Ja, ja, ik rook nog steeds. Het komt m’n oren en m’n neus uit. Het waren ook even roerige tijden. Dan is het een slecht moment om te stoppen. Terugblikkend op de afgelopen tijd ziet het mij zwart voor ogen. Maar om mijn ogen te sluiten voor al dit leed, gaat me toch even te ver. De kat uit de boom kijken of mijn blikveld vergroten? Je ne c’est pas. Ik moet toch ooit het licht zien. Gelukkig zijn er ook leuke dingen aan de horizon. Een e-mail relatie.
Wie had dat gedacht. Hete as valt spontaan op het toetsenbord. Vurig vlammen mijn ogen op als mijn mailbox volloopt. Een vreemde gewaarwording. Nu had ik al een knipoog, te wijten aan een herpesinfectie, maar het virus wat nu mijn lijf binnensluipt treft alles. Hart, hoofd en ziel. Ik ga er nog net niet van transpireren. Ach, waar het hart van vol is …. Het voorjaar zie ik dan ook zonnig tegemoet. Ik heb de roze zonnebril alweer uit de kast getoverd en ben razend benieuwd naar mijn blind date.
Zou de liefde blind maken of zie ik toch het zwart voor ogen? Wie niet waagt wie niet wint. Aan hazeharten geen gebrek. Wat voor het effect dit op mijn rookhouding heeft bespaar ik jullie. Alweer een reden om niet te stoppen. En dat terwijl een vriend van mij al een maand dapper volhoudt. Ik ben oprecht jaloers. Ik begin steeds meer te neigen naar lasertherapie. Gelukkig zijn mijn ogen daar voorlopig voor gespaard gebleven.
Bij lasertherapie moet ik altijd denken aan enge mannetjes met overdreven waterpistolen die rondrennen in belachelijke overalls. De bril die ze ophebben is verre van roze. De verf echter niet. Ja, ze schieten met roze. Nou ik schiet liever met pijl en boog. Jammer dat hartjes niet roze zijn.
Ik vind dat het nu toch langzamerhand tijd wordt voor mijn laatste pakje. Per slot van rekening willen we met ons tenniscompetitieteam kampioen worden. En dat betekent dat er offers gebracht moeten worden. Het liefst zou ik ook willen minderen met de drank. Maar dat vergt toch wel erg veel ascese. Matigen misschien. Ook het rondspoken tot een uur of twee is niet bevorderlijk voor het stoppen met roken. Dat heb ik de afgelopen weken toch wel wat uren en nachten gedaan. Nee, wellicht helpt slapen tegen niet roken. Alleen vrees ik dan wel dat ik voorlopig mijn bed niet meer uitkom.
Ik vermoed, ik denk, ik hoop, ik veronderstel, ik verzeker, ik ben er van overtuigd, dat er een einde komt aan mijn roken. Ik ga ook geen verhalen meer over de telefoonlijn gooien. C’est ça!!! Einde rook, einde sigaret, einde verhaal!!! Bedankt allemaal voor jullie leesgeduld !!!
Rookmien
"Rookverhalen", een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in het najaar van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
06-06-2003
31-05-2003
Rookverhaal 19: Ontcijferen
1 Van de meest vervelende bijzaken van stoppen met roken is de continue stroom van cijfers die tussen je oren vliegt. Nog 1 sigaret. Vandaag rook ik er 5. Dit wordt mijn laatste pakje. Over 3 dagen stop ik. Dat kost me weer € 3.10. Ik heb in totaal 4 jaar gerookt. Ik heb nog 6 sigaretten. Het 1e weekend van april stop ik voorgoed.
Er is ook 1 reden om er spontaan weer mee verder te gaan. En dan heb ik het over diezelfde continue stroom van cijfers die tussen m’n oren vliegt, dag in, dag uit. Dat begint bij de wekker. 7.40u, nog 10 minuten. Ik was twee oren en twee ogen, één mond en één neus, kortom één gezicht. Ik meet mijn suiker. Tel 40 seconden mee, lees de uitslag, 7.3 en spuit 14 eenheden insuline. Ik smeer 4 boterhammen. Het is 8.50u ik ga naar mijn werk. Ik druk in de lift op 0, open deur 300, waarachter zich 1 fiets bevindt. Ik moet me haasten, heb nog 5 minuten voor het te laat komen. Ik loop naar Niveau 2 en groet 3 collegae.
Ik kijk in de agenda, het is vandaag 20.03.02, er zijn 4 zieken. Ik log in 02….20, wachtwoord is combinatie van 4 cijfers en 4 letters. Het volgende bestand vraagt om login 308. Om 10.00u volgt de eerste van 5 telrondes (de bibliotheek houdt momenteel gebruikersonderzoek en dan zijn statistieken wel handig). 6 mensen aan de raadpleegpc’s, 11 mensen lopen rond, 3 groepen van 3 in de groepsruimtes, 34 mensen aan de studietafels, 167 mensen achter de GIW’s (studentenwerkplek).
