Er zijn zo van die verbanden die stand houden voor de eeuwigheid. Maar eentje wil ik met nadruk even onder de aandacht brengen. Het is een verband dat beklijft en ook nog eens voor meerdere situaties toepasbaar is. Eigenlijk is het een multifunctioneel verband. Ik heb het hier over het verband ducttape. Maar dat is toch helemaal geen verband?
Tja, wat is een verband? Iets wat je om je enkel wikkelt of tapet? Of is het een samengaan van minstens twee zaken? Een causaal verband? Een samenwerking? Of schuur ik nu tegen het woord verbond aan? Een verbond is toch eigenlijk ook een verband? Een verband kan een verbond verbinden. En in verband met verbinding staan, kan weer leiden tot een verbond. Een verbond versterkt ook verbanden. Tot zo ver de psychische verbanden of zo u wil de emotionele. Terug naar de fysische, oftewel de tactiele. Fysiek voelbaar. Staat natuurlijk nooit helemaal los van emotioneel, maar dat terzijde.
Ducttape is en blijft mijn favoriete fysieke verband. Het is een verband dat goed samenwerkt en altijd stevig stand houdt. Het plakt goed en houdt alles goed bij elkaar. De combinatie lijm en textiele materie is tot in perfectie gecombineerd in dit onmisbare product. Het zorgt voor ultieme cohesie en krachtige hechting. Enkele toepassingen wil ik u niet onthouden. Zonder ducttape zouden we allang benen gebroken hebben of erger nog, heupen. Want bij al die popfestivals, buurtbarbeques, kermissen, braderieën en andere volksfeestjes, zouden we allang over losliggende elektriciteitskabels gestruikeld zijn. Nog nooit meegemaakt? Een vrije val over een stroomkabel? Dan bent u zeer waarschijnlijk familie van de inheemse binnenhuismus of de groene muurbloem. Dat kan.
Maar waar ducttape vooral onmisbaar en nodig is, dat is tijdens Carnaval. Daar waar ik eerst nog experimenteerde met ordinaire, bruine plastic tape, is de ontdekking van ducttape voor mij een zegening gebleken. Voor montage van mijn Carnavalsattributen valt deze tape niet meer weg te denken. Ieder jaar komt die weer opnieuw van pas. Voor alles kan ik het gebruiken. Voor hoeden, auto's, dienbladen, noem maar op. Edoch wel alles in combinatie met karton. Dat is wel een vereiste. Karton is het ideale constructiemateriaal voor Carnavalsattributen. En ducttape is de ultieme lijm, de specie, het bevestigingsmateriaal, onmisbaar voor het bouwproces.
Een grote JR Ewing hoed, met zes gaten in de zijgleuf om bierglazen in te kunnen dragen, is mijn topstuk. Gemaakt in 2011. Van karton en omwikkeld met ducttape kan deze nooit meer stuk. Wat een vondst. Niet te vergelijken met die slappe plastic fakehoeden die je nu in feestwinkels kunt kopen. Soms denk ik dan, hebben ze mijn idee gejat? Tegenwoordig ben ik met Carnaval alert. Kijk goed om me heen of er geen productdieven het op mij gemunt hebben. Want ludiek zijn ze, mijn Carnavalsattributen.
Zo ook mijn Batmobiel van afgelopen jaar. Vervaardigd met hard karton in deelplaten en met ducttape verstevigd. Met klittenband konden de acht compartimenten aan elkaar geregen. Wat een lol hebben we gehad met dat ding. Met zijn vieren pasten we erin. Batman, Robin, Batwoman en Poison Ivy. De Joker en de Riddler waren de reservepassagiers. Dit jaar knutsel ik een Flintstone-mobiel in elkaar. Heb er nu al zin in. Let's meet the Flintstones. Yabadabado. Fred, Wilma, Barney, Betsy, Pebbles en Bambam.
Ja, ducttape dient in alle opzichten als samenwerkingsverband voor mij. Het brengt niet alleen onderdelen samen maar via de onderdelen ook mensen. Voor de eeuwigheid. Opdat het snel weer Carnaval mag worden. Alaaf. O ja, voor mensen met kinderen, ducttape is ook een onmisbaar product om kinderen achter het behang te plakken. Niet tijdelijk, maar voorgoed. Mocht u dat wensen uiteraard. Verder is het ook handig bij lekkages en bij ruimtevaart. Dus als u wil voorkomen dat uw uitwerpselen met ruimtevaart uit poreuze of lekkende buizen schieten, gebruik dan ducttape, samenwerkingsverband. Het het is zo sterk dat je er zelfs bruggen mee kan bouwen, viaducttape.
