Wie houdt er niet van spelletjes en quizzen? Vlak voor Sinterkerst, worden spellen in alle soorten en maten aangeboden. Ook in kerstpakketten. Vooral kaartspelen met als thema ‘inzicht krijgen’ vinden gretig aftrek. Inzicht krijgen in jezelf, je collega’s, je baas, je vrienden of familie, dat is de nieuwe trend. Zo snel mogelijk veranderen en ontwikkelen, dat is hot. De spellenmarkt speelt daar handig op in. Monopoly en Risk zijn al lang passé. In recessietijd paait de werkgever zijn werknemers ook met mooie kaartspelen. Bijvoorbeeld met het gezellige kaartspel ‘Doe er wat aan’? Daarmee leer je ontspannen ‘nee’ zeggen. Of toch maar ‘ja’, tegen die baan die je eigenlijk niet wil. Relax man, ontspan en oefen jezelf alvast in ‘De baas spelen’. Grijp je kans. Doe mee met het spel ‘Kleur bekennen’. Krijg inzicht in hoe jij jouw mede (op-de-schop-zit) kandidaten, met speelkaarten over pesten, treiteren, seksuele intimidatie en racisme, effectief weg kunt pesten, treiteren of intimideren.
Door spelinzicht stimuleer je carrièreplanning. Via het ‘Poppingspel’ ontwikkel je jouw persoonlijk ontwikkelplan. Er ontstaat in korte tijd een ‘Brand new you’. Met behulp van 104 ‘Optimisme als levenselixer’-kaarten krijgt je nieuwe ik al snel weer nieuwe vleugels. Zet ze allemaal in. Het onvolprezen ‘Competentiespel’ leert jou ‘Spelen met talenten’. Je ziet jouw kleine wereld vol goede moed met nieuw elan tegemoet. De wereld ligt aan je voeten. Je wordt een carrièretijger.
Om je baas beter te leren kennen doe je een beroep op het ‘Relatiespel’. Het ruimt lastige situaties uit de weg. Op een speelse en vrolijke manier versterkt het de verstandhouding met vriend en vijand. Kom je er met je baas niet uit, dan zijn er natuurlijk redders in de nood. ‘Het onderhandelspel’ biedt altijd voldoende ondersteuning en anders wel ‘Het grote Beïnvloedingsspel’. In uiterste nood leg je met het ‘Creativiteitsspel’, het ‘Cultuurspel’ en het ‘Enneagramspel’, een complete sterktezwakte analyse van je baas bloot. Niets ligt er meer in de weg om de top te bereiken. The sky is the limit.
Heb je de smaak goed te pakken gekregen en ben je nog niet uitgespeeld. Ga dan verder met het kaartspel ‘Ik ben me er eentje!’ Je doorbreekt jouw eigen denkpatronen en verzint vernuftige oplossingen. Je bent dan tevens goed toegerust om het ‘Familiespel’ te spelen. Gooi vervolgens wat ‘Associatiekaarten’ op tafel en jij hebt alle troeven in de hand. Succes is verzekerd. Maar let wel op. Wat en met wie je ook speelt, speel het eerlijk. Uitgekookt doch fair. Wees beducht en laat niet in je eigen kaarten kijken. Bewaar de joker voor het juiste moment. Uiteindelijk de laatste slag voor jou.
Mien
p.s. Alle spelen tussen haakjes komen uit de koker van http://www.thema.nl/tools-en-spellen/
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
30-11-2009
23-11-2009
A few days of Lowland Life (3)
Lowlands kent altijd minimaal één dag slecht weer. Dat leidt steevast tot sappige modderbadgevechten. Mooi niet. Dit is mijn tweede Lowlands. Ik steek mijn hoofd uit mijn tent en de zon gloort recht in mijn gezicht. De Lowlandszondag beloofd een mooie dag te worden.
Even later hijs ik me schoon gepimpt in mijn Lowlandspak. Voor de zekerheid even checken of ik alles bij mij heb. Portemonnee – Check! – Muntjes van gisteren – Check! – Zonnebrand, zonnebril en zonnepet – Check! – Vrouw – Check! – Goede zin – Check!. Ready to take off.
