Ik rij paard door een bos en zie onder mij de paddenstoelen verschrompelen. Ik ruik gif, modder en vergankelijkheid. De wind galoppeert door mijn dunne grauwe haren, die stilletjes vergaan. Zij bevinden zich net als ik in een verlaten bos. De geur van ammoniak werpt blokkades op in mijn hersenen. Ik dool in duisternis, gelijk een camera obscura. Daar waar het denken stopt maakt gevoel mij angstig. Mijn spina kreunt en krijst van strammigheid. Ongetemd gaat de natuur te keer. Ik ervaar lijf en leden als een verdord en stokkend bloemencorso. Weemoedig laaft mijn neus zich aan dahliatabak. Duizend kleuren schieten aan mij voorbij. Schril is het contrast met dat wat voorheen nog bloeide. Uit mijn brein borrelt onwillekeurig tekst naar boven: “O zompig moeras trek mij niet ten onder en laat Shrek en Hulk ongemoeid. Groene asbest is onverteerbaar en laat sporen na”. Spierpijn en depressie jagen nu wedijverend en koortsachtig door mijn lijf. Ik ga op zoek naar de remedie voor een nieuw welbevinden. Ik ga op zoek naar aardappelschilm. De levenselixer van de nieuwe eeuw.
Aardappelschilm groeit alleen onder essen. In directe nabijheid van asterixen. Diep in het bos vind ik uiteindelijk wat ik zoek. Een bosje asterixen rijst als kleine obelixen op uit de grond. Het levert een prachtig panoramix. De vlakogige knollen zijn goed zichtbaar, evenals hun rode ruwe schil. De knollen zijn ook zeer goed te gebruiken voor het maken van friet, maar ik heb slechts de bast nodig. Ik trek mijn snoeimes. De vlezige aardappelschilm tiert welig tussen de essen en ik snoei naar hartenlust. De kleurrijke essen, in het najaar ook wel aardappelschilmesjes genoemd, zijn voorwaardenscheppend voor een goede gezondheid in het najaar. Aardappelschilm in de juiste dosering, snijdt hout en schraapt de keel.
De bloeivorm van aardappelschilm is uniek en zeldzaam. Het vormt prachtige bloemen in het najaar die lang houdbaar zijn en beschikken over een geneeskrachtige werking. Dit was al bekend ten tijde van het Romeinse Rijk. Men verwerkte aardappelschilmbloemen in het hoofdtooi van de paarden die deelnamen aan de paardenwedloop te Rome, gehouden op via del Corso. De schilmbloemen van de hoofdtooi van het winnende paard werden na afloop verpulverd en verwerkt tot olie. Een paar druppels van deze olie riep krachten in de mens naar boven die ongekend waren. Het gaf nieuwe energie en klaarheid aan donkere dagen. De Romeinen breidden hun imperium uit mede door deze toverdrank. Een toverdrank vervaardigd volgens een oeroud Gallisch recept. Credo quia absurdum.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Najaarsdepressie
Verplicht woordgebruik: Bloemencorso, aardappelschilmesje en camera
Verboden woordgebruik: Herfst, kredietcrisis, storm, verdriet en tranen
Aantal woorden: 250 - 800