03-01-2018
02-01-2018
Koreaans finalistig
De Winterspelen komen eraan. Ze worden gehouden in Pyeongchang in Zuid Korea. Noord Korea wil misschien ook meedoen. Dat noem ik nog eens finaal listig, oftewel vrij vertaald, finalistig. Nu kan het dus zomaar zijn dat we in februari een Noord-Koreaanse shorttracker uit de hoofdstad Pyongyang in Pyeongchang zien schitteren op een ijsbaan. Hoe ingewikkeld gaat dat zijn? Mogelijk strijden dan Kim Jan uit Pyongyang en Kim Jon uit Pyeongchang in Pyeongchang tegen elkaar op de 1500 meter. Hoe yang zal dat zijn? Of yin? Kan ook. Kunt u zich het commentaar al voorstellen, bij de volgende acties? Kim Jan haalt Kim Jon in de bocht in. Kim Jon gaat dan met Kim Jan de bocht uit, naast elkaar. En dan moeten ze ook nog eens van elkaar af blijven? Onmogelijk.
Mogelijk loopt ook nog eens Kim Jong-un op een raketplatform aan de grens de wedstrijd te beïnvloeden. Nee, dat gaat niet waar zijn. Daar heeft niemand short trek in. Laat staan Long. Die laatste is dan weer een geduchte kandidaat voor een gouden plak. Zeker op de lange afstand. Kim Long ja. Ik kan het ook niet helpen dat ze allemaal Kim met de voornaam heten. Maar Kim Long is de absolute favoriet op de 1500 meter shorttrack. Kim Long komt uit Hongkong. Gelukkig maar. Dat maakt het commentaar dan weer een stuk makkelijker.
Omdat de naam Kim me toch wel fascineert heb ik een klein onderzoek gedaan. Wat wil nu het geval? De Koreanen en Hongkongers, eigenlijk haast alle Aziaten, en dat zijn er veel, zijn dol op films. Met name films waarin lange dames met blond haar meedoen. En ja, dan kom je al snel uit bij Kim. Kim Basinger, wie kent haar niet? Qua leeftijd klopt het aardig. De twintigers van nu zouden de kinderen van Kim kunnen zijn. Oftewel, de ouders van de Kimmen hebben allemaal naar films met Kim Basinger gekeken. En ja, als je eenmaal naar Kim Basinger hebt gekeken, dan geef je zelfs je zonen de naam Kim. Zo simpel is het. En het bekt nog goed ook. De naam dan.
Ik ben dan ook zeer benieuwd welke Kim die ultieme shorttrackwedstrijd op de 1500 meter gaat winnen. Kim Jan, Kim Jon of Kim Long? Zolang Kim Sjinkie maar geen roet in het eten gooit. Want dan denkt Kim Jong-un vast 'bommen en granaten'. En dat willen we niet op 12 februari 2018. Zet die datum maar alvast in uw agenda. De grote clash tussen Zuid- en Noord-Korea vindt dan mogelijk plaats. Sportief laten we maar hopen. Sport zou moeten verbroederen, toch? Daar passen geen bommen en granaten bij. Zelfs niet die van Kapitein Haddock. Had Kim Jong-un toch nooit die Kuifjes gelezen. Dan zag de wereld er nu heel anders uit. Gelukkig is ook de president van Noord-Korea, Moon Jae-in, in to stripverhalen. En niet toevallig, ook nog eens van Kuifje. Zijn held is professor Zonnebloem. Maar of dat nu gaat helpen in deze warrige tijden van sport en oorlog? Wie zal het zeggen? Koreaans finalistig gaat het hoe dan ook worden. We hold our horses.
Mogelijk loopt ook nog eens Kim Jong-un op een raketplatform aan de grens de wedstrijd te beïnvloeden. Nee, dat gaat niet waar zijn. Daar heeft niemand short trek in. Laat staan Long. Die laatste is dan weer een geduchte kandidaat voor een gouden plak. Zeker op de lange afstand. Kim Long ja. Ik kan het ook niet helpen dat ze allemaal Kim met de voornaam heten. Maar Kim Long is de absolute favoriet op de 1500 meter shorttrack. Kim Long komt uit Hongkong. Gelukkig maar. Dat maakt het commentaar dan weer een stuk makkelijker.
Omdat de naam Kim me toch wel fascineert heb ik een klein onderzoek gedaan. Wat wil nu het geval? De Koreanen en Hongkongers, eigenlijk haast alle Aziaten, en dat zijn er veel, zijn dol op films. Met name films waarin lange dames met blond haar meedoen. En ja, dan kom je al snel uit bij Kim. Kim Basinger, wie kent haar niet? Qua leeftijd klopt het aardig. De twintigers van nu zouden de kinderen van Kim kunnen zijn. Oftewel, de ouders van de Kimmen hebben allemaal naar films met Kim Basinger gekeken. En ja, als je eenmaal naar Kim Basinger hebt gekeken, dan geef je zelfs je zonen de naam Kim. Zo simpel is het. En het bekt nog goed ook. De naam dan.