De Daily Paradise vertelt in geuren en kleuren over de day before. Een meisje in vlezig evakostuum, tepels en borsten met ballpoint geaccentueerd, gezegend met een flinke bos schaamhaar, kijkt mij vanaf de voorpagina, brutaal glimlachend aan. Het was gisteren vet.
Een vriendelijke bewaker aan de ingang zoemt in op mijn rugzak. “Mag ik even kijken, wat zijn dit?” “Mijn suikerspullen.” “O, loopt u dan maar door.” Voorbij de ingang trek ik een ‘verboden’ waterflesje uit mijn broekzak. Noodzakelijk en handig voor weer een hete dag.
Het ontbijt lacht me toe. Fruitsapje, boerenomeletje, bakkie leut. Niets mis mee. Eenvoud siert de mens. Op naar de India-tent voor het eerste optreden van alweer de laatste dag. Een mooi optreden van Bertolf die het podium daarna afstaat aan Miss Montreal. Niet voordat eerst een prachtig duet heeft plaatsgevonden. Holland has talent. Chemie spat van het podium. De nuchtere Miss Montreal betuigt openhartig spijt van haar eerste, recent in New Orleans geplaatste tattoo. “Nu zit Miss Montreal voorgoed aan mij vast”.
De vermoeidheid slaat langzaam toe bij veertigplussers. Een vrouw vraagt mij of ik niet even in haar doos wil kijken. Voor één euro staren drie borsten mij uitnodigend aan. Een leuke act, ik kan een lach niet onderdrukken. Samen met mijn vrouw zoeken we even de schaduw en de luwte. Op zoek naar de ultieme tshirt-spreuk van Lowlands 2009. En ja, hoor daar hangt ie. Hij is onmiddellijk de mijne: ‘Mijn vriendin zegt dat ik slecht luister. Of zoiets …!’ We liggen beiden dubbel.
Snoop Dogg staat op het menu. Bombastisch wordt het podium in bezit genomen door twee enorme klerenkasten met een geruit zwemtasje op de rug. Ze halen een fotocamera tevoorschijn en beginnen het publiek uitgebreid te fotograferen. Voor het poëziealbum van Snoop Dogg of om criminelen vast te leggen die zich onder de mensenmassa bevinden. Helaas wordt mijn favoriete nummer niet gespeeld. Wel wordt ‘his medicine’ in de vorm van een megagrote weedplant boven de hoofden van het publiek doorgegeven naar het podium. Snoop Dogg neemt blij verrast de gift in ontvangst.
Wat Lowlands extra leuk maakt zijn de onverwachte hoogtepunten. Calexico geeft een weergaloze show ten beste. In trance laat ik me opzwepen door melancholische woestijnrock met exotische kopertinten. Muziek die zijn geboorte vond in Tuscon, ergens tussen Californië en Mexico. Het koude bier smaakt voortreffelijk in de broeierige Grolschtent.
Hier bezoeken wij ook ons voorlaatste concert. Grace Jones biedt als vanouds gelikt en perfect entertainment. De couturiers hebben zich weer dankbaar mogen vergrijpen aan deze goddelijke femme fatale. Ook op haar éénenzestigste is ze niet vies van een jointje. In de korte verkleedpauzes klinkt steels vanuit de donkere coulissen: “Mmmm, right now I’m sucking on something soft, mmm, I like it.” Gelukkig laat het veel aan de verbeelding over.
Complimenten voor deze grand dame.
Lowlands sterft in schoonheid. Op de psychedelische akkoorden van de Artic Monkeys en het warme stemgeluid van Alex Turner. Het is mooi geweest.
De volgende ochtend vindt een logge en zeer voldane Lowlandskaravaan ruim baan. Onder luid getoeter wordt het megaterrein verlaten. Bye bye to Walibi, bye bye to Biddinghuizen. In 2010 Lowlands will shake the planet again and again.
Even later hijs ik me schoon gepimpt in mijn Lowlandspak. Voor de zekerheid even checken of ik alles bij mij heb. Portemonnee – Check! – Muntjes van gisteren – Check! – Zonnebrand, zonnebril en zonnepet – Check! – Vrouw – Check! – Goede zin – Check!. Ready to take off.
De Daily Paradise vertelt in geuren en kleuren over de day before. Een meisje in vlezig evakostuum, tepels en borsten met ballpoint geaccentueerd, gezegend met een flinke bos schaamhaar, kijkt mij vanaf de voorpagina, brutaal glimlachend aan. Het was gisteren vet.
