Kamerplant

Ik heb een kamerplant. Daarmee ben ik niet de enige. De enige van wat? De enige van wie?Gewoon de enige. Enig toch? Hij heet dan ook Enig. Waarom niet? Waarom wat en wie niet? Nou, een naam geven aan een plant. Daarin ben ik dus ook enig. Waarschijnlijk. Hoezo waarschijnlijk? Omdat ik het niet zeker weet. Wie een plant heeft met een naam mag zich melden. Dan zijn we in ieder geval met twee. Niet meer enig dus. Maar tweeïg. Ik lijk wel Toon Hermans, nu ik me dit hoor opzeggen. Met Battus wil ik me niet verongelijken. Ik zou niet durven. Toon is milder. Denk ik toch. Zeker weten, kan niet meer. Hij is dood. Net als duif.

Veldslagroom

Het sneeuwt. Op zich niet vreemd. Ware het niet dat het hartje zomer is met een heerlijk zonnetje dat stralen zendt naar moeder Aarde van wel 35 graden Celsius. Dat kan toch niet? Jawel hoor. Kijk het is heel eenvoudig. Een Eskimo kent wel honderd verschillende soorten sneeuw. Mag ik daar dan een honderdeerste aan toevoegen? Ik noem hem Dalmatiërsneeuw. Aangezien ik de sneeuw in een veld heb gezien krijgt het als bijnaam veldslagroom. De sneeuw is namelijk vet en plakkerig als slagroom. De sneeuwbui was overigens vrij lokaal. En het rare is dat ie niet uit de lucht viel. Nee, hij stuiterde, of sproeide zo u wil, spontaan uit het veld. Uit het veld geslagen was ik. Heel even.

Superforatie

Daar sta ik dan. Midden in de Grabi. Wat een natuurwonder. Dat zoiets bestaat. Ik moet er bijna van huilen. Zo mooi. Kortom een superforatie. Zeker met de okergele zon zinderend hoog in de strakblauwe hemel. Mijn tranen drogen al snel op. Mijn hersenpan draait overuren. Zinnelijk geef ik mezelf over aan al mijn zintuigen en ga op in hemels geluk. Zo’n superforatie moet je koesteren. Komt slechts enkele keren voor in een mensenleven. Dierlijk is haast de ervaring. Dat ik dit hier mag aanschouwen had ik in mijn stoutste dromen nog niet gedacht. En nu sta ik er nog geen twee meter vanaf. Ik kan het haast aanraken. Durf het echter niet. Het is te mooi voor tactiele woorden.