120 Woorden (120W) is een website gerund door vrijwilligers waarop ik kleine stukjes van exact 120 woorden plaats. Meestal aan de hand van opgelegde themawoorden.
Motto 120 Woorden: Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg.
In de maling nemen (02-02-2017) (Themawoord: Maling)
Een bijzonder fenomeen, beter bekend als malingeren, men eert de maling. Het komt in alle vakgebieden voor. Zowel in geschiedenis als aardrijkskunde, in psychologie en filosofie, wiskunde en economie, architectuur en kunst. Goed te herkennen aan ingehouden dan wel uitbundige glimlachen. Van neusvleugel tot neusvleugel, van oor tot oor. Maar ook herkenbaar aan ongegeneerd schaterlachen of proesten.
Interessant zijn de verborgen malingen. De ogenschijnlijk verborgen glim- en schaterlachen. Meestal verstopt in huilbuien en tranendalen. Moeilijk te detecteren. Waak voor deze placeboplayers. Schijn bedriegt. Achter deze glim- en huilbuien gaan vaak bizarre drama’s schuil. Het ultieme voorbeeld is het schilderij ‘Zigeunerjongetje met traan’. Eenmaal in de ban laat het u niet meer los. Malingeren, prima. Maar hoedt u voor het zigeunerjongetje!
Dokter Rossi helpt zijn pa (02-02-2017) (Themawoord: Maling)
Dokter Ross Malinger, woonachtig in een prachtige buitenwijk van Beverly Hills, belt naar de radiopsychiater Johnny Denver. Deze voert sinds kort een praktijk in Seattle.
Met Johnny.
Hoi, Rossi hier. Ik heb een spoedgevalletje.
Een spoedgevalletje, midden in de nacht?
Ja, midden in de nacht.
Kon je niet slapen?
Nee, ik lig weer eens slapeloos te woelen.
Vertel.
Mijn vader zoekt een vriendin.
Oh?
Maar hij durft niemand te bellen.
Oh, dat lossen we eenvoudig op.
Hoe dan?
Ik breng hem in contact met Ryan.
Ryan? Mc Ryan?
Yep.
Dat vind ik tof.
Wanneer?
In de komende aflevering.
Wauw. Ik ga luisteren.
Heb je een telefoonnummer voor mij?
Jazeker, heb je een pen bij de hand?
Yep.
90210.
90210?
Yep.
Skivoorval (06-02-2017) (Themawoord: Ivoor)
In december is het erg knus in de bergen van het Alpengebied. Mits er voldoende sneeuw ligt. De opwarming van de aarde laat ook daar zijn sporen na. Sporen die niet te traceren zijn omdat ze eenvoudigweg niet te detecteren zijn. Er ligt immers geen sneeuw.
In februari is dat anders. De kans op sneeuwval is beduidend hoger. Aan de hand van het aantal skivoorvallen en gipsvluchten wordt doorgerekend hoe hard de aarde opwarmt in het Alpengebied. Zowel de af- als omzet wordt mede bepaald door de afname van Obstler en Kaiserschmarren en de gasvorming erna. Statistieken tonen aan dat in Oostenrijk het CO2-gehalte evenretig toeneemt. Heet dus. In Frankrijk en Zwitserland veel minder. Grotere pistes weliswaar, maar minder gezellig.
Komnivoor (06-02-2017) (Themawoord: Ivoor)
In de binnenlanden van Brazilië is ie onlangs ontdekt, de komnivoor. Een vreemd specimen. De onderzoekers zijn verbaasd dat Charly Darwin deze soort niet eerder heeft ontdekt. De komnivoor vertegenwoordigt zowel de herbi-, carni- als de omnivoor. Hij nuttigt zijn eten bij voorkeur uit een kom. Hij? Ja, hij. Een zij is nog niet gevonden.
Zij komt niet voor. Vooralsnog niet. Zij moet wel bestaan. Want zonder vrouwelijke komnivoor geen mannelijke komnivoor, aldus Pedro Aldoormaarachter. Ja, zo heet toevallig de leider van het onderzoeksteam. Naarstig is het team nog op zoek naar het vrouwtje.
Geen komkommer en kwel. Met het kommetje van de komnivoor proberen ze het vrouwtje te lokken. Succes verzekerd. Het is een kommetje naar de laatste komnivorenmode.
Kus van ivoor (06-02-2017) (Themawoord: Ivoor)
Het is heet op het strand. Nochtans is het hartje winter. Voor een blanke is het edoch heet. Voor de lokale bevolking niet. En toch. Ze krijgen het nu langzaam ook heet. Vooral onder de voeten.
Sommigen staan al uren te popelen om een vakje naar voren of opzij te mogen. Liefst een paar. Bij voorkeur diagonaal. Van de ene naar de andere rand. In dat geval zouden ze de speler het liefst willen kussen.
Een ivoren kus wordt het dan. Vanuit de loper of de toren, het paard met zijn rare sprongen of nee, het liefst vanuit de koningin. Wit noch zwart wordt in het spel gespaard. De dans rondom de koning komt tot een hoogtepunt. Via ingenieus pionnenspel.
Bivoorbeeldig (08-02-2017) (Themawoord: Ivoor)
Vandaag heb ik er een voor het eerst ontmoet. Een voorbeeldig bivoorbeeld. Ze bestaan dus echt. Ik doel hier dus op eigen ervaring. Ik geloof de pers namelijk niet meer. In ieder geval niet langer op hun woord. Ja, ik weet het. Het is eigenlijk best bederfelijk. Dat je media en journalistiek niet meer op hun woord kan vertrouwen.
Daarom ben ik blij met de ontmoeting van het voorbeeldige bivoorbeeld. Want onder ons gezegd, laten we eerlijk zijn, ieder mens van ons draagt meerdere kanten in zich. Net als het nieuws. Een vrouwelijke en een mannelijke. Waar val je dan uiteindelijk voor, bij de ander? Op welke zijde? Haar mannelijke of zijn vrouwelijke? Nooit over nagedacht. Toch eens even doen.
Strandjutten op Schiermonnikoog (09-02-2017) (Themawoord: Ivoor)
De buit vandaag is gigantisch en uitzonderlijk. Vooral bijzondere schelpen, noten en nog wat aanverwante zaken langs het strand van Schiermonnikoog. Fasten your seatbells, here we go.
Een slanke noordhoren, een otterschelp, een jeneverkruik, een barnsteen, een potvistand, een doubleur van een gedoornde hartschelp, een oorbeen van een zadelrob, een Japanse oester, een borstwervel van een rendier, een paardenoogboon, handjevol eieren van de gewone zeekat, een dode capreolus capreolus, een ivoornoot, een harnasmannetje en een fluwelen zwemkrab.
Gevonden langs de eblijn tussen paal 5 en 12. Ik ben er nog van ondersteboven. Vreemd voor een echte Schiermonnikoger. En nee, ik heet niet Shrek. Ik neem waar, schier met mijn monniksogen. Ik draag altijd strandsandalen. Want zee die moet je voelen.
Tien over de rooie met ballen van ivoor (11-02-2017) (Themawoord: Ivoor)
Het is druk in de kroeg en de mannen druipen een voor een binnen. In hun hand dragen ze een langwerpige tas van een meter. Ze begroeten elkaar droog. Met een klein knikje en een snelle hand. Hangen daarna hun jas op, trekken hun portemonnee en gooien een euro in hun spaarbakvak. Voor het jaarlijkse uitje. Daarna drinken ze een kopje koffie, thee is voor meiden.
Als iedereen binnen is en een kopje koffie heeft genuttigd kan het spel beginnen. De keus worden in elkaar geschroefd. De toppen blauw bepoeierd. Kalm, zeer kalm. Het is een beheerst gezelschap. De grote afdekplaat wordt van tafel gehaald. Een zee van blauw? Blauw? Waarom niet groen? Tien mannen gaan volledig over de rooie!
Gehoorbelasting (13-02-2017) (Themawoord: Belasting)
Ik weet niet hoeveel decibel er uit de vier boxen stroomt. Veel te veel. Mijn oordopjes werken niet meer, en ook de vorige week speciaal geïsoleerde wand biedt geen soelaas. Ik zal er aan moeten toegeven. Ik kan niet anders.
De gehoorbelasting schaadt iedere vorm van acceptatie en toch kan ik niets doen. Draaiden ze nu maar goede muziek. Dan had ik er misschien vrede mee. Maar nee, hardrock, metal, grunge, ze trekken het allemaal uit de kast.
Drie weken geleden heb ik kennisgemaakt met de nieuwe buren. Ze nodigden me uit voor een bakkie. Tof, dacht ik nog, totdat ik de vier grote boxen in de kamer zag. Nee!
Ik kan nog een ding uitproberen. Mahler 10, maximaal open!
Belastingbandje (14-02-2017) (Themawoord: Belasting)
Nee, geen fout muziekbandje dat goedkope of dure muziek maakt. Geen ‘kind of blue’. Niks jazzy en al helemaal geen rock and roll. Het betreft hier een fameuze banderol.
Geen idee dat ik deze vroeger al veelvuldig spaarde. Vol verlangen keek ik ze toentertijd uit de mond van alle opa’s en stoere vaders die ik onderweg tegenkwam in mijn tot dan nog korte leven.
Favoriet was de Hofnar, hoewel de Velasquez en de Romeo en Juliette ook niet mals waren. Zwaar verteerbaar wellicht voor de gebruiker, voor mij als verwoede spaarder een zege.
Gretig pelde ik de bandjes van de bruine jongens, van de kleine resterende stompjes en voegde ze snel in mijn sigarenbandjesalbum. Nooit geweten dat ik belastingbandjes spaarde.
Titelbelasting (15-02-2017) (Themawoord: Belasting)
Je zult er maar mee belast zijn. Koning, prins, hertog, markies, (burg)graaf, baron, ridder, minister, staatssecretaris, gouverneur, diplomaat (van oorsprong: aangeklede jas), nuntius, ambassadeur, gezant, militair attaché, doctor honoris causa, hoogleraar, ingenieur, doctor, doctorandus, meester, paus, kardinaal, (aarts)bisschop, predikant, (opper)rabbijn, imam, keizer, tsaar, president, generaal, kolonel of admiraal.
Of een ‘nummus’ zijn, anno 66 te Rome, met in goud geslagen tekst, ‘IMP NERO CAESAR AVG P M TR POT P P’, betekenend ‘IMPerator NERO CAESAR AVGustus, Pontifex Maximus, TRIbunicia POTestate, Pater Patriae’, oftewel bevelhebber Nero, caesar/keizer, de verhevene, hogepriester, volkstribuun, vader des vaderlands.
(Romeinse) God weet waar je dan aanbelandt? In een geldbuidel, op de toog, op straat?
Nee, dan liever nog heer of mevrouw (dames weten ook van wanten).
Belast met liefde (19-02-2017) (Themawoord: Belasting)
Een knuffel hier een knuffel daar. De kleine jongen werd overstelpt met liefde. Dat moest ook wel. Vroeg of laat moest hij die liefde teruggeven. Voor wat hoort wat.
Papa en mama hadden beiden liefde gemist. Behalve een bestaansrecht was hen niets meegegeven. Schade. Maar dan op zijn Duits.
Het lijfelijk contact had zich in het kleine manneke vastgezet. Al snel leerde hij de kunsten van het pleasen en het teasen. Hij maakte het iedereen naar de zin. Behalve zichzelf. Die was ie namelijk onderweg kwijtgeraakt. Volledig.
