Maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijk veel haast. We moeten, bergbeklimmen, websites maken, schrijven, lezen, hiken slapen, wijn drinken en weer opstaan. We moeten ook nog rennen, springen, hond uitlaten en weer doorgaan. Een andere keer misschien. Ach er zit niets anders op. Ik moet voor altijd blijven schrijven. Schrijven met mijn grote vriend de hond. De ouwe lubbes. Hij houdt van natte poten en een natte neus. Ik van natte inkt en droge wijn. Hij houdt van een kluif. En ik alleen van chocoladeletters. Hij meurt uit zijn bek en ik alleen maar uit mijn gat. Wat is het leven toch soms eenvoudig.
Mijn hondje houdt van rijm. Ik ook. Hij het liefste ’s morgens vroeg, snuivend met zijn neus over de grond. Ik het liefste ’s avonds laat met mijn neus dicht tegen het computerscherm. Blaffen doet mijn trouwe viervoeter als hij in zijn nopjes is. Hij schudt dan met zijn bonte oren. Ik, ik houd het bij gelukzalig neuriën na weer een schitterend kwatrijn. Van knotverzen raak ik ook goed in mijn hum. Daaraan heeft mijn vriend een hekel. Hij is meer van de lullepot en de stock. Een dierenepos kan hij ook heel goed versmaden. Literaire beesten, dat zijn wij beiden. De bombast is ons op het lijf geschreven. O, wie bij dit verhaal zijn borst niet voelt ontgloeien, niet naar zijn tombe snelt! Daar niet een traan laat vloeien, Daar niet met blote kruin het koude marmer kust. Die gaat aan deze wereld verloren. Helaas.
Maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijk veel haast. We moeten naar bed nu, we moeten slapen, dromen, nachtmerries berijden, maar vooral rusten. Wat is het leven toch vol stress. Altijd maar actief zijn, schrijven, en bezig met die hond. Ik word er tureluurs van, moedeloos. Kan het allemaal een tandje minder? Een stukje terug? Steeds als ik mijn ogen sluit voel ik een lik over mijn wang. Wakker blijven alsjeblieft. Ga door, ga vooral door. Maar ik voel dat het soms niet meer gaat. Is het mijn leeftijd dat af en toe mijn ogen vanzelf dichtvallen? Is het zuurstofgebrek omdat ik af en toe vergeet te ademen?
Slapen wil ik, slapen! Maar de wereld draait doorrrrr, de wereld draait doorrrrr. Gadverdamme, nu moet ik weer aan die Mathijs van Nieuwkerk denken. De wereld draait doorrrrr, de wereld draait doorrrrr. Ik draai doorrrrr, ik draai doorrrr. Ik word gek. Vanmiddag gaat Ajax verliezen van PSV, en ik vind het niet eens erg. Libië en Gadhafi nog gevolgd? Nee, effe niet, nou ja, via Pauw en Witteman. Is dat niet genoeg? Nee, echt niet? Jammer, maar ik moet echt even slapen nu. Zouden jullie me even niet willen storen? alsjeblieft, laat me een paar uurtjes slapen, ik heb het verdiend. Ik dank jullie, God en Allah op mijn blote knieën.
Co-column geschreven op website ColumnX door Mien en Mosje
