Columns van Harrie (September 2014)

Hem Lui / Uitdaging van de maand / 09-09-2014

Een, twee, drie, vier, vijf, ik tel tot driehonderd. Dat is nodig. Daarna neem ik een besluit. Brizzl djeu, ik ben nog steeds verbaast over de uitnodiging. Het maakt me nerveus. Of ik wil deelnemen aan een reünie van mijn lagere school uit Bretagne? Dat is lang geleden. Gedachten gaan ver terug,

L’école élémentaire la Chanterelle. Onze, douze, treize. Wat zal ik toch doen? En wat als ik Hem tegen kom? Die koekenbakker die mij het leven op de lagere school zuur maakte. Hem Lui, op z’n Frans uitgesproken, Louis. Op z’n Nederlands uitgesproken, ui. Lui, hij was helemaal niet lui. Hij pestte dat het een lieve lust was. Met een grote sikkel zat hij altijd de hele klas te stangen. Hem Lui.

Ik weet het nog niet. Achttien, negentien, twintig. Een lastige. Ik kan het natuurlijk aan Raakhout vragen. Hij was er toen al bij, mijn lieve oude wijze pad. Hij dient nog steeds als padwijzer? Nu weer. Raakhout wil er niet van weten. Hij kan zich Lui maar al te goed herinneren. Dat vervelende jongetje dat hem probeerde te villen, met een sikkel. Had hij niet een bijnaam, iets van Panoramix? Hij had als eerste in de klas een baard. Zo’n klein donsje. Wat zou er van Hem Lui geworden zijn?

Zal ik dan toch maar gaan? Maar wat als Hem Lui is doorgeschoten, naar het criminele circuit? Dat zou zo maar kunnen. Ik heb me laten vertellen dat ie later ook het zwaardere spul niet schuwde. Kalasjnikovs en zo. Ik sla mijn boskrant ‘Gazellig’ open, voor het laatste nieuws. Gris mich nich, dat is toevallig. Lui prijkt op de voorpagina. Iets met Kalasjnikovs, Irak en IS en vechten en oorlog. Hij is oud geworden, Hem Lui. Ik besluit uiteindelijk toch maar niet te gaan. Iets te gevaarlijk.

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
Vanavond ga je naar een reünie van jouw lagere school. Je bent erg nerveus.
Kies voor één van de onderstaande mogelijkheden om uit te werken:
-Je beschrijft iemand waar je een enorme hekel aan had óf
-Je beschrijft iemand , die je niet meer herkend, tot... óf
-Je beschrijft iemand bij wie je 'vol' schiet, op het moment dat deze in je blikveld komt.
Deze opdracht dient in 300 woorden uitgevoerd te worden.


Reüniëren / Uitdaging van de maand / 11-09-2014

Ik schuif langzaam aan in het bankje. Het reüniëren kan beginnen. Ik heb me goed voorbereid. Met een kleine tijdmachine heb ik de tijd opgezocht waarin we toen leefden. Een portrettekenaar, heb ik profieltekeningen laten maken, naar aanleiding van de klassenfoto. En verdomd. Wat zijn ze goed gelukt. Alleen die namen? Ik heb me suf gepiekerd. Er kwam geen enkele naam bovendrijven. Het reüniëren wordt voor mij een hernieuwde kennismaking.

De reünist waarlangs ik ben aangeschoven kijkt mij verbaast aan. Is het vanwege mijn kleren? Zou zo maar kunnen. De man steekt zijn hand uit en stelt zich voor. In dichtvorm, heel origineel. Zijn handen ruiken een beetje naar vis. Is dat niet de zoon van ...? Ik ben te verlegen om het te vragen.

Naast mij schuift een kleurrijke tante aan die ik niet herken. Heeft ze nu twee blauwe ogen? Ze vloeken een beetje bij haar paarse blouse. Daar is niet over nagedacht. Ze begint meteen tegen mij te praten, alsof ze mij gisteren nog heeft gezien. Voor mij blijft het een raar spook. Nooit gezien, maar ik doe mijn best.