Wie was hij eigenlijk? Buiten een grote brok liefde. Iedereen klampte zich aan hem vast en de kleine man, hij kon alleen maar geven. Knuffels, kusjes, aandacht, humor, geilheid en plezier. Grote liefdesbelasting.
Xutopia (20-02-2017) (Themawoord: Yahtxee) (Het themawoord is foutief geschreven, is later aangepast door de redactie)
Ksutopia. Zo spreek je het uit. De iks in schrijftaal ziet er prachtig uit. Met armen en benen even ver gestrekt. In spreektaal wordt het een ander verhaal.
Bij een iks duikt na de ‘i’ een ‘s’ op. Ksu, ksi, kse, ksa, kso. Of een ‘z’. Kzu, kzi, kze, kza of kzo. En er zijn lezers die in gedachten, of fysiek struikelend, er automatisch nog een ‘i’ voor plaatsen. Om de mooie iks zogezegd meer recht te doen. Iksi, iksu, ikse, iksa, ikso. De ‘s’ wordt dan voor in de mond flink tegen de lippen geperst. De ‘z’ wat zachter midden op de tong.
Een uitzondering vormt het woord ‘yahtxee’. De ‘z’ verdwijnt. Een ‘k’ lijkt hem weg te jagen.
Chinese griepgolf (21-02-2017) (Themawoord: Yahtzee)
Oppassen geblazen. Er komt een nieuwe griepgolf. Een Chinees griepje. Aanvankelijk onschuldig maar uiteindelijk dodelijk. Heren doktoren uit het Nabije Westen hebben de griep inmiddels in kaart gebracht.
Preventieve behandelwijze. Men neme in huis. Een flinke spuit. Nee, geen elf. Maatje tien volstaat. Voldoende sinaasappelsap. Van vers uitgeperste sinaasappels. Ja, het blijft een wondermiddel. De sinaasappels moeten uit Spanje komen, anders werkt het niet. Verder nodig. Dobbelstenen. Zwarte met witte cijfers. Heel belangrijk.
De griep begint met verkoudheid. Daar schuilt de onschuld. Maar let op, het geluid dat de neus produceert is vreemd. Geen ‘hatsjie’, maar ‘yahtzee’. Zodra u dit merkt onmiddellijk naar de huisarts. Sap innemen, dobbelstenen en spuit meenemen. De huisarts verwijst verder. Strikt geheim. Alles komt goed.
Op weg naar Yahtzee (21-02-2017) (Themawoord: Yahtzee)
Pipi, Anika en Tom zitten op het grote balkon van Villa Kakelbont. Ze vervelen zich te pletter. Het is nog vroeg in de ochtend en erg warm. De zomervakantie is vijf weken op dreef en het olijke drietal heeft al ieder vermaak uitgeprobeerd.
‘Laten we naar de Yahtzee varen!’, roept Pipi plots luid.
‘Jat zee?’, antwoordt Anika, ‘wat is dat voor gekke naam?’
‘Ja’, vult Tom aan, ‘en welke zee is dan gejat?’
‘Het is Yahtzee met een Griekse Y en een h. Een klein eilandje in de Middellandse Zee. Vlakbij Cyprus. Een uitvalsbasis voor piraten. Mijn papa zegt dat het er keileuk is. Zijn we weg?
‘Ja, maar hoe dan?’ roepen Tom en Anika in koor.
‘Met onze benen-vlieg-en-vaar-mobiel!’
Spelgenot (21-02-2017) (Themawoord: Yahtzee)
Ik zet alle stukken op tafel. De dam positioneer ik tactisch tussen de witte dame en de zwarte heer. Kunnen ze elkaar voorlopig niet lastig vallen. Ik zit alleen in mijn maag met de vlag. Vlak bij het water neerzetten is niet echt handig. Dan kan ik er straks niet meer door. Misschien in de buurt van de Kalverstraat? Of nee. Lange Poten, natuurlijk, daar zet ik hem neer. Die vinden ze nooit meer. Drie sjoelstenen houd ik even achter de hand. Twee dartpijlen leg ik alvast strijdklaar neer. Niet te dicht bij het pingpongballetje. Dat bijt elkaar. Zal ik nu al de joker inzetten? Goede vraag. Ik vraag het aan de dobbelstenen. Ze gooien zichzelf in de lucht. Yahtzee!
Yahtsie (22-02-2017) (Themawoord: Yahtzee)
Best wel grappig dat een spelletje dobbelen spontaan ontstaat ergens op een bootje op een meertje in Canada. Origineel om het dan ook nog eens ‘Yacht game’ te noemen. De bedenkers dachten echter later, nee, dat bekt niet goed. We noemen het ‘Yahtzee’. Nou, dat leidde aanvankelijk tot grote hoofdbrekens. Totdat niemand meer beter wist.
Tijdens skivakanties, campingbezoek, familieavondjes, zelfs in kroegen, vond dit olijke spel in de jaren tachtig gretig aftrek. Wereldwijd. Voor de Canadezen een goudmijn. ‘Nog een spelletje’, in alle talen, werd een veelgehoorde zin. Verslavend was dit spel dan ook. Zelfs in miniatuur reisverpakking goed te spelen tijdens lange treinreizen. Naar Groningen bijvoorbeeld. Alleen die uitspraak. Die kwam nooit meer goed in Nederland. Het is Yahtsie!
Volle hut (24-02-2017) (Themawoord: Yahtzee)
Ik ga altijd voor een volle hut. Ik ben een gezelschapsdier. Tussen de mensen kom ik goed tot leven. Met dieren heb ik dat minder. Hoewel? Onlangs heb ik nog met koeien geknuffeld. Tijdens onze familiedag. Geweldig. Echt aan te raden. Je wordt er rustig van en het werkt stimulerend op de spijsvertering.
Na een flink familieontbijt kom je na het koeien knuffelen tot een weldadige ontlasting. Werkelijkwaar, het kost geen enkele moeite, het floept er zo uit. De koe staat uiteraard model. Die doet het stoïcijns voor. Je kent dat wel. Staart omhoog en poepen maar. Onderwijl draait ie zijn nek en kijkt je droogkloterig aan.
Of ik nog een spelletje Yahtzee meedoe? Jazeker. Ik ga voor volle hut.
28-02-2017
Schrijfveren Februari 2017
Oefening in het schrijven van Schrijfveren. In maximaal 15 minuten tijd, associatief schrijven zonder correcties, naar aanleiding van een opgegeven titel. Met dank aan Hella Kuipers.
Hoe en wat? Zie: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Oorsprong? Zie: http://judyreeveswriter.com/guidelines-for-writing-practice
Een miljoen kleine stukjes (03-02-2017)
Mario zweeft door het zwarte luchtruim. Hij test zijn nieuwe vleugels met een big smile. Nog nooit heeft hij zo lang de voeten van de grond gehad. Het contact met moeder Aarde is eindelijk losgelaten. Met de afstandsbediening probeert hij asteroïden stuk te schieten. Het zijn er veel. Er lijkt geen einde aan te komen. Zodra hij ze raakt versplinteren ze in duizenden kleine stukjes. Nog even zweven en hij heeft er duizend gehad. Hij is de tel bijna kwijt. Bij duizend wil ie ophouden en terugkeren in de startmodus.
Negenhonderdvierennegentig. Nog zes te gaan. Hij komt nu vingers te kort op zijn rechterhand en begint opnieuw met tellen van de vingers. De linkerhand kan hij niet gebruiken, daarin houdt hij de afstandsbediening vast. Daar komt alweer een nieuwe asteroïde voorbij. Hij heeft al honderdnegenennegentig keer de vingers van zijn rechterhand geteld. Dit wordt zijn laatste keer. Nog vijf vingers tellen en hij kan terugkeren. Een miljoen kleine stukjes astroïdepuin zullen dan door het luchtruim zweven en de aarde verduisteren. Midden op de dag. Niet op de hele aarde, maar de halve. Aan de andere kant is het dan nacht. Een totale duisternis zal dan de hele aarde bedekken. Lekker puh. Niemand die dan nog iets kan zien. Zien zonder licht te gebruiken. Het ideale moment om dan zijn nieuwste uitvinding te presenteren. Een lichtgat in de markt. De omzet zal gigantisch zijn, want iedereen zal zijn lichtgat willen kopen. Aan marketing hoeft hij niets te doen. Het lichtgat zal als een lopend vuurtje de hele aarde bestrijken. Een complete lichtexplosie.
Woordmateriaal (07-02-2017)
Dat ik ze telkens weer opnieuw vind is toch een godswonder, de woorden. Daar wil ik niet te veel bij nadenken. Stel dat ze niet meer bij me opkomen? In protest gaan, tegen veelvuldig misbruik. Daar zou ik het toch wel benauwd van krijgen. De lidwoorden, die nog langer weigeren lid te zijn. Of de werkwoorden, volledig uitgeput, wegens te lange werktijden. Voorzetsels en bijwoorden die na lang wikken en wegen nu een hoofdrol opeisen. Bezittelijke en bijvoeglijke naamwoorden die zich met fel protest losweken van hun zelfstandige vakbroeders. Ik moet er niet aan denken. In eender welke tijd, verleden, tegenwoordig of voltooid.
Ik kietel ze vandaag en geef ze wat extra aandacht. Bezin me op de juiste plaatsing en behandel ze geheel naar hun intrinsieke waarde. Ik neem ze mee naar buiten en geef ze wat lucht. Vinden ze fijn. Het voorjaar hangt al een beetje in de lucht. De vogeltjes fluiten. Het weer is eigenlijk al net zo in de war als de woorden, besef ik me nu. Het is amper februari en straks gaat het mogelijk vriezen. Snel maar weer naar binnen, voordat de woorden op vreemde gedachten komen.
Een kopje thee en een koekje hebben we wel verdiend. Ik en mijn woordenschat. Af en toe geef ik ze een vrij podium. Kunnen ze doen wat ze zelf willen. De vrijheid kunnen ze maar moeilijk aan. Totdat de hoofdwoorden loskomen van hun stam. Dan springen ze vrolijk in het rond en gaan de meest bizarre verbindingen met elkaar aan. Ze krijsen van plezier. More, more, more, roepen ze dan. En ik denk alleen maar, less, less, less. Hoe krijg ik dit spul, dit woordmateriaal weer in het gareel?
Hart en eenvoud (09-02-2017)
Mijn vinger bloedt. Mijn hart loopt leeg. Van schrik. As simple as that. Wie zou er niet van schrikken? Bij de eerste keer. De eerste keer dat het hart leegloopt door een onverwachte opening in de huid. Het lijf doorgeprikt of opengevallen. Het had ook een knie kunnen zijn. Bij mijn eerste knieval. Op de stoep. Niet voor een jonge deerne.
Het bloed druipt langzaam in cirkels omlaag. Vindt een weg over mijn pols en handpalm, drupt daarna op de grond. Ik houd mijn vinger omhoog. Maar de juf ziet mijn vraag en bloedende vinger niet. Of wil ze mij en hem niet zien? Ik begin hard te huilen. Misschien dat dat helpt. En ja hoor. Ik heb aandacht van de juf.
Ze ziet mijn bloedend hart en bloedende vinger en stelt me gerust. Hoe? Door zuurstof toe te dienen en een oranje EHBO-doos te voorschijn te toveren. Spannend. Terwijl ze een Mickey Mouse verband aanlegt word ik onderworpen aan een serieus vraaggesprek. Wat ik gedaan heb? Of het mijn eerste keer is? Waarom ik niet eerder aan de bel getrokken heb? Of het pijn doet? Twee open vragen en twee gesloten. De gesloten zijn het makkelijkst.
