Studie, verveling, bier, mensen, contact, gezelschap, rituelen, ik geef ze allemaal de schuld. Debet aan het in stand houden van mijn verslaving. Tot mijn spijt nog steeds niet kwijt. Toch ontvang ik veel steunbetuigingen bij mijn afscheid van de sigaret.
Zo vind ik regelmatig chocolade sigaretten in mijn brievenbus. Zeer fortuinlijk. Afzenders realiseren zich niet dat dit slechts bevorderlijk werkt voor mijn maag- en darmflora. Voordeel van deze bruine jongens is wel dat je er gratis papier bij krijgt. Dat voorkomt paniek en bruine vingers. Echter al dit gepeuter roept dan weer een hevig verlangen in me op.
Ook mijn e-mail-outing werpt vruchten af bij het trage verwerkingsproces. Het blijft wel een onbetrouwbaar pad die elektronische snelweg. Zelfs in mijn eigen vriendenkring wordt getwijfeld aan mijn integriteit en worden mijn creatieve uitingen toegeschreven aan hogere machten. Wat een ongeloofwaardigheid. Schande voor mijn copyright. Waar rook is wordt vuur waargenomen.
Inmiddels is de rochelfase aangebroken van mijn lijdensweg. Stroperig blijven stukjes taai slijm voor mijn strottenhoofd liggen, wachtend op het moment dat ik mijn keel schraap. Op de meest ongelegen momenten slaan de kriebels toe en probeer ik mijn onderbuik aan te zetten tot een elegante peristaltiek, hopend dat deze de inzet is om de wave te continueren naar de slijmstukjes vlak voor mijn strottenhoofd. Ik hoef dan slechts mijn mond te openen, de lippen te tuiten en de fluimen te richten op een dankbaar slachtoffer. Meestal heeft mijn lichaam zich dan al verplaatst naar een irritante collega of vervelend kassameisje. Ook het open raam van een foute auto met foute muziek en fout publiek is een aangenaam doelwit.
Rookmien
"Rookverhalen" een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
