM? Eerst maar op persoonlijke titel.
Samen met mijn vrouw toog ik naar de wethouder. We hadden een goed gesprek waarin gelegenheid werd geboden om persoonlijke onvrede rondom de wijkontwikkelingsplannen kenbaar te maken. Dit vond gehoor. Verkapt bood de wethouder excuus aan voor zaken die niet soepel verliepen in de vorige collegeperiode. Hij beloofde verbetering in communicatie.
Een week later werd de daad bij het woord gevoegd. Ik ontving een uitnodiging voor hernieuwde kennismaking tussen gemeente en belangenvereniging BUITEN(ONS)OM. Ook kreeg de vereniging eindelijk bericht dat een informatieavond georganiseerd zou worden voor gedupeerde huurders van garageboxen en bedrijfspanden.
Intussen heeft de informatieavond plaatsgevonden. Voor het gemak waren tevens bewoners en ondernemers uitgenodigd, woonachtig tussen het spoor en de Heeklaan. Zij waren tot nu toe verstoken gebleven van persoonlijke toelichting op de plannen. In twee aparte sessies werd voor beide groepen de laatste stand van zaken toegelicht.
In de eerste sessie kwam vooral bereikbaarheid ter sprake. De artist impression van Tracé BuitenOm toonde geen enkele verkeersaansluiting met het gebied tussen spoor en Heeklaan. Vraagtekens alom. Dat wordt een moeilijke opdracht. Ook werd onvrede uitgesproken over het feit dat er drie jaar lang bouwactiviteiten plaats zullen vinden met grote gevolgen voor de bereikbaarheid. Om nog maar te zwijgen over de consequenties van trillingen met betrekking tot het heiwerk?
In sessie twee gaf de wethouder uitleg, hoe en door wie de huurders van garageboxen en bedrijfspanden gecompenseerd gaan worden. De eigenaar verkoopt de percelen in verhuurde staat aan de gemeente. Op twee manieren biedt de gemeente compensatie. Huurders van bedrijfspanden ontvangen een wettelijk vastgestelde compensatie. De garageboxhouders komen daarvoor niet in aanmerking. De vraag is of dit zo is? De gemeente biedt als goeddoening een vergoeding van 750 euro per huuropzegging. Ik ben benieuwd of woCom dit ook doet voor haar garageboxhouders in de Itterestraat?
Het is een doekje voor het bloeden. Door het verdwijnen van de 110 garageboxen zullen de parkeerproblemen in de wijk toenemen. Dat het parkeerprobleem in heel Helmond speelt is een dooddoener. Wellicht een idee om de Zuid Willemsvaart te dempen voor zowel ondergrondse als gelijkvloerse parking?
Helaas was voor de informatieavond geen pers uitgenodigd. Ook Stichting Buurtbeheer Helmond West had geen uitnodiging ontvangen. Voor gemeente Helmond een gemiste kans op burgerparticipatie. Zeker nu de Klankbordgroepen definitief zijn ontmanteld.
Of Tracé BuitenOm überhaupt doorgang vindt valt te bezien. Zeker gezien de aanhoudende economische recessie en de vele onderzoeken die nog plaats moeten vinden. De verworven percelen zullen in dat geval ongetwijfeld een dankbare bestemming vinden als dure bouwgrond. De gemeentelijke grondaankoper wist te melden dat het niets verandert aan de waardebepaling van de percelen. Maar daarover heb ik grote twijfel.
Mien
Voorzichtig treedt het nieuwe college naar buiten. Aangenaam verrast ontving ik een uitnodiging van de nieuwe coördinerende wethouder Helmond West. Voor kennismaking. Kennismaking met wie? Met mij persoonlijk of als voorzitter van Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM? Eerst maar op persoonlijke titel.
Samen met mijn vrouw toog ik naar de wethouder. We hadden een goed gesprek waarin gelegenheid werd geboden om persoonlijke onvrede rondom de wijkontwikkelingsplannen kenbaar te maken. Dit vond gehoor. Verkapt bood de wethouder excuus aan voor zaken die niet soepel verliepen in de vorige collegeperiode. Hij beloofde verbetering in communicatie.
Een week later werd de daad bij het woord gevoegd. Ik ontving een uitnodiging voor hernieuwde kennismaking tussen gemeente en belangenvereniging BUITEN(ONS)OM. Ook kreeg de vereniging eindelijk bericht dat een informatieavond georganiseerd zou worden voor gedupeerde huurders van garageboxen en bedrijfspanden.
