Even later hijs ik me schoon gepimpt in mijn Lowlandspak. Voor de zekerheid even checken of ik alles bij mij heb. Portemonnee – Check! – Muntjes van gisteren – Check! – Zonnebrand, zonnebril en zonnepet – Check! – Vrouw – Check! – Goede zin – Check!. Ready to take off.
De Daily Paradise vertelt in geuren en kleuren over de day before. Een meisje in vlezig evakostuum, tepels en borsten met ballpoint geaccentueerd, gezegend met een flinke bos schaamhaar, kijkt mij vanaf de voorpagina, brutaal glimlachend aan. Het was gisteren vet.
Een vriendelijke bewaker aan de ingang zoemt in op mijn rugzak. “Mag ik even kijken, wat zijn dit?” “Mijn suikerspullen.” “O, loopt u dan maar door.” Voorbij de ingang trek ik een ‘verboden’ waterflesje uit mijn broekzak. Noodzakelijk en handig voor weer een hete dag.
Het ontbijt lacht me toe. Fruitsapje, boerenomeletje, bakkie leut. Niets mis mee. Eenvoud siert de mens. Op naar de India-tent voor het eerste optreden van alweer de laatste dag. Een mooi optreden van Bertolf die het podium daarna afstaat aan Miss Montreal. Niet voordat eerst een prachtig duet heeft plaatsgevonden. Holland has talent. Chemie spat van het podium. De nuchtere Miss Montreal betuigt openhartig spijt van haar eerste, recent in New Orleans geplaatste tattoo. “Nu zit Miss Montreal voorgoed aan mij vast”.
De vermoeidheid slaat langzaam toe bij veertigplussers. Een vrouw vraagt mij of ik niet even in haar doos wil kijken. Voor één euro staren drie borsten mij uitnodigend aan. Een leuke act, ik kan een lach niet onderdrukken. Samen met mijn vrouw zoeken we even de schaduw en de luwte. Op zoek naar de ultieme tshirt-spreuk van Lowlands 2009. En ja, hoor daar hangt ie. Hij is onmiddellijk de mijne: ‘Mijn vriendin zegt dat ik slecht luister. Of zoiets …!’ We liggen beiden dubbel.
Snoop Dogg staat op het menu. Bombastisch wordt het podium in bezit genomen door twee enorme klerenkasten met een geruit zwemtasje op de rug. Ze halen een fotocamera tevoorschijn en beginnen het publiek uitgebreid te fotograferen. Voor het poëziealbum van Snoop Dogg of om criminelen vast te leggen die zich onder de mensenmassa bevinden. Helaas wordt mijn favoriete nummer niet gespeeld. Wel wordt ‘his medicine’ in de vorm van een megagrote weedplant boven de hoofden van het publiek doorgegeven naar het podium. Snoop Dogg neemt blij verrast de gift in ontvangst.
Wat Lowlands extra leuk maakt zijn de onverwachte hoogtepunten. Calexico geeft een weergaloze show ten beste. In trance laat ik me opzwepen door melancholische woestijnrock met exotische kopertinten. Muziek die zijn geboorte vond in Tuscon, ergens tussen Californië en Mexico. Het koude bier smaakt voortreffelijk in de broeierige Grolschtent.
Hier bezoeken wij ook ons voorlaatste concert. Grace Jones biedt als vanouds gelikt en perfect entertainment. De couturiers hebben zich weer dankbaar mogen vergrijpen aan deze goddelijke femme fatale. Ook op haar éénenzestigste is ze niet vies van een jointje. In de korte verkleedpauzes klinkt steels vanuit de donkere coulissen: “Mmmm, right now I’m sucking on something soft, mmm, I like it.” Gelukkig laat het veel aan de verbeelding over.
Complimenten voor deze grand dame.
Lowlands sterft in schoonheid. Op de psychedelische akkoorden van de Artic Monkeys en het warme stemgeluid van Alex Turner. Het is mooi geweest.
De volgende ochtend vindt een logge en zeer voldane Lowlandskaravaan ruim baan. Onder luid getoeter wordt het megaterrein verlaten. Bye bye to Walibi, bye bye to Biddinghuizen. In 2010 Lowlands will shake the planet again and again.
