Waar maak ik mij dan druk om? Oftewel wat maakt mij dik? Diverse redenen. Drogredenen. Drogeerredenen. Dikke en dunne redenen. Laurel en Hardy zouden er wel raad mee weten. Met onteigeningsstress, onderhandelingsstress, huizenjachtstress, aankoopstress, financieringsstress, verhuisstress, transitiestress, reorganisatiestress, familiestress, vriendenstress, relatiestress, oranjestress, zonderlandstress, telstress, sellstress, opsommingstress, … Het zijn allemaal dikmakers, adrenalinewekkers. De zinderende adrenaline put uit en vreet energie. Het lijf is reddeloos verloren als het op moet boksen tegen een zwaar hoofd. De psyche maakt zuchtig. Zuchtig naar zuur, zoet, zout en bitter.
Ja, een zwaar hoofd heb ik er in. Een hoofd dat emoties aanstuurt en spieren verlamt. Hoe vreemd is de uitwerking van de psyche op ons lichamelijk gestel. Ook zenuwprikkels raken er danig van in de war. Vreetsignalen worden om de haverklap stuurs doorgegeven aan cellen die er pap van lusten. Hoe goed ik ook mijn best doe om de tegenaanval in te zetten. Op alle linies is verzet. Vooral mijn frontlinie werkt tegen. Die wