Het is in een paar korte
bewoordingen duidelijk gemaakt. Voor wie het niet kan vatten. Oude
stenen zonder voeg wachten treurig op een metselaar. Het huis moet nog
gebouwd. Voordat het door iemand anders gestolen wordt. Kalk slaat
melkachtig uit. Een voorbode voor wie het huis gaat melken. De stenen
kunnen niet wachten. Ze bouwen muren om de borden heen. Onkruid, niet
gewassen, trekt potentiële kopers voorbarig over de streep. Daar waar
ooit het gras groener was dan gras liggen nu de puinhopen van niet meer
kunnen wonen. Niet meer willen wonen is niet aan de orde. De inboedel
draagt iedereen stevig op de rug. Het hoofd gebukt als droeve ezels.
Waar zijn alle bloemen gebleven? Ooit stonden ze in het raam. De stoep
laat zich nooit meer vegen. Dramatisch door bommen en granaten kapot
geslagen, rest nog maar een verlangen; dwars door oude stenen een nieuwe
weg bewandelen. Vrij van blauwe borden en gevallen puin. Opdat recht
van wonen, van vrije doorgang voor de eeuwigheid beklinken mag, straf en
bevoegd.
Gepubliceerd op pomgedichten
Bijdrage (11) als vaste columnist op de maandag
(voorzien van een foto gemaakt in Mierlo)
