Ze lopen al een tijdje door de wijk. Keurig gekleed stappen ze mijn oprit op. Ik doe de deur open.
'Goedenavond meneer, wij komen u spontaan een bezoek brengen om met u in gesprek te gaan over het leven in zijn algemeenheid, komt het gelegen?'
'Zekers, praten over het leven is mijn hobby, maar wacht ik haal even een stoel dan kan ik beter luisteren.'
De beiden dames kijken elkaar aan en ogen wat verbaast.
'Zo daar ben ik weer, brandt u los.'
Buiten begint het een klein beetje te miezeren.
'Nou meneer, wat wij graag willen weten is hoe het momenteel met u gaat en met uw leven, gaat het goed of zijn er obstakels of juist geluksmomenten?'
'Prima, geen obstakels, nu en dan een geluksmoment, niet te veel gelukkig want geluksmomenten zijn het meest vermoeiend. Dat vergeten mensen wel eens, dat geluk ook energie kost.'
'Dat is zeker waar meneer, fijn dat het goed met u gaat en dat er geen obstakels zijn op dit moment maar die kunnen altijd komen, hoe gaat u daarmee om?'
De miezer gaat over in lichte regendruppels, de dames halen uit hun tasjes een plastic regenmutsje en plaatsen dit op hun gesteven haardos.
'Dat hangt ervan af hoe ik in mijn vel zit en de aanleiding van het obstakel. Wanneer het obstakel niet te duiden is kan ik erg ongeduldig worden. Meestal tel ik dan tot tien. Dat helpt maar heel even.
Het begint nu echt hard te regenen. Mijn vrouw roept of ik de tussendeur dicht wil doen, ze krijgt het koud. De dames halen uit hun tasjes een plastic regenjas. Aankleden verloopt moeizaam, de dames zijn een beetje nat en het plastic stropt.
'Gelooft u meneer?'
Aha. Daar komt de reeds verwachtte aap uit de mouw. De diepte in.
'Ik ben een grote fan van Dante en van mezelf mevrouw. Het geloof komt via hen tot mij. Kent u Dante?'
Ik zie de dames voor mij even nadenken en stilletjes overleggen. Iets over wegwezen.
‘Dante zegt ons niets meneer, maar kent u onze lieve heer?’
‘Onze lieve heer? Eentje maar? Ik ken er wel wat meer die lief zijn? Maar wie is die van jullie? Delen jullie hem ook samen?’
Alsof de duvel ermee speelt. De dames pakken plots de biezen en hun bezemstelen. Weg zijn ze. En we beginnen pas? Dat is ook niet aardig.
-----------------------------------------------------------------------------------
Wekelijkse schrijfopdracht Schrijven Online #516 - Nog even blijven plakken (23 juli 2024)
Nadine van de Sande Maximaal 400 woorden.
We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: “Het is maar eens tijd om naar huis te gaan,” maar een kwartier of een halfuur later staat de gast nog steeds met een been in en het andere been buiten de deur.
Soms is dat gezellig, maar soms ben je continu aan het hinten dat de gast toch echt, langzaamaan moet gaan ver-trek-ken...
Hoe dan ook, ‘even blijven plakken’ gaat over een actie die maar blijft slepen, zonder dat er iets spannends of interessants gebeurt.
In de opdracht van deze week blijft een gast – gezellig of vervelend- plakken. Schrijf over hoe die aanloop van vertrek maar blijft duren en duren. De uitdaging is om dat zodanig te schrijven dat het leuk of interessant blijft om te lezen. We willen niet dat de lezer ook de schrijver de spreekwoordelijke deur uit zou willen werken…
Zie deze opdracht als een kleine schrijfoefening om de balans te vinden tussen iets wat maar blijft slepen en daarom geschrapt moet worden en iets beschrijven wat ongemakkelijk of relatief langdradig is, maar wel op papier moet komen te staan.
