Als hoofdsponsor van de tentoonstelling ‘Van Gogh en de kleuren van de nacht’ roept u klanten op deze tentoonstelling te bezoeken in Amsterdam. Met korting uiteraard.
U nodigt uw klanten uit via een brief, geschreven onder mijn naam en ondertekend met ‘Vincent’. Het is een brief geschreven in een oubollige schrijfstijl, gebruikmakend van een oud, nostalgisch ogend, handgeschreven lettertype. Een brief gedrukt op goedkoop papier met marmerlook. Hiervan zakt mijn schildersbroek werkelijk af.
U zet met deze brief mijn schrijvers- en schilderkunst in een belachelijk en slecht geïmiteerd daglicht. Tenenkrommend is deze brief in quasi van Gogh jargon. Het getuigt van slechte smaak en is mijn eer te na. Bespottelijk dat een zichzelf hoogachtend telecombedrijf zich leent voor dit soort goedkope merchandising. Nee, deze vorm van communicatie verdient geen schoonheidsprijs. Het lezen van de brief geeft mij een ‘joepie, joepie see’ gevoel. Dat is nou net niet de bedoeling, toch?
Door de brief voel ik me juist niet uitgenodigd de tentoonstelling te gaan bezoeken.
Museumjaarkaarthouders kunnen beter hun tijd besteden aan een bezoek aan een folkloristisch museum. Dan hoeven zij ook niet, als loeiend kunstmelkvee, een tijdblok te selecteren voor het bezichtigen van het schilderij de ‘Sterrennacht’, om vervolgens na het bezoek aan de tentoonstelling uitgemolken te worden door een overvloedig aanbod aan van Gogh prullaria. Nee, ik zou deze kunstpeepshow aan mij voorbij laten gaan.
Zoals u ongetwijfeld weet was ik naast het schilderen ook zeer bedreven in het schrijven van brieven. Enerzijds schreef ik om te voorzien in middelen voor mijn schilderkunst. Anderzijds schreef ik om potentiële expositiehouders en kopers te bewegen mijn schilderijen te exposeren en te kopen. Zoals u weet heeft dit het beoogde effect niet gehad. De belangrijkste reden van mijn uitvoerige correspondentie was de mogelijkheid die het bood tot zelfreflectie op mijn ontwikkeling als schilder en de reflectie op mijn schilderwerken door mijn collegae.
Gelukkig hebben latere kunsthistorici mijn schrijfsels in de juiste context weten te plaatsen en het kaliber ervan onderkend. Deze postume waardering blijkt vooral uit de latere bundeling van mijn schrijfsels en de beschouwingen op mijn uitgebreide nalatenschap. Een artistieke nalatenschap waaraan menigeen zich nu nog steeds verrijkt ter zijner glorie en uit winstbejag. Hoe wrang eigenlijk, gezien de financiële worstelingen in mijn voormalig leven. Hier lusten de honden geen brood van.
Juist daardoor stemt het mij extra droevig dat de directie KPN heeft besloten mijn tentoonstelling te sponsoren, promoten en te marchanderen via deze goedkoop gekunstelde vorm van brievenplagiaat. Niettegenstaande het feit dat ik natuurlijk blij ben met al deze postume aandacht. Het onder de aandacht brengen van mijn werk bij een groot en onontgonnen publiek streelt uiteraard mijn ego.
Beste directie KPN, zoals u wellicht uit bovenstaand betoog begrijpt, sluit ik me niet aan bij uw KPN omdat ik persoonlijk uw eenvoud niet vertrouw.
Voor een reactie op dit schrijven verwijs ik vriendelijk naar mijn erven die wellicht nog wat kunnen verdienen aan uw oneigenlijke gebruik van mijn voornaam.
Ere wie ere toekomt.
Hoogachtend en met vriendelijke groet,
Vincent van Gogh
Mien (in naam van Vincent)
