Gretig slurpt de ijzeren vogel van Turkish Airlines zestien backpackers in haar buik naar binnen. Drie geblondeerde hostesses verwelkomen snibbig met plastieken glimlach het reisgezelschap. Een klein Turks commedia dell’art voltrekt zich in een veel te nauw gangpad. De foute film die van de kleine flatscreens afdruipt, valt erbij in het niet. Via oortelefoons sluipt melodieuze Turkse muziek langzaam de gestreste gedachtewerelden binnen. Een droomvlucht vangt aan. Engines get started.
Via een tussenlanding in Istanbul eindigt de vlucht met nodig gehaast in Dalaman. Een bril en rugzak lijken verloren maar worden gelukkig dagen later teruggevonden. Na een bustransfer van anderhalf uur strandt het reisgezelschap in Muzzy’s Place te Kayakoi. De entourage en het hotel lijken verdomd veel op een setting uit de film Casablanca. Alleen Sam en zijn piano ontbreken. Achter de bar hangen twee geborduurde portretten van Atatürk. Ze kijken streng de ruimte in. Tussen hen in hangen twee eveneens geborduurde kleden. Het ene volgepropt met poezen en het andere vol met schreeuwerige papagaaien.
De zwaarlijvige, door kinderpolio gemankeerde Mustafa rules the place als een ware maffiabaas.
Half onderuit gezakt delegeert hij vanaf zijn barkruk een handvol kleine familieturken op een niet mis te verstane wijze. Plotsklaps vliegen enkele rugzakken, hoog zwevend boven dribbelende beentjes, onder licht gekreun, richting slaapvertrekken. Mustafa biedt het reisgezelschap bijna dwingend een warm welkom. Everything nice? Alleen het water in het zwembad ontbreekt. Summer is yet to come. Late at night onder het genot van knapperend haardvuur, rode wijn en raki ontdooit de stoere Mustafa en komen de levensverhalen los. Een bewogen leven in teken van gastvrijheid. Stoere bolster met blanke pit. Turkije ten top.
Klokslag vijf in de ochtend klinkt live een bedwelmend gebed vanuit de minaret van de lokale moskee. De ochtendrituelen van de groep liggen voor de komende week vast. Om half acht is er ontbijt. Dat bestaat uit sterke thee, oploskoffie, brood, feta, tomaten, komkommer, olijven, hardgekookte eieren, lokale yoghurt, fruit en honing. Stevige gezonde kost om de soms steile kustpaden zowel bergop als bergaf te kunnen belopen. Om half negen staat iedereen strak in wandelpak met aangebonden dagrugzak klaar. Okselfris en welriekend naar zonnebrandcrème. Dat laatste zal niet baten. Zon en wind bedekken tijdens de lange wandelingen lijf en leden met rood vernis.
Het wandelpad van de West Lycian Way voltrekt zich langs ongerepte natuur. Ruwe rotsen, blauwe baaien, bloeiend bloemsel, geurend gras en heel veel harde keien. De route is perfect gemarkeerd. Bij twijfel biedt de GPS soelaas. De reisleider brengt vanuit zijn enthousiasme de natuur dicht bij de groep. Ganzenbloem, Guichelhel, Cistusroos en Adonis zijn nieuwe toevoegingen aan het plantenvocabulaire. Van de bomen vechten de Eucalyptus, Cipres, Citroen, Pistache, Vijg en Oosterse aardbeienboom om de meeste aandacht.
Vanuit bomen, weiden, struikgewas en langs zoet en brak water laten ortolanen, tapuiten, boomklevers, ooievaars, putters, paapjes, ijsvogels en gele kwikstaarten zich begluren door verrekijkers. Schildpadden, bijen en processierupsen kruisen met regelmaat het pad. Wat is de natuur toch mooi.
Zo ook de Mediterranae. Zo blauw, zo blauw. In de middag bieden strand en zee de nodige verkoeling. Koud water en een frisse bries kietelen de ruggengraat. Maar liefst zeven ruige kapen rollen zich in zee uit en bieden shelter aan prachtige blue lagoons.
Voor de waaghalzen is het zalig drijven op de warme baren. Alleen de sterke branding bij Patara vraagt alertheid. Niet vanwege de zeeschildpadden, die in de avond hun eieren komen leggen, maar vanwege de wind, het zand en de woeste golven die rug en oren meedogenloos geselen.
Patara biedt naast oogstrelende natuur ook prachtige opgravingen. De restanten van de Lycische stad Patara (4e tot 1e eeuw BC) liggen achteloos verspreid in een vlakke riviermonding. Een amfitheater, een forum, het vroegst ontdekte parlementsgebouw ooit, een Lighthouse en een Arc de Triomph vormen een ruig decor in een oase van stilte die alleen doorbroken wordt door af en toe een zacht getjilp van vogels. Volgens de overlevering zouden Sint Nicolaas en Apollo hier beiden geboren zijn.
Kayakoi, een in 1923 verlaten Grieks dorp vormt de tweede culturele bezienswaardigheid langs de West Lycian Way. De ruines van dit spookdorp bieden een bizar samenspel van verlatenheid en grillige vormen in een prachtig Claire Obscure. De verstilling en het uitzicht vanaf de vervallen Basiliek zijn adembenemend.
Aan het eind van de dag ruikt het gehele reisgezelschap naar een sterk mengsel van zweet, dennenboom en zoet stuifmeel. Een lauwwarme douche spoelt vieze geurtjes weg en laat nieuwe energie weer stromen. Om zeven uur zit iedereen, dressed up, braaf aan tafel. Turkse streekgerechten vliegen als zoete broodjes naar binnen. Na het diner versterken de thee, oploskoffie, bier, wijn en raki de inwendige mens. Tongen breken los. Het reisgezelschap raakt in de ban van spiritualiteit, religie en filosofie. Dagbespiegelingen, levensverhalen en zoete alcohol slaan een brug tussen christendom en boeddhisme en er is ruim baan voor discussie en wederzijds respect.
De West Lycian Way is een ware pelgrimstocht langs natuurlijke, culturele en menselijke schoonheid. De geboden gastvrijheid en rijkdom waarmee de overwegend arme bevolking van dit gedeelte van Turkije haar buitenlandse gasten omarmt is veelzeggend, ontwapenend en hartverwarmend. Gezegend is de mens die meer geeft dan ontvangt. Voor degene die inspiratie, schoonheid, loutering en verstilling zoekt biedt de West Lycian Way waar Turkish delight.
Het reisgezelschap heeft uiteindelijk haar sluier afgelegd en haar collectieve geest verruimd. Wat rest is een innerlijke verbondenheid op gepaste afstand die voor altijd onderweg zal zijn. No matter where you go, there you are.
De Boeing doorklieft het wolkendek op zijn weg retour. Door het veel te kleine vensterraam gloort een laatste vleugeltopje Turks rood. Met fel protest zet het landingsgestel zich schrap op Nederlandse bodem. Een bont reisgezelschap keert terug op aarde. Sometimes it’s better to travel than to arrive at your final destination.
Mien Kaplumbağa
