Columns van Harrie (September 2012)

Fikkie / Maatschappij / Serie Zonden 4/7 / 14-09-2012

Levertraan lust hij niet. Pislink maakt het hem. Alleen al de prikkeling op zijn blauw geaderde tong maakt van hem een dolle hond. Vertwijfeld kijkt hij met de staart tussen de benen met droeve ogen zijn baasje aan. Daar komt de lepel. Gauw wegwezen. Geef mijn portie vandaag maar aan Fikkie.

Geen probleem denkt Fikkie. Hij kan wel wat extra energie gebruiken vandaag. Zijn powerpoint presentatie zal straks iedereen doen verbazen. Zelfs zijn baas. Verbaas de bazen. Daar lag zijn uitdaging. Met een flinke hap gooit Fikkie het transparante gif naar binnen. Gevolgd door een kuch en een proest. Zijn zuur gezicht spreekt boekdelen. Dat blijft aan de keukentafel niet onopgemerkt. Een oorverdovend applaus volgt. Fikkie spitst zijn oren. Het applaus komt dankbaar binnen. Kan hij alvast wennen.

Monter en vol goede moed gooit Fikkie de deur van de congreszaal open. “Invidia” staat er met grote letters boven de deur. Wat een toeval. Hij klikt zijn laptop aan de bekabeling en al gauw spuwt de beamer zijn powerpoint breeduit op de muur. Wat zal hij zijn bazen zo dadelijk tuk hebben. De zaal stroomt vol. Fikkie is met name benieuwd naar de reactie van Levian. Hoe zal hij reageren. Levian is het febbeke van alle bazen. Ze lopen met hem weg. Dat steekt Fikkie. Al jaren. Vandaag komt de afrekening.

Levian is de zaal nu ook binnengekomen. Hij schudt de handen van alle bazen en grijnst naar Fikkie. Fikkie grijnst terug, als een boer met kiespijn. De beamer zoemt onheilspellend. Suzanne, deftig gekleed, de haren opgestoken, kondigt Fikkie aan. De presentatie kan beginnen. Langzaam dooft het licht in de zaal. Het grote scherm flitst op. Het publiek gilt.

Een grote slang kruipt geanimeerd over de eerste sheet en slist met hese stem: “Invidia, invidia, welkom zaal met mensen.” De slang wordt steeds groter en dreigt even van het scherm af te glijden. Alle mensen in de zaal deinzen terug. De slang vervolgt. “Vandaag wil ik het met u hebben over afgunst, jaloezie, nijd, twijfel en woede.”

De slang knippert nu een paar keer met zijn ogen en glijdt van het doek de zaal in. Op de eerste rij zitten de bazen en Levian. Langzaam kronkelt hij zijn gladde vel langs de nek van alle bazen en Levian. “Ja, lieve mensen, hier zitten ze dan. En het moet gezegd. Het steekt Fikkie enorm dat hij jaren is genegeerd. Aan mij de schone taak om voor eens en altijd al zijn krachten te bundelen. Lief publiek, ga even lekker onderuit in uw zetel en geniet van het natte nekspektakel dat ik voor uw ogen zal voltrekken.”

Zeven rode hoofden zijn in no-time sprakeloos. Uit het publiek klinkt een oorverdovend applaus. Fikkie is tevreden.


Hungry / Maatschappij / Serie Zonden 5/7 / 17-09-2012

Ik heb honger als een beer, maar de McDonalds is nog ver weg. Ik heb nog 10 minuten maar vrees dat ik het niet ga redden. Op de snelweg is het druk. Vreemd, want op dit tijdstip van de dag is het normaliter heel rustig. Heeft vast te maken met de afloop van het festival dat vandaag plaatsvond. Shit, was ik maar eerder vertrokken.

Mijn horloge lijkt in snel tempo de seconden weg te tikken. Ik druk mijn gaspedaal wat verder in. 130 Mag hier niet maar ik doe het toch. Het beest in mij brult en neemt geen genoegen met zoete honing. De grote M van mmmmmmmmm komt eindelijk in beeld. Ik sluis mijn auto door de vreetgang, draai mijn raampje open en roep mijn bestelling door het roostertje. In gedachten zie ik mezelf al bijten in een vette hamburger. De ketchup druipt van mijn kin.

“Hoi Hans, ben jij het. Dat is handig. Hetzelfde recept as usual. Ehhh, wacht. En doe er ook maar een Big Tasty met Bacon bij. Die is nieuw hè?”
“Klopt Gulliebullie. Dan noteer ik een Dubbele Cheeseburger, een Quarter Pounder, een Filet-O-Fish, Franse Frietjes groot twee keer, Snoeptomaatjes, een Ananasstick en een grote cola. O ja, en een Big Tast met Bacon. Je bent net op tijd.”

