12-12-2008

Tindersticks

Geroezemoes in de zaal. Lichten doven. Doodse stilte daalt neer. Vanaf links sluipen toetsenist en cellist het podium op en nemen bezit van hun instrumenten. Een zacht klankspel stroomt de zaal in. Bassist en percussionist nemen vanachter een rokerig bruin gordijn plaats achter keyboards en drums. Een pulserend ritme verrijkt het stemmig klankspel. Saxofonist en gitarist vallen vanuit het schemer bij. Oorstrelend is de instrumentale prelude van wat komen gaat.

Zwoele lichteffecten flakkeren op en plaatsen de musici in donkere silhouetten. Een rokerige zwavellucht zwerft vanaf het podium de zaal in. De zanger neemt voorzichtig stelling achter de microfoon. Een donkere rauwfluwele stem drijft langzaam en zorgvuldig uit de boxen.
De Tindersticks ontvlammen langzaam in paarse schemer van prachtige lichtbeelden. Een betoverend kleurenpalet vergezelt de melancholische muziek.

De zaal nestelt zich comfortabel in luie stoelen. Muziek zwelt aan en vloeit als water door de lucht. Langzaam, song na song, verdrinkt het publiek in de diepe klankkleur van de zuivere bas die in volle ernst uit de zanger stroomt. De muziek ondersteunt het basale stemgeluid. Zweept op en verscherpt. Soms met snerpende uithalen van trompet en sax die door merg en been gaan. Als een scherp afgestreken lucifer met ploffende vlam.

Ik waan me live in een filmsetting van David Lynch. De muziek voelt aan als blue velvet. Niet te vatten deze poëzie. De Tindersticks bouwen hun muziekscore zorgvuldig op. Met grote aandacht, bezieling en professie bedwelmen ze langzaam de zaal. Het publiek vervalt langzaam in trance. Zelden meegemaakt. Zo’n stilte en aandacht in de zaal.

Prachtige arrangementen zwellen één voor één op uit cello, keyboard, bas en drum. Zweven in losse strofes door de lucht. Ontmoeten elkaar. Smelten samen in muzikale poëzie. Donkerrode verlichting en paarsgetinte gloed versterken de dramatiek van de muziek. Publiek en musici zijn bevangen in een prachtige sfeer. In muziekstiltes hoor je nog geen speld vallen in de zaal. Het ontroert. Zoete tranen kruipen uit mijn ogen. Mijn hemel, wat is dit mooi.

Met grote intensiteit nemen de Tindersticks met hun muziek bezit van het publiek. Alles valt samen door perfecte timing in zang, spel, muziek en licht. Melancholie en sluimerende spanning hangen als een lauwwarme wolk in de lucht. De nasale stem van de zanger en de verstilde muziek van de band stemt tot diepe bezinning en raakt. Paddo’s overbodig. Mystieke verlatenheid dwaalt in lijf en leden.
Het publiek smult en smeekt. Na drie toegiften is iedereen voldaan. De mensen stromen sluimerend, muziekdronken de zaal uit.

Lange tijd waan ik me nog in diepe tevredenheid en warme gloed. Ik droom verder. Donkere decemberdagen doorsta ik met whisky voor een warme kachel op een berenvel. Close en gearmd met mijn vriendin onder een warme zachte deken met sweet memories aan een geweldig concert. Geluk is zo simpel. Ligt in alle eenvoud besloten. Need to say more?

Impressie liveconcert Tindersticks Muziekcentrum Eindhoven 11-12-2008

Mien