Mijn vinger gesneden aan een velletje papier. Ja. Er hangt geen bel in de klas. Nee. De juf schiet in de lach. Ze bedoelt waarom ik mijn vinger niet eerder heb opgestoken? Ik zie hoe de plas bloed op de grond begint in te dikken. Het lijkt wel aardbeienjam. Ik trek een vies gezicht. Die hoef ik voorlopig niet meer op mijn boterham.
Een lampenkap met franje (13-02-2017)
Een zwaar dressoir en dito tafel, eiken gefineerd. Perzisch kleed, met witgele touwtjes aan het eind. Echt. Maar niet uit Perzië. Keurmerk aan de onderkant. Een tv die flink wat ruimte inneemt. En niet alleen fysiek. Een klein mens kan zich erin verstoppen. Afstandsbediening, zo groot als een iPad. Op het dressoir, twee grote vazen, Romeins motief, van gips, zwart geschilderd. Aan de muur een drie eenheid, Jezus, Maria en Jozef, en profiel in oranjebruin blikkoper. Een glazen stolp op een driehoekig plankje, hoog in de hoek. Onder de stolp, Maria en kindje Jezus. Maria in blauwrode mantel, vroom, heel vroom kijkend, omlaag, neer op de grote tafel.
In de hoek van de kamer, staand op drie in elkaar geschoven kleine bijzettafeltjes, een te grote schemerlamp, bestaand uit een in strak doek gevouwen vaalgele lampenkap, afgezet met kleine franjes en een metalen standaard in koperkleur, met aan de voet, zittend op een rots, een kleine Griekse god, Hercules, leunend op een lange kromgebogen drietandvork.
Ik kijk naar de kleine bruine sleuteltjes, die half uit de deurtjes van het dressoir steken. Daar liggen ze. Achter een van de kleine deurtjes, in een oude ronde blikken trommel met bloemmotief. De Nutsen, die niemand lust, oud, taai, gedateerd, net als opa en oma. Maar ze zijn wel lief. Opa tenminste, zwijgend zittend in een grote fauteuil, met tevreden glimlach op zijn mond. Een mond die in de linkerhoek een Hofnar bolknak draagt. Hij geeft me een knipoog, met zijn goede oog. Zijn glazen oog tuurt kaal en koud de ruimte in. Een leven trekt voorbij.
Vreemde verlangens (15-02-2017)
Wie koestert ze niet, vreemde verlangens? Plassen in bad? Seks in bad? Plasseks in bad? Om een paar dwarsstraten te noemen. Levert hoe dan ook, veel kijkcijfers op. Als de camera tenminste aanstaat. Wat is vreemd? Ook al zoiets? Filmopnamen maken van plassen in bad? Seks in bad? Plasseks in bad? En blijft het dan bij verlangens? Of voeren we ze ook nog uit? Plassen in bad. Seks in bad. Plasseks in bad. Het houdt ook nooit op. De waanzin. Want daar bestaan onze verlangens vaak uit. Alleen de dapperen onder ons voeren de daad ook bij het woord. Een verlangen bestaat immers uit woorden nietwaar? Hoewel, met een onderbuik kun je natuurlijk ook heel wat in beweging brengen. Onderbuikverlangens. Geen woorden maar daden, zeggen ze dan in Rotterdam. Een vrouw met ballen die dat verlangen dan in daden omzet. En dan speel je niet met haar voeten noch ballen, want voetballen dat kunnen ze in Rotterdam. Kick his ass! Placht men dan te zeggen. En dat is precies wat ze had moeten doen. Toen de camera draaide. Of was het een selfie? En handelde ze met voorbedachte rade en nam ze de stick zelf ter hand? We zullen het nooit weten, lieve lezers. En dat hoeft ook niet. Want respect voor een grand dame die zo uit de kast komt. Vreemde verlangens misschien. Waarom ook niet? En waarom koesteren? Nee, gewoon uitvoeren. Maar dan wel met een volgende keer de camera …
Een afwerende glimlach (19-02-2017)
De grote vleermuis keert zijn wang naar de belager. 'De andere!', sist de groene vrouw. Braaf keert de vleermuis zijn andere wang. Kedeng! Een flinke klap van een rechtse vlakke hand volgt. 'Nu ben jij!'. Met een flinke uithaal slaat de vleermuis de groen vrouw op haar rechterwang. Drie rode krassen laat hij achter. Heel langzaam beginnen de krassen te bloeden. Steeds heviger. Het worden flinke bloedstromen. De groene vrouw gilt het uit. 'Je hebt je nagels gebruikt smeerlap. Dat is niet eerlijk. Je zult boeten.
Wat er dan gebeurt is moeilijk in een paar minuten uit te leggen. Uit het niets tovert de groene dame een grote flacon met vreemd spul. Het stinkt vreselijke en heeft een vreemd kleurtje. Drie keer duwt ze op het knopje van de flacon. Een geest verschijnt. Met enorme neusgaten. Uit die neusgaten drijft een vreselijke stank. Gloeiend heet en groen. Giftig, zeer giftig. In beide opzichten. Giftig van kracht en giftig van dosering. De grote vleermuis valt neer. De groene dame klimt op de vleermuis en trekt haar weinige kleren uit. Niet dat het wat uitmaakt, want haar blote lijf is ook groen. Gifgroen. Ze heeft het gewoon heet gekregen. Van opwinding.
De vleermuis ontwaakt. Net op tijd. Voor het moment suprême. 'Dit gaat niet gebeuren, jongedame!' Hij smijt de dame van zich af, richt zich op, en met een flauw afwerend glimlachje straalt hij door de lucht, zijn antenne scherp afgesteld, op weg naar jong bloed, minder giftig.
Het mooiste meisje van de streek (21-02-2017)
Lolita heette ze. Lolita Bronchita. Vernoemd naar de hoofdpersoon in de gelijknamige klassieker van Nabokov. Lolita kwam uit Drente en hoestte altijd dat het een lieve lust was. Het jaargetijde maakte niet uit. Ze hoestte het hele jaar door. Chronisch. Erg lastig. Want daardoor kon ze nooit een vriendje vinden. Voor langere tijd. En het was zo'n mooie meid. Het mooiste meisje van de streek. Het stemde haar heel droevig. Altijd maar zo'n snotkop. Had ze weer eens een leuke jongen aan de haak geslagen, liep die altijd na een paar dagen weer weg. De jongens hielden best van nattigheid maar zelfs in Drente stelden die ook hun grenzen.
Lolita begreep het enerzijds wel. Anderzijds durfde ze niet verder te denken. Hoe moest het verder in de toekomst? Ze was inmiddels achter in de dertig en haar schoot begon langzaam moeilijk te doen. Haar hormonen hadden intussen de wekker gezet. Kortom. Werk aan de winkel. Maar al de stress van het vinden van antwoorden, nog voor het vinden van een serieuze vriend, maakte het mooiste meisje van de streek behoorlijk van streek. Er was geen tijd meer te verliezen. Lolita Bronchita besloot haar laatste redmiddel in de strijd te gooien. Een flinke bijl. Een aks van een bijl. Nooit, nee nooit, zou zij die erbij neergooien. Waarbij? Bij haar verdriet natuurlijk. Haar onophoudelijk verdriet, van niet te houden liefde. Maar ze gaf niet op. Lolita Bronchita. Nooit. In de toekomst zou ze lang en gelukkig leven. Zeker weten.
Mooi ingelijst (23-02-2017)
Fotohoekjes, Pritt, Velpon, Bisonkit, ik heb alles uit de la getrokken. In die volgorde ga ik ook proberen het mooiste portret van de straat te lijmen. Maar eerst heb ik de schaar nodig. Ik wil deze lieve gast en profile en zonder achtergrondvervuiling portretteren. Bij fotohoekjes hoort dan even uitleg. Het zijn eigenlijk geen fotohoekjes in de juiste zin van het woord. Foto's worden namelijk niet meer ingeplakt maar ingeladen. In een digitaal fotoboek.
Kent u ze nog? Die fotohoekjes die je van de rol moest trekken uit een kartonnen doosje. Waarvan telkens het lint brak of oppropte, vastplakte in het doosje. Grote gruwel. Fotohoekjes met een doorzichtig plastic driehoekje op een kartonnetje waar je dan, op hoop van zegen, in een keer een hoek van de foto in kon schuiven. De foto in het vierde hoekje schuiven was dan het meest lastig. En ja hoor. Dan bleek ook nog eens dat je de verkeerde foto had geselecteerd. Nou, probeer dan maar eens de foto weer kreukloos uit de vier fotohoekjes te peuteren. Lastig.
Nee, ik doel op de dubbelzijdig klevende fotohoekjes, rechthoekig. Die zijn wel handig. Behalve als ze aan de vingers blijven plakken. Ook oppassen geblazen dat je de foto niet scheef op de pagina van het fotoboek plakt. Zo'n fotoboek met rugring. Als je te hard trekt, trek je de hele pagina los. Heel vervelend.
Nou die fotohoekjes bedoel ik dus. En waarom dan de Pritt, Velpon en Bisonkit? Heel simpel. De lijmlaag van de meeste fotohoekjes kan nog wel eens van inferieure kwaliteit zijn. Helpt Pritt niet, dan gaan we over op de Velpon. En ja, als die zelfs niet voldoende plakt dan is er altijd nog Bisonkit. De professionele, uiteraard.
Zo die hangt. Prins Carnaval Rini d'n Irste. Maar mijn portret heeft grijze haren, zie ik nu. Dat kan toch niet? Of nee, nee, het is de Bisonkit die drupt. Shit. En nu plakken mijn vingers ook nog eens aan elkaar. Dat wordt weer kauwen. Met precisie.
Hoe en wat? Zie: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Oorsprong? Zie: http://judyreeveswriter.com/guidelines-for-writing-practice
Een miljoen kleine stukjes (03-02-2017)
Mario zweeft door het zwarte luchtruim. Hij test zijn nieuwe vleugels met een big smile. Nog nooit heeft hij zo lang de voeten van de grond gehad. Het contact met moeder Aarde is eindelijk losgelaten. Met de afstandsbediening probeert hij asteroïden stuk te schieten. Het zijn er veel. Er lijkt geen einde aan te komen. Zodra hij ze raakt versplinteren ze in duizenden kleine stukjes. Nog even zweven en hij heeft er duizend gehad. Hij is de tel bijna kwijt. Bij duizend wil ie ophouden en terugkeren in de startmodus.
Negenhonderdvierennegentig. Nog zes te gaan. Hij komt nu vingers te kort op zijn rechterhand en begint opnieuw met tellen van de vingers. De linkerhand kan hij niet gebruiken, daarin houdt hij de afstandsbediening vast. Daar komt alweer een nieuwe asteroïde voorbij. Hij heeft al honderdnegenennegentig keer de vingers van zijn rechterhand geteld. Dit wordt zijn laatste keer. Nog vijf vingers tellen en hij kan terugkeren. Een miljoen kleine stukjes astroïdepuin zullen dan door het luchtruim zweven en de aarde verduisteren. Midden op de dag. Niet op de hele aarde, maar de halve. Aan de andere kant is het dan nacht. Een totale duisternis zal dan de hele aarde bedekken. Lekker puh. Niemand die dan nog iets kan zien. Zien zonder licht te gebruiken. Het ideale moment om dan zijn nieuwste uitvinding te presenteren. Een lichtgat in de markt. De omzet zal gigantisch zijn, want iedereen zal zijn lichtgat willen kopen. Aan marketing hoeft hij niets te doen. Het lichtgat zal als een lopend vuurtje de hele aarde bestrijken. Een complete lichtexplosie.
