Het festivalterrein opent haar deuren. Er volgt een run naar diverse oplaadstations. Telefoon, fotocamera, portemonnee en maag, alles wordt geladen. Ik lever de batterij in van mijn fotocamera bij het centrale oplaadstation. Voor mijn maag kies ik een omeletje Van’t Land, vertrouwde Nederlandse kost. Mijn maag durft exotisch en buitenlands eten nog niet aan. De koffie laat ik snel volgen door Twents gerstenat. De zon priemt fel en maakt dorstig. Nog moe van gisteren luister ik naar het fluwelen stemgeluid van Nina Kinert. Lowlands ontwaakt langzaam.
Vandaag wordt het een dagje slenteren en theater en cultuur snuiven. Kunstmakers duiken links en rechts vanuit de publieksstromen op. Les Grandes Personnes en grote nieuwsgierige kikkers hebben veel bekijks. Franse mime viert hoogtij op Lowlands. Ik laat me verleiden voor een mobiele stoelendans gepresenteerd door een negroïde Ad Visser look-a-like. Helaas heeft hij mijn verzoeknummer Love Shack van de B-52’s niet bij zich. Ik zwijmel op onvervalste soul van Radio Barkas. Cést une voiture qui fait la musique. Een bruine Lada met draaitafels verwerkt in de portieren doet de rest.
De zon wint het vandaag van de muziek. Het is te heet om lang te vertoeven in de megatenten. Gelukkig geeft de stand van Amnesty International een beetje verkoeling. Hier kun je voor een muntje een frisse douche nemen en het goede doel steunen. Op de achtergrond klinkt Moke uit de boxen van de Bravo-tent. Benjamin Herman geeft nog even acte de présence, uiteraard in Armani en met sax. The Damned Crooked Garbage laat ik voor wat het is. Te veel ouwe herrie. Liever beluister ik de drijvende Diva die, genesteld in een rok van kleurrijke paraplu’s, op Lake Lowlands diverse aria’s ten gehore brengt uit la Bohème van Puccini.
Ook het Stedelijk Museum is dit jaar aanwezig op Lowlands. Culture rukles. Ik laat mezelf fotoshoppen in een foto van een kunstwerk van het Stedelijk. Ik kies voor het varken van Jeff Koons. Langzaan duw ik het varken het kader uit.
Het muzikale hoogtepunt van de zaterdag vormt ongetwijfeld hiphop sensatie Kyteman. Ontroerd luister ik met mijn vrouw naar de prachtige trompetsolo van Colin Blenders. Kyteman’s verrassend repertoire en de mix van diverse muziekstijlen verbindt alle aanwezigen in de Alpha-tent. Dit is wat Lowlands groot maakt en groot houdt.
Met nog een vleugje Kaiser Chiefs keren we terug naar de groene camping en verwonderen ons over het assortiment aan tenten. We schieten beiden spontaan in de lach. Voor ons rijst een grote roze borst op uit het gras, voorzien van een heuse tepel. In deze tent wordt tijdens Lowlands niet alleen geslapen.
