A few days of Lowland life (1)

Het is vrijdagochtend en ik popel. White lies wacht op mij. Natuurlijk ben ik veel te laat. Het oponthoud langs de dijk en de pitstop bij Hans en Grietje nekt me. Gelukkig wordt me een weg binnendoor gewezen. Door de polder. Blij steek ik mijn hoofd het raam uit mijn auto en roep luidkeels: “Lowlands here we come”. Braaf volg ik de roodwitte afzetlinten en aankondigingen van breed glimlachende vrijwilligers. De auto kan drie dagen uitrusten.

Ik zeul samen met mijn vrouw onze hoogstnoodzakelijke bivakkeerspullen richting Lowlandsentree. Na een uur wachten ontvang ik het felbegeerde polstrofeetje: polsband Lowlands 2009. Die gaat voorlopig niet meer af. De keuze valt dit jaar op de groene camping. Hij staat al bomvol. Langzaam zwellen zinderend de eerste muzieknoten aan. Nerveus worden links en recht rondom ons heen de laatste tentharingen de polderklei in gejast. Een kleurrijk garnizoen van iglotentjes is neergestreken. Lowlands kan eindelijk beginnen.

Vijf witte torens kijken me glimlachend aan. Ze lonken en spuwen witte rook tegen een blauwe hemel. Het is prachtig weer. De bewaking leest de ouderdom van mijn gezicht. Ik kan zo doorlopen en betreed de heilige grond van weer een perfect kunstzinnig gepimpt Lowlandsterrein. Halleluja. Snel oordoppen scoren, want we willen wel drie dagen lang genieten zonder oorcrashes. Eerst munten tappen en dan vooral snuiven, veel snuiven. Muziek, mensen, geuren, kleuren. Op naar het eerste optreden.

Even wennen aan de nieuwe terreinindeling. Lily Allen trapt voor ons af. Langzaam komt ze op gang en neemt het podium geraffineerd met finesse in beslag. De condooms, verspreid voorafgaand aan het concert, vliegen plots om de oren. Fuck you! Vanachter haar donkerblauwe maskerade blaast ze stoom. Ze kan het roken niet laten. Rondom mij heen vallen bosjes tieners in katzwijm. Het is vroeg en de hormonen gieren al door de keel. Dat maakt dorstig. De eerste biertjes smaken goed.

Faith no more is reunited. De Alphatent zindert. Een groots optreden waarbij the old boys met een prachtige playlist een intieme sfeer weten te creëren in de mega Alpha-tent. Op zich al een prestatie. Voor the Prodigy is het nu slechts een kwestie van inkoppen. Deze podiumdieren hebben niet veel nodig. Een stevige show wordt neergezet met een perfecte mix van beats en lichteffect. Binnen no time staat de hele Alpha-tent op zijn kop. De adrenaline giert door de lucht. Wat een feest. Nog onder de indruk van deze energieboost loopt het festival terrein langzaam leeg.

Op zoek naar de tent. Hij is nieuw en dus is ie kwijt. Na 10 minuten zoeken in het pikkedonker nodigt het benevelde tentdoek niet echt uit om te slapen. Het luchtbed werkt ook niet echt mee. Sterker nog het laat zich helemaal gaan. Met een diepe zucht stoot het zijn laatste adem uit. Ik ga plat onder zeil.
Het is weer vroeg ochtend. De wachtende rij voor de damesdouches nodigt niet uit. Dat moet ook de vrouw gedacht hebben die voor mij in de rij staat bij de herendouches. Een vrouw met ballen.

Fris en fruitig gaan mijn vrouw en ik eerst op zoek naar Lowlands Hema–campingwinkel. Twee luchtbedden a.u.b. Tweepersoonsluchtbedden worden hier niet verkocht. Vreemd, zou je denken. Gisteren hoorden we nog twee tieners mompelen: Ik kon niet slapen vannacht, ik lag voor het eerst alleen in en tent. Wat? Alleen in een tent? Op Lowlands slaapt niemand alleen in een tent.
Bij twintigers loopt de conversatie iets anders: Lieverd, ik wil dat je nu terug komt. Onmiddellijk. Ik weet dat je aan het zoeken bent!

Lowlands, een uitlaatklepfestival voor jong en oud, voor muzikale, alcoholische, creatieve en spirituele fun en exposure. Verbondenheid in diversiteit in mens, cultuur en muziek.