Intussen heeft de informatieavond plaatsgevonden. Voor het gemak waren tevens bewoners en ondernemers uitgenodigd, woonachtig tussen het spoor en de Heeklaan. Zij waren tot nu toe verstoken gebleven van persoonlijke toelichting op de plannen. In twee aparte sessies werd voor beide groepen de laatste stand van zaken toegelicht.
In de eerste sessie kwam vooral bereikbaarheid ter sprake. De artist impression van Tracé BuitenOm toonde geen enkele verkeersaansluiting met het gebied tussen spoor en Heeklaan. Vraagtekens alom. Dat wordt een moeilijke opdracht. Ook werd onvrede uitgesproken over het feit dat er drie jaar lang bouwactiviteiten plaats zullen vinden met grote gevolgen voor de bereikbaarheid. Om nog maar te zwijgen over de consequenties van trillingen met betrekking tot het heiwerk?
In sessie twee gaf de wethouder uitleg, hoe en door wie de huurders van garageboxen en bedrijfspanden gecompenseerd gaan worden. De eigenaar verkoopt de percelen in verhuurde staat aan de gemeente. Op twee manieren biedt de gemeente compensatie. Huurders van bedrijfspanden ontvangen een wettelijk vastgestelde compensatie. De garageboxhouders komen daarvoor niet in aanmerking. De vraag is of dit zo is? De gemeente biedt als goeddoening een vergoeding van 750 euro per huuropzegging. Ik ben benieuwd of woCom dit ook doet voor haar garageboxhouders in de Itterestraat?
Het is een doekje voor het bloeden. Door het verdwijnen van de 110 garageboxen zullen de parkeerproblemen in de wijk toenemen. Dat het parkeerprobleem in heel Helmond speelt is een dooddoener. Wellicht een idee om de Zuid Willemsvaart te dempen voor zowel ondergrondse als gelijkvloerse parking?
Helaas was voor de informatieavond geen pers uitgenodigd. Ook Stichting Buurtbeheer Helmond West had geen uitnodiging ontvangen. Voor gemeente Helmond een gemiste kans op burgerparticipatie. Zeker nu de Klankbordgroepen definitief zijn ontmanteld.
Of Tracé BuitenOm überhaupt doorgang vindt valt te bezien. Zeker gezien de aanhoudende economische recessie en de vele onderzoeken die nog plaats moeten vinden. De verworven percelen zullen in dat geval ongetwijfeld een dankbare bestemming vinden als dure bouwgrond. De gemeentelijke grondaankoper wist te melden dat het niets verandert aan de waardebepaling van de percelen. Maar daarover heb ik grote twijfel.
Mien
03-06-2010
Klantenfobie
In de wachtkamer bij de tandarts las ik onlangs in een glossy magazine een artikel over klantenfobie. Erg fascinerend. In het artikel kwam een man ter sprake die een ziekelijke angst voor klanten had ontwikkeld. Erg lastig want hij was ondernemer. Eigenaar van een florerend bedrijf in kantklossen. In no time scande ik het artikel met mijn ogen.
De oorsprong van de klantenfobie lag in de jeugd van de man. Door zijn overgewicht werd hij op de basisschool continue als lastige klant gezien. Zo werd hij tijdens de gymlessen altijd als laatste gekozen. In de schoolkantine werd hij met regelmaat terecht gewezen als veelvraat en vetklant. Dit maakte hem erg verdrietig. Sindsdien vermeed hij iedere vorm van contact. Daar ging hij heel ver in. Zo weigerde hij bijvoorbeeld volgnummertjes te trekken bij de bakker. Het bezit van een volgnummer bombardeerde hem immers tot klant. Dat wilde hij niet. Dat strookte niet met zijn fobie.
Na verloop van tijd raakte de man behoorlijk in de war. De angst voor klanten had zich dusdanig vastgezet in zijn hersenen dat hij vreemd gedrag begon te vertonen. Op zijn werk verstopte hij zich steevast onder zijn bureau. De telefoon schakelde hij standaard door. Er zou zo maar een klant aan de telefoon kunnen hangen. Dit konden zijn werkgever en collega’s niet appreciëren. Het leidde vaak tot ontslag.
