Werkelijkheid meer absurd dan fantasie (6): Zo, zo ...

Zo, zo ... is een van de meest gekende uitspraken in het Vlaamse en Nederlandse taalgebied. Maar kent natuurlijk ook een vertaalslag in het buitenland. Zo, zo ... wordt dan meestal gevolgd door een verontwaardiging of een loftuiting. Eerst een voorbeeld van de loftuiting oftewel een tuiting van lof. Daarbij is het belangrijk dat de uitstoter van 'Zo, zo ...' bij het uiten van deze twee woorden, zijn lippen tuit tot een dun ovaal lippen-rondje. Klak de tong vervolgens zachtjes tegen de achterkant van de tanden van het ondergebit en stoot dan de woorden 'Zo, zo ...' uit. Zeg dan meteen waar je het lof over wil tuiten. Bijvoorbeeld: wat een mooie auto! Of: dat is een knap kunstje! Bij de verontwaardiging geldt hetzelfde. Alleen de toon waarmee de woorden worden uitgesproken is anders. Wat scheller, scherper en met een meer boze of sarcastische ondertoon. Belangrijk is dat het 'Zo, zo ...' zo uitgesproken wordt dat het ook daadwerkelijk uitgesproken overkomt. En niet onbelangrijk, dat de ontwaarding ver draagt en ontwaart. Bijvoorbeeld: zo, zo ... wat een lelijk hoofd heeft u. Of: zo, zo ... zonder benen uit u bed gestapt misschien ... In het Engels gaat het dan als volgt. 'So, so ...!' ... et cetera. Of op zijn Latijns: 'Sic, sic ...!' In het Frans: 'Tellement, tellement ...!'   In het IJslands: 'Svo, svo ...!' ... en zo verder. Tot slot nog een Nedersaksische vertaling: 'Zo, zo ...!' (maar dan de lippen ietsje steviger getuit!).

'Zo, zo ...!', sprak ook mijn vader menigmaal. 'Weer te laat.Twaalf uur hadden we toch afgesproken?' Laat ik nu toch net in de puberteit geschoten zijn ... en in mijn staart gebeten, worstelend met mezelf en met autoriteit. Twee gedachten flitsen snel door het hoofd. Negeren of boos worden? Ik kies vandaag voor negeren en loop gewoon mijn vader voorbij richting kamer. 'Hier komen ... ik ben nog niet klaar met jou!' Ik loop stug door. Mijn hoofd begint te twijfelen. Mijn pubertwijfelhoofd kiest voor blijven negeren, niet boos worden, niet laten kennen, gewoon doorlopen. En zo geschied. Het sorteert resultaat. Vader geeft bijna op. Het is ook altijd dezelfde show die wordt opgevoerd. Zuchtend loopt pa nog even achter me aan maar ik voel ook zijn aarzeling, de wanhoop, de berusting ... de ... weet ik veel. Ik zeul mijn zware lijf en puberhoofd de trap op richting mijn kamer. Val uitgeput op bed. Wie heeft er nu gewonnen? Twee verliezers of gewoon twee lost souls? Morgen weer een nieuwe dag.

 

Nota:

Zesde deel van een reeks verhalen over absurditeit in werkelijkheid en fantasie. Associatief en intuïtief. Ingezonden met oproep aan lezers van Web Tales om een prikkelwoord aan te reiken voor een volgend schrijven.