Project Buiten Om (4): Oprichting belangenvereniging

De zomervakantie is voorbij. Een vakantie van hard werken. In de luwte van de zomer heb ik een wezenlijk en allesomvattend dossier opgebouwd. Uit noodzaak geboren. Een dossier van oorzaak en gevolg, feiten en misvattingen over mijn geliefde wijk, Helmond West. De gemeente gooide vlak voor de zomervakantie een ‘bom’ op onze wijk. Een schok ging door de wijk nog voor de scherven vielen.

Waarom besloot de gemeente na dertig jaar beeldvorming rondom het Cortenbachtracé plots van koers te wijzigen? Waarom koos men voor completering van de stedelijke ring, de variant Buitenom?
Benieuwd naar wie in onze wijk voor en tegen sloop waren en wie geen mening hadden, zette ik een enquête uit. Een flink aantal huurders en kopers van huizen, bedrijven en garageboxen bleken tegen het nieuw voorgestelde tracé en tegen sloop te zijn.

De gemeente besteedde na het gooien van de bom geen aandacht meer aan de zaak. Dat deed me besluiten om de krachten in onze wijk te bundelen. Met goede argumenten trachtte ik voorbarige besluitvorming van de gemeente te keren. Een aantal buurtgenoten dacht hier hetzelfde over. Op 10 augustus 2009 zag Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM het licht. Een driekoppig bestuur was gauw gevormd evenals verenigingsstatuten. Belangen behartigen van leden met betrekking tot leefbaarheid en kwaliteit van de woonomgeving werd het hoofddoel van de belangenvereniging.

De eerste activiteit was het wakker schudden van college B&W en de gemeenteraad. Dit deden we middels een ingezonden brief die ook aan de pers overhandigd werd. De brief verwoordde het leed, ons aangedaan in de wijze van communiceren van de wijkontwikkelingsplannen. We spraken in de brief onze zorg uit over hoe de belangen van gedupeerden behartigd zouden worden indien de plannen doorgang zouden vinden. Een algemeen belang dienend mogen individuele belangen nooit uit het oog verloren worden.

Het afgegeven signaal werd door de media snel opgepikt. Omroep Brabant en het Eindhovens Dagblad besteedden ruime aandacht aan de bominslag in onze wijk door het houden van interviews onder belanghebbenden en mogelijk gedupeerden.
De gemeente en politiek toonde zich verrast door de berichtgeving. Dat bleek tijdens de eerste raadscommissievergadering Ruimtelijk Fysiek op 25 augustus. Voor het eerst stond het nieuwe wijkontwikkelingsplan Helmond West op de agenda, meer dan een maand nadat de bewoners waren geïnformeerd.

Een volle publieke tribune toonde demonstratief spandoeken en kennis van zaken. De commissieleden waren verrast. Echter nog meer door de minimale berichtgeving vanuit de gemeente. Een magere powerpoint presentatie van de projectleider en een dun verhaal van coördinerend wethouder Helmond West en wethouder Stedelijke Ontwikkeling, Volkshuisvesting en Grondzaken viel de raadscommissie ten deel. Wethouder Stedelijk Beheer, Verkeer en Milieu was helaas verhinderd.

Het ontbreken van enige financiële onderbouwing van de plannen werd terecht door de raadscommissie als onvoldoende beschouwd en verworpen. De commissie kreeg het gevoel voor een keuze te worden gesteld voor een oud, onbekend en niet opgetekend plan en een nieuw, onzorgvuldig onderbouwd plan. De coördinerend wethouder Helmond West voegde eraan toe dat het oude plan nooit concreet is uitgewerkt, maar wel in zijn concept is afgewogen tegen het nieuwe plan. Dan mag je toch veronderstellen dat de nodige argumenten voor de verandering van de keuze zijn doorberekend en vastgelegd. Niets is minder waar.

Het blijft nu wachten op een vergelijkend warenonderzoek. De coördinerend wethouder kon niets anders doen dan een uitvoerige verslaggeving van beide plannen toezeggen. Daarmee werden zowel de projectleider als de verantwoordelijke wethouders teruggewezen naar de teken- en rekentafel. In oktober zal een nieuwe raadscommissievergadering over Helmond West plaatsvinden.

Misschien wil de gemeente Helmond alleen maar trompetgeschal horen over haar troetelkind wijkontwikkelingsplan Helmond West. Niet echt realistisch. Met duidelijke informatie creëer je een groter draagvlak, dan burgers te overrompelen met wilde plannen om die vervolgens door de strot te duwen. Het wijkontwikkelingsplan Helmond West moet vooral geen nieuwe luchtbrug worden, zoals ook de Traverse die voor velen in aanvang was. De bewoners in Helmond West zitten niet te wachten op sloop van gedroomde en gerealiseerde paleizen die verworden tot luchtkastelen in een nabije toekomst.


