Gisteren heb ik het weer gedaan. Gedingest. Niets fijner dan dat. Ik kan mij er helemaal aan overgeven. Telkens weer. Bij regen, zon of hagel het maakt mij niet uit. Laat mij maar lekker dingesen. Ik doe het overal.
In de bergen, op de fiets of gewoon op de bank. Dingesen kan overal. Lekker in je bloterik of met kleren aan. Ik raak ook nooit uitgedingest. Jaren geleden ben ik begonnen met dingesen. Een goede bekende van mij, waarvan ik de naam niet mag noemen, bracht mij ermee in contact. Dat was wel even een dingetje. Het duurde lang voordat ik het onder de knie kreeg.
Inmiddels ben ik een volleerde dingeser. Niemand maakt mijn nog wat wijs als het op dingesen aankomt. Onlangs kwam ik de goede bekende weer tegen. Hij was een en al verbazing toen hij zag hoe vaardig ik geworden was in het dingesen.
De goede bekende wilde mij toelaten als lid van zijn vereniging Dingekes United. Ik was vol trots. Het was een hele eer om in zo’n korte tijd al lid te mogen worden van zo’n fantastische vereniging.
Hij beloofde mij gouden bergen als ik mijn gedinges verder wist te ontwikkelen. Daar lag een uitdaging. Ik mocht misschien wel meedoen aan het dingesconcours. Ik legde me een strak oefenschema op. Een streng dieet zorgde ervoor dat ik het ideale gewicht bereikte. Er moesten namelijk de nodige kilootjes af mocht ik überhaupt meedoen aan het dingesconcours. Ik zou en ik moest het concours winnen. Er lagen me immers gouden bergen te wachten.
Eindelijk lukte het me om 40 kilo af te vallen. Ik besloot me op te geven voor het onderdeel dingesen avant le lettre. Enerzijds omdat de naam me aanstond, anderzijds omdat het aantal inschrijvingen in deze categorie het minst was. Het vergrootte mijn winkans. De goede bekende stond langs de reling en aanschouwde hoe ik mijn voorbereidingen serieus nam.
Nog een paar tellen te gaan en ik was aan de beurt. Mijn tegenstander was niet bepaald een lekker dingetje. Ik had schrik. Zou dit wel goed komen? De goede bekende had een groot spandoek meegenomen waarop met grote hanige letters geschreven stond: Zet hem op dingesje. Telkens als ik voorbij kwam, pompte de goede bekende zichzelf op. Hij schreeuwde zijn longen uit zijn lijf: “Kom op dingesje!”
Met de borst vooruit duwde ik mijn lijf voor mijn tegenstander over de finishlijn. De goede bekende brak bijna door de reling. Hij wist het, hij wist het, ik kon het, ik kon het. Wat was ik blij. Gouden bergen lonkten in de verte. Ik had het dingesen verheven en verfijnd tot onnavolgbare hoogte en was klaar voor het echte werk. Op naar mijn volgende carrièremove. Een jaartje oefenen en afvallen en dan inschrijven voor het koningsnummer: Hannesen. Dat wordt dubbel goud.
Mien Gedinges
