Ik denk na en als vanzelf komt een woordenstroom op gang. De woorden buitelen in sneltempo over elkaar heen. Ik heb zin om een column te schrijven. Ik neem plaats achter mijn laptop en stroop mijn mouwen op. Vervolgens tover ik een leeg vel uit mijn tekstverwerker. Het eerste woord wat mij te binnen schiet is buitelen. Nou vooruit dan maar. Het woord buitelt via mijn toetsenbord het witte vel binnen. Het woord kijkt me uitnodigend aan. Wat nu?
Oeps. Een writersblok dient zich aan. Een kilo bonbonblok zet helaas geen zoden aan de dijk. Ik peins. Aan oeverloos gezwam heeft de lezer geen boodschap. Ik zet mijn laatste redmiddel in. Vijf eetlepels calcium. Goed voor de hersenpan. De woordenbrij komt weer langzaam op gang. Ik voel chemie. Mijn zenuwen maken overuren. Een stormvloed aan woorden vliegt op de rug van dendrieten en axionen, dwars door craniale en spinale zenuwen, via hoofd en ruggraat, linea recta naar mijn vingers. De woorden trappelen van ongeduld. Ze willen opgetekend worden. Mijn vingertoppen tintelen van energie. Ik voel elektriciteit. Met het zweet op mijn voorhoofd tik ik de woorden letter voor letter in op het toetsenbord.
Met een hoog domino-effect buitelen de woorden, in bits en bytes, één voor één het witte scherm binnen. Ze vormen samen een mooie compilatie. Het writersblok is over de kling gejaagd. Nu is het nog slechts een kwestie van de woorden in de juiste proportie te schikken en te scheren. O ja, en iets met inhoud is ook wel handig, of toch liever optekenen in een lijstje? In het kader van buitelen besluit ik te kiezen voor het laatste. Dat wordt nog een heel gepuzzel. Ik dartel en ik duikel, ik totter en ik tuimel. Ik kukel en failleer, om uiteindelijk languit te culbuteren. Duizelig neem ik afscheid van mijn column.
Mien open zenuw