Een vriendelijke bewaker aan de ingang zoemt in op mijn rugzak. “Mag ik even kijken, wat zijn dit?” “Mijn suikerspullen.” “O, loopt u dan maar door.” Voorbij de ingang trek ik een ‘verboden’ waterflesje uit mijn broekzak. Noodzakelijk en handig voor weer een hete dag.
Het ontbijt lacht me toe. Fruitsapje, boerenomeletje, bakkie leut. Niets mis mee. Eenvoud siert de mens. Op naar de India-tent voor het eerste optreden van alweer de laatste dag. Een mooi optreden van Bertolf die het podium daarna afstaat aan Miss Montreal. Niet voordat eerst een prachtig duet heeft plaatsgevonden. Holland has talent. Chemie spat van het podium. De nuchtere Miss Montreal betuigt openhartig spijt van haar eerste, recent in New Orleans geplaatste tattoo. “Nu zit Miss Montreal voorgoed aan mij vast”.
De vermoeidheid slaat langzaam toe bij veertigplussers. Een vrouw vraagt mij of ik niet even in haar doos wil kijken. Voor één euro staren drie borsten mij uitnodigend aan. Een leuke act, ik kan een lach niet onderdrukken. Samen met mijn vrouw zoeken we even de schaduw en de luwte. Op zoek naar de ultieme tshirt-spreuk van Lowlands 2009. En ja, hoor daar hangt ie. Hij is onmiddellijk de mijne: ‘Mijn vriendin zegt dat ik slecht luister. Of zoiets …!’ We liggen beiden dubbel.
Snoop Dogg staat op het menu. Bombastisch wordt het podium in bezit genomen door twee enorme klerenkasten met een geruit zwemtasje op de rug. Ze halen een fotocamera tevoorschijn en beginnen het publiek uitgebreid te fotograferen. Voor het poëziealbum van Snoop Dogg of om criminelen vast te leggen die zich onder de mensenmassa bevinden. Helaas wordt mijn favoriete nummer niet gespeeld. Wel wordt ‘his medicine’ in de vorm van een megagrote weedplant boven de hoofden van het publiek doorgegeven naar het podium. Snoop Dogg neemt blij verrast de gift in ontvangst.
Wat Lowlands extra leuk maakt zijn de onverwachte hoogtepunten. Calexico geeft een weergaloze show ten beste. In trance laat ik me opzwepen door melancholische woestijnrock met exotische kopertinten. Muziek die zijn geboorte vond in Tuscon, ergens tussen Californië en Mexico. Het koude bier smaakt voortreffelijk in de broeierige Grolschtent.
Hier bezoeken wij ook ons voorlaatste concert. Grace Jones biedt als vanouds gelikt en perfect entertainment. De couturiers hebben zich weer dankbaar mogen vergrijpen aan deze goddelijke femme fatale. Ook op haar éénenzestigste is ze niet vies van een jointje. In de korte verkleedpauzes klinkt steels vanuit de donkere coulissen: “Mmmm, right now I’m sucking on something soft, mmm, I like it.” Gelukkig laat het veel aan de verbeelding over.
Complimenten voor deze grand dame.
Lowlands sterft in schoonheid. Op de psychedelische akkoorden van de Artic Monkeys en het warme stemgeluid van Alex Turner. Het is mooi geweest.
De volgende ochtend vindt een logge en zeer voldane Lowlandskaravaan ruim baan. Onder luid getoeter wordt het megaterrein verlaten. Bye bye to Walibi, bye bye to Biddinghuizen. In 2010 Lowlands will shake the planet again and again.
