66) Bevroren buikpijn (20-06-2025)
Op dunne
trillende beentjes sta ik op de rand van het Sportfondsenbad, in mijn donkergroene zwembroek bedrukt met kleine
gele kano's. Het is vandaag afzwemmen voor diploma A. Ik krul de tenen van mijn voeten wat naar binnen op de natte, koude vloer. Ik ben zenuwachtig, maar het moet lukken. Mijn broer is het ook gelukt, de vorige
eigenaar van mijn zwembroek. Er prijkt al een klein wit groen diploma op
de voorkant van de zwembroek. Door broer Twan vorig jaar gehaald en
door mams vakkundig erop genaaid. Maar ik moet nog. Het laatste
onderdeel, 60 seconden watertrappelen ... en in het diepe springen.
Vanaf het trapje het zwembad in gaan is voelt al als een grote opgave, laat staan springen.
De adem stokt in mijn keel. Er is niemand om me aan te moedigen. Papa werkt en mama heeft geen tijd, gaat niet graag de deur uit, komt liever niet onder de mensen. Ik moet het alleen doen en weet ook dat ik het durf en kan. Maar het donkerblauwe water ziet er dreigend uit. Vorige keren ging het allemaal goed. Nu sluipt de angst binnen, gevoed door mijn fantasierijke verbeelding. Ik vlucht in mijn gedachten.
Een groot monster wacht onder de waterspiegel, zeker weten. Die slurpt me straks in een slok naar binnen. Of nee, het zijn allemaal kleine piranha's die me, van teen tot hoofd, in 10 seconden zullen wegvreten. Mijn gedachten worden alsmaar erger. Een grote waterwurgslang kringelt zich om mij heen en trekt me omlaag. Langzaam zal ik stikken, geen lucht meer krijgen onder water en de slang zal me wurgen en opeten.
De zwemleraar telt af tot drie, een scherp fluitsignaal klinkt. Het zwembad verandert in een groot schuimbad met spartelende kleine mensjes. Het is wachten op Jaws. Maar niet voor mij. Ik sta nog aan de waterkant. Bevroren door buikpijn. Gelukkig krijg ik een herkansing en slaag.
Eerder gepubliceerd (geschreven in de derde persoon) op Schrijven Online naar aanleiding van een wekelijks schrijfopdracht. Aangepast naar de eerste persoon.
67) Duimdiploma (24-06-2025)
Een heuglijke dag vandaag. De uitslag van de eindexamens is bekend en daarmee is het momentum aanstaande of ik al dan niet geslaagd ben voor mijn vwo. Voor vele klasgenoten een formaliteit, want ze weten dat ze goed gescoord hebben bij de schoolonderzoeken. De schriftelijke examens zijn altijd makkelijker. Met mij zijn er pakweg twee of drie klasgenoten die in een lastig pakket zitten. De onrust in mijn thuissituatie is niet echt om naar huis te schrijven en in de afgelopen jaren niet bepaald een voedingsbodem voor een succesvolle middelbare schooltijd gebleken. Het gebrek aan rust en concentratie en de ontwikkelingen in mijn puberbrein staan niet garant voor een glansrijk slagen. Sterker nog, ik heb bange vermoedens dat de schriftelijke examens niet voldoende compensatie zullen bieden aan mijn huidige resultaten van de schoolonderzoeken. Een of twee herexamens, daar ben ik bang voor.
En ja hoor. Daar gaat de telefoon al. Mijn klassendocent economie stelt me op de hoogte van de uitslag. Ik ben een van de eersten die hij belt en dat is geen goed teken. Ik ben helaas gezakt voor twee vakken. Economie en aardrijkskunde. En de uitslagen van de andere vakken zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven. Ik zwijg en denk kort terug aan een gesprek dat ik een paar weken geleden met hem had over mijn presteren en mijn toekomst. Dat ik er met de pet naar gooide, onvolwassen gedrag vertoonde en dat ik gezien de thuissituatie, ook verdriet deed aan mijn vader. Dat ik niet zou slagen voor het examen en het ook niet zou redden op een universiteit of hogeschool. Dat er iets moest veranderen aan mijn attitude. Harde woorden die zich in mijn hoofd nestelden en niet ik niet snel vergat. Ik kan het me nog goed herinneren. Mijn voorstellingsvermogen ging het te boven. Een klassendocent is er toch om steun te bieden, waar dan? Alleen maar negatief en schoppen onder mijn kont. En ja, thuis is het kut. Maar daar kan ik weinig aan veranderen. Ik troost me bij de gedachten dat ik mijn heil vind in de sport en bij mijn sportvrienden. En dan nu ... gezakt? Ik hoor het hem opnieuw bijna smalend zeggen. Hij voegt er nog aan toe, dat ik mijn stinkende best moet doen de komende weken om de herexamens alsnog te halen en wenst me daar veel sterkte bij. Veel succes. Hij moet nog veel mensen bellen.
Een paar weken later. De herexamens zijn geweest. Ik weet niet of ik ze gehaald heb. Beiden moeten ze voldoende zijn voor een vwo diploma. Ik wil niet nog een jaar overdoen. Maar ik heb gelukkig nog wel een troef in handen. Mijn stil gekoesterde wens om naar de Katholieke Academie voor Lichamelijke Oefening te gaan is bijna binnen handbereik. Ik ben geslaagd voor het toelatingsexamen en ook het motivatiegesprek verliep uitstekend. Ik weet dus bijna zeker dat ik het komend jaar in Tilburg ga studeren. Voorwaarde is wel dat ik minimaal een havo diploma heb. Ik hoef dus maar een van de twee herexamens te halen om in aanmerking te komen voor een havo diploma. Een duimdiploma heet dat dan. Hoe dat zo? Nou, je legt op een van de zeven vwo vakken een duim, eentje waar je een onvoldoende voor hebt ... en voilà ... geslaagd voor de havo. Intussen kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en zoek contact met mijn docent aardrijkskunde. Die mag eigenlijk niet uit de school klappen, maar heeft gelukkig een zwak voor mij. Iemand die wel in mij gelooft. En hij zegt niet wat de score is maar laat wel weten dat het eindresultaat voor aardrijkskunde een voldoende is. Ik spring een gat in de lucht.
Een dag later belt de klassendocent economie. Geheimzinnig doet hij over de uitslag van mijn herexamen economie, nadat hij eerst vertelt dat ik voor aardrijkskunde een voldoende heb gescoord. Uitgebreid begint hij eerst het herexamen Economie te bespreken ... en besluit mijn stoute schoenen aan te trekken ... ik heb tabak van zijn gespeel ... en leg hem uit dat mij niet meer boeit hoe ik het herexamen heb gemaakt en wat de uitslag is. Ik heb aardrijkskunde toch gehaald? Nou, dan kan ik naar de Sportacademie. Dan heb ik toch al een havo diploma. Het valt even stil aan de overkant. En dan volgt een zakelijk stem. Je hebt ook voor Economie een voldoende gehaald. Je bent geslaagd. Gefeliciteerd. Ik hang de telefoon op en denk ... wat een lul.
Drie jaar later ontmoet ik in het weekend in mijn stamcafé van vroeger mijn klassendocent aan de bar. Hij zit voorover gebogen boven een bierglas. Hij ziet er droef en dronken uit en doet zijn verhaal. Hij is gescheiden, zijn vrouw heeft hem verlaten en vertelt aan mij hoe kut de wereld is. Ik leg een arm om hem heen en denk ... tja ... wat denk ik precies? Ik weet het zelf even niet meer. Maar echt medelijden. Nee, niet echt. Daarvoor heeft hij mij te diep geraakt.