Ik ben dan ook zeer benieuwd welke Kim die ultieme shorttrackwedstrijd op de 1500 meter gaat winnen. Kim Jan, Kim Jon of Kim Long? Zolang Kim Sjinkie maar geen roet in het eten gooit. Want dan denkt Kim Jong-un vast 'bommen en granaten'. En dat willen we niet op 12 februari 2018. Zet die datum maar alvast in uw agenda. De grote clash tussen Zuid- en Noord-Korea vindt dan mogelijk plaats. Sportief laten we maar hopen. Sport zou moeten verbroederen, toch? Daar passen geen bommen en granaten bij. Zelfs niet die van Kapitein Haddock. Had Kim Jong-un toch nooit die Kuifjes gelezen. Dan zag de wereld er nu heel anders uit. Gelukkig is ook de president van Noord-Korea, Moon Jae-in, in to stripverhalen. En niet toevallig, ook nog eens van Kuifje. Zijn held is professor Zonnebloem. Maar of dat nu gaat helpen in deze warrige tijden van sport en oorlog? Wie zal het zeggen? Koreaans finalistig gaat het hoe dan ook worden. We hold our horses.
Frozen
Pakweg honderd blote lijven staan uitgebreid een warming-up te doen langs het Noordzeestrand, bij een gevoelstemperatuur van net boven vriespunt. Ze slaan armen en benen langs hun witte lijven wijds op en neer. Het lijken wel uitgeklede pinguïns. Sommigen zijn dik, anderen weer slank. Het zouden ook galjoenslaven kunnen zijn, die even droog oefenen op een reis die aanstonds is.
Met harde klappen slaat een slavendompteur op een grote trommel de maat. Hij schreeuwt ten overvloede ook nog eens beurtelings ‘links’ en ‘rechts’. Blijkbaar zijn het domme slaven of dove pinguïns, want hij roept nog luider dan zijn grote trom. Dan is het plotseling stil. Stilte voor de storm. Alle pinguïns kijken elkaar wat verbaast aan. Een aantal slaat nog losjes nonchalant de armen rond hun rug en buik. Macht der gewoonte, of even niet wetend waar de armen te laten.
Een enorme scheepstoeter klinkt. Het afgesproken teken. Honderd slaven spoeden zich naar zee. En masse storten zij zich in het ijskoude water. Gevoelstemperatuur net onder vriespunt, in ballen en borsten, nog lager. Als kleine, onnozele, blinde zeeschildpadden spartelen ze een aantal meters door de golven van de Noordzee. Stuiterend als dwaze kangoeroes springen ze er weer uit. Op het strand bokst iedereen tegen elkaar. En dan gaat het mis.
Frozen is ineens niet meer frozen, maar compleet ontdooit. De eerste klappen vallen. Vier zwembroeken vallen neer. Er ontstaat een opstootje en een kring vormt zich rondom de vier vechtende zwembroeken. De kring omstanders moedigt wild aan. Hiervan krijgen ze het goed warm.
De slavendompteur besluit in te grijpen, op aanraden van een toekijkende burgemeester. Die mompelt iets over geweld. Honderd mensen in zwemkleding, op een veel te koud strand, dat is pas zinloos geweld. Zelfs de zwembroeken stemmen daarmee in, met hun Unox-mutsen op half zeven. Iedereen druipt af.
Met harde klappen slaat een slavendompteur op een grote trommel de maat. Hij schreeuwt ten overvloede ook nog eens beurtelings ‘links’ en ‘rechts’. Blijkbaar zijn het domme slaven of dove pinguïns, want hij roept nog luider dan zijn grote trom. Dan is het plotseling stil. Stilte voor de storm. Alle pinguïns kijken elkaar wat verbaast aan. Een aantal slaat nog losjes nonchalant de armen rond hun rug en buik. Macht der gewoonte, of even niet wetend waar de armen te laten.
Een enorme scheepstoeter klinkt. Het afgesproken teken. Honderd slaven spoeden zich naar zee. En masse storten zij zich in het ijskoude water. Gevoelstemperatuur net onder vriespunt, in ballen en borsten, nog lager. Als kleine, onnozele, blinde zeeschildpadden spartelen ze een aantal meters door de golven van de Noordzee. Stuiterend als dwaze kangoeroes springen ze er weer uit. Op het strand bokst iedereen tegen elkaar. En dan gaat het mis.
Frozen is ineens niet meer frozen, maar compleet ontdooit. De eerste klappen vallen. Vier zwembroeken vallen neer. Er ontstaat een opstootje en een kring vormt zich rondom de vier vechtende zwembroeken. De kring omstanders moedigt wild aan. Hiervan krijgen ze het goed warm.
De slavendompteur besluit in te grijpen, op aanraden van een toekijkende burgemeester. Die mompelt iets over geweld. Honderd mensen in zwemkleding, op een veel te koud strand, dat is pas zinloos geweld. Zelfs de zwembroeken stemmen daarmee in, met hun Unox-mutsen op half zeven. Iedereen druipt af.
Abonneren op:
Posts (Atom)