De zak van Sinterklaas
Sinds die grijze baardmans in het land is zie ik weer overal spoken. Sommigen zijn pikzwart, sommigen gevederd. Het moet niet gekker worden. Paranoïde word ik daarvan. Zodra er circa 2 meter boven de grond iets roods in de lucht zweeft, schrik ik mij een hoedje. Ik neem deze angst mee naar huis en vind thuis nauwelijks rust. Die Spaanse fantast schijnt ook mijn TV te beheersen. Op alle kanalen verschijnt ie. Zo ook op zondag. Ik zat weer eens te zappen. Het programma ‘Spuiten en slikken’ trok plotsklaps voorbij. Bakviscinema, met giechelende groentjes vol jolijt. Gelukkig deed wiseman Spike daar niet aan mee. Hij gaf zich bloot en openbaarde waar het op stond. Kinky seks gaat aan een kinky gitarist zelden voorbij. Zijn overbuurman aan tafel, nieuwbakken frontman Marcel, antwoordde ook direct. “Nou, ik bouw het voorspel liever op totdat ik 6 ½ minuut overhoud. Dan blijf ik penetreren om vervolgens te scoren binnen reservetijd. Alles eruit, … te gek.”
Ik dacht hier moet ik wezen, hier moet ik zijn, Hier komt geen Sinterklaas aan te pas. Genoeg gezwijmel aan de gastentafel. Tijd voor het echte werk. Eén van de giechelende presentatrices mocht nu zelf live aan de bak. Best spannend. En publique mocht ze een heuse eikelpiercing zetten. Helaas kon voor deze klus geen Nederlandse vrijwilliger gevonden worden. Op zich niet zo vreemd. Stel je eens voor. Een eikelpiercing bij je laten zetten door een onervaren programmameisje? Goed voor de kijkcijfers misschien, maar slecht voor je sigaar.
Een uit het niets opgetrommelde Engelse toerist liet zich op de valreep ook niets wijsmaken en weigerde bij nader inzien zijn medewerking. Zo’n ring door je neus, dat werkt vast als een rode lap op een stier. Dat moet hij gedacht hebben. Hij zag er liever van af.
Maar geen nood. De show must go on. En je zult het niet geloven. Daar verscheen plotsklaps uit het niets die verrekte Sinterklaas weer in mijn ooghoek. Met ontbloot bovenlijf nog wel.
Hij had een behoorlijke buik en kende nauwelijks gêne. Geen nood. Voor moeilijke klussen is altijd wel een goedheiligman te vinden. Alle hens aan dek voor good old piercing koning, Dikke Dennis. Gewillig en breeduit lachend zakt hij met zijn wilde grijze manen, horizontaal op de snijbank onderuit. Zonder schimmel tussen zijn benen spartelt zijn kleine pieliewielie nu ietwat tegen. “Doe dan toch maar liever in mijn balzak, lieverd.” De presentatrice denkt niet langer na. Met trillende handen wordt de naald gezet. Ik durf niet meer te kijken. De zak van Sinterklaas gepierced.
Al neuriënd zap ik verder. “Hij is voor groot en klein, groot en klein, groot en klein. Hij is voor groot en klein voorzien van taai en marsepein.”
Ik dacht hier moet ik wezen, hier moet ik zijn, Hier komt geen Sinterklaas aan te pas. Genoeg gezwijmel aan de gastentafel. Tijd voor het echte werk. Eén van de giechelende presentatrices mocht nu zelf live aan de bak. Best spannend. En publique mocht ze een heuse eikelpiercing zetten. Helaas kon voor deze klus geen Nederlandse vrijwilliger gevonden worden. Op zich niet zo vreemd. Stel je eens voor. Een eikelpiercing bij je laten zetten door een onervaren programmameisje? Goed voor de kijkcijfers misschien, maar slecht voor je sigaar.
Een uit het niets opgetrommelde Engelse toerist liet zich op de valreep ook niets wijsmaken en weigerde bij nader inzien zijn medewerking. Zo’n ring door je neus, dat werkt vast als een rode lap op een stier. Dat moet hij gedacht hebben. Hij zag er liever van af.
Maar geen nood. De show must go on. En je zult het niet geloven. Daar verscheen plotsklaps uit het niets die verrekte Sinterklaas weer in mijn ooghoek. Met ontbloot bovenlijf nog wel.
Hij had een behoorlijke buik en kende nauwelijks gêne. Geen nood. Voor moeilijke klussen is altijd wel een goedheiligman te vinden. Alle hens aan dek voor good old piercing koning, Dikke Dennis. Gewillig en breeduit lachend zakt hij met zijn wilde grijze manen, horizontaal op de snijbank onderuit. Zonder schimmel tussen zijn benen spartelt zijn kleine pieliewielie nu ietwat tegen. “Doe dan toch maar liever in mijn balzak, lieverd.” De presentatrice denkt niet langer na. Met trillende handen wordt de naald gezet. Ik durf niet meer te kijken. De zak van Sinterklaas gepierced.