10.30u is er koffie. Ik heb zin in lekkers. Eerst wat geld op de chipknip zetten (uiteraard niet dagelijks, maar toch!). Ik tik mijn 4-cijferige pincode in. Ik kies nummer 112 uit de snoepautomaat. Terug op de werkplek, krijg ik een storingsmelding. Ik piep de zaalwacht op, 3107 .. 60 .. 2126 en vertel dat het kopieerapparaat error-melding 302 geeft. Ik moet 5 minuten wachten. Het probleem wordt niet 1,2,3 opgelost. Ik gebruik het medewerkerskopieerapparaat (wat een woord, maar liefst 25 letters!). Die werkt op nummercode 1.2.3.4.5.
Etenstijd, 12.00u, ik loop naar de mensa in 100 grote stappen en haal 75 keer diep adem. De lucht in onze 3 voetbalvelden grote bieb is namelijk echt niet te harden. Het keuzemenu is 2-ledig. Ik acht het 9 van de 10 keer uitgesloten dat 11 over 12 het keuzemenu 2-ledig blijft. Ik kies de overgebleven optie. Menu 1. In de middag neem ik wat teksten door. Wat paradoxaal, ik ontcijfer een tekst met letters!!! Wars van al het gecijfer houd ik mijn ogen dicht als ik om 17.30u naar huis fiets.
Ik wordt bijna omvergereden door een 504. Thuisgekomen strijk ik neer voor de TV. Niks op 1,2,3,4,5,6,7 etc. Zelfs RAI-Uno stelt teleur. Teletekstpagina 101 dan maar. Ik ontcijfer mezelf en strijk letterlijk neer op frisgewassen lakens. Ik ben uitgeteld, zie geen schaap meer voor ogen.
’s Nachts droom ik 1984 in de vorm van chocolade letters en van de film ‘Drowning by numbers’.
Rookmien
"Rookverhalen" een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
Er is ook 1 reden om er spontaan weer mee verder te gaan. En dan heb ik het over diezelfde continue stroom van cijfers die tussen m’n oren vliegt, dag in, dag uit. Dat begint bij de wekker. 7.40u, nog 10 minuten. Ik was twee oren en twee ogen, één mond en één neus, kortom één gezicht. Ik meet mijn suiker. Tel 40 seconden mee, lees de uitslag, 7.3 en spuit 14 eenheden insuline. Ik smeer 4 boterhammen. Het is 8.50u ik ga naar mijn werk. Ik druk in de lift op 0, open deur 300, waarachter zich 1 fiets bevindt. Ik moet me haasten, heb nog 5 minuten voor het te laat komen. Ik loop naar Niveau 2 en groet 3 collegae.
Ik kijk in de agenda, het is vandaag 20.03.02, er zijn 4 zieken. Ik log in 02….20, wachtwoord is combinatie van 4 cijfers en 4 letters. Het volgende bestand vraagt om login 308. Om 10.00u volgt de eerste van 5 telrondes (de bibliotheek houdt momenteel gebruikersonderzoek en dan zijn statistieken wel handig). 6 mensen aan de raadpleegpc’s, 11 mensen lopen rond, 3 groepen van 3 in de groepsruimtes, 34 mensen aan de studietafels, 167 mensen achter de GIW’s (studentenwerkplek).
10.30u is er koffie. Ik heb zin in lekkers. Eerst wat geld op de chipknip zetten (uiteraard niet dagelijks, maar toch!). Ik tik mijn 4-cijferige pincode in. Ik kies nummer 112 uit de snoepautomaat. Terug op de werkplek, krijg ik een storingsmelding. Ik piep de zaalwacht op, 3107 .. 60 .. 2126 en vertel dat het kopieerapparaat error-melding 302 geeft. Ik moet 5 minuten wachten. Het probleem wordt niet 1,2,3 opgelost. Ik gebruik het medewerkerskopieerapparaat (wat een woord, maar liefst 25 letters!). Die werkt op nummercode 1.2.3.4.5.
Etenstijd, 12.00u, ik loop naar de mensa in 100 grote stappen en haal 75 keer diep adem. De lucht in onze 3 voetbalvelden grote bieb is namelijk echt niet te harden. Het keuzemenu is 2-ledig. Ik acht het 9 van de 10 keer uitgesloten dat 11 over 12 het keuzemenu 2-ledig blijft. Ik kies de overgebleven optie. Menu 1. In de middag neem ik wat teksten door. Wat paradoxaal, ik ontcijfer een tekst met letters!!! Wars van al het gecijfer houd ik mijn ogen dicht als ik om 17.30u naar huis fiets.
Ik wordt bijna omvergereden door een 504. Thuisgekomen strijk ik neer voor de TV. Niks op 1,2,3,4,5,6,7 etc. Zelfs RAI-Uno stelt teleur. Teletekstpagina 101 dan maar. Ik ontcijfer mezelf en strijk letterlijk neer op frisgewassen lakens. Ik ben uitgeteld, zie geen schaap meer voor ogen.
’s Nachts droom ik 1984 in de vorm van chocolade letters en van de film ‘Drowning by numbers’.
