Columns van Harrie (Juni 2011)

Efteling / Gein & Ongein / 07-06-2011

Ik wil naar het Sprookjesbos. Raakhout zweeg. Hij was helemaal in de wolken van Slijmballetje en haar wens was zijn beveel. De twee tortelpadden bevonden zich in dromenland en dansten van blijdschap de horlepiep om elke paddenstoel die ze tegenkwamen. Er stonden wel veel paddenstoelen vonden ze. Groot en rood en met veel witte stippen. Ze voelden wel hard aan en ze smaakten van geen meter. Ook kwam er maffe muziek uit het dak van de paddenstoelen. Die vonden ze helemaal niks. Zij waren meer Bieberfan. Wat uit de paddenstoelen klonk ouderwets en klassiek. Poot in poot huppelden de twee verder door het Sprookjesbos. Even schrokken ze van een pratende boom. Of eigenlijk van de trol die daarin zat. Harrie en Zwam hadden hen nog gewaarschuwd voor die trol. Het scheen namelijk de reïncarnatie te zijn van een oude vakbroeder. Druïde Kortvanschors had zijn geheugen verloren en was nu als vrijwilliger aangesteld in de Efteling. Soms kreeg hij zijn herinnering terug en dan kon ie ziedend reageren. Hij sloeg dan wartaal uit die niet voor paddenoren geschikt is.
Snel liepen Raakhout en Slijmballetje de trol voorbij. Hun hoofd stond ergens naar. Ze kwamen nu bij de grot van de waterlelies. Superverliefd vielen de twee elkaar in de poten en kusten elkaar met hun dikke natte tong. Ze zogen elkaar bijna letterlijk en figuurlijk naar binnen. Een meisje op de waterlelie vond het maar niets en reageerde verbolgen. Zeg kunnen jullie dat niet ergens anders doen. Er lopen hier kleine kinderen rond hoor. Raakhout kon het leliemeisje wel wurgen. Maar ja, ze had wel een punt. Dan maar naar de droomvlucht. Gelukkig hadden ze een wagentje voor twee. Opgewonden dreven ze op liefde het grote luchtruim in. Ze hadden geen oog voor hun omgeving. Alleen voor elkaar. De ronddraaiende kastelen moesten erg lachen toen ze het verliefde stelletje voorbij zagen drijven. Maar de liefde was snel over toen ze het grote bos in zwierden. Slijmballetje was namelijk allergisch voor rozengeur. Ze begon al gauw te kokhalzen met haar grote paddennek. Raakhout kende dat verschijnsel en wist wat er ging gebeuren. Snel sprong hij uit het wagentje en vluchtte het bos in en verstopte zich achter een grote boom. Zo wist ie zou Slijmballetje hem niet raken. Hij telde de secondes af. En daar gebeurde het. Slijmballetje trok haar mond ver open en trok vanaf haar poepgat haar paddenlijf stevig samen. Een gigantische golf paddenbraaksel spoot de lucht in en vulde in een mum van tijd het wagentje. Ze bleef maar spuwen, totdat ook het bos blank stond van haar braaksel. De sirene van de droomvlucht ging af. Een enorme zure lucht dreef door de lucht. Dat was met geen roosjes meer te bedwelmen. Raakhout troostte Slijmballetje door haar te trakteren op een ijsje. Dat gaf Slijmballetje een beetje verkoeling. Daarna sloeg de brandende liefde tussen de twee al gauw weer vlam. Ze maakten er nog samen een mooie dag van.


