De gedachten gaan weer eens met hem op de loop. En het zijn niet zomaar gedachten. Niet de eerste de beste. Het zijn geen bijgedachten maar hoofdgedachten. En ze laten nauwelijks los. Ze flitsen tussen de oren op en neer in een bijzonder hoofd. Het hoofd van een padvinder. Een padvinder op zoek naar de juiste weg.
Maar naar welke weg zou ie nu in hemelsnaam op zoek zijn? Een hemelpad? Dat is uitgesloten. Ook al is ie in leeftijd en gedachten al aardig op weg. Nee, deze padvinder die dacht zijn pad al lang gevonden te hebben, is aangekomen bij een point of no return. Niet bij een kruispunt, T- of Y-splitsing, maar bij een doodlopend pad. Met een klein hekje. One way to go. En hij weet het. Hij doet het iedere week opnieuw. Het hek zwaait voor hem open. En klapt met een zucht weer achter hem dicht. Een route der routine.
Het is en blijft een klotenjob, padvinder. Wie dat ooit verzonnen heeft? Als padvinder valt het niet mee te leven in een wereld vol met wegwijzers. Wegwijzers die allemaal op hun eigen manier richting willen geven. Het zijn er velen. Zoveel smaken, zoveel soorten. Zeker aan het begin van een nieuwe eeuw. Een nieuwe eeuw die telkens weer gebrandmerkt wordt door honderdduizend keuzes. Barokke keuzes. Vol overdaad. Ontelbaar. Ongezond en dodelijk vermoeiend. Het begin van een nieuwe eeuw voelt als een doolhof.
Een doolhof die te vergelijken valt met een supermarkt, een pretpaleis, oftewel de nieuwe kerk van de 21e eeuw. Al direct na de entree raakt de padvinder het paadje kwijt. Tussen honderdduizend variaties pasta, brood en chocola. Om over deo en toiletpapier maar niet te spreken. Voortdurend wordt hij in de war gebracht door wegwijzers, die boven iedere gang om aandacht schreeuwen. Hard, meedogenloos, luidruchtig en fluorescerend. “Neem mij, neem mij. Ik ben lekker. Volg mij. Slik mij. Nuttig mij. Ik ben duurzaam. Goedkoop. Gratis. Ik ben gezond. Eet me!”
Na een lange zwerftocht langs voorgerechten, hoofdmaaltijden en ongekend veel toetjes lijkt er eindelijk een uitgang in zicht te komen. Ongeordend in volgorde. Maar toch, de finish is bereikt. En daar staat ie dan, de padvinder. Bevangen door zijn gedachten. In de loop, in de weg, bij de kassa. Na een uitputtend slingerpad door de consumptiejungle. Gewapend met portemonnee en zijn gedachten, in een en dezelfde hand. Kassaboy Petrus kijkt hem streng en vol verwachting aan. “Betalen, betalen, betalen!”, schreeuwen zijn ogen. En de padvinder weet het. Eerst betalen en dan pas door de hemelpoort.
Met een beetje geluk wordt zijn lot nog even extra bezegeld. En ja hoor, hoera, een volle kaart! Hij heeft de ultieme weg naar zaligheid gevonden. Naar een gratis doos met boodschappen. Volgestopt met nieuwe wegwijzers voor de maag. De gratis boodschappen zetten zijn maaggedachten op een nieuwe loop. Bijna misselijkmakend. Uitgeluid door accordeon en violist verlaat de padvinder snel de nieuwe kerk. Het hoofd gezegend met nieuwe voedingsprikkels. Verontrustend ongezond.