Al neuriënd zap ik verder. “Hij is voor groot en klein, groot en klein, groot en klein. Hij is voor groot en klein voorzien van taai en marsepein.”
17-11-2009
Project Buiten Om (7): Commissievergadering
Een donkere hemel tekent zich af boven ons huis. Het stormt en dondert rondom hem heen. Het huis schudt op zijn grondvesten. In december wordt zijn lot bezegeld. Het zal voor niemand wijken. Niet voor geld of gouden regen. Met hart en ziel strijdt het voor zijn plek. Voor eigen huis en haard.
Het is vijf voor twaalf. Alle zeilen worden bijgezet. Rechtsbijstand moet worden ingeschakeld, een nieuwe commissievergadering staat voor de deur. Ik moet nog die en die bellen. Is de media al ingelicht? Ik oefen hardop inspreektijd en schaaf de tekst wat bij. Vlug nog wat printjes maken. Heb ik de laatste mails beantwoord? Is iedereen benaderd, op de hoogte? Langzaam daalt de adrenaline in.
De raadszaal stroomt vol. De raadsleden hebben hun verdict al lange tijd klaar. Heilige huisjes bibberen. De voorzitter neemt het woord en luidt het eerste agendapunt in. Geritsel van papier en gekuch vanaf de publieke tribune, brengen hem tot een ander inzicht. “O ja, bijna vergeten, we hebben ook nog burgerijspreektijd, beste voorzitter van Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM, u mag.” Ik loop naar voren en roep hardop: “O, dat is fijn.”
“Beste raadsleden, u als vrachtwagenchauffeur hebt de keuze tussen enerzijds een route met 12 stoplichten, 7 km lang en anderzijds een route met 6 stoplichten, 3 km lang. Wat kiest u dan?”
De keuze is duidelijk, dat wordt tracé Buitenom. De bewoners langs dit tracé en in Helmond West zitten straks met de gebakken peren, met onveiligheid, foute lucht en helaas een hoop herrie.
“Geachte raadsleden, stop het ASP navelstaren, laat het stedelijk ringsteken los. Vanaf Julianalaan, via Schotense- en Brandevoorterdreef ligt de oplossing al jaren klaar. Brandevoort is ingericht voor een vierbaansweg en heeft al een tunnel paraat. Geen huizensloop meer nodig. Overdag is er nauwelijks verkeershinder. Iedereen is werken. Weinig luchtverontreiniging en veiligheid gegarandeerd.” Hoezee, het Brandervoorter-tracé stelt iedereen tevree.
“Tot slot, beste raadsleden, draag zorg voor mogelijk gedupeerden in Helmond West, ook al dienen zij het algemeen belang. Blijf waakzaam, belofte maakt schuld. Voorkom het betalen van een dure rekening.”
Het woord is op 1 december aan de gemeenteraad. Elf fracties hebben hun advies uitgesproken. Zeven fracties geven het wijkontwikkelingsprogramma een volledige “go”. Vier fracties houden dapper een voorbehoud. Ambitieus en ondemocratisch zette B&W haar eigen raadscommissies voor het blok. Zonder ballen en amper in staat om zelf te oordelen, honoreren zij nu zonder inspraak en wederhoren, braaf de voorgekauwde doelen.
Mien
Het is vijf voor twaalf. Alle zeilen worden bijgezet. Rechtsbijstand moet worden ingeschakeld, een nieuwe commissievergadering staat voor de deur. Ik moet nog die en die bellen. Is de media al ingelicht? Ik oefen hardop inspreektijd en schaaf de tekst wat bij. Vlug nog wat printjes maken. Heb ik de laatste mails beantwoord? Is iedereen benaderd, op de hoogte? Langzaam daalt de adrenaline in.
De raadszaal stroomt vol. De raadsleden hebben hun verdict al lange tijd klaar. Heilige huisjes bibberen. De voorzitter neemt het woord en luidt het eerste agendapunt in. Geritsel van papier en gekuch vanaf de publieke tribune, brengen hem tot een ander inzicht. “O ja, bijna vergeten, we hebben ook nog burgerijspreektijd, beste voorzitter van Belangenvereniging BUITEN(ONS)OM, u mag.” Ik loop naar voren en roep hardop: “O, dat is fijn.”