Ook thuis gebeurden er vreemde dingen. Zijn vrouw, in zijn ogen ook vaak een lastige klant, haalde hem iedere avond voor het slapen gaan uit de kofferbak van zijn auto. Daar zat hij meestal de hele avond te kantklossen. Het gaf hem rust. Hij kon zich helemaal verliezen in basisklostechnieken, spinnen, tulebindingen en traliesoorten. Kant was zijn passie. Hij las er zelfs boeken over.
Het vermijden van klantcontact isoleerde en vervreemdde hem steeds meer van de buitenwereld. Zijn schaamte overwinnend zocht hij hulp. Bij een cognitieve therapeut raakte hij vertrouwd met zijn lastige k(l)ant en begon langzaam zijn fobie systematisch te desensitiseren. Hierdoor namen emotionele spanningen af. Hij begon zelfs te twijfelen aan de dreiging die van hem en van andere (lastige) klanten uitging. Eigenlijk berustte die dreiging op onwaarheid. Het zat meer in zijn hoofd. Dit inzicht verloste hem van zijn klantenfobie. Hij besloot onmiddellijk van zijn hobby kantklossen, zijn werk te maken.
Ik was blij voor de man. Het kantklossen had uiteindelijk geleid tot een bevrijdend klantlossen. Wat een impact kantklossen toch kan hebben. Sinds 2009 is het door UNESCO opgenomen in de lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid. Terecht.
Het artikel in het glossy magazine eindigde ook met een lijst. Een lijst met opmerkelijke fobieën. Enkele met een haast onuitspreekbare naam. Wat te denken van paraskevidekatriafobie of hippopotomonstrosesquippedaliofobie. Je zult er maar één van hebben. Dan heb ik liever een flosfobie of klantenfobie.
Mien Fobie
Geschreven voor website Gek op Klanten
De oorsprong van de klantenfobie lag in de jeugd van de man. Door zijn overgewicht werd hij op de basisschool continue als lastige klant gezien. Zo werd hij tijdens de gymlessen altijd als laatste gekozen. In de schoolkantine werd hij met regelmaat terecht gewezen als veelvraat en vetklant. Dit maakte hem erg verdrietig. Sindsdien vermeed hij iedere vorm van contact. Daar ging hij heel ver in. Zo weigerde hij bijvoorbeeld volgnummertjes te trekken bij de bakker. Het bezit van een volgnummer bombardeerde hem immers tot klant. Dat wilde hij niet. Dat strookte niet met zijn fobie.
Na verloop van tijd raakte de man behoorlijk in de war. De angst voor klanten had zich dusdanig vastgezet in zijn hersenen dat hij vreemd gedrag begon te vertonen. Op zijn werk verstopte hij zich steevast onder zijn bureau. De telefoon schakelde hij standaard door. Er zou zo maar een klant aan de telefoon kunnen hangen. Dit konden zijn werkgever en collega’s niet appreciëren. Het leidde vaak tot ontslag.
Ook thuis gebeurden er vreemde dingen. Zijn vrouw, in zijn ogen ook vaak een lastige klant, haalde hem iedere avond voor het slapen gaan uit de kofferbak van zijn auto. Daar zat hij meestal de hele avond te kantklossen. Het gaf hem rust. Hij kon zich helemaal verliezen in basisklostechnieken, spinnen, tulebindingen en traliesoorten. Kant was zijn passie. Hij las er zelfs boeken over.
Het vermijden van klantcontact isoleerde en vervreemdde hem steeds meer van de buitenwereld. Zijn schaamte overwinnend zocht hij hulp. Bij een cognitieve therapeut raakte hij vertrouwd met zijn lastige k(l)ant en begon langzaam zijn fobie systematisch te desensitiseren. Hierdoor namen emotionele spanningen af. Hij begon zelfs te twijfelen aan de dreiging die van hem en van andere (lastige) klanten uitging. Eigenlijk berustte die dreiging op onwaarheid. Het zat meer in zijn hoofd. Dit inzicht verloste hem van zijn klantenfobie. Hij besloot onmiddellijk van zijn hobby kantklossen, zijn werk te maken.
Ik was blij voor de man. Het kantklossen had uiteindelijk geleid tot een bevrijdend klantlossen. Wat een impact kantklossen toch kan hebben. Sinds 2009 is het door UNESCO opgenomen in de lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid. Terecht.
Het artikel in het glossy magazine eindigde ook met een lijst. Een lijst met opmerkelijke fobieën. Enkele met een haast onuitspreekbare naam. Wat te denken van paraskevidekatriafobie of hippopotomonstrosesquippedaliofobie. Je zult er maar één van hebben. Dan heb ik liever een flosfobie of klantenfobie.
Mien Fobie
Geschreven voor website Gek op Klanten
01-06-2010
Sociaal netwerken (19/23)
Sociaal netwerken doe ik eigenlijk al jaren. Van oorsprong live, het is bij mijn geboorte onmiddelijk begonnen. Het netwerk met mijn moeder was meteen sociaal, wat overigens ook geldt voor de rest van mijn familie. Daar werd het fundament, de basis gelegd van het sociaal netwerken.
Al gauw deden vrienden en kennissen mee. Bij het sporten, in de kroeg, op school, op het werk, whenever, wherever. Pas op latere leeftijd kwam daar het virtuele netwerken bij. Inmiddels maak ik deel uit van de Hyves-, Linkedin- en sinds kort ook Twittergoegemeenschap. Daarnaast ben ik sinds 2003 actief op het schrijf- en lezersnetwerk ColumnX. Dit netwerk, in 2002 begonnen als weblog voor schrijvers en lezers, ziet regelmatig nieuwe mensen komen en gaan die op geheel eigen wijze het netwerk telkens weer weten te verrijken.
Frappant is dat bij ColumnX de virtuele ontmoeting een vervolg kreeg in een live ontmoeting. Columnxmeetingen zo gezegd. Wel een beetje vreemd om je virtuele vrienden plots een lichaam en gezicht te zien krijgen. Maar het moet gezegd. Het versterkt de banden. Sterker nog er zijn huwelijken uit voortgevloeid. Met ringen bezegelde sociale mininetwerkjes, zullen we maar zeggen.
De kracht van sociaal netwerken, zowel live als virtueel, blijft de ontmoeting en samenkomst van gemeenschappelijkheid en herkenning. Zolang het netwerk gevoed wordt blijft het betekenis houden. Helaas zie ik steeds vaker netwerken juist aan gebrek aan voeding ten onder gaan. Of heeft dit te maken met de vluchtigheid in tijd. Wie zal het zeggen?
Vooralsnog zijn er altijd blijvertjes. Live de ouderwetse kameraadschappen en everlasting vriendinnenclubs; virtueel de Hyvers, Linkedinners, Facebookers, YouTubers, Flickraars, Myspacers, Twitteraars en ga zo maar door. Let's connect and stay connected!
Overheid, bedrijfsleven, de politiek, de pers, het onderwijs, instellingen, kunstenaars, senioren, zo'n beetje elke bevolkingsgroep kent een sociaal netwerk en heeft inmiddels het virtuele sociale netwerken ontdekt. Meestal worden de virtuel netwerken gebruikt om te profileren en informatie te verspreiden. Pas later komt men tot de ontdekking dat door virtueel netwerken ook fysieke afstanden verkleind en drempels verlaagd worden, met name in communicatie. Virtueel sociaal netwerken is daarmee een uitstekend middel om in contact te komen met klanten en geïnteresseerden en deze uitspraken te laten doen over de diensten die aangeboden worden. Uiteindelijk biedt iedere hierboven genoemde groepering wel één of andere dienst aan. Dat geldt ook zeker voor groeperingen in mijn eigen vakgebied. Mediatheken, bibliotheken, informatiecentra en andere informatieleveranciers doen er goed aan zich te begeven in virtuele sociale netwerken. Tell, sell and interact.
Tot slot. Is er bij sociaal netwerken niet eigenlijk sprake van een pleonasme? Netwerken is in mijn ogen per definitie een sociale bezigheid. Je hoort bijna nooit iemand zeggen dat hij asociaal netwerkt. Alhoewel, goed bekeken zijn er toch vormen van asociaal netwerken te benoemen. Bij mensen die met honderden vrienden tegelijk in sociale netwerken bivakkeren vraag ik me wel eens af of dit niet asociaal is. Live heb ik al moeite om met korte gesprekken en ontmoetingen iedereen op zijn tijd te woord te staan. Hoe onderhoud ik dan een netwerk met honderden vriendschappen? Gelukkig is er ook een oplossing voor dit asociaal netwerken. Een nieuwe trend. Onthyven, ontlinkedinnen, ontfacebooken, onttwitteren, ... Nu nog even ontvrienden en ontfamilieën en de rust keert weder in mijn drukke leventje.