Woordmateriaal (07-02-2017)
Dat ik ze telkens weer opnieuw vind is toch een godswonder, de woorden. Daar wil ik niet te veel bij nadenken. Stel dat ze niet meer bij me opkomen? In protest gaan, tegen veelvuldig misbruik. Daar zou ik het toch wel benauwd van krijgen. De lidwoorden, die nog langer weigeren lid te zijn. Of de werkwoorden, volledig uitgeput, wegens te lange werktijden. Voorzetsels en bijwoorden die na lang wikken en wegen nu een hoofdrol opeisen. Bezittelijke en bijvoeglijke naamwoorden die zich met fel protest losweken van hun zelfstandige vakbroeders. Ik moet er niet aan denken. In eender welke tijd, verleden, tegenwoordig of voltooid.
Ik kietel ze vandaag en geef ze wat extra aandacht. Bezin me op de juiste plaatsing en behandel ze geheel naar hun intrinsieke waarde. Ik neem ze mee naar buiten en geef ze wat lucht. Vinden ze fijn. Het voorjaar hangt al een beetje in de lucht. De vogeltjes fluiten. Het weer is eigenlijk al net zo in de war als de woorden, besef ik me nu. Het is amper februari en straks gaat het mogelijk vriezen. Snel maar weer naar binnen, voordat de woorden op vreemde gedachten komen.
Een kopje thee en een koekje hebben we wel verdiend. Ik en mijn woordenschat. Af en toe geef ik ze een vrij podium. Kunnen ze doen wat ze zelf willen. De vrijheid kunnen ze maar moeilijk aan. Totdat de hoofdwoorden loskomen van hun stam. Dan springen ze vrolijk in het rond en gaan de meest bizarre verbindingen met elkaar aan. Ze krijsen van plezier. More, more, more, roepen ze dan. En ik denk alleen maar, less, less, less. Hoe krijg ik dit spul, dit woordmateriaal weer in het gareel?
Hart en eenvoud (09-02-2017)
Mijn vinger bloedt. Mijn hart loopt leeg. Van schrik. As simple as that. Wie zou er niet van schrikken? Bij de eerste keer. De eerste keer dat het hart leegloopt door een onverwachte opening in de huid. Het lijf doorgeprikt of opengevallen. Het had ook een knie kunnen zijn. Bij mijn eerste knieval. Op de stoep. Niet voor een jonge deerne.
Het bloed druipt langzaam in cirkels omlaag. Vindt een weg over mijn pols en handpalm, drupt daarna op de grond. Ik houd mijn vinger omhoog. Maar de juf ziet mijn vraag en bloedende vinger niet. Of wil ze mij en hem niet zien? Ik begin hard te huilen. Misschien dat dat helpt. En ja hoor. Ik heb aandacht van de juf.
Ze ziet mijn bloedend hart en bloedende vinger en stelt me gerust. Hoe? Door zuurstof toe te dienen en een oranje EHBO-doos te voorschijn te toveren. Spannend. Terwijl ze een Mickey Mouse verband aanlegt word ik onderworpen aan een serieus vraaggesprek. Wat ik gedaan heb? Of het mijn eerste keer is? Waarom ik niet eerder aan de bel getrokken heb? Of het pijn doet? Twee open vragen en twee gesloten. De gesloten zijn het makkelijkst.
Mijn vinger gesneden aan een velletje papier. Ja. Er hangt geen bel in de klas. Nee. De juf schiet in de lach. Ze bedoelt waarom ik mijn vinger niet eerder heb opgestoken? Ik zie hoe de plas bloed op de grond begint in te dikken. Het lijkt wel aardbeienjam. Ik trek een vies gezicht. Die hoef ik voorlopig niet meer op mijn boterham.
Een lampenkap met franje (13-02-2017)
Een zwaar dressoir en dito tafel, eiken gefineerd. Perzisch kleed, met witgele touwtjes aan het eind. Echt. Maar niet uit Perzië. Keurmerk aan de onderkant. Een tv die flink wat ruimte inneemt. En niet alleen fysiek. Een klein mens kan zich erin verstoppen. Afstandsbediening, zo groot als een iPad. Op het dressoir, twee grote vazen, Romeins motief, van gips, zwart geschilderd. Aan de muur een drie eenheid, Jezus, Maria en Jozef, en profiel in oranjebruin blikkoper. Een glazen stolp op een driehoekig plankje, hoog in de hoek. Onder de stolp, Maria en kindje Jezus. Maria in blauwrode mantel, vroom, heel vroom kijkend, omlaag, neer op de grote tafel.
In de hoek van de kamer, staand op drie in elkaar geschoven kleine bijzettafeltjes, een te grote schemerlamp, bestaand uit een in strak doek gevouwen vaalgele lampenkap, afgezet met kleine franjes en een metalen standaard in koperkleur, met aan de voet, zittend op een rots, een kleine Griekse god, Hercules, leunend op een lange kromgebogen drietandvork.
Ik kijk naar de kleine bruine sleuteltjes, die half uit de deurtjes van het dressoir steken. Daar liggen ze. Achter een van de kleine deurtjes, in een oude ronde blikken trommel met bloemmotief. De Nutsen, die niemand lust, oud, taai, gedateerd, net als opa en oma. Maar ze zijn wel lief. Opa tenminste, zwijgend zittend in een grote fauteuil, met tevreden glimlach op zijn mond. Een mond die in de linkerhoek een Hofnar bolknak draagt. Hij geeft me een knipoog, met zijn goede oog. Zijn glazen oog tuurt kaal en koud de ruimte in. Een leven trekt voorbij.
Vreemde verlangens (15-02-2017)
Wie koestert ze niet, vreemde verlangens? Plassen in bad? Seks in bad? Plasseks in bad? Om een paar dwarsstraten te noemen. Levert hoe dan ook, veel kijkcijfers op. Als de camera tenminste aanstaat. Wat is vreemd? Ook al zoiets? Filmopnamen maken van plassen in bad? Seks in bad? Plasseks in bad? En blijft het dan bij verlangens? Of voeren we ze ook nog uit? Plassen in bad. Seks in bad. Plasseks in bad. Het houdt ook nooit op. De waanzin. Want daar bestaan onze verlangens vaak uit. Alleen de dapperen onder ons voeren de daad ook bij het woord. Een verlangen bestaat immers uit woorden nietwaar? Hoewel, met een onderbuik kun je natuurlijk ook heel wat in beweging brengen. Onderbuikverlangens. Geen woorden maar daden, zeggen ze dan in Rotterdam. Een vrouw met ballen die dat verlangen dan in daden omzet. En dan speel je niet met haar voeten noch ballen, want voetballen dat kunnen ze in Rotterdam. Kick his ass! Placht men dan te zeggen. En dat is precies wat ze had moeten doen. Toen de camera draaide. Of was het een selfie? En handelde ze met voorbedachte rade en nam ze de stick zelf ter hand? We zullen het nooit weten, lieve lezers. En dat hoeft ook niet. Want respect voor een grand dame die zo uit de kast komt. Vreemde verlangens misschien. Waarom ook niet? En waarom koesteren? Nee, gewoon uitvoeren. Maar dan wel met een volgende keer de camera …
Een afwerende glimlach (19-02-2017)
De grote vleermuis keert zijn wang naar de belager. 'De andere!', sist de groene vrouw. Braaf keert de vleermuis zijn andere wang. Kedeng! Een flinke klap van een rechtse vlakke hand volgt. 'Nu ben jij!'. Met een flinke uithaal slaat de vleermuis de groen vrouw op haar rechterwang. Drie rode krassen laat hij achter. Heel langzaam beginnen de krassen te bloeden. Steeds heviger. Het worden flinke bloedstromen. De groene vrouw gilt het uit. 'Je hebt je nagels gebruikt smeerlap. Dat is niet eerlijk. Je zult boeten.
Wat er dan gebeurt is moeilijk in een paar minuten uit te leggen. Uit het niets tovert de groene dame een grote flacon met vreemd spul. Het stinkt vreselijke en heeft een vreemd kleurtje. Drie keer duwt ze op het knopje van de flacon. Een geest verschijnt. Met enorme neusgaten. Uit die neusgaten drijft een vreselijke stank. Gloeiend heet en groen. Giftig, zeer giftig. In beide opzichten. Giftig van kracht en giftig van dosering. De grote vleermuis valt neer. De groene dame klimt op de vleermuis en trekt haar weinige kleren uit. Niet dat het wat uitmaakt, want haar blote lijf is ook groen. Gifgroen. Ze heeft het gewoon heet gekregen. Van opwinding.
De vleermuis ontwaakt. Net op tijd. Voor het moment suprême. 'Dit gaat niet gebeuren, jongedame!' Hij smijt de dame van zich af, richt zich op, en met een flauw afwerend glimlachje straalt hij door de lucht, zijn antenne scherp afgesteld, op weg naar jong bloed, minder giftig.
Het mooiste meisje van de streek (21-02-2017)
Lolita heette ze. Lolita Bronchita. Vernoemd naar de hoofdpersoon in de gelijknamige klassieker van Nabokov. Lolita kwam uit Drente en hoestte altijd dat het een lieve lust was. Het jaargetijde maakte niet uit. Ze hoestte het hele jaar door. Chronisch. Erg lastig. Want daardoor kon ze nooit een vriendje vinden. Voor langere tijd. En het was zo'n mooie meid. Het mooiste meisje van de streek. Het stemde haar heel droevig. Altijd maar zo'n snotkop. Had ze weer eens een leuke jongen aan de haak geslagen, liep die altijd na een paar dagen weer weg. De jongens hielden best van nattigheid maar zelfs in Drente stelden die ook hun grenzen.
Lolita begreep het enerzijds wel. Anderzijds durfde ze niet verder te denken. Hoe moest het verder in de toekomst? Ze was inmiddels achter in de dertig en haar schoot begon langzaam moeilijk te doen. Haar hormonen hadden intussen de wekker gezet. Kortom. Werk aan de winkel. Maar al de stress van het vinden van antwoorden, nog voor het vinden van een serieuze vriend, maakte het mooiste meisje van de streek behoorlijk van streek. Er was geen tijd meer te verliezen. Lolita Bronchita besloot haar laatste redmiddel in de strijd te gooien. Een flinke bijl. Een aks van een bijl. Nooit, nee nooit, zou zij die erbij neergooien. Waarbij? Bij haar verdriet natuurlijk. Haar onophoudelijk verdriet, van niet te houden liefde. Maar ze gaf niet op. Lolita Bronchita. Nooit. In de toekomst zou ze lang en gelukkig leven. Zeker weten.
Mooi ingelijst (23-02-2017)
Fotohoekjes, Pritt, Velpon, Bisonkit, ik heb alles uit de la getrokken. In die volgorde ga ik ook proberen het mooiste portret van de straat te lijmen. Maar eerst heb ik de schaar nodig. Ik wil deze lieve gast en profile en zonder achtergrondvervuiling portretteren. Bij fotohoekjes hoort dan even uitleg. Het zijn eigenlijk geen fotohoekjes in de juiste zin van het woord. Foto's worden namelijk niet meer ingeplakt maar ingeladen. In een digitaal fotoboek.