“Beste raadsleden, u als vrachtwagenchauffeur hebt de keuze tussen enerzijds een route met 12 stoplichten, 7 km lang en anderzijds een route met 6 stoplichten, 3 km lang. Wat kiest u dan?”
De keuze is duidelijk, dat wordt tracé Buitenom. De bewoners langs dit tracé en in Helmond West zitten straks met de gebakken peren, met onveiligheid, foute lucht en helaas een hoop herrie.
“Geachte raadsleden, stop het ASP navelstaren, laat het stedelijk ringsteken los. Vanaf Julianalaan, via Schotense- en Brandevoorterdreef ligt de oplossing al jaren klaar. Brandevoort is ingericht voor een vierbaansweg en heeft al een tunnel paraat. Geen huizensloop meer nodig. Overdag is er nauwelijks verkeershinder. Iedereen is werken. Weinig luchtverontreiniging en veiligheid gegarandeerd.” Hoezee, het Brandervoorter-tracé stelt iedereen tevree.
“Tot slot, beste raadsleden, draag zorg voor mogelijk gedupeerden in Helmond West, ook al dienen zij het algemeen belang. Blijf waakzaam, belofte maakt schuld. Voorkom het betalen van een dure rekening.”
Het woord is op 1 december aan de gemeenteraad. Elf fracties hebben hun advies uitgesproken. Zeven fracties geven het wijkontwikkelingsprogramma een volledige “go”. Vier fracties houden dapper een voorbehoud. Ambitieus en ondemocratisch zette B&W haar eigen raadscommissies voor het blok. Zonder ballen en amper in staat om zelf te oordelen, honoreren zij nu zonder inspraak en wederhoren, braaf de voorgekauwde doelen.
Mien
05-11-2009
Van Puffelen goes to Rio
Het is 10 graden en de zon schijnt. Ik heb de stretcher buiten gezet. Ik rek me eens goed uit en zet mijn zonnebril op. Pina Colada blinkt uit het glas en kijkt me gulzig aan. Drink me, drink me. Uit een ouwe jukebox klinkt muziek. “When, my baby, when my baby smiles at me I go to Rio, de Janeiro!” Ik glij uit mijn ochtendjas en neem een flinke klodder zonnecrème, antivries. Zorgvuldig smeer ik ook mijn knieholtes en de randjes boven mijn zwembroek in. Je weet maar nooit. Life smiles at me. Ik hang mijn teenslippers aan een kale wilgentak en vlei mij neer op de stretcher. De kranten die erop liggen kraken onder mijn gerimpelde billen. Oud nieuws. Ik kijk uit naar de nieuwe dag en tevreden laat ik mijn hoofd rusten op mijn blote armen. Uit de boom naast me dwarrelen goudgele bladeren langzaam naar beneden. Een briesje waait er zacht doorheen. De bladeren vallen neer op rode stelen van een takkenbos. Fel licht schettert uit de hemel. De kleurenfanfare die voor mijn neus voorbij trekt doet me denken aan een verlaat bloemencorso.
Ik sluit mijn ogen en sluimer langzaam in slaap. Ik zweef met stretcher en al door de lucht. Het is koud hierboven. De rillingen lopen langs mijn rug. Ik trek wat oude kranten over me heen. Wreed wordt mijn droom verstoord. Naast me staat een man in uniform. Hij kijkt me streng aan. “Van Puffelen, is het weer zo ver? Het najaar is je naar het hoofd gestegen.” Verstrooid strijk ik door mijn verwilderde baard. “Hoe kom je aan die stretcher?”, vraagt de man. De vraag overvalt mij. “Nou, … ehhh, die heb ik …ehhh, die is van ik ja!” ‘‘Pardon?” ‘‘Nou, hij stond bij de deur, hij was van niemand.” “Waar, bij welke deur?” “Nou bij ik ja, naast de vd.” “Van Puffelen, hier word ik heel moe van! Heb jij godverrr … deze stretcher bij de voordeur van de IKEA, naast de V&D meegenomen?” “Yes, sir, I’m sorry!” “Wel, van Puffelen, dan hebben we een probleem.”