Bospop / Gein & Ongein / 21-06-2011

Grote gruwel wat een herrie in het bos vandaag. Ik word er helemaal kriegel van. Het zijn vreemde lieden die met veel kabaal mijn bos betreden en bevoorraden met spullen. Het zijn zware spullen. Koffers van metaal die balanceren op kleine wieltjes. De vreemde lieden dragen maffe kieltjes met kleine lettertjes. De letters vormen data in chronologische volgorde. Dat kan ik nog net lezen. Ook worden een aantal plaatsen genoemd. London, Paris, Munich. Het lijken wel opsommingen. Ze hebben allemaal goede zin en werken hard. Maar waar gaat dat allemaal naartoe? Ha, nou zie ik het. Ze rollen de koffers een groot podium op. Wat gaat hier toch gebeuren in mijn bos? Het doet me een beetje denken aan kermissen van vroeger. Een opgewonden sfeer om niets. Af en toe stapt een grote kerel het podium op en prevelt onsamenhangend wat in een zwarte spons. Verbaast kijk ik om me heen. Keihard komen geluiden langs alle kanten op mij af. Waar gaat dit over? Achter op het podium worden wat deksels en pannen in elkaar geschroefd. Een man gekleed in een hemdje neemt plaats achter het maffe fornuis. Hij staat vol met plakplaatjes. Slangen, doodshoofden, roosjes, een blote vrouw en iets wat lijkt op een Cesar. Die Cesar zit op zijn rug geplakt. De fornuisman draagt gouden oorringen en heeft twee stokken in zijn hand. Hij slaat er keihard mee op zijn deksels en pannen. Wat een agressie zit er in dat kleine mannetje. Er komt nog een vreemd mannetje het podium opgelopen. Nog nooit iemand gezien met zo’n grote scheve mond. Hij lacht naar mij met een vette smile. Ik lach terug en ben één en al verwondering. Waarom pijnigt die man zijn klokkenspel in een veel te nauwe maillot? Zou die daarom zo veel lachen? Ze spreken allemaal een vreemd taaltje. Niet te verstaan. Het klinkt een beetje knauwend. Hee, daar komt er nog één het podium opgekropen. Hij draagt iets met zich mee over zijn schouder. Een stuk glimmend hout met ijzerdraad. Aan het hout zit een lange kabel. Ook deze man heeft een brede glimlach op zijn gezicht. Een gezicht dat volledig in de plooi zit. Hij heeft hele donkere ogen. Ik wordt er een beetje eng van. Hij lijkt een beetje op een druïde die ik al lang niet meer gezien heb. De man steekt de kabel in een grote kist met metalen rooster. Het drietal op het podium kijkt elkaar nu beleefd aan. De man in zijn maillot stampt drie keer met zijn voet op de grond. En dan ontploffen mijn oren van de herrie. De drie mannen veranderen plots in gereïncarneerde Flintstones. Fred plukt vol overtuiging aan de ijzerdraden op zijn houten plank en Barney slaat het fornuis bijna aan diggelen. Hij lacht daarbij als een kikvors. De mannen die de koffers zojuist droegen stoppen snel hun oren vol met rare pluggen. Dat is net op tijd want maillotmans, also known as Wilma, gooit zijn keel volledig open en hapt richting zwarte spons. Plies ehlou mie toe introdjoes maiself. Aim eh men of humbel nieds. Ik stap tien meter naar achter en val languit achterover over rollende steentjes. Die sandalen van tegenwoordig zijn ook niks meer. Gris mich nich.


Schaduwmonsters / Gein & Ongein / 27-06-2011

Daar zit ik dan, filosoferend op mijn steen. Een domme steen. Zeker geen steen der wijzen. Heerlijk is het, om zo maar wat voor mij uit te murmelen. Lekker in de volle zon. Mijn genot is alleen van korte duur. Dat komt omdat de schaduwen van de bomen en blaadjes zich angstaanjagend aftekenen als vreemde monsters op de grond. Ik trek mijn voeten snel terug als de schaduwmonsters zich groeperen rondom mijn jubelende tenen. De schrik zit er al goed in. Soms lijken de schaduwmonsters op portretten van mensen die ik ooit ontmoet heb in mijn bos. Nee, ik zie geen spoken. Het lijken voor mij portretten van vlees en bloed, in zwart en wit en soms in gelig oker opgetekend. Dat laatste vooral in de herfst. Ik geef de schaduwmonsters altijd onmiddellijk een naam. Dat maakt het voor mij wat makkelijker om ze te accepteren. Ik geef mijn angsten, ieder afzonderlijk, een gezicht. Chaos, Erebus, Nyx, Tartaros, Hybris, Chronos, Apate, Nemisis, Clotho, Lachesis, Atropos, wat zijn ze weer met velen. Gris mich nich! De schaduwmonsters zoeken al snel contact. Ze vervlechten zich tot een groot labyrint van donkerte. Nog even en al het licht wordt uitgesloten. Dat mag niet gebeuren. Hartje zomer kan geen donkerte dulden. Gelukkig is daar mijn favoriete Griekse god die redding brengt. Pan. In een flitsend pak komt hij al fluitend aangevlogen. In een mum van tijd worden alle schaduwmonsters en waanbeelden uit mijn hersenen weggewassen en uitgekookt. Ze krijgen de deksel op hun neus, de schurken. De avondzon geeft me als troost een paar vette knipogen. Schitterend. Een plek onder de zon, zomaar op een steen, wat kan een mens zich nog meer wensen?


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.