Kent u ze nog? Die fotohoekjes die je van de rol moest trekken uit een kartonnen doosje. Waarvan telkens het lint brak of oppropte, vastplakte in het doosje. Grote gruwel. Fotohoekjes met een doorzichtig plastic driehoekje op een kartonnetje waar je dan, op hoop van zegen, in een keer een hoek van de foto in kon schuiven. De foto in het vierde hoekje schuiven was dan het meest lastig. En ja hoor. Dan bleek ook nog eens dat je de verkeerde foto had geselecteerd. Nou, probeer dan maar eens de foto weer kreukloos uit de vier fotohoekjes te peuteren. Lastig.
Nee, ik doel op de dubbelzijdig klevende fotohoekjes, rechthoekig. Die zijn wel handig. Behalve als ze aan de vingers blijven plakken. Ook oppassen geblazen dat je de foto niet scheef op de pagina van het fotoboek plakt. Zo'n fotoboek met rugring. Als je te hard trekt, trek je de hele pagina los. Heel vervelend.
Nou die fotohoekjes bedoel ik dus. En waarom dan de Pritt, Velpon en Bisonkit? Heel simpel. De lijmlaag van de meeste fotohoekjes kan nog wel eens van inferieure kwaliteit zijn. Helpt Pritt niet, dan gaan we over op de Velpon. En ja, als die zelfs niet voldoende plakt dan is er altijd nog Bisonkit. De professionele, uiteraard.
Zo die hangt. Prins Carnaval Rini d'n Irste. Maar mijn portret heeft grijze haren, zie ik nu. Dat kan toch niet? Of nee, nee, het is de Bisonkit die drupt. Shit. En nu plakken mijn vingers ook nog eens aan elkaar. Dat wordt weer kauwen. Met precisie.
Columns van Harrie (februari 2017)
Kamergotchi / Gein & Ongein / 19-02-2017
Er lopen sinds kort wat vreemde figuren rond in mijn bos. Vreemd omdat ze zich raar gedragen. Ik probeer het verband nog te vinden. Het zijn overwegend mannen, dat heb ik inmiddels waargenomen. Ik heb het nog niet in de nacht gecheckt, maar ga dat zeker nog doen. Ik heb namelijk sterk het idee dat deze vreemde figuren samen naar iets gemeenschappelijks op zoek zijn. Ze dragen allemaal een klein apparaatje bij zich. Mozes kriebel. In de meest felle kleuren en ze maken nog herrie ook. Ook iets dat de vreemde wezens met elkaar verbind. Daarnaast dragen ze allemaal donkerblauwe pakken en een eenvoudige stropdas in felle kleuren. De kleuren rood en lichtblauw overheersen. Ze lopen ook allemaal wat houterig, als houten klazen. En vertel mij niets over houten klazen. Ik heb er voldoende ontmoet in mijn bos en leven.
Ik heb goed waargenomen en weet nu ook dat de apparaatjes allemaal hun ieder geluidje hebben. En dat als zo'n geluidje afgaat er lichte paniek ontstaat bij de drager. Ik ben ondertussen toch wel erg nieuwsgierig geworden wat voor informatie de apparaten afgeven aan hun gebruiker. Want telkens weer lijken ze ervan ondersteboven. Het gevloek en getier is dan ook met regelmaat niet van de lucht.
'Wat moet ik doen?' 'Ik heb helemaal geen honger!' 'Alweer stemmen verloren!' Zijn de meest gehoorde commentaren, waar ik dan iets mee kan. Als meester in associatie kan ik niet anders tot de conclusie komen dat de apparaatjes de meester zijn over hun eigenaren, gebruikers, dragers. Een eng idee lijkt me dat. Alsof jezelf niets meer te zeggen hebt. De meesten ogen dan ook speakless.
Even later kom ik een wandelaar tegen in mijn bos die meer kennis lijkt te hebben over het fenomeen dat nu al dagen voor mij afspeelt. Duidelijk gevalletje 'Kamergotchie' maakt de wandelaar mij duidelijk. 'Kamerwie?' Deze meneren en ook dames (keurig in rokkostuum en/of mantelpak) zijn deelnemers aan de kamerverkiezingen van maart 2017. Mijn hartslag gaat spontaan omhoog. Ik heb ervan gehoord. Een belangrijke gebeurtenis met verstrekkende gevolgen voor alle gebieden in Europa en met een beetje pech ook de rest van de wereld. Mijn hart denkt en voelt ook na, ga ik voor links of voor rechts? Qua kamer niet geheel onbelangrijk.
Ondanks dat het bloed soms daar stroomt waar het niet gaan kan, is dat bij dit spel van een geheel andere orde. Doorgaans stroomt links bloed door de linker hartkamer en rechts bloed door de rechter. Dat wordt stevig bewaakt. Maar, de heren doktoren zijn er wel mee bezig. Naar het schijnt. Griss mich nich. Omleidingen en stents moeten er voor gaan zorgen dat diverse bloedvaten met elkaar en met hart voor de zaak in het reine komen. Samenwerking is daarbij het toverwoord. En dat is nu juist wat ik de vreemde figuren in het bos net niet zie doen. Jammer. Gemiste kans. Huilers zijn en blijven het. Terugzetten kan helaas niet meer. Alle zeehonden vrezen Maurice. De cijfers van Maurice. En wij. Wij lezers naast de kant, wij wachten op uitslag, het uiteindelijke resultaat van verkiezingskoorts. Nu blijft het vooralsnog jeuken en krabben.
Polonaise / Gein & Ongein / 25-02-2017
Raakhout komt op me af met grote paddensprongen. Dan is er iets aan de hand, dat mag duidelijk zijn. Ik moet meekomen. Hij stopt onder een grote eik. En dan zie ik het. Een grote poster hangt er op zijn stam. Ik heb daar zo'n hekel aan. Van die maniakken die mijn bos gebruiken voor reclame. Maar het moet gezegd, deze poster fascineert. Waarom? Door zijn tekst. Die is heel eenvoudig en toch ook weer niet. Eigenlijk is ie best wel filosofisch. En dat mag ik wel.
Ik weet, ik weet het, een beetje selectief in mijn afkeuring. Maar het woord, dat zo verspreid wordt dat is toch fantastisch. Zonder toeters en bellen, nee, gewoon recht toe en recht aan. Zonder lelijke graffiti, zonder afbeelding en ... heel belangrijk ... gesigneerd. Door een zekere Loesje. In eenvoudig zwartwit hangt de poster te stralen in de zon. De tekst daartegenover, nee niet aan de overkant, daar staat een den, veel te dun om tekst te dragen van dit formaat, de tekst die is helemaal niet zwartwit. Letterlijk ja, figuurlijk nee.
In vele tinten grijs, wat doorgaans veel kleur oplevert, is de tekst kleurrijk en stemt tot nadenken. En bij nadenken komen bij mij altijd veel kleuren vrij. Een kleurrijk denken. Mijn hart springt dan heel even open. En Raakhout weet dat. Daarom is ie mij komen halen. Ik hou zo van die schat, hij voelt me naadloos aan. Al een eeuwigheid lang is hij mijn trouwe maat en viervoeter.
Carnaval
De polonaise bewijst dat degenen die voorop lopen heus niet altijd weten waar ze naartoe gaan.
Loesje
Dat staat op de poster geschreven. Door Loesje ondertekend in gedrukt handschrift. Mijn hoofdmotor draait op volle toeren. Wat een diepgang zit er in de tekst. Koude en warme rillingen lopen afwisselend langs mijn spina. Raakhout kijkt me met een zelfvoldane blik aan. Hij weet dat ie dadelijk een beloning krijgt. Terecht. Verdiend.
Ik houd me vooralsnog bezig met deze bijzondere tekst. Mozes kriebel, brizzl djeu, griss mich nich, ik heb er geen woorden voor. Ik zie in gedachten alleen maar mensen achter elkaar aan lopen. In een grote rij. Dwars door mijn bos, van boompje naar boompje, niet wetend waar naartoe? Heerlijk om zo doelloos te zwalken. Af en toe staat de polonaise stil en maakt spontaan een hup. Dan gaat plots, op een niet afgesproken signaal, de linkerarm en daarmee automatisch ook de linkerhand van eenieder de lucht in. Soms halen ze ook de rechterarm en -hand van de schouder van hun voorganger en steken die beiden in de lucht. Samen dus met de linkerarm en -hand. De polonaise gaat dan alleen op voeten en benen verder, loshandig losbandig.
Ze zingen dan keihard. 'En dan die hendjes de lucht in'. Ik weet niet of ik het goed versta. Maar hendjes zal dan wel handen betekenen. Of is het een verbastering van kip. En bedoelen ze eigenlijk te zeggen 'en dan die hennetjes de lucht in', wat dan weer vreemd is, want hennetjes kunnen amper vliegen. Ze stuiven eerder op. Hoewel, hoe komen ze dan in de bomen om te slapen? Hennen en kippen vinden het namelijk heerlijk om in bomen te slapen. Dan voelen ze zich veilig.
Ik zie nu ook dat de polonaise duidelijk in de war is en zoekend. Ze gaan ineens ook achteruit met zijn allen. Een gevaarlijke situatie tussen al die bomen in mijn bos. En hup, alsof ze mijn gedachte kinnen lezen, gaat de stoet weer vooruit. Om me na enkele minuten opnieuw te doen verbazen. Alle armen en handen gaan wederom de lucht in, maar nu draait ieder op zijn plaats een pirouette om vervolgens een halve slag te keren en de nieuwe voorganger bij de schouders te vatten. En hup, iedereen weer volle kracht vooruit. De eersten zullen de laatsten zijn. De polonaise is duidelijk zoekend en de weg nog even kwijt. Maar wat ze allemaal onder weg toch meemaken. Fantastisch.
In gedachte doe ik mee en Raakhout natuurlijk ook. Zo bouwen we ons eigen feestje. Keigezellig, nietwaar. Carnaval. Vleesfeest. Ik hou de schouderhammen stevig vast en zing vrolijk mee. 'En dan die hendjes de lucht in!'
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
Er lopen sinds kort wat vreemde figuren rond in mijn bos. Vreemd omdat ze zich raar gedragen. Ik probeer het verband nog te vinden. Het zijn overwegend mannen, dat heb ik inmiddels waargenomen. Ik heb het nog niet in de nacht gecheckt, maar ga dat zeker nog doen. Ik heb namelijk sterk het idee dat deze vreemde figuren samen naar iets gemeenschappelijks op zoek zijn. Ze dragen allemaal een klein apparaatje bij zich. Mozes kriebel. In de meest felle kleuren en ze maken nog herrie ook. Ook iets dat de vreemde wezens met elkaar verbind. Daarnaast dragen ze allemaal donkerblauwe pakken en een eenvoudige stropdas in felle kleuren. De kleuren rood en lichtblauw overheersen. Ze lopen ook allemaal wat houterig, als houten klazen. En vertel mij niets over houten klazen. Ik heb er voldoende ontmoet in mijn bos en leven.
Ik heb goed waargenomen en weet nu ook dat de apparaatjes allemaal hun ieder geluidje hebben. En dat als zo'n geluidje afgaat er lichte paniek ontstaat bij de drager. Ik ben ondertussen toch wel erg nieuwsgierig geworden wat voor informatie de apparaten afgeven aan hun gebruiker. Want telkens weer lijken ze ervan ondersteboven. Het gevloek en getier is dan ook met regelmaat niet van de lucht.
'Wat moet ik doen?' 'Ik heb helemaal geen honger!' 'Alweer stemmen verloren!' Zijn de meest gehoorde commentaren, waar ik dan iets mee kan. Als meester in associatie kan ik niet anders tot de conclusie komen dat de apparaatjes de meester zijn over hun eigenaren, gebruikers, dragers. Een eng idee lijkt me dat. Alsof jezelf niets meer te zeggen hebt. De meesten ogen dan ook speakless.
