Het waren 23 fijne dagen (23/23)

"Sometimes it's better to travel than to arrive at your final destination" (Robert Pirsig)

Dat is wat bij mij het eerste opkomt als ik terug krijg op 23 dagen 23 dingen leren. Ik zie de cursus 23 Dingen als één grote snuffelstage. Handzame tools en toepassingen uit het walhalla van web2.0 heb ik ontmoet. Deze heb ik inmiddels deels geïntegreerd in mijn werk- en/of privéomgeving. Een aantal kende ik al en kregen door de hernieuwde kennismaking nieuw leven ingeblazen. Andere waren mij vreemd en zijn nu iets bekender geworden. Of ik ze blijf inzetten zal de toekomst uitwijzen.

Wel is duidelijk dat binnen het web2.0 de sky absoluut niet de limit is. Regelmatig zat ik tijdens oefensessies aan mijn tax qua bevattingsvermogen. Het leverde mij af en toe ook behoorlijk keuzestress op. Enerzijds heeft dat ongetwijfeld te maken met leeftijd. Een tiener of twen is vanaf zijn geboorte opgegroeid met multimedia en gewend aan snelle doorlooptijden van technische en webtoepassingen. Een veertiger heeft die bagage niet. Anderzijds ziet deze dan weer wel beter het nut en belang in van het meegaan in de tijd en zal op basis van capaciteit en adaptievermogen scherpe keuzes maken.

Wat ook bij is gebleven tijdens de cursus is de onbevangenheid en grensvervaging waarmee bepaalde waarden, normen en vanzelfsprekendheden in de samenleving te maken krijgen onder invloed van multimedia en nieuwe webtools. Als voorbeeld neem ik het in Nederland gekoesterde heilige goed 'privacy'. Het besef dat je hierin zelf een scheidslijn moet leren aanbrengen was voor mij zeer leerzaam. Het besef dat al datgene wat toevertrouwd wordt aan het internet, door menigeen vaak klakkeloos voor werkelijkheid wordt aangenomen. Het besef dat je voorafgaand aan publicatie op het internet doordrongen moet zijn van het feit dat tekst geïnterpreteerd kan worden en in vele gevallen ambigue is. Het besef dat wat je als tiener, twen, dertiger of veertiger etc... op het internet zet er in veel gevallen voor de eeuwigheid op blijft staan. Los van de relevantie en nieuwswaarde van het momentum kan het op latere leeftijd een geheel andere nieuwswaarde en betekenis hebben en in een andere context een totaal andere lading krijgen. Ik noem dat voor het gemak het historisch knip- en plak gevaar.

Nieuwe ontwikkelingen en vooruitgang zijn een groot goed en niet tegen te houden. In het Westen bevinden we ons hoog in de piramide van Maslov. De behoefte aan waardering en erkenning wordt door sociale media commercieel volledig uitgemolken in web2.0 toepassingen. Eerst mag je gratis ruiken aan al die mooie tooltjes totdat de verslaving zich van je meester maakt. Dan pas ontdek je de werkelijke identiteit achter het nieuwe tool. Juist dan ontluikt het economisch principe. Big business. De extra toeters en bellen blijken ineens geld te kosten. Ik juich dat enerzijds toe en anderzijds denk ik is dit nu wel echt een verrijking. Dat antwoord is pas te vinden zodra je de volgende schaal in de piramide van Maslov bereikt hebt, de zelfontplooiing of zelfactualisatie. Gelukkig biedt ook daarin het web2.0 leuke tools.