Naast de kleurrijke dame heeft een oud vrouwtje plaats genomen. De juf? Maar dat kan niet, dat is misplaatst, die staat toch altijd voor de klas. Ze gaat meteen druk in gesprek met het kleurenmeisje. Over appels, peren, koetjes, kalfjes en andere natuurperikelen. Ze houd van jazz, blues en rock & roll ... Net als ik. Ik voel een band. Toch durf ik ook met haar het gesprek niet aan. Een hand heb ik niet gekregen. Ze had me van top tot teen bestudeerd. Toen wist ze genoeg. Geen hand.

De klas is volgelopen. Ik herken een aantal mensen van de profielfoto's. Een aantal bijnamen schieten mij nu te binnen. Billie Ruft, Vogel Maf, Sim Bool, Knie Kleuter en Paco Pindo ... Zes jaar hebben we gedaan met die bijnamen, en het moet gezegd, ze passen nog steeds. Tijd voor ranja en chocoladebollen. Doping voor de ziel. Het verfrist mijn geheugen.

Dikke Billie en Maffe Vogel hebben als vanouds alle handen op één buik, die van Knie. Ach, beter dan op hun leuter. Dat mag niet van de juf. Toen niet en nu niet. Er is werkelijk waar helemaal niets veranderd. Het is alleen wat later in de tijd geworden. Na het reüniëren is het nu tijd voor reürineren. Een favoriete hobby onder de dames. Want laten we eerlijk zijn. Op het toilet daar gebeurd het, daar wordt het verteld. Ook daarin is niets veranderd. Waar blijft de tijd?

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
Vanavond ga je naar een reünie van jouw lagere school. Je bent erg nerveus.
Kies voor één van de onderstaande mogelijkheden om uit te werken:
-Je beschrijft iemand waar je een enorme hekel aan had óf
-Je beschrijft iemand , die je niet meer herkend, tot... óf
-Je beschrijft iemand bij wie je 'vol' schiet, op het moment dat deze in je blikveld komt.
Deze opdracht dient in 300 woorden uitgevoerd te worden.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.

Het werk blijft vandaag liggen

Het werk blijft liggen. Op zijn rug. Het heeft er vandaag geen zin in. Het werk komt vandaag niet uit bed. Waarom zou het? Voor wie?
“Opstaan!”, wordt er van beneden geroepen. Het werk draait zich nog eens rustig om. Het is maandag, de week moet nog beginnen. Maar niet voor het werk. Het werk wil niet meer werken. Gewoon omdat het niet werkt. Het komt sowieso nooit af, dat werk. Lui werk is het en het levert nauwelijks iets op. Het kost alleen maar geld.

“Opstaan!”, wordt er weer van beneden geroepen. Het werk draait zich op zijn zij en stapelt zijn stroeve wervels een voor een op de juiste plek. De rug moet warm gehouden worden. Vooral tussen de wervels. Ook al hoeft het vandaag niet te werken, een soepele rug is erg belangrijk. Op iedere leeftijd is dat belangrijk. Het werk voelt zich best oud. Het heeft al een lange staat van dienst. Menig jubileum is al gevierd. Bij diverse werknemers. Maar dat was nog in de goede oude tijd, toen het werk nog als zoete broodjes werd weggegeven.

Helaas is dat in de huidige tijd niet meer het geval. Het wordt niet snel meer weggegeven. En de lieden die nog werk hebben, houden het krampachtig vast. Wat als de nemers het werk in de steek zouden laten? Dat zou onoverkomelijk zijn voor het werk. Nee, werklieden behouden het werk daar waar nodig. Ook al worden ze er zelf soms liederlijk van. Het is voor velen al lang geen hobby meer. Eerder noodzakelijk kwaad. Dat is ook precies wat het werk kwaad maakt. Werk dat niet gewerkt wil worden. Zo zonde.