Even later kom ik een wandelaar tegen in mijn bos die meer kennis lijkt te hebben over het fenomeen dat nu al dagen voor mij afspeelt. Duidelijk gevalletje 'Kamergotchie' maakt de wandelaar mij duidelijk. 'Kamerwie?' Deze meneren en ook dames (keurig in rokkostuum en/of mantelpak) zijn deelnemers aan de kamerverkiezingen van maart 2017. Mijn hartslag gaat spontaan omhoog. Ik heb ervan gehoord. Een belangrijke gebeurtenis met verstrekkende gevolgen voor alle gebieden in Europa en met een beetje pech ook de rest van de wereld. Mijn hart denkt en voelt ook na, ga ik voor links of voor rechts? Qua kamer niet geheel onbelangrijk.
Ondanks dat het bloed soms daar stroomt waar het niet gaan kan, is dat bij dit spel van een geheel andere orde. Doorgaans stroomt links bloed door de linker hartkamer en rechts bloed door de rechter. Dat wordt stevig bewaakt. Maar, de heren doktoren zijn er wel mee bezig. Naar het schijnt. Griss mich nich. Omleidingen en stents moeten er voor gaan zorgen dat diverse bloedvaten met elkaar en met hart voor de zaak in het reine komen. Samenwerking is daarbij het toverwoord. En dat is nu juist wat ik de vreemde figuren in het bos net niet zie doen. Jammer. Gemiste kans. Huilers zijn en blijven het. Terugzetten kan helaas niet meer. Alle zeehonden vrezen Maurice. De cijfers van Maurice. En wij. Wij lezers naast de kant, wij wachten op uitslag, het uiteindelijke resultaat van verkiezingskoorts. Nu blijft het vooralsnog jeuken en krabben.
Polonaise / Gein & Ongein / 25-02-2017
Raakhout komt op me af met grote paddensprongen. Dan is er iets aan de hand, dat mag duidelijk zijn. Ik moet meekomen. Hij stopt onder een grote eik. En dan zie ik het. Een grote poster hangt er op zijn stam. Ik heb daar zo'n hekel aan. Van die maniakken die mijn bos gebruiken voor reclame. Maar het moet gezegd, deze poster fascineert. Waarom? Door zijn tekst. Die is heel eenvoudig en toch ook weer niet. Eigenlijk is ie best wel filosofisch. En dat mag ik wel.
Ik weet, ik weet het, een beetje selectief in mijn afkeuring. Maar het woord, dat zo verspreid wordt dat is toch fantastisch. Zonder toeters en bellen, nee, gewoon recht toe en recht aan. Zonder lelijke graffiti, zonder afbeelding en ... heel belangrijk ... gesigneerd. Door een zekere Loesje. In eenvoudig zwartwit hangt de poster te stralen in de zon. De tekst daartegenover, nee niet aan de overkant, daar staat een den, veel te dun om tekst te dragen van dit formaat, de tekst die is helemaal niet zwartwit. Letterlijk ja, figuurlijk nee.
In vele tinten grijs, wat doorgaans veel kleur oplevert, is de tekst kleurrijk en stemt tot nadenken. En bij nadenken komen bij mij altijd veel kleuren vrij. Een kleurrijk denken. Mijn hart springt dan heel even open. En Raakhout weet dat. Daarom is ie mij komen halen. Ik hou zo van die schat, hij voelt me naadloos aan. Al een eeuwigheid lang is hij mijn trouwe maat en viervoeter.
Carnaval
De polonaise bewijst dat degenen die voorop lopen heus niet altijd weten waar ze naartoe gaan.
Loesje
Dat staat op de poster geschreven. Door Loesje ondertekend in gedrukt handschrift. Mijn hoofdmotor draait op volle toeren. Wat een diepgang zit er in de tekst. Koude en warme rillingen lopen afwisselend langs mijn spina. Raakhout kijkt me met een zelfvoldane blik aan. Hij weet dat ie dadelijk een beloning krijgt. Terecht. Verdiend.
Ik houd me vooralsnog bezig met deze bijzondere tekst. Mozes kriebel, brizzl djeu, griss mich nich, ik heb er geen woorden voor. Ik zie in gedachten alleen maar mensen achter elkaar aan lopen. In een grote rij. Dwars door mijn bos, van boompje naar boompje, niet wetend waar naartoe? Heerlijk om zo doelloos te zwalken. Af en toe staat de polonaise stil en maakt spontaan een hup. Dan gaat plots, op een niet afgesproken signaal, de linkerarm en daarmee automatisch ook de linkerhand van eenieder de lucht in. Soms halen ze ook de rechterarm en -hand van de schouder van hun voorganger en steken die beiden in de lucht. Samen dus met de linkerarm en -hand. De polonaise gaat dan alleen op voeten en benen verder, loshandig losbandig.
Ze zingen dan keihard. 'En dan die hendjes de lucht in'. Ik weet niet of ik het goed versta. Maar hendjes zal dan wel handen betekenen. Of is het een verbastering van kip. En bedoelen ze eigenlijk te zeggen 'en dan die hennetjes de lucht in', wat dan weer vreemd is, want hennetjes kunnen amper vliegen. Ze stuiven eerder op. Hoewel, hoe komen ze dan in de bomen om te slapen? Hennen en kippen vinden het namelijk heerlijk om in bomen te slapen. Dan voelen ze zich veilig.
Ik zie nu ook dat de polonaise duidelijk in de war is en zoekend. Ze gaan ineens ook achteruit met zijn allen. Een gevaarlijke situatie tussen al die bomen in mijn bos. En hup, alsof ze mijn gedachte kinnen lezen, gaat de stoet weer vooruit. Om me na enkele minuten opnieuw te doen verbazen. Alle armen en handen gaan wederom de lucht in, maar nu draait ieder op zijn plaats een pirouette om vervolgens een halve slag te keren en de nieuwe voorganger bij de schouders te vatten. En hup, iedereen weer volle kracht vooruit. De eersten zullen de laatsten zijn. De polonaise is duidelijk zoekend en de weg nog even kwijt. Maar wat ze allemaal onder weg toch meemaken. Fantastisch.
In gedachte doe ik mee en Raakhout natuurlijk ook. Zo bouwen we ons eigen feestje. Keigezellig, nietwaar. Carnaval. Vleesfeest. Ik hou de schouderhammen stevig vast en zing vrolijk mee. 'En dan die hendjes de lucht in!'
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
10-02-2017
Bloemlezing leedjesriek Vastelaovend (oet Limburg)
Onderstaande carnavalstitels zijn in chronologische volgorde van nummer 1 tot 100 gerangschikt in 10 coupletten van 10 titels volgens de Limburgse Top 100 (anno 2015). Zonder toevoegingen. Tip: Hardop voorlezen. Zingen mag ook!
Vandaag. In d’n hiemel. Veer höbbe de prins in de sjtraot. Es vastelaovend Limburg bènne vèlt. Hie blief ik plekke. Hakketakke. Vaan Eijsde tot de Mookerhei. Daan goon de lempkes aon. D'r loemelekrieëmer. Wat neet is?
Laot de zon in dien hart. Laef, Limburg laef. Bestel maar. Dat zit bie ós in de femilie. Roed zien de roeze. Fiëste wie de biëste. Unne wals mèt Maria. Roed, geel en greun. Hielemaol los! Diech bis ’t hielemaol.
De kriebels. Dae Sultan hat dors. Onhendig leedje. De nach is nog zoe laank. Drie daag vastelaovend. Wie d'r Herrgot Limburg hat gemaak. De träöt leeg. Lekker menneke. Sollicitere. Hallo.
De Alpen expres. Lurrie. Reuzeraad. 't Sjräöme en bäöme koor. Limburg. Sjeng aon de geng. Tante Annie oes Bennekom. Wat zaeter? Oh oh kammeroad. Zoe'nen daag.
‘n Griekse nach. Branje en sjnirke. Limburgse meid. De drie keuninge. Doot ’s gek. Henk is enne lollige vent. Met de Franse sjlaag. Sjiek is miech dat. Drök drök drök. Plök d’n daag.
Langer. Ach wat is ut leve sjoen. Onger dat läögske sjmink. Proemevlaai. Deh daan, dao isse. Viva Tirol. Höf de glazer in de lóch. Zjuulke Zeuthout oet Zuuzaote. Bis dich det? Durf tse leave.
Polonaise. Laote ver bliej zin dat v'r d'r biej zin. Jozefien. Ni mier en ni minder. Iech bin zoe verleef. Optochleed. Vastelaovendj in Limburg. Wo zit 't bie dich. Sjweiermam. Blief bie de mam.
Super sjoenen daag. 't Roeie Klied. Greumelevla. Vastelaovend euveral. Hand in hand veur vastelaovend. Sjuulke Caesar. Friete! Proonke. Doe höbs 'nne kop wie 'ne kloon. De körk.
Köpke wie e töpke. Belaef vandaag. Laot mer lekker goon. Goijendaag. Twieëmoalaafgezeëg (en nog te kót). Gaef dae man der eine. Puumelke. Riet aop dae tap. Zuuver opgelag. Ein jaor.
Kóm mer nao bènne. Ram oet de moat. As ich mer danse kin. ’t Roetsjleedsje. Drink ut beer. Knats valse wals. Witse wie. Vladimir. De voicemail. Iech hob diech weer gevoonde.
Uitgevoerd (in alfabetische volgorde) door:
Angelina, Benny Neyman, Beppie Kraft (6x), Big Benny (5x), Bjorn van Berkel, Boshuuske Ontsjpannings Vereiniging, Bram & Ruud (2x), De Drie Gelieënde, De Geliënde (3x), De Kloomp, Döbbel 3, Erwin, Erwin & ’t Merretkoer (2x), Fabrizio (2x), Fietsefreem, Frans Croonenberg, Frans Theunisz, Frans Theunisz & de Nachraove (3x), FraPeter Jansen & Wim Janssen, Herriemenie Miserabel, Herringbiessere, Jacky Baggen en Fabrizio, Janse Bagge Bend (5x), Kartoesj (4x), Katja (2x), Kepsj, La Bamba (3x), Marleen Rutten, Misj Masj (2x), Op Os, Paul & Leo (2x), Pim van Wylick, Radlers, Rowwen Hèze (4x), Schintaler (2x), Sjach 4, Sjapoo (2x), SjingBoem, Spik en Span (4x), ‘t Maog Geine Naam Höbbe (2x), Taai Taai, Toddezèkk (4x), Ummer d'r Neaver (3x), W-Dreej (6x), Walkers, Classics & Rainbow, Wiel Nakken, Wiel Vestjens & Ge Deenen, Ziesjoem! (4x)
Vandaag. In d’n hiemel. Veer höbbe de prins in de sjtraot. Es vastelaovend Limburg bènne vèlt. Hie blief ik plekke. Hakketakke. Vaan Eijsde tot de Mookerhei. Daan goon de lempkes aon. D'r loemelekrieëmer. Wat neet is?
Laot de zon in dien hart. Laef, Limburg laef. Bestel maar. Dat zit bie ós in de femilie. Roed zien de roeze. Fiëste wie de biëste. Unne wals mèt Maria. Roed, geel en greun. Hielemaol los! Diech bis ’t hielemaol.
