Ik zeul samen met mijn vrouw onze hoogstnoodzakelijke bivakkeerspullen richting Lowlandsentree. Na een uur wachten ontvang ik het felbegeerde polstrofeetje: polsband Lowlands 2009. Die gaat voorlopig niet meer af. De keuze valt dit jaar op de groene camping. Hij staat al bomvol. Langzaam zwellen zinderend de eerste muzieknoten aan. Nerveus worden links en recht rondom ons heen de laatste tentharingen de polderklei in gejast. Een kleurrijk garnizoen van iglotentjes is neergestreken. Lowlands kan eindelijk beginnen.
Vijf witte torens kijken me glimlachend aan. Ze lonken en spuwen witte rook tegen een blauwe hemel. Het is prachtig weer. De bewaking leest de ouderdom van mijn gezicht. Ik kan zo doorlopen en betreed de heilige grond van weer een perfect kunstzinnig gepimpt Lowlandsterrein. Halleluja. Snel oordoppen scoren, want we willen wel drie dagen lang genieten zonder oorcrashes. Eerst munten tappen en dan vooral snuiven, veel snuiven. Muziek, mensen, geuren, kleuren. Op naar het eerste optreden.
Even wennen aan de nieuwe terreinindeling. Lily Allen trapt voor ons af. Langzaam komt ze op gang en neemt het podium geraffineerd met finesse in beslag. De condooms, verspreid voorafgaand aan het concert, vliegen plots om de oren. Fuck you! Vanachter haar donkerblauwe maskerade blaast ze stoom. Ze kan het roken niet laten. Rondom mij heen vallen bosjes tieners in katzwijm. Het is vroeg en de hormonen gieren al door de keel. Dat maakt dorstig. De eerste biertjes smaken goed.
Faith no more is reunited. De Alphatent zindert. Een groots optreden waarbij the old boys met een prachtige playlist een intieme sfeer weten te creëren in de mega Alpha-tent. Op zich al een prestatie. Voor the Prodigy is het nu slechts een kwestie van inkoppen. Deze podiumdieren hebben niet veel nodig. Een stevige show wordt neergezet met een perfecte mix van beats en lichteffect. Binnen no time staat de hele Alpha-tent op zijn kop. De adrenaline giert door de lucht. Wat een feest. Nog onder de indruk van deze energieboost loopt het festival terrein langzaam leeg.
Op zoek naar de tent. Hij is nieuw en dus is ie kwijt. Na 10 minuten zoeken in het pikkedonker nodigt het benevelde tentdoek niet echt uit om te slapen. Het luchtbed werkt ook niet echt mee. Sterker nog het laat zich helemaal gaan. Met een diepe zucht stoot het zijn laatste adem uit. Ik ga plat onder zeil.
Het is weer vroeg ochtend. De wachtende rij voor de damesdouches nodigt niet uit. Dat moet ook de vrouw gedacht hebben die voor mij in de rij staat bij de herendouches. Een vrouw met ballen.
Fris en fruitig gaan mijn vrouw en ik eerst op zoek naar Lowlands Hema–campingwinkel. Twee luchtbedden a.u.b. Tweepersoonsluchtbedden worden hier niet verkocht. Vreemd, zou je denken. Gisteren hoorden we nog twee tieners mompelen: Ik kon niet slapen vannacht, ik lag voor het eerst alleen in en tent. Wat? Alleen in een tent? Op Lowlands slaapt niemand alleen in een tent.
Bij twintigers loopt de conversatie iets anders: Lieverd, ik wil dat je nu terug komt. Onmiddellijk. Ik weet dat je aan het zoeken bent!
Lowlands, een uitlaatklepfestival voor jong en oud, voor muzikale, alcoholische, creatieve en spirituele fun en exposure. Verbondenheid in diversiteit in mens, cultuur en muziek.
