Superforatie

Daar sta ik dan. Midden in de Grabi. Wat een natuurwonder. Dat zoiets bestaat. Ik moet er bijna van huilen. Zo mooi. Kortom een superforatie. Zeker met de okergele zon zinderend hoog in de strakblauwe hemel. Mijn tranen drogen al snel op. Mijn hersenpan draait overuren. Zinnelijk geef ik mezelf over aan al mijn zintuigen en ga op in hemels geluk. Zo’n superforatie moet je koesteren. Komt slechts enkele keren voor in een mensenleven. Dierlijk is haast de ervaring. Dat ik dit hier mag aanschouwen had ik in mijn stoutste dromen nog niet gedacht. En nu sta ik er nog geen twee meter vanaf. Ik kan het haast aanraken. Durf het echter niet. Het is te mooi voor tactiele woorden.