Mien

Project Buiten Om (3): Gebrekkige communicatie

Het is ruim een maand geleden dat coördinerend wethouder wijkontwikkeling Helmond West mij op de hoogte bracht van voorgenomen plannen om het ontbrekende stuk van de stedelijke binnenring door onze straat en huis te laten lopen. Het nieuws deed mijn hoofd en hart behoorlijk op hol slaan. De enige zorg die onmiddellijk bovendreef was, hoe kom ik aan informatie en waar haal ik advies?

Slapeloze nachten deden mij het internet afstruinen naar nieuws op webpagina’s van gemeente en media. Ik verdiepte mij in de historie en actualiteit van de voorgenomen plannen en kwam tot verrassende ontdekkingen. Wat mij vooral verbaasde was de louter positieve berichtgeving in de diverse media rondom de wijkontwikkelingsplannen.

De plannen, gepresenteerd aan de buurtbewoners tijdens inloopdagen op 14 en 20 juli, zouden met groot enthousiasme ontvangen zijn. Ik was er zelf bij. Ik moet toegeven, prachtig gedocumenteerd en gekieteld door een overdaad aan hapjes en drankjes, werden de plannen door gemeente en woningbouwvereniging woCom aan ons gepresenteerd. Het meeste aandacht kregen de met gemeentelijke logo versierde bonbons die op een gum leken. Ik bedacht meteen welke plannen ik ermee uit zou willen gummen.

De euforie van de inloopdagen werd zeer zeker niet gedeeld door degenen gedupeerd door de voorgenomen plannen. Integendeel. Mijn lieve buurvrouw, al meer dan 50 jaar trouwe bewoonster van een huurhuis, kreeg plompverloren, de volgende informatie van een woordvoerster van de woCom: “Mevrouw, uw huis staat bovenaan de lijst om gesloopt te worden, kijk maar, eind 2010 begin 2011; u krijgt eenmalig circa 5000 euro inrichtingskosten voor uw nieuwe huurhuis. Dit bedrag is inclusief de kosten die u maakt voor het inrichten van een eventuele tijdelijke tussenwoning.”

De schrik sloeg haar om het hart. Wat nu? Deze boodschap werd voorbarig en onbeschoft gebracht. Zeker gezien het feit dat de raadscommissie Ruimtelijk Fysiek, die normaliter waakt over wijkontwikkelingsplannen, nog niet eens volledig op de hoogte was gesteld van de plannen. Die zouden pas veel later, op 25 augustus, aan de commissie gepresenteerd worden. De besluitvorming door het college van Burgemeester en Wethouders zou zelfs pas in december plaats vinden. Ach, een gewaarschuwd mens telt voor twee, nietwaar?

Het noodzakelijke leed van gedupeerden wordt klein gehouden. Door minimale, late of zelfs geen enkele kennisgeving aan belanghebbenden. Eigenaren en huurders van de Dahlia-, de Speel- en de Volkstuin en ook de eigenaar en huurders van bedrijfspanden en garageboxen zijn pas vijf voor twaalf ingelicht over de op handen zijnde plannen. Ze zijn op het allerlaatste moment uitgenodigd voor een informatieavond. Verdere berichtgeving en communicatie, hoe om te gaan met gedupeerden, laat op zich wachten. Nog steeds. Een verantwoordelijke en noodzakelijk taak voor de gemeente zou je zo denken.

De berichtgeving over de wijkontwikkelingsplannen is eenzijdig en gekleurd. Cijfers worden door gemeente en diverse media, incompleet weergegeven of vergeten. Er zou sprake zijn van enkele relatief goede huizen die moeten wijken voor de stedelijke binnenring. De huishoudens die straks een drukke verkeersweg voor hun deur krijgen worden niet eens vernoemd. Kortom, er is slecht huiswerk gedaan. Ik besloot zelf de maat te nemen door simpelweg huisnummers te tellen. En wat schetste mijn verbazing?

Het voorgenomen “Tracé Buiten Om” treft niet slechts enkele maar vele huizen en daarnaast ook bedrijven. Maar liefst 92 huishoudens zijn de pineut. Hiervan moeten er 64 hun huis verlaten wegens sloop. De gemeente ziet 80 garageboxen, inclusief huurders met bedrijfsvoering, en zes bedrijfspanden over het hoofd, allen gehuisvest binnen het nieuwe geplande tracé. De gemeente gaat helaas wederom buiten alles en iedereen om. Gelukkig spreken feiten en cijfers altijd voor zichzelf. Mogelijk is het oorspronkelijk gekozen Cortenbachtracé toch een beter alternatief.


Mien