Columns van Harrie (Februari 2012)

Sharon / Actualiteiten / 12-02-2012

Vreemde berichten komen binnen op de sonar van Dokter Wie. Verontrustend zijn ze. Ze komen van een klein land ergens aan de Noordzee, locatie Aarde. Als er niet onmiddellijk ingegrepen wordt raakt het kleine land volkomen uit balans. Nieuwsvergaring is nu de hoofdzaak. Ook andere landen bemoeien zich ermee. Amerika stuurt een ervaringsdeskundige. Een vrouw nota bene. Daar zitten ze nu net op te wachten in het ijzige bolwerk. Ze luistert naar de naam Sharon. Een echt ijskonijn dat van wanten weet. Ze heeft verre familiebanden met de befaamde oermensjes waar ooit nog een strip naar is vernoemd. Een flinterdun detail in deze bijzondere geschiedenis, maar allez, alle zeilen moeten worden bijgezet, nietwaar? Naar verluid is haar achternaam een afgeleide van de naam van de befaamde oermensjes. In enkelvoud uiteraard. In meervoud zou haar achternaam alleen maar erg harde rollende muziek gemaakt hebben. Toch kan ze ook rockbitcherig zijn. In deze netelige kwestie absoluut een vaardigheid die haar van pas kan komen. Met haar zwoele tong likt Sharon haar ferme botexbandjes. Haar bovenste botexbandje spaart ze. De laatste keer dat zij dit bandje likte, zwol het naar zo’n formaat dat het bijna ontplofte op de harde snorharen die erboven groeien. Voorkomen is beter dan genezen nietwaar? Via haar boekagent is ze op de hoogte gesteld van de noodzaak van haar inzet. En belangrijker van haar hulpmiddel. Het beruchte hulpmiddel. Ze klikt voor de zekerheid haar metalen tasje nog eens open en ziet of het hulpmiddel nog in de fluwelen schacht genesteld ligt. Ja hoor, daar ligt het te pronken naast een speciale jaaruitgave Johnny Walker. Dokter Wie volgt alles op zijn intergallactische zeer speciale golden delicious iPad. Sinds kort is hij de gelukkige bezitter van dit kostbaar goed. Geen enkel geheim kan er voor hem nog bewaard blijven. Als eerste weet hij dan ook dat hier sprake is van een zeer geheime missie die niet over één nacht ijs gaat. Diverse weergoden zijn al geraadpleegd en allen hebben hun medewerking opgezegd. Ze zijn nog steeds verbolgen over het feit dat zij afgelopen zomer dusdanig gestoord zijn in hun lenteslaap met de alsmaar aanhoudende verzoeken van moeder aarde, meer specifiek, van aardklootbewoners luisterend naar de namen als Kees, Piet, Jan, Mien, Truus en Door, of er niet alsjeblieft een enorme hete zomer op het kikkerlandje afgestuurd kan worden. Neen, het wordt geen ijskoude winter. Ook hebben de weergoden niet geluisterd naar koekenbakkers, luisterend naar exotische namen als Erben en Erik, die samen tranen met Tuitert huilden bij een programma waarvan de naam alleen maar stotterend kan worden uitgesproken. Door een man met een voetbalmatje in zijn nek, eigenlijk een onvervalste echte womanizer. Matmatmatmatijs, want zo heet de storybordenstotteraar,zou wel eens van grote betekenis kunnen zijn voor het kikkerlandjevolk. Hij zou Sharon wel eens naar het goede pad kunnen leiden. Aldus geschiede. Mathijs begaf zich daarmee wel op gladijs. Sportief aangelegd was hij zeer zeker niet. Dokter Wie bracht de twee met elkaar in contact. Een romance bloeide al snel op. Het vervolg van het verhaal is u allen bekend. Het hulpmiddel van Sharon werd hartstochtelijk ingezet, twaalf ijsmeesters legden het loodje en zijn nu bij de betere dierbenodigdhedenwinkel te verkrijgen als dobber en als visvoer. Johnny Walker is verkozen tot volksdrank nummer één en heeft daarmee de Friese Berenburger onderuit geschoffeld. Het overschot aan paarse worst wordt in het voorjaar een concurrerend exportproduct voor Duitse paaseieren. “Pas op, pas op!”, hoor ik iemand boven mij schreeuwen, “kop omlaag, kop omlaag, bruggetje!” Wat ben ik blij dat Pietje Paulusma zijn stem niet kwijt is. “Beste mensen”, orakelt de lange Fries op stelten, “In 2012 dooit het dat het kraakt. Volgend jaar weer beter. Maar alleen als het ijs en ijskoud is. Ooit maan!”


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.

Putdicht

In het diepst van mijn ziel ben ik geroerd.
Zomaar op een decembermorgen
In zalmroze en in groen.
Mijn maag voelt als een bodemloze put.
Is er iemand die mijn zwarte gaten vult?

Drab en regenwater rochel ik naar binnen.
Niets gaat aan mijn waterpoort voorbij.
In ijzer smeed ik snode plannen.
Gitzwart, want alles drijft in mij.
Op drift hol ik door donkere kanalen.
Vind amper troost in moeder aarde.
Ik eindig in een eindeloze zee.

Blaadjes, peuken, neuzel ik naar binnen.
Prikkelen mijn betonnen maag.
Ik hoest ze met het water naar de zee.
Mijn baggergaten houden ieder straatje schoon.
Slechts af en toe word ik gelucht, gekeerd.
Dan ziet mijn bodem ook eens licht.

Mien

Tekst geïnspireerd op fotowerk van Paul Bogaers, maar dan in kleur.

Diep gegrond

Diep gegrond fluistert de stilte vanachter een gesloten deur.
Wie twijfelt hier nu over beweging als in zwijgzaamheid het oranje flonkert?
Azuur licht op, dwars door twijfelend blauw.
Ik durf het niet. Twijfelen. Om niets.
Liever treed ik binnen, in grote luister.
Maar iets weerhoudt. Iets weerhoudt
Met het slot op slot. Toe. Gewoon dicht.

Een gouden greep biedt houvast.
Zij nestelt zich in mijn kruin.
En ik, ik hoor slechts tweetakt.
Wind fluit in mijn oren. Dwarrelt om mijn stam.
Een onstuimig spel der liefde woelt in mijn bonkend hart..
Complementair in blauw oranje. Vierkant lacht het spel me uit.
Het neemt me beet. Laat niet meer los.
Passie overwoekert zacht mijn dunne lijst.

Een schilderij gedrenkt in dun wazig streperig blauw schreeuwt om lucht.
Het wil ademen. Verdraagt geen klodders verf.
Acht scharnieren houden het recht. Opdat het doek niet omkiepert.
Vurige bladeren van geluk strelen het oppervlak.
Om terstond neer te vallen in een open boek.
Ik hang er maar stilletjes bij. Zilverachtig.
Met het slot op slot. Toe. Gewoon dicht.

Mien

Tekst geïnspireerd op fotowerk van Paul Bogaers