Wat is het toch heerlijk om nieuwe woorden te verzinnen. Per abuis of met opzet. Opgehoest door een hevige schrijfbui of aangeleverd door een woeste letterwind. Ingegeven door een schrijfopdracht met een bijzonder onderwerp of voortbordurend op een iets te snel vergeten column. Maar waarom nog woorden verzinnen als er toch al zoveel zijn? Om zinnen te verzetten misschien? Om lege luchten even vol te laten stromen? Van luchtledig naar lettervol? Om datgene wat onuitgesproken blijft, voor eens en altijd bespreekbaar te maken? Het zou zo maar kunnen.
Wat maakt het eigenlijk ook uit. Opgejaagd door communicatiedrift en tijdswaan verdwijnen vele woorden en zinnen tegenwoordig vliegensvlug in wolken en in schemer. Of ze nu oud of nieuw verzonnen zijn, ze worden in no time ingekort met pennenbeitels, doormidden gekliefd met potloodbijlen en weg gegumd door cloudremovers. Ze moeten immers passen op het minischerm en liefst zo snel mogelijk weer verdwijnen. Al die letter-, woord- en zinbezuinigingen leiden vroeg of laat tot hersenkrimp. Dat kan niet anders. Gelukkig zit er voor diegenen die door een tekort aan volledigheid frustratie voelen, bij alle tablets en smartphones een aan- en uitknop. Zo ook bij deze column. Je moet hem alleen weten te vinden.
Nieuwe woorden verzinnen, er bestaat niets leuker dan dat. Dit keer zijn ze ingegeven op onderwerpniveau. Het onderwerp: mannen en vrouwen. Een buitencategorie waar we allemaal deel van uitmaken. Twee geslachten aan elkaar onderworpen. Een dankbaar onderwerp van gesprek en geschrift. Vandaag leg ik ze op mijn onderzoekstafel. Naakt en bloot, stok en stijf. In een oogopslag constateer ik enkele verschillen. Ze zijn in woorden haast niet te vatten en ik raak danig verward. Het is een vruchtbare status die een voedzame bodem biedt voor creativiteit.
Ik begin met mijn onderzoek bij mevrouw. Ik zie een grote schoonendoes die op heuphoogte overgaat in een vangerplint. Het wordt me even te veel. Wat een scheinhood, bijna niet te bevatten. Mijn hoofd tolt in het rond. Zo ook wat nieuwe woorden. Het verbaast me hoe talig het vrouwenlijf is. Zou dat ook voor het mannenbody gelden? Ik ga snel verder op ontdekkingstocht. Dit keer bij meneer. Ik zie een enorme tenta die onder het mannenbuikje eindigt in een standkazeel. Wederom van onbedorven scheinhood. Anders kan ik het niet benoemen.
Slotconclusie. Een mannenbody is net zo talig als een vrouwenlijf. Mannen fantaseren er vaak wel een paar mouwen bij. Dat geeft houvast. Ook vrouwen fantaseren over mannenbodies. Het gaat dan meestal over hun vrannen. Ze hebben er ooit van gehoord maar weten niet hoe ze er uit zien. Laat staan dat ze weten waar ze zitten. Heel vreemd. Mannen en vrouwen die fantaseren over mouwen en vrannen. Los van elkaar.
Naast enkele verschillen tussen mannen en vrouwen zijn er ook een paar overeenkomsten. Eentje wil ik niet onvermeld laten. Zowel mannen als vrouwen beschikken over een gigantisch mooie aaipen. Weliswaar in verschillende vorm en omvang, maar hé zeg, niemand die daarover klaagt. Aaipennen moet je altijd koesteren. Hoe dan ook. Ze schenken eindeloos genot.
Geschreven als Vaste Columnist van ColumnX (01-09-2013 tot en met 31-08-2014)
Geschreven naar aanleiding van twee themacolumns bij ColumnX:
Thema: Mannen & Vrouwen (Initiatief van arta, Oproep via de Shoutbox op ColumnX op 13-03-2014 (14:29).
... aan de dames onder ons: Wordt het geen tijd dat wij weer wat tegenwicht gaan bieden aan de haantjes? ... Mag ik jullie uitnodigen tot het schrijven van een echte 'damescolumn'.
Thema: Het gaat ergens nergens over.
Verplichte woorden: column, paaien, schoenendoos, tante, vingerplant, zandkasteel.
Verboden woorden: ColumnX, CX, de, ergens, lente, nergens, voorjaar.
