In het diepst van mijn ziel ben ik geroerd.
Zomaar op een decembermorgen
In zalmroze en in groen.
Mijn maag voelt als een bodemloze put.
Is er iemand die mijn zwarte gaten vult?
Drab en regenwater rochel ik naar binnen.
Niets gaat aan mijn waterpoort voorbij.
In ijzer smeed ik snode plannen.
Gitzwart, want alles drijft in mij.
Op drift hol ik door donkere kanalen.
Vind amper troost in moeder aarde.
Ik eindig in een eindeloze zee.
Blaadjes, peuken, neuzel ik naar binnen.
Prikkelen mijn betonnen maag.
Ik hoest ze met het water naar de zee.
Mijn baggergaten houden ieder straatje schoon.
Slechts af en toe word ik gelucht, gekeerd.
Dan ziet mijn bodem ook eens licht.
Mien
Tekst geïnspireerd op fotowerk van Paul Bogaers, maar dan in kleur.