Het enige werk dat niet blijft liggen is het overbodig werk. Maar dat overbodig werk wordt wel langzaam schaars. Het is er nauwelijks meer. Bijna volledig opgesoupeerd door vrijwilligers. Die werken vrijwillig het werk voor velen de deur uit. Ja, ja, u leest het goed. Zelfs overbodig werk wordt vrijwillig de deur uitgewerkt. Vrijwilligen koesteren en waken over moeizaam verworven werk. Het zijn de nieuwe broodwerkers, broodnodig zoekend naar zingeving. Hongerig naar arbeid. Pathos volgt ethos. Er wordt niet langer uit de neus gegeten. Dat verdraagt het werk ook niet. Het neuseten. Waarschijnlijk verdwijnt de uitdrukking nog aan het eind van dit jaar uit de Dikke van Dale. Snotverdomme, waar blijft dan de groene romantiek?

“Opstaan, je hebt nog een kwartier!”, de toon van de oproep is wat feller geworden.
Het werk springt toch maar uit zijn bed. Wast zich, poetst de tanden, kleedt zich aan, eet wat. Er gaan vier boterhammen in. De boterhammentrommel blijft thuis. Het werk smaakt nauwelijks naar meer. Al heel lang niet meer. Met of zonder potentieel. Droef. Het is niet anders. Het werk klokt en logt thuis in. Met username ‘workaholic’. Maar wat was nu ook alweer het wachtwoord? Wachtgeld? Nee. Zakgeld? Nee. Toch maar even opnieuw opvragen. Marktplaats.nl vormt vooralsnog het enige platform waar werk te vinden is. In sommige gevallen zelfs gratis op te halen.

Knotverliefd

Het is een warme zomerdag als ik het oude klaslokaal binnenstap van mijn lagere school, de reünie is nog maar net aan de gang, wat lijkt het allemaal lang geleden, de klas is vrolijk versierd met zelfgemaakte slingers van aaneengeplakte reepjes gekleurd papier, je weet wel, van die superlange slingers, die met veel moeite aan het plafond worden opgehangen en regelmatig naar beneden vallen doordat sommige stukjes papier loslaten, wat komt door die stomme witte vingerlijm die zo weeïg ruikt, altijd aan je vingers blijft plakken en veel te snel opdroogt, waardoor er korstjes op je vingers komen, korstjes die je dan met engelengeduld probeert los te peuteren, tot ergernis van de juf die dan korzelig op je afloopt en steevast met haar haar, opgestoken in een knotje, tegen een van de slingers butst, waardoor de slinger van het plafond valt, wat de juf dan weer van binnen woedend maakt, woede die ze voor de klas verborgen houdt, althans dat denkt ze, maar ik die beter weet kijk dwars door haar lach heen en zie een klein beetje bloed uit haar mondhoek weglopen, van haar tong waarop ze van woede heeft gebeten, bloed dat ze snel probeert weg te poetsen; zodra ze weer achter haar bureau gaat zitten zie ik dat ze even haar tong uitsteekt, ter inspectie, met een blik die boekdelen spreekt, een blik met gefronste wenkbrauwen, die snel constateert dat het bloeden meevalt, ik had het gespot, zoals ik alles in de klas altijd scherp in de gaten houd, immers tussen de bedrijven door gebeuren er best interessante dingen, en anders verzin ik er zelf wel eentje, dat ik verliefd word op de juf bijvoorbeeld, en … raar maar waar, en nu zie ik haar daar weer staan … en verdomd … ik schiet vol … alleen al vanwege haar knotje …!

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
Vanavond ga je naar een reünie van jouw lagere school. Je bent erg nerveus.
Kies voor één van de onderstaande mogelijkheden om uit te werken:
-Je beschrijft iemand waar je een enorme hekel aan had óf
-Je beschrijft iemand , die je niet meer herkend, tot... óf
-Je beschrijft iemand bij wie je 'vol' schiet, op het moment dat deze in je blikveld komt.
Deze opdracht dient in 300 woorden uitgevoerd te worden.