De kriebels. Dae Sultan hat dors. Onhendig leedje. De nach is nog zoe laank. Drie daag vastelaovend. Wie d'r Herrgot Limburg hat gemaak. De träöt leeg. Lekker menneke. Sollicitere. Hallo.
De Alpen expres. Lurrie. Reuzeraad. 't Sjräöme en bäöme koor. Limburg. Sjeng aon de geng. Tante Annie oes Bennekom. Wat zaeter? Oh oh kammeroad. Zoe'nen daag.
‘n Griekse nach. Branje en sjnirke. Limburgse meid. De drie keuninge. Doot ’s gek. Henk is enne lollige vent. Met de Franse sjlaag. Sjiek is miech dat. Drök drök drök. Plök d’n daag.
Langer. Ach wat is ut leve sjoen. Onger dat läögske sjmink. Proemevlaai. Deh daan, dao isse. Viva Tirol. Höf de glazer in de lóch. Zjuulke Zeuthout oet Zuuzaote. Bis dich det? Durf tse leave.
Polonaise. Laote ver bliej zin dat v'r d'r biej zin. Jozefien. Ni mier en ni minder. Iech bin zoe verleef. Optochleed. Vastelaovendj in Limburg. Wo zit 't bie dich. Sjweiermam. Blief bie de mam.
Super sjoenen daag. 't Roeie Klied. Greumelevla. Vastelaovend euveral. Hand in hand veur vastelaovend. Sjuulke Caesar. Friete! Proonke. Doe höbs 'nne kop wie 'ne kloon. De körk.
Köpke wie e töpke. Belaef vandaag. Laot mer lekker goon. Goijendaag. Twieëmoalaafgezeëg (en nog te kót). Gaef dae man der eine. Puumelke. Riet aop dae tap. Zuuver opgelag. Ein jaor.
Kóm mer nao bènne. Ram oet de moat. As ich mer danse kin. ’t Roetsjleedsje. Drink ut beer. Knats valse wals. Witse wie. Vladimir. De voicemail. Iech hob diech weer gevoonde.
Uitgevoerd (in alfabetische volgorde) door:
Angelina, Benny Neyman, Beppie Kraft (6x), Big Benny (5x), Bjorn van Berkel, Boshuuske Ontsjpannings Vereiniging, Bram & Ruud (2x), De Drie Gelieënde, De Geliënde (3x), De Kloomp, Döbbel 3, Erwin, Erwin & ’t Merretkoer (2x), Fabrizio (2x), Fietsefreem, Frans Croonenberg, Frans Theunisz, Frans Theunisz & de Nachraove (3x), FraPeter Jansen & Wim Janssen, Herriemenie Miserabel, Herringbiessere, Jacky Baggen en Fabrizio, Janse Bagge Bend (5x), Kartoesj (4x), Katja (2x), Kepsj, La Bamba (3x), Marleen Rutten, Misj Masj (2x), Op Os, Paul & Leo (2x), Pim van Wylick, Radlers, Rowwen Hèze (4x), Schintaler (2x), Sjach 4, Sjapoo (2x), SjingBoem, Spik en Span (4x), ‘t Maog Geine Naam Höbbe (2x), Taai Taai, Toddezèkk (4x), Ummer d'r Neaver (3x), W-Dreej (6x), Walkers, Classics & Rainbow, Wiel Nakken, Wiel Vestjens & Ge Deenen, Ziesjoem! (4x)
08-02-2017
Hippopotomonstrosesquippedaliofobie
Tijdens de landbouwmechanisatietentoonstelling in Gasselterboerveenschemond sprak ik met Prince-Fritz-Cruene-August-Willem-Jan-Hendrik-Dick van den Heuvel tot Beichlingen, gezegd Bartolotti Rijnders, over het vijfhonderdduizendklapper terugkoppelingsmechanisme. Prince had plots aandrangincontinentie en zandzeepsodemineraalwatersteenstraalde snel richting zoutwateraquariums. ‘Last van campylobacteriose’, riep ie nog.
Veronderstellenderwijs dat het even duurde sprak ik Joseph-Francois-Antoine-Eugene-Chislain van der Willige von Schmidt auf Altenstadt over milieubeschermingsmaatregelen, besproken tijdens de laatste aandeelhoudersovereenkomst van de hooggeïndustrialiseerde levensmiddelendistributiesector. Een gevoelig onderwerp. Hij wisselde onmiddellijk van onderwerp. Het chronischevermoeidheidssyndroom was onlangs uit de bejaardenziekenfondsverzekering geschrapt met grote gevolgen voor het
geneesmiddelenvergoedingssysteem.
Daar was Prince weer. Hij moest onmiddellijk naar het calamiteitenhospitaal. Vanwege acute chloorfluorkoolwaterstofontsteking en vermeende hippopotomonstrosesquippedaliofobie.
Inzending themawedstrijd ZKC (Zeer korte column) op website Column X. Schrijf een column in 100 woorden.
Veronderstellenderwijs dat het even duurde sprak ik Joseph-Francois-Antoine-Eugene-Chislain van der Willige von Schmidt auf Altenstadt over milieubeschermingsmaatregelen, besproken tijdens de laatste aandeelhoudersovereenkomst van de hooggeïndustrialiseerde levensmiddelendistributiesector. Een gevoelig onderwerp. Hij wisselde onmiddellijk van onderwerp. Het chronischevermoeidheidssyndroom was onlangs uit de bejaardenziekenfondsverzekering geschrapt met grote gevolgen voor het
geneesmiddelenvergoedingssysteem.
Daar was Prince weer. Hij moest onmiddellijk naar het calamiteitenhospitaal. Vanwege acute chloorfluorkoolwaterstofontsteking en vermeende hippopotomonstrosesquippedaliofobie.
Inzending themawedstrijd ZKC (Zeer korte column) op website Column X. Schrijf een column in 100 woorden.
07-02-2017
Woordmateriaal
Dat ik ze telkens weer opnieuw vind is toch een godswonder, de woorden. Daar wil ik niet te veel bij nadenken. Stel dat ze niet meer bij me opkomen? In protest gaan, tegen veelvuldig misbruik. Daar zou ik het toch wel benauwd van krijgen. De lidwoorden, die nog langer weigeren lid te zijn. Of de werkwoorden, volledig uitgeput, wegens te lange werktijden. Voorzetsels en bijwoorden die na lang wikken en wegen nu een hoofdrol opeisen. Bezittelijke en bijvoeglijke naamwoorden die zich met fel protest losweken van hun zelfstandige vakbroeders. Ik moet er niet aan denken. In eender welke tijd, verleden, tegenwoordig of voltooid.
Ik kietel ze vandaag en geef ze wat extra aandacht. Bezin me op de juiste plaatsing en behandel ze geheel naar hun intrinsieke waarde. Ik neem ze mee naar buiten en geef ze wat lucht. Vinden ze fijn. Het voorjaar hangt al een beetje in de lucht. De vogeltjes fluiten. Het weer is eigenlijk al net zo in de war als de woorden, besef ik me nu. Het is amper februari en straks gaat het mogelijk vriezen. Snel maar weer naar binnen, voordat de woorden op vreemde gedachten komen.
Een kopje thee en een koekje hebben we wel verdiend. Ik en mijn woordenschat. Af en toe geef ik ze een vrij podium. Kunnen ze doen wat ze zelf willen. De vrijheid kunnen ze maar moeilijk aan. Totdat de hoofdwoorden loskomen van hun stam. Dan springen ze vrolijk in het rond en gaan de meest bizarre verbindingen met elkaar aan. Ze krijsen van plezier. More, more, more, roepen ze dan. En ik denk alleen maar, less, less, less. Hoe krijg ik dit spul, dit woordmateriaal weer in het gareel?
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Woordmateriaal (07-02-2017)
Ik kietel ze vandaag en geef ze wat extra aandacht. Bezin me op de juiste plaatsing en behandel ze geheel naar hun intrinsieke waarde. Ik neem ze mee naar buiten en geef ze wat lucht. Vinden ze fijn. Het voorjaar hangt al een beetje in de lucht. De vogeltjes fluiten. Het weer is eigenlijk al net zo in de war als de woorden, besef ik me nu. Het is amper februari en straks gaat het mogelijk vriezen. Snel maar weer naar binnen, voordat de woorden op vreemde gedachten komen.
Een kopje thee en een koekje hebben we wel verdiend. Ik en mijn woordenschat. Af en toe geef ik ze een vrij podium. Kunnen ze doen wat ze zelf willen. De vrijheid kunnen ze maar moeilijk aan. Totdat de hoofdwoorden loskomen van hun stam. Dan springen ze vrolijk in het rond en gaan de meest bizarre verbindingen met elkaar aan. Ze krijsen van plezier. More, more, more, roepen ze dan. En ik denk alleen maar, less, less, less. Hoe krijg ik dit spul, dit woordmateriaal weer in het gareel?
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Woordmateriaal (07-02-2017)
06-02-2017
Bloemlezing liederrijk Carnaval (Limburg uitgezonderd)
Onderstaande carnavalstitels zijn in chronologische volgorde van nummer 1 tot 100 gerangschikt in 10 coupletten van 10 titels volgens de Top 100 (anno 1997). Zonder toevoegingen. Kent u ze nog? Leestip: Hardop voorzingen. Alaaf.
Wat heb je gedaan Daan. Unne spijker in munne kop. Ta ta ta. En nou die hendjes de lucht in. De bostella. Een reisje langs de Rijn. De Pieteroliekar. Uche uche uche. De liefde van de man gaat door de maag. Bloesjes en seringen.
Oh wat is het toch fijn. 's Nachts na tweeën. Karel. Als het gras twee kontjes hoog is. Glaasje op laat je rijden. Geef mij de liefde en de gein. Een pikketanussie. Mijn naam is Haas. Och was ik maar. Het leven is goed in m'n Brabantse land.
Viva España. Juffrouw Toos. Tiet veur un pafke. De kat van ome Willem. Houtochdiekop. Het feest kan beginnen. Polonaise Hollandaise. Het zal je kind maar wezen. Bij ons staat op de keukendeur. Een barg die he un krul in de steert.
Het bananenlied. Mama woar is mien pils. Is je moeder niet thuis. De countrydans. Jij bent veel te mooi. 't Geeft allemaal niks. Ome Sjakie. Zullen we maar weer. Antoinette. Onze ouwe Sint Jan.
Geef me hoop Jomanda. Kaboutertjes feest-medley. De nassibal. Leo. Pa wil niet in bad. Het grote puntje puntje lied. Olleke bolleke. M’n schoonmoeder. Kiele kiele Koeweit. Ik ben Gerrit.
Er staat een paard in de gang. Zallemenut nog een keertje overdoen. Het stoomlied. Per spoor kedeng kedeng. If I had words. De fanfare. Mien waar is m’n feestneus. Zak es lekker door. Niemand laat zijn eigen kind alleen. Op woensdagmorgen krijg je rode rozen.
Neenaanmenooitnie. Den Uyl is in den olie. Tutti di no no. Bloody Mary. Ik ben Alie van de wegenwacht. Marietje (in het bos daar zijn de jagers). Hallo meneer de Uil. In ons fijn café. Margarita. Pizza lied effe wachte.
Alice [who the fuck is Alice], Wij zijn de jongens van plezier. Als ze me missen... Ze kunnen de pot op. Zuurkool met vette jus. Hup daar is Willem. We zijn toch op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar. ‘k Heb hele grote bloemkoole. De Nederlandse sterre die viere carnaval. Olé olé.
