Mijn diner start met een garnalencocktail van vers gevangen grijze garnalen gevolgd door een goed gevuld groentesoepje. Vervolgens gestampte groene kool met gerookte worst. Als toetje, gecaramelliseerd ijs en met een glimmende gelei van gestoofde peer en witgroene druiven. Tot slot koekjes gedrenkt in grand marnier met een vleugje grapefruitsap. Uiteraard vergezeld met een kopje groene pepermuntthee om de dorst te laven.
Met een tevreden gevoel sluit ik de smaragdgroene gordijnen en glijd glunderend onderuit op mijn mintgroene bank. Een groen versierde Giaconda begroet me van boven de bank met een geheimzinnige glimlach. Het gamen stel ik nog even uit.
Zappend op mijn groengrijze TV beland ik in het Groenland van National Geographic. Rendieren rennen charmant over het scherm in een groen, groen knollenland. George Baker’s ‘Little green bag’ galmt gonzend op de achtergrond. Ik zweef met de camera in vogelvlucht mee, over groenige landschappen met geurende dennenbossen en groen glinsterende dennenappeltjes. Green delicious.
Geklepper van de brievenbus trekt plots mijn aandacht. Kerstpost? Ik gris enkele gekleurde enveloppen uit de harige gleuf. Gouden enveloppen bieden mij tegen gunstige tarieven, groen gas, water en licht. En of ik geïnteresseerd ben in een groene uitvaart of groene hypotheek eventueel gefinancierd met groen krediet? Ik beland spontaan in een crisis en ledig mijn groene darmen op een groen toilet. De gifgroene aanbiedingen verdwijnen meteen de groencontainer in. Volgend jaar vind ik ze groen gerecycled waarschijnlijk weer terug in mijn brievenbus.
Uit een grote gele envelop haal ik glunderend een glinsterend papiertje te voorschijn. Van groene Shrek val ik bijna steil achterover. Een groot getal met zeven cijfers lacht me tegemoet. Ik heb een groen miljoen gewonnen. Wat een gulle gift? Eerst effe krassen. Pech, ik vang weer bot bij de incassoloterij.
Als troost schenk ik mezelf een geuzenlambiek. Gulzig gorgel ik het gerstenat naar binnen. ‘Merry Christmas …’, rinkelt de deurbel. Ik open de deur. Voor de deur staat een guitig glimlachende buurvrouw, gekleed in een kerstgroene legging, een monokini en op haar hoofd een rood vilten gewei. Of ik trek heb in kerstkoekjes van eigen deeg? Wordt het dan toch nog gezellig …?
Ik maak plaats op de bank en schuif de gordijnen verder dicht. Vrolijk dippen we onze koekjes in groene pesto en luisteren naar Bing Crosby’s ‘Stil de nacht is jong’. Vanuit de kerststal kijken Jozef en Maria ons schaapachtig vroom aan. Het is alweer lang geleden. Dit jaar gaan we voor een groene kerst … zo groen als gras.
Mien
