Oeverloos emmertjes water halen

Onlangs meegedaan aan een nieuwe wedstrijd, ingevlogen door coronacrisis. Emmertjes waterhalen voor beginners. Dat riep wel heel wat vragen bij mij op. Voorwaarden bij deelname waren nauwelijks vermeld. Dan ga je gissen. Ben ik een beginner? Hoe groot zijn de emmers? Hoe lang en krom het parcours? Moet ik speciale kleding aan? Zijn er voorrondes of is het een afvalrace? Hoe ziet het water eruit? Is het duurzaam? Wat valt er te winnen? Wat is de relatie van deze wedstrijd met betrekking tot corona? Wordt er voldoende afstand gehouden? Is de wedstrijd openbaar en zo ja moet je dan met een mondkapje op water halen? Ik vrees dat ik dan geen of onvoldoende adem zal krijgen? Hoe is de EHBO geregeld? Kortom vragen vragen vragen. Had ik nu maar de beschikking over een legertje uitroeptekens om ze op te lossen en beantwoord te krijgen. En wie zit er in de organisatie? Doen er BNers en BBers mee? Oeverloos kan ik doorgaan met vragen stellen. Maar ik moet nu echt stoppen. Mijn partner begint zenuwachtig te worden. En dat is nooit een goed teken. Het is veeg. Heel veeg. Bovendien wilt u natuurlijk weten of ik gewonnen heb. Nee. Ik ben overtroffen door een waterreus met krullen. Grijze krullen. Het schijnt dat ie nog ooit gevoetbald heeft. Met voeten en handen. Vreemde sport hoor. Eigenlijk zou het voethandbal moeten heten. Dan was Diego er wat beter mee weggekomen. Dat hij mag rusten op een natte voetbalwolk. We blijven immers op deze aardkloot emmertjes water halen. Beginners en gevorderden. Oeverloos en mateloos. De tweede prijs was overigens ook de moeite waard. Vijf jaar lang gratis regenwater. Ik sprong een gat in de lucht en kreeg meteen een pak water op mijn dak. Ook raar eigenlijk want het water landde gewoon in mijn nek. Zal wel een lek dak zijn geweest.