Met een big smile ploft Gulliver neer op de keukenstoel en scheurt de zak open. In minder dan een kwartier laaft hij zijn beer. Maar niet zijn gemoedsrust. Hij weet nu al dat zijn beer over een paar minuten weer zal brommen. Tevergeefs probeert hij zijn vreetgedachten op een ander spoor te zetten. De meditatieoefeningen die hij al drie weken lang consequent uitoefent sorteren niet het gewenste effect. Het geadem in en geadem uit doet hem niet alleen naar lucht snakken maar ook naar suiker.

Vooral naar ruwe suiker want daarvan laat hij minder windjes. Windjes? Nou zeg maar gerust winden. Orkaanscheten. Grote vette winden laat hij van de McDonaldsbocht. Waren zijn gedachten maar zo hugh. Misschien ging hij dan wel ooit nog lijken op die grote knapperd. Hugh Grant. Zo heette die toch? Zijn poster hing al jaren op de koelkast. Ach, als dromen toch eens uitkwamen. Van moddervet naar superslank. Het zal z’n tijd wel duren.

“Hoi Gulliver hier. Zeg, Jacobson mag ik jou midden in de nacht om een gunst vragen? Jij hebt toch dat varken in je tuin? Hoe heet ze ook alweer? Foo-Foo, doe je daar nog iets mee?”
“Wat zeg je? Spelletje mee spelen, midden in de nacht? Nee, nee, daarvoor bel ik niet? Ik heb weer een vreetaanval, begrijp je? Een vreetaanval, ja wreed hè? Ik krijg hem niet onder de knie?”
“Je komt hem zo brengen, dat is tof. Wat zeg je. Rauw opeten? Nee, hoor. Dat gaat toch niet? Kom nou maar. Het gebak … eh … de koffie staat klaar. Tot zo!”

Maandag 17-09-2012: Oproep kabelkrant Biggekerke
Ooggetuigen gezocht van vil- en gilpartij in de nacht van zaterdag op zondag. Heeft u een corpulente man gezien, gekleed in roze? Neem dan contact op met het politiebureau: Bel me AUB. Tel: 0118-811002


Beat it / Maatschappij / Serie Zonden 6/7 / 24-09-2012

Ria kijkt verbaast om zich heen als de man die tegenover haar komt zitten met veel lawaai zijn laptop opengooit. De laptop trilt bijna van zijn schoot. Er zit verder niemand in de coupé. "Beat it, beat it" schalmt er keihard uit de speaker van de laptop. Boos tikt Ria op de raam en kijkt ondertussen de man met een verwijtende blik aan. 'Stiltecoupé' staat er met grote letters op de raam gedrukt. De trein vertrekt. De man geeft geen krimp.

Waarom komt die man nu uitgerekend tegenover haar zitten? Vraagt Ria zich af. En dan ook nog eens met zoveel vertoon en lawaai. Er is plek genoeg in de trein. En dit, dit is een stiltecoupé. Haar stiltecoupé. Meestal zit er zo vroeg nog niemand in de trein. Ze heeft zich de afgelopen maanden de coupé zo’n beetje toegeëigend. Het is eigenlijk haar coupé. In de verte ziet Ria de conducteur net de andere kant op lopen. Dat is nou jammer. Dan had ze hem gelijk aan zijn jas kunnen trekken.

"Meneer, meneer ...", probeert Ria nu met luide stemverheffing, " ... dit is een stiltecoupé hoor!!!" De man tegenover haar geeft nog steeds geen kick. Hij staart blij naar het beeldscherm. De muziek doet iets met hem. Dat blijkt ook uit de felle armbewegingen die hij nu maakt. Op de ritme van de muziek smijt hij ze afwisselend hoog en dan weer zijwaarts de lucht in. Het lijkt wel ochtendgymnastiek.

"Doet u toch gewoon mee, mevrouw!", roept de man naar Ria. "Het doet u goed!" Ria weet niet hoe ze het heeft. Wat een brutaliteit. Een onmens in Ria’s ogen. De man begint nu ook nog eens hevig te transpireren. Hij heeft een penetrante lichaamsgeur. Alsof hij zich al dagen niet gewassen heeft. Nu is het de beurt aan Ria om met groot uiterlijk vertoon een flinke flacon uit haar tas te toveren. In het wilde weg begint ze op het ritme van de muziek met de flacon in de lucht te zwaaien. Op iedere "Beat it" drukt ze vol overtuiging op het knopje van de flacon. De spray die eruit komt is fris en ruikt naar Köln. Met grote omtrekkende bewegingen cirkelt ze de flacon een aantal keren rond het gezicht van de man.