Neem gerust een kijkje op Mien Hyves of Mien Linkedin en connect.
Werk net als ik en netwerk.
Al gauw deden vrienden en kennissen mee. Bij het sporten, in de kroeg, op school, op het werk, whenever, wherever. Pas op latere leeftijd kwam daar het virtuele netwerken bij. Inmiddels maak ik deel uit van de Hyves-, Linkedin- en sinds kort ook Twittergoegemeenschap. Daarnaast ben ik sinds 2003 actief op het schrijf- en lezersnetwerk ColumnX. Dit netwerk, in 2002 begonnen als weblog voor schrijvers en lezers, ziet regelmatig nieuwe mensen komen en gaan die op geheel eigen wijze het netwerk telkens weer weten te verrijken.
Frappant is dat bij ColumnX de virtuele ontmoeting een vervolg kreeg in een live ontmoeting. Columnxmeetingen zo gezegd. Wel een beetje vreemd om je virtuele vrienden plots een lichaam en gezicht te zien krijgen. Maar het moet gezegd. Het versterkt de banden. Sterker nog er zijn huwelijken uit voortgevloeid. Met ringen bezegelde sociale mininetwerkjes, zullen we maar zeggen.
De kracht van sociaal netwerken, zowel live als virtueel, blijft de ontmoeting en samenkomst van gemeenschappelijkheid en herkenning. Zolang het netwerk gevoed wordt blijft het betekenis houden. Helaas zie ik steeds vaker netwerken juist aan gebrek aan voeding ten onder gaan. Of heeft dit te maken met de vluchtigheid in tijd. Wie zal het zeggen?
Vooralsnog zijn er altijd blijvertjes. Live de ouderwetse kameraadschappen en everlasting vriendinnenclubs; virtueel de Hyvers, Linkedinners, Facebookers, YouTubers, Flickraars, Myspacers, Twitteraars en ga zo maar door. Let's connect and stay connected!
Overheid, bedrijfsleven, de politiek, de pers, het onderwijs, instellingen, kunstenaars, senioren, zo'n beetje elke bevolkingsgroep kent een sociaal netwerk en heeft inmiddels het virtuele sociale netwerken ontdekt. Meestal worden de virtuel netwerken gebruikt om te profileren en informatie te verspreiden. Pas later komt men tot de ontdekking dat door virtueel netwerken ook fysieke afstanden verkleind en drempels verlaagd worden, met name in communicatie. Virtueel sociaal netwerken is daarmee een uitstekend middel om in contact te komen met klanten en geïnteresseerden en deze uitspraken te laten doen over de diensten die aangeboden worden. Uiteindelijk biedt iedere hierboven genoemde groepering wel één of andere dienst aan. Dat geldt ook zeker voor groeperingen in mijn eigen vakgebied. Mediatheken, bibliotheken, informatiecentra en andere informatieleveranciers doen er goed aan zich te begeven in virtuele sociale netwerken. Tell, sell and interact.
Tot slot. Is er bij sociaal netwerken niet eigenlijk sprake van een pleonasme? Netwerken is in mijn ogen per definitie een sociale bezigheid. Je hoort bijna nooit iemand zeggen dat hij asociaal netwerkt. Alhoewel, goed bekeken zijn er toch vormen van asociaal netwerken te benoemen. Bij mensen die met honderden vrienden tegelijk in sociale netwerken bivakkeren vraag ik me wel eens af of dit niet asociaal is. Live heb ik al moeite om met korte gesprekken en ontmoetingen iedereen op zijn tijd te woord te staan. Hoe onderhoud ik dan een netwerk met honderden vriendschappen? Gelukkig is er ook een oplossing voor dit asociaal netwerken. Een nieuwe trend. Onthyven, ontlinkedinnen, ontfacebooken, onttwitteren, ... Nu nog even ontvrienden en ontfamilieën en de rust keert weder in mijn drukke leventje.
Neem gerust een kijkje op Mien Hyves of Mien Linkedin en connect.
Werk net als ik en netwerk.
Abonneren op:
Posts (Atom)