Columns van Harrie (Februari 2015)

Kei slecht / Uitdaging van de maand / 02-02-2015

Er zijn momenten in het leven waarop een mens veel pech ervaart. En als het zover is, als het je overkomt, dan moet je ermee dealen. Ze zijn leerzaam dit soort momenten. Ik neem er altijd uitgebreid de tijd voor en laat zo’n moment goed indalen. Zodat het kan verankeren diep in mij. Ergens tussen hoofd en hart. Vlakbij mijn keelchakra. Ja, dat is een goede plek. Zodra het daar verankerd ligt is het ook weer eenvoudig op te roepen. Ik kan het moment dan meteen weer herbeleven. Belangrijk deze opslag en herbeleving van pech, je wordt er sterker van.

Zo’n pechmoment heb ik onlangs weer ervaren. Het vulde mij met kou tot diep in de tenen. Het overviel me spontaan tijdens een korte wandeling in mijn bos. Ik was niet blij en zag het gelukkig op tijd aankomen. Nu ligt de ervaring opgeslagen in mij. Ergens diep achter mijn huig. Een narrig pechmoment. Triest. Ik wil het met u delen, lieve lezer. Ik zal proberen het te omschrijven. Brizl djeu. Dat valt niet mee. Het beschrijven van deze trieste pech. Gris mich nich.

Daar lag het, voor me op de grond, uitgemeten, de valkuil. Ik struikelde er bijna over. Het raakte me, puur en rechtstreeks, in hoofd en hart. Een kuil, een val, niet te missen. Hij hoefde niets te zeggen, hij hoefde slechts te zijn. Gapend, zuigend, lonkend, vol pech. Intrinsiek doorleefd en volmaakt ontwikkeld. Kei slecht. Een zoveelste ontmoeting met mijn eigen valkuil. Niet te klein, niet te groot, perfect in zijn omvang, binnen zijn inhoud. Zowel in zijn innerlijk als uiterlijk, groot en klein. Onzekerheid, wanhoop, gevat in een groot gapend gat. Je moet het zien. Willen zien. Er overheen springen. De valkuil van brute pech.

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
- Kopieer jouw 'blijde' opdracht van januari (zie Steengoed 13-01-2015). Je gaat met zo min mogelijk, maximaal 100, woorden de tekst aanpassen om de gebeurtenis totaal om te buigen naar iets vreselijks.
- Plak de januari-opdracht onder die van februari om het verschil nog duidelijker te maken.
- De uiteindelijke februari-uitdaging mag maximaal 300 woorden bevatten.


Malade du printemps / Uitdaging van de maand / 07-02-2015

Het is slecht weer in mijn donker slapend bos. De maan smijt vaal maanlicht door de vochtige ochtendlucht. De bomen en struiken vegen de winter uit hun oksels. Grauwe knoppen gedrenkt in natte dauw bezwijken onder het gewicht. Met diep gefrons laten ze zien dat de natuur nog wat wil rusten.

Ieder jaar weer hetzelfde verhaal. Ook voor de beesten. De rosse eekhoorn krult van ellende zijn plumostaart en wrijft zijn handjes zenuwachtig en bozig over elkaar. Hij is nog lang niet klaar voor grote schoonmaak en drammerig seksueel gestoei. Poetsen, neuken, beukennootjes eten, bah. Het leven is verschrikkelijk.

Vroeg in de ochtend piept de roodborst zijn keel aan gort en voert strijd in brem en forsythia. Hij jaagt dofzwarte merels en grijsbruine mussen uit hun wollig winterpak, de veren rechtop in de nek. Kop op jongens, griss mich nich, bewaar voor eventjes de vrede, de lente moet nog komen.

De poes van de achterburen beziet haar nieuwe territorium met strakke ogen. Zij is klaar voor de vogeljacht. Nonchalant likt ze haar poezenvacht. Gapend strekt de eik al zijn takken loom en grieperig in de zware lentelucht. Zijn schrale schorst kreunt hard van droogte. De wind waait alle bomenpelzen koud. De kat hikt een musje binnen.

Mijn bos schudt de laatste sporen van de winter uit haar ledematen. Het stemt mij triest. Ik ijl wat koortsig en fluit fugain met getuite lippen naar de stervende maan. Wintermoe voel ik mij. Zwaar, lui en mahlerig. Mijn voeten staan in brand. Ik dool en dans in driekwartsmaat een macabere dans. Malade du printemps. Brizzl djeu, het is nog lang niet licht.

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
- Kopieer jouw 'blijde' opdracht van januari (zie Ballade du printemps 06-01-2015). Je gaat met zo min mogelijk, maximaal 100, woorden de tekst aanpassen om de gebeurtenis totaal om te buigen naar iets vreselijks.
- Plak de januari-opdracht onder die van februari om het verschil nog duidelijker te maken.
- De uiteindelijke februari-uitdaging mag maximaal 300 woorden bevatten.


Compote-theorie / Gein & Ongein / 17-02-2015

Heel Nederland lijdt er onder. Het bekijken, nuttigen en volledig opsouperen van kookprogramma’s op televisie. Heel Nederland bakt spruitjes, zo gezegd. Maar het kan nog erger. Neem nu het programma ‘Boer eet vrouw’. Nou ik kan u zeggen, lieve lezer, dat wordt gevreten. Men lust er pap van. Boeren lusten vrouwen rauw en vice versa. De boeren doen het op het veld en de vrouwen achter de televisie. Kwijl, kwijl, kwijl.

