‘It took me quite a time, to get me here, and now it blows my mind’.
A forthnight. Twee weken. 14 Dagen. 336 Uren. 20160 Minuten. 1.209.600 Seconden. Maar niks vergeleken bij een lichtjaar. Geen trek in drop. Appels komen m’n neus uit. Golden delicious. Overstap naar peren valt zwaar. Conference.
Waarschijnlijk zal het volgende station mandarijnen zijn. Sint is in aantocht. Pepernoten, chocolade sigaretten, nicotine-pleisters, grijze, grauwe rookbaard met mijter en een holle staf. Zwarte pieten kleurig gekleed met snoep en schuim. Kiddo’s blij, volwassenen de sigaar. Donkere dagen roepen op tot verveling, verlangen naar licht, halfzwaar of zwaar. Posters lachen me toe. Shag in de reclame, goed gerold met goede sluiting, stevig verpakt. Shaggy in m’n oren, it wasn’t me! Zelfs de posterborden ruiken naar sigaret. Ik vermijd de rookcoupé. Ik vermijd de man met zwaar montuur, peuk gekneld in uiterste hoek van zuinig mondje. Gele vingers grijpen Spits en Metro. Zelfs ogen staan vol rook. Het is waterig buiten. Ik hou vol. Ride like the wind that blows my mind.
Rookmien
"Rookverhalen" een compilatie van hersenspinsels opgehoest tijdens het stoppen met roken in de herfst van 2001. Oftewel verhalen van een jonge dichter bij trekdrop en kaarslicht.