Vaders fanfare. Vader Abraham had zeven zonen. En we nemen er nog een. De nacht is nog zo lang. Drinke totteme zinke. Waar moet dat heen. Me souzafoon. Naar de kermis. Hé, hé, kijk daar eens. Een meissie van alledag.
Brabantse nachten zijn lang. Joekelille. La la la van Strauss en zo. Toedeloe. Sofia Loren. Oh Sjaan. De gouden Jack de Nijs medley. Slavenkoor. Van voor naar achter. Dat is het einde.
Uitgevoerd (in alfabetische volgorde) door:
Adèle Bloemendaal (2x), Adèle Bloemendaal & Leen Jongewaard & Piet Römer (2x), André van Duin (5x), Arie Ribbens (2x), Barend Servet, Bart Jansen & Leutgadommes, Börker Trio, C'est Tout (4x), Cock van der Palm, Corrie van Gorp (2x), Danny Cardo, De Aal, De Deurzakkers (3x), De Fabeltjeskrant, De Jantjes, De Praatpalen, De Sjonnies, De Stipkes, De Twee Pinten (2x), De Havenzangers (4x), Dingetje, Doble R, Dolf Brouwers, Ed & Willem Bever (2x), Elsje de Wijn, Farce Majeure, Gebroeders Grimm (5x), Gerrit Dekzeil, Gompie, Guus Meeuwis & Vagant, Gijp, Harko & Pao, Hydra (3x), Imca Marina, Jack de Nijs, Jan Boezeroen (2x), Johnny Hoes, Johnny Jordaan (2x), Johnny Kraaykamp & Rijk de Gooyer (4x), Koek & Zopie, Leo den Hop, Lowland Trio, Nico Haak (3x), Normaal, Oh Sixteen Oh Seven, One Two Trio, Pupke Blauw, Ria Valk (2x), Ronald, Ronnie Tober & Ciska Peters, Rossa Nova, Rubberen Robbie, Scott Fitzgerald & Yvonne Keeley, Sjakie Schram, Sjef Van Oekel, Studebaker JohnJack, Thijs van der Molen, Tony Bass (2x), Vader Abraham (3x), Vader Abraham & Boer Koekoek, Van Alles We (Danny & Wim), Willy & Willeke Alberti (2x), Wim Kersten & De Viltjes, Wim Sonneveld.
Bron: Top 100 carnaval aller tijden
Wat heb je gedaan Daan. Unne spijker in munne kop. Ta ta ta. En nou die hendjes de lucht in. De bostella. Een reisje langs de Rijn. De Pieteroliekar. Uche uche uche. De liefde van de man gaat door de maag. Bloesjes en seringen.
Oh wat is het toch fijn. 's Nachts na tweeën. Karel. Als het gras twee kontjes hoog is. Glaasje op laat je rijden. Geef mij de liefde en de gein. Een pikketanussie. Mijn naam is Haas. Och was ik maar. Het leven is goed in m'n Brabantse land.
Viva España. Juffrouw Toos. Tiet veur un pafke. De kat van ome Willem. Houtochdiekop. Het feest kan beginnen. Polonaise Hollandaise. Het zal je kind maar wezen. Bij ons staat op de keukendeur. Een barg die he un krul in de steert.
Het bananenlied. Mama woar is mien pils. Is je moeder niet thuis. De countrydans. Jij bent veel te mooi. 't Geeft allemaal niks. Ome Sjakie. Zullen we maar weer. Antoinette. Onze ouwe Sint Jan.
Geef me hoop Jomanda. Kaboutertjes feest-medley. De nassibal. Leo. Pa wil niet in bad. Het grote puntje puntje lied. Olleke bolleke. M’n schoonmoeder. Kiele kiele Koeweit. Ik ben Gerrit.
Er staat een paard in de gang. Zallemenut nog een keertje overdoen. Het stoomlied. Per spoor kedeng kedeng. If I had words. De fanfare. Mien waar is m’n feestneus. Zak es lekker door. Niemand laat zijn eigen kind alleen. Op woensdagmorgen krijg je rode rozen.
Neenaanmenooitnie. Den Uyl is in den olie. Tutti di no no. Bloody Mary. Ik ben Alie van de wegenwacht. Marietje (in het bos daar zijn de jagers). Hallo meneer de Uil. In ons fijn café. Margarita. Pizza lied effe wachte.
Alice [who the fuck is Alice], Wij zijn de jongens van plezier. Als ze me missen... Ze kunnen de pot op. Zuurkool met vette jus. Hup daar is Willem. We zijn toch op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar. ‘k Heb hele grote bloemkoole. De Nederlandse sterre die viere carnaval. Olé olé.
Vaders fanfare. Vader Abraham had zeven zonen. En we nemen er nog een. De nacht is nog zo lang. Drinke totteme zinke. Waar moet dat heen. Me souzafoon. Naar de kermis. Hé, hé, kijk daar eens. Een meissie van alledag.
Brabantse nachten zijn lang. Joekelille. La la la van Strauss en zo. Toedeloe. Sofia Loren. Oh Sjaan. De gouden Jack de Nijs medley. Slavenkoor. Van voor naar achter. Dat is het einde.
Uitgevoerd (in alfabetische volgorde) door:
Adèle Bloemendaal (2x), Adèle Bloemendaal & Leen Jongewaard & Piet Römer (2x), André van Duin (5x), Arie Ribbens (2x), Barend Servet, Bart Jansen & Leutgadommes, Börker Trio, C'est Tout (4x), Cock van der Palm, Corrie van Gorp (2x), Danny Cardo, De Aal, De Deurzakkers (3x), De Fabeltjeskrant, De Jantjes, De Praatpalen, De Sjonnies, De Stipkes, De Twee Pinten (2x), De Havenzangers (4x), Dingetje, Doble R, Dolf Brouwers, Ed & Willem Bever (2x), Elsje de Wijn, Farce Majeure, Gebroeders Grimm (5x), Gerrit Dekzeil, Gompie, Guus Meeuwis & Vagant, Gijp, Harko & Pao, Hydra (3x), Imca Marina, Jack de Nijs, Jan Boezeroen (2x), Johnny Hoes, Johnny Jordaan (2x), Johnny Kraaykamp & Rijk de Gooyer (4x), Koek & Zopie, Leo den Hop, Lowland Trio, Nico Haak (3x), Normaal, Oh Sixteen Oh Seven, One Two Trio, Pupke Blauw, Ria Valk (2x), Ronald, Ronnie Tober & Ciska Peters, Rossa Nova, Rubberen Robbie, Scott Fitzgerald & Yvonne Keeley, Sjakie Schram, Sjef Van Oekel, Studebaker JohnJack, Thijs van der Molen, Tony Bass (2x), Vader Abraham (3x), Vader Abraham & Boer Koekoek, Van Alles We (Danny & Wim), Willy & Willeke Alberti (2x), Wim Kersten & De Viltjes, Wim Sonneveld.
Bron: Top 100 carnaval aller tijden
05-02-2017
In 't Honderd
Twee huizen staan er in de Groningse streek Honderd. Gemeente Loppersum is er trots op. Het is een wiskundig gebied met geschiedenis. Eén van de twee huizen aan de Honderdsterweg (de enige weg) draagt de naam ’t Honderd. Taal- en rekenkundige geleerden zijn het er alleen niet over eens waar de naam ‘Honderd’ precies vandaan komt.
Volgens Jan Abrahamse (cartoloog uit Vlissingen) stamt Honderd af van het Romeinse woord ‘hundredum’, groot honderd, een maat die 300 Groningse roeden van 16 voeten meet, 65,70 are.
Anderen beweren dat Honderd verwijst naar de oppervlaktemaat hont, 100 roeden, 16,27 are.
Het goede antwoord loopt ergens in ’t Honderd.
Bron: Wikipedia
Inzending themawedstrijd ZKC (Zeer korte column) op website Column X. Schrijf een column in 100 woorden.
Volgens Jan Abrahamse (cartoloog uit Vlissingen) stamt Honderd af van het Romeinse woord ‘hundredum’, groot honderd, een maat die 300 Groningse roeden van 16 voeten meet, 65,70 are.
Anderen beweren dat Honderd verwijst naar de oppervlaktemaat hont, 100 roeden, 16,27 are.
Het goede antwoord loopt ergens in ’t Honderd.
Bron: Wikipedia
Inzending themawedstrijd ZKC (Zeer korte column) op website Column X. Schrijf een column in 100 woorden.
01-02-2017
Een zwak voor schoonheid
Met twee zwaar gerimpelde handen kleit Auguste een perfecte borst op ooghoogte. De monocle valt bijna van zijn neus, door het zweet dat langs zijn oog drupt. Van emotie of van inspanning? Moeilijk te zeggen. Zijn handen doen al een tijdje niet meer wat het hoofd hen influistert. Gelukkig is het model geduldig. Bovarietje kent Auguste al langer dan vandaag en weet gelukkig wat haar straks te wachten staat. Harde pegel en pegels bij een heerlijk kopje melk. Ze probeert een gaap, tegen beter weten in, te camoufleren. Betrapt voelt ze zich onmiddellijk.
Auguste heeft een goed humeur vandaag en beziet het gaapje door zijn ruwe vingers. Hij steekt zijn linkerhand uit en voelt aan Bovarietje's linkerborst. Die voelt zacht en warm aan, ligt echter niet in in de juiste positie. Met een harde bas vraagt ie Bovarietje om haar tors ietwat meer te torseren, opdat haar brave borst wat meer naar boven pulst. Ja, prima zo. Houden zo. Auguste neemt nog wat extra klei van tafel en kneedt dat het een lieve lust is.
De tijd vliet daar waar die niet gaan kan. Beiden drinken een flinke beker melk tijdens de pauze. Het vocht druipt stout uit hun mondhoeken. Auguste's broek bolt er zowaar van op. De pauze wordt al snel avond. Het komt de schone kunst alleen maar ten goede. Wat een schoonheid is ze toch, Bovarietje, dame naar zijn dromen. Op het grote ledikant wordt schone kunst geboren. In de handen en tussen de benen. Beeldhouwwerk van formaat. Wit marmer wordt vloeibaar.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers en een bezoek aan de expositie van Auguste Rodin in het Groninger Museum.
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Een zwak voor schoonheid (05-01-2017)
Zie ook: Rodin - Genius at Work
Auguste heeft een goed humeur vandaag en beziet het gaapje door zijn ruwe vingers. Hij steekt zijn linkerhand uit en voelt aan Bovarietje's linkerborst. Die voelt zacht en warm aan, ligt echter niet in in de juiste positie. Met een harde bas vraagt ie Bovarietje om haar tors ietwat meer te torseren, opdat haar brave borst wat meer naar boven pulst. Ja, prima zo. Houden zo. Auguste neemt nog wat extra klei van tafel en kneedt dat het een lieve lust is.
De tijd vliet daar waar die niet gaan kan. Beiden drinken een flinke beker melk tijdens de pauze. Het vocht druipt stout uit hun mondhoeken. Auguste's broek bolt er zowaar van op. De pauze wordt al snel avond. Het komt de schone kunst alleen maar ten goede. Wat een schoonheid is ze toch, Bovarietje, dame naar zijn dromen. Op het grote ledikant wordt schone kunst geboren. In de handen en tussen de benen. Beeldhouwwerk van formaat. Wit marmer wordt vloeibaar.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers en een bezoek aan de expositie van Auguste Rodin in het Groninger Museum.
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Een zwak voor schoonheid (05-01-2017)
Zie ook: Rodin - Genius at Work
Abonneren op:
Posts (Atom)