Het gaat in Nederland nergens anders meer over. Ook hier in mijn bos. Brizl djeu, gris mich nich. Er wordt in mijn bos stevig wat ‘afgeboerd’. Iedereen weet er zijn zegje over te doen. Het ‘boeren’ lijkt wel het nieuwe sporten, het nieuwe spelen. Geef het volk boer en spelen en het komt allemaal goed. Maar ik weet wel beter. Hier schuilt een gedachtengang achter, die dieper gaat dan wij bevroeden. Zelfs de politiek bemoeit zich er mee. Raadsvergaderingen worden simpelweg verschoven zodra de ‘Boer eet vrouw’-programmering vast staat. Kortom op die dag wordt er niet vergaderd. Zondag is boerdag. Kop op.

Maar er is nog iets anders aan de hand. De boeren ‘being there’, lijken zo’n beetje alle wijsheden in pacht te hebben. Complete volksstammen in Nederland stemmen hun gedrag af op deze nieuwe wijsheden. Links, rechts, jong, oud, arm en rijk. Agrarisch verworven inzichten bepalen en beheersen zowel de politieke als de economische agenda. De regisseur en scriptschrijvers van ‘Boer eet vrouw’ zijn de nieuwe spindoctors. Zij schrijven en oreren boerenpsalmen die er niet om liegen. Politiek en volk volgen gedwee. Niemand, maar werkelijk ook niemand doorziet de compôtetheorie die erachter schuil gaat. Selectieve collectieve cultivering van idealen en emoties.

Ik waarschuw u lieve lezers. De boeren slaan vroeg of laat al uw idealen en emoties tot moes. Tot appel-, peer- en spruitjesmoes. Ze sukkelen u in slaap. U denkt straks zelf niet meer na. U voelt zelf niets meer. Hoeft ook niet. Alles wordt voor u gevoeld en gedacht. Dat doen de televisieboeren en -vrouwen namelijk voor u. En eerlijk is eerlijk. Een beetje goede compôte is zo nu en dan niet te versmaden. In de praktijk bedoel ik dan.

Ben dus niet te streng voor uzelf en zondig zo af en toe. Maar hoedt u voor de achterliggende compôtetheorie. Die leidt niet alleen tot eenheidsworst, maar ook tot argwaan, jaloezie en verdeling. Het verscheurt. Pas dus op. Neem de compôtetheorie vooral niet te serieus. Zorg ervoor dat u over voldoende alternatieven beschikt. Bouw wat reserves in. Sla desnoods wat kookprogramma’s op, of wat dreigende rechter, tussen kunst en kitsch, puur als tegenwicht. Het moet. Voor uw eigen bestwil lezer. En blijven duimen lezer, opdat de ene wilde Geert de andere niet ontmoet. Kunstmatig opgehouden emo-huwelijken, daar wacht niemand op.


Geloof in on en bij / Gein & Ongein / 22-02-2015

Het is oorlog in mijn bos. Alle dieren maken ruzie. Een grote vloek. Ik kan het maar moeilijk aanzien. Gris mich nich. Ik zou het willen stoppen. Het zijn niet alleen de dieren uit mijn bos die oorlog voeren. Nee, sinds een paar maanden zie ik ook vreemde dieren mijn bos intrekken. Ze zetten alle middelen in om de boel op stelten te zetten. Vreemde tactieken zetten ze in. Naast de gebruikelijke. En dat allemaal vanwege geloofsovertuiging.

Ja, ja, de dieren zijn besmet met overtuiging, het lijken wel mensen. En die overtuiging is moordend. Onder de dieren zitten wrede creaturen die geweld niet schuwen. Verhuld in theedoeken en dekmantels brengen ze ongelovigen om. Ze bijten zich vast in ongeloof en twijfel en zuigen lijven en hoofden leeg tot op de bodem. Wie in on gelooft is de pineut. Aan bijgelovigen hebben ze ook een vreselijke hekel. Het bijgeloof ondermijnt de overtuiging in eigen geloof. Regelmatig laten ze dan ook bommetjes ontploffen. Onder alle bijennesten, onder de hoeders der natuur.

Wat ook opvalt is dat de oorlogszuchtige dieren allemaal beschikken over uitpuilende navels. Genetisch bepaald en doorgegeven. Dat helpt natuurlijk bij het staren. Een gebrek aan eigenliefde is datgene wat hen onderscheidt van de dieren in mijn bos. De vreemde dieren geloven alleen maar in een en hetzelfde opperwezen. Die schijnt een of andere hemel te beloven. Ik kan alleen maar zeggen: ‘Vooruit … kop op … alla … dat is zo jaren Middeleeuwen’. Het keert gewoon weer terug in onze bossen. Oorlog, beestachtig.

Kijk nu toch. Ze ontheiligen ons eigenste erfgoed. De dennen, de eiken, de beuken, ze moeten het allemaal ontgelden en gaan allemaal plat. Uit woede en ongeloof zetten de vreemde dieren hun tanden erin. Wie stopt deze occulte natuurbarbaren? Zaaien ze nog iets terug? Wat planten ze in ons hart en hoofd? Haat? Als compensatie voor verslagen natuur? Brizl djeu. Dat gaat niet gebeuren. Never nooit niet! We slaan gewoon terug met cultuur, onze tweede natuur. Dat zal ze leren. Blijf geloven in on en bij. Verdedig het met lijf en leden, hart, hoofd en ziel.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.