Maar dat is nog niet genoeg voor Ria. De man is gezegend met lang blond besmuikt haar. Het haar plakt vast aan zijn beide wangen. Hij heeft de looks van een oude leeuw. Ria duikt nogmaals in haar tas en haalt er een grote bus hairspray uit. Van Andrélon. Glad & Steil. Coupe Protector. Een kind doet de was. Ze pakt de man bij zijn blonde manen en nog voordat hij begint te brullen propt ze de bus diep in zijn mond. Ze kan nu niet meer op het knopje van de hairspray drukken, maar een klap op het hoofd van de brutale leeuw volstaat. "Beat it, Beat it!" Klinkt er opnieuw uit de speakers.


Op mijn sloffen / Maatschappij / Serie Zonden 7/7 / 28-09-2012

Traag loop ik door mijn eigen beeld. Ik struikel er bijna over. Grijze sloffen kleven rond mijn voeten. Ik zucht eens diep. Waar was ik ook alweer gebleven? Ik kan me maar moeilijk oriënteren. Mijn moede fysiek vraagt alle concentratie. Ik slof nog maar eens door de kamer en peins. Zelfs het peinzen gaat me traag af. De muziek die zacht door de werkkamer ruist leidt af. "Ich steh’ im regen und warte auf dich, auf dich ...", zingt Zarah Leander met droeve stem. En ik, ik vraag me af. Zal Olga nog komen?

Ik zal me niet weer als een ezel gedragen. Wat een oen was ik de vorige keer. Heel hard rende Olga weg. En terecht. Wat moet ze ook met zo'n lelijke papzak als ik. Maar onder ons gezegd, ik word al moe als ik aan haar denk. Waarom hou ik ook van haar? Veel te ingewikkeld allemaal. Zal ik het haar dan maar zeggen. Dat ik haar niet meer wil ontmoeten. Dat de liefde mij te veel moeite kost. Voor de geit ermee. Ivan je kunt het.

De spiegel waarin ik dit zeg geeft geen antwoord. Mijn gelaat staart wezenloos terug. Goh wat vervelend. Nu komt Stoltz ook nog door mijn beeld gelopen. Zijn sloffen zijn nog groter dan de mijne. Ook hij is moe. Ik zie het. Van de grote moede hart dat hij onder zijn armen met zich meetorst. Droef hoor. Wat zal ik vandaag toch weer eens doen? Het is warm buiten. De weelderige tuin en dikke boom lonken. Mijn lieve eik. Troost in elke branding. Ik vlei me tegen zijn schors en luister gedachteloos naar het kloppen van zijn hart.

Stoltz weet wat ik nodig heb. Dat biedt troost. Uit het keukenraam komt een heerlijk herkenbare geur naar buiten. De geur van kipgebraad. Het tintelt mijn neusvleugels en doet mijn buik tevreden grommen. Nog effe en het is al etenstijd. Uren, minuten, seconden, ze kruipen door het groene gras. Het zal mijn tijd wel duren. Tevreden sluit ik mijn ogen. Olga verdampt in mijn gedachten. Gelukkig maar. Het geeft zo’n onrust. De liefde.

Langzaam dommel ik in slaap. Als mijn dromen mij nu maar eens met rust laten. Als Olga komt dan vindt ze me wel. Hier, onder mijn favoriete boom. Ik maak me niet te sappel. Kost veel te veel energie. Straks vertel ik het haar. Dat liefde voor mij geen werkwoord is. Jee, alleen het idee al. Allergisch ben ik voor alles dat voor werken staat. Ze kan hier naast me komen liggen. Zolang ze mijn gedachten maar met rust laat en het lijf niet prikkelt. Dat verdraagt mijn vadsige corpulentie niet.

Het kipgebraad ruikt nu heerlijk. In gedachte zie ik het vlees al van het bot vallen. Zo dadelijk komt Stoltz mijn bordje brengen. Sloffend uiteraard, met zijn grote voeten. De lummel. De zon schijnt loom door het gebladerte. Ik geeuw eens diep en strek mijn armen. Zarah zingt haar lied: "Ich weiss es wird einmal ein Wunder geschehn ...". Ik dacht het niet.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.