De man in uniform haalt behendig zijn camera uit zijn holster en legt grijnzend van Puffelen vast op de gevoelige plaat. Het is ook werkelijk waar een prachtig tafereel. Van Puffelen op de stretcher, gezeten naast een minitafeltje met Pina Colada, een vette glimlach op zijn gezicht, in zijn bloterik, met zonnebril en strooien hoed. En dat bij 10 graden Celsius. De blaadjes dwarrelen nog steeds langzaam uit de boom omlaag. Uit de jukebox klinkt nu een ander lied. “When I see myself in times of trouble, mother Mary comes to me, let it be.”
Argeloos en zich van geen kwaad bewust haalt van Puffelen een aardappelschilmesje te voorschijn. Naast het glas Pina Colada ligt een overrijpe ananas. “Ook een stukje?” De man in uniform gebaart. “Nee, van Puffelen, later, ik ga eerst even de foto’s uploaden en afdrukken. Daarna kom ik terug.” Een paar dagen later valt zo maar ergens in Nederland een kaart op de deurmat. Een fotokaart met een glimlachende man met grijze baard, zonnebril en strooien hoed. Groetjes uit Rio de Janeiro, de zon schijnt, het is hier 10 graden, ondertekend: van Puffelen, park Holland.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Najaarsdepressie
Verplicht woordgebruik: Bloemencorso, aardappelschilmesje en camera
Verboden woordgebruik: Herfst, kredietcrisis, storm, verdriet en tranen
Aantal woorden: 250 - 800
Ik sluit mijn ogen en sluimer langzaam in slaap. Ik zweef met stretcher en al door de lucht. Het is koud hierboven. De rillingen lopen langs mijn rug. Ik trek wat oude kranten over me heen. Wreed wordt mijn droom verstoord. Naast me staat een man in uniform. Hij kijkt me streng aan. “Van Puffelen, is het weer zo ver? Het najaar is je naar het hoofd gestegen.” Verstrooid strijk ik door mijn verwilderde baard. “Hoe kom je aan die stretcher?”, vraagt de man. De vraag overvalt mij. “Nou, … ehhh, die heb ik …ehhh, die is van ik ja!” ‘‘Pardon?” ‘‘Nou, hij stond bij de deur, hij was van niemand.” “Waar, bij welke deur?” “Nou bij ik ja, naast de vd.” “Van Puffelen, hier word ik heel moe van! Heb jij godverrr … deze stretcher bij de voordeur van de IKEA, naast de V&D meegenomen?” “Yes, sir, I’m sorry!” “Wel, van Puffelen, dan hebben we een probleem.”
De man in uniform haalt behendig zijn camera uit zijn holster en legt grijnzend van Puffelen vast op de gevoelige plaat. Het is ook werkelijk waar een prachtig tafereel. Van Puffelen op de stretcher, gezeten naast een minitafeltje met Pina Colada, een vette glimlach op zijn gezicht, in zijn bloterik, met zonnebril en strooien hoed. En dat bij 10 graden Celsius. De blaadjes dwarrelen nog steeds langzaam uit de boom omlaag. Uit de jukebox klinkt nu een ander lied. “When I see myself in times of trouble, mother Mary comes to me, let it be.”
Argeloos en zich van geen kwaad bewust haalt van Puffelen een aardappelschilmesje te voorschijn. Naast het glas Pina Colada ligt een overrijpe ananas. “Ook een stukje?” De man in uniform gebaart. “Nee, van Puffelen, later, ik ga eerst even de foto’s uploaden en afdrukken. Daarna kom ik terug.” Een paar dagen later valt zo maar ergens in Nederland een kaart op de deurmat. Een fotokaart met een glimlachende man met grijze baard, zonnebril en strooien hoed. Groetjes uit Rio de Janeiro, de zon schijnt, het is hier 10 graden, ondertekend: van Puffelen, park Holland.
Geschreven in het kader van een schrijfopdracht op ColumnX.
Onderwerp: Najaarsdepressie
Verplicht woordgebruik: Bloemencorso, aardappelschilmesje en camera
Verboden woordgebruik: Herfst, kredietcrisis, storm, verdriet en tranen
Aantal woorden: 250 - 800
Abonneren op:
Posts (Atom)