Rookmien
"Rookverhalen" een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
26-05-2003
Rookverhaal 18: Brak
Brak water, brakke zon, brak lijf. Het zoete zilte water klotst in mijn buik. Te veel water na te veel bier wellicht. Maar niet genoeg water, want mijn hoofd heeft het zwaar. Te veel Heineken, te lauwe temperatuur. De zon glanst naar binnen. Straalt rond mijn hoofd. Blauwe rook voor mijn ogen. Ik voel me brak. Te veel café, te veel dans, te veel theater, te veel Storm.
Geen ijs gebroken. De ochtend brak door. Veel dun water dept mijn gemoed. Tanks rijden over me heen in een wee gevoel van ochtendgloren. Langzaam vertrekken ze uit mijn droom, een spoor van vernieling achterlatend, echter zonder bloed. Ik hoest mezelf nu echt wakker, of liever gezegd brakker. Gisteravond weer gerookt. Als een paling. Groen voor de ogen. Vette sigaretten, bah. Hoe moet dat nu verder? Misschien dansen in plaats van roken, nachtenlang! Trekdrop helpt niet meer. Dan maar ‘dancing the night away’.
Ik voel me slap als een natte sigaret die ligt in een restant verschraald bier in een verdwaalde asbak. Why me, why me? Johnny Logan zeurt in mijn kop. Ook dat nog. Ik kijk mezelf berispend en streng aan in de spiegel en schiet vervolgens in de slappe lach. Mijn weekend kan niet meer stuk, het is pas zaterdag. Degustas tu, zjakiera, degustas tu, whenever, whatever. Het is nog ‘a long walk’ naar de zondag.
Eerst werken op de bieb. Dat pakje moet nu wel snel op. Ik worstel mezelf door de eerste 5 peuken en m’n rug protesteert. Vlammende pijn schiet van rechtsachter naar rechtsvoor door mijn lijf. Splijtende passing. Nog effe doorzetten en de volgende barrière ligt voor me. Een nieuw pakje of stoppen? Valse schijn, open deur.
Achter in mijn hoofd ligt een stemmetje in een deuk van het lachen en wentelt zich in restjes vuur en rook. Welke aangelegenheden moet ik nog allemaal doorstaan, en kan dat rookloos? Tentamenaangelegenheden, werkstukaangelegenheden, op sterven na dood aangelegenheden, liefdesaangelegenheden, vervelingaangelegenheden? Of is het slechts de macht der gewoonte die mij telkens in verleiding brengt?
Temptation. Ik hou vol, ‘don’t give up’ zingt Gabriel, engel in nood, ‘because you have friends’ zingt Kate, in ‘t bos. Dit is geen leefbare Rob, maar een brak antwoord op brakke vragen. Een schrale troost, schraal bier en een verlept peukie. Ik kies de trieste middenweg. Alleen nog in ’t weekend paffen.
Rookmien
"Rookverhalen" een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
Geen ijs gebroken. De ochtend brak door. Veel dun water dept mijn gemoed. Tanks rijden over me heen in een wee gevoel van ochtendgloren. Langzaam vertrekken ze uit mijn droom, een spoor van vernieling achterlatend, echter zonder bloed. Ik hoest mezelf nu echt wakker, of liever gezegd brakker. Gisteravond weer gerookt. Als een paling. Groen voor de ogen. Vette sigaretten, bah. Hoe moet dat nu verder? Misschien dansen in plaats van roken, nachtenlang! Trekdrop helpt niet meer. Dan maar ‘dancing the night away’.
Ik voel me slap als een natte sigaret die ligt in een restant verschraald bier in een verdwaalde asbak. Why me, why me? Johnny Logan zeurt in mijn kop. Ook dat nog. Ik kijk mezelf berispend en streng aan in de spiegel en schiet vervolgens in de slappe lach. Mijn weekend kan niet meer stuk, het is pas zaterdag. Degustas tu, zjakiera, degustas tu, whenever, whatever. Het is nog ‘a long walk’ naar de zondag.
Eerst werken op de bieb. Dat pakje moet nu wel snel op. Ik worstel mezelf door de eerste 5 peuken en m’n rug protesteert. Vlammende pijn schiet van rechtsachter naar rechtsvoor door mijn lijf. Splijtende passing. Nog effe doorzetten en de volgende barrière ligt voor me. Een nieuw pakje of stoppen? Valse schijn, open deur.
Achter in mijn hoofd ligt een stemmetje in een deuk van het lachen en wentelt zich in restjes vuur en rook. Welke aangelegenheden moet ik nog allemaal doorstaan, en kan dat rookloos? Tentamenaangelegenheden, werkstukaangelegenheden, op sterven na dood aangelegenheden, liefdesaangelegenheden, vervelingaangelegenheden? Of is het slechts de macht der gewoonte die mij telkens in verleiding brengt?
Temptation. Ik hou vol, ‘don’t give up’ zingt Gabriel, engel in nood, ‘because you have friends’ zingt Kate, in ‘t bos. Dit is geen leefbare Rob, maar een brak antwoord op brakke vragen. Een schrale troost, schraal bier en een verlept peukie. Ik kies de trieste middenweg. Alleen nog in ’t weekend paffen.
Rookmien
"Rookverhalen" een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
Abonneren op:
Posts (Atom)