Tot slot een stuk evaluatie op maat voor trainers en ontwikkelaars van 23 Dingen.
- Wat waren je favoriete Dingen die je onderweg hebt leren kennen en gebruiken?
Weblog, RSS en Twitter
- Wat heeft dit leerprogramma “gedaan” met jou en met de organisatie waar je werkt?
De eigen afdeling v.w.b. webtools in beweging gebracht met hier en daar een sceptisch voorbehoud. Mij persoonlijk meer deelgenoot gemaakt van mijn afdeling. Fun gegeven. Mijn collega's beter leren kennen.
- Waren er dingen die je verrasten, als onverwacht resultaat van dit programma?
Het gemak waarmee een aantal tools toch redelijk eenvoudig ingezet kunnen worden. Weblog en Twitter bijvoorbeeld. De hoeveelheid nieuwe ontwikkelingen en toepassingen en de doorlooptijd. De voortschrijding in techniek binnen bestaande 'oude' tools.
- Wat kan er gedaan worden om 23 Dingen te verbeteren?
Meer tijd geven om dingen onder de knie te krijgen. Een les- leeswijzer vooraf meegeven. Duidelijk maken hoe je de cursus het beste kunt ingaan / aanpakken. De vele keuzes geven redelijk stress. Als je vooraf aangeeft dat je slechts enkele hoeft te bekijken en dat je er later altijd nog naar kan teruggrijpen haal je een hoop onrust weg. Beter 3 dingen echt goed aanpakken dan 10 half. Anderzijds kenmerkt de chaos die ontstaat ook juist de veranderlijkheid en het aanpassingsvermogen die deel uit moet maken van je eigen systeem, wil je bij kunnen blijven in een veranderlijke webwereld. Beter misgeschoten dan niet geschoten. Brengt mij weer terug bij de openingszin van dit weblogbericht.
"Sometimes it's better to travel than to arrive at your final destination"
Kortom: “23 Dingen was voor mij een leuke never ending ontdekkingstocht waarbij ik op een zowel relaxte als gestresste manier veel geleerd heb, zowel van mijn collega's als van web2.0 toepassingen.”

Rafels

Al jaren zoek ik het. Maar helaas. Slechts zelden vind ik het. Het houdt me soms vierentwintig uur per dag bezig. Het vreet. Het wringt. Het wurgt. Het verstikt. Het neemt mijn hele zijn volledig in beslag. Het houdt me van de straat. Daarmee is alles gezegd. Geen enkele troost biedt de zoektocht. Ach, misschien is de weg er naar toe veel belangrijker. Het proces, het verlangen, het ondergaan. Maar als geen ander besef ik onmiddellijk, dit werkt niet bevredigend. Het schuurt en schurkt. Het krabt en het jeukt.

Ik woel en draai in mijn bed en schud het hoofd. Van links naar rechts, met mijn neus omhoog. Het kruipt en het kriebelt. Ik sta onrustig weer op. Ik moet het vinden. Buitenom of achterlangs. Het maakt mij niet meer uit. Misschien lukt het mij wel botweg dwars er doorheen. Niemand weet het antwoord. Niemand geeft mij richting. Ik kruip van ellende achter mijn PC. Mechanisch tolt de muis onder mijn vingers. Het beeldscherm flikkert. Ook het World Wide Web werkt niet mee. Nu word ik pas echt korzelig.

Nog niet eens een begin gevonden. Laat staan het einde. Het sleept en het trekt. Het spint en het rafelt. Onweerstaanbaar. Mijn mobiel rinkelt. Een SMS stroomt binnen. Hoop doet leven. Zenuwachtig slurp ik de letters van het scherm. Het bericht dringt maar langzaam tot me door. Mijn hulplijn weet het ook niet. Kon er geen touw aan vastknopen. Teleurstelling overmeestert mij. Nu pas ben ik echt ten einde raad. Alle lifelijnen heb ik uitgeprobeerd. Er rest maar mij maar één ding. Acceptatie. Dat wil ik niet. Naarstig zoek ik naar een laatste redmiddel.

Het redmiddel ligt pal naast me. Binnen handbereik. Ik hoef het alleen maar op te pakken. Maar ik, ik zie het niet. Ik wanhoop. Hoe is het mogelijk? Hoe sterker de wens hoe sterker de wil. Bijna blind van woede zie ik het licht. Zou het … nee … het is niet waar … dat kan niet. Het ongeloof verwondert. Een licht euforisch gevoel stijgt op in mijn hoofd. Ik juich en jubel. Ik jodel. Mijn doel is bereikt, de oplossing gevonden. Gekropen kwam het tot mij, door het oog van de naald. Daar ligt ie voor mij. Zomaar voor het oprapen. Mijn levenslijn, mijn rode draad. Ik knuffel en koester hem en laat nooit meer los.

Mien

Broertjes Koen

"Hoe komt iemand op het idee?", zei Koen tegen Koen. "Om onze ouders als oncreatief te bestempelen gaat wellicht wat ver. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe mams, tijdens een concert van 'Kiss', haar schminkdoos het podium opwierp, nadat ze ons eerst gepaint had met haar lipstick." De rest van het bijzondere Kissconcert hebben de broertjes Koen al verdrongen.

Onoriginaliteit is wel het laatste wat men de Amerikaantjes Koen kan verwijten. Cowboyhoeden en lasso's zijn aan deze Bonanzaboys uit Minneapolis toevertrouwd, evenals snelle auto's en mooie boots, made for walking. Bloedsimpel lijken de films die opwellen uit het broertjesbrein van dit beroemde filmduo. Ongetwijfeld kent iedereen deze onvervalste ladykillers als bewandelaars van filmfestival-rode-lopers.

Niet naakt, maar speciaal voor deze bijzondere sponsoravond, dressed to impress de bobo's, die ongegeneerd hun vette ego's en ega's etaleerden aan de verzamelde filmwereld en pers, betraden Koen en Koen het podium. Ze hoopten deze avond veel geld los te krijgen voor hun eerste Koentjesbloterikkenfilm.

De totstandkoming van het filmscript kende een bijzondere voorgeschiedenis. Het idee ontstond tijdens het familieweekend van de familie Koen op de nudistencamping. "Waarom hebben jullie nou nooit eens een BB-film (blotebillenfilm) gemaakt?", sprak moeder Koen. Aan het einde van deze boute uitspraak knipoogde zij koket. Beide broertjes wisten het; Die mams had nog eens creatieve ideeën. Zij deden er als filmmakers hun voordeel mee.

Het script schrijven was a peace of cake. De verhaallijn ontstond tijdens een undress-to-impress-party, waarbij mams met haar mond een andere dame mondschilderde. Deze kunstzinnige act bracht de broers op het idee om een blue-movie naakt mondschilderen te gaan maken. Zij namen de beroemde 'Hotlips' als rolmodel. Zelf deden ze ook nog uitgebreid research en maakten gebruik van de laatste technieken. Voor de belangrijkste opnames maakten ze gebruik van een speciale Hawkeye-camera.

"Geachte aanwezigen, mag ik uw aandacht voor het filmduo de broertjes Koen en u een kleine blik gunnen in hun gedachtenwereld." Luid applaus. Zij en de ceremoniemeester waren stil, waarna de grote vraag aan bod kwam: "Wie heb een centje veur ons prentje?" De gemoederen voorin de zaal begonnen snel warm te lopen. Was deze aanslag op rijkgevulde portemonnees wel de moeite waard uiteindelijk, of werd hier een megafilm gestopt voor hij daadwerkelijk begonnen was.

"Ik wil wel sponsoren, maar dan moet er eerst ongelofelijk hard en onverbiddelijk promotie gemaakt worden voor het mondschilderen", riep Ray Robins vanachter uit de zaal. Een instemmend applaus klonk voor deze megamondschilder. Zijn werken staan op ieders Facebook in Layton (Utah). Mama Koen was intussen het podium opgerend: "Wie deze film sponsort, promoot juist Kal Koen en Ko Koen én deze specifieke schilderkunst, body-mouthpainting is the future!"

Kal en Ko Koen keken elkaar aan. Door mams optreden werden de sponsors vrijgevig. Harde dollars werden toegezegd. Sponsors wilden moeder én mondschilderen. Ray Robins was helemaal happy. Stiekem hoopte hij dat er een mooie hoofdrol voor hem was weggelegd in de toekomstige kaskraker.
De broertjes Koen waren trots. En terecht. Hun moeder's creativiteit was lonend gebleken. Tijd om eindelijk dit noodzakelijk kwaad te verlaten. Fundrising with a happy end.

Kijk uit naar de nieuwste Koen en Koen: 'Oh broertje, wat ben je bloot!'
Binnenkort in de cinema.

Co-column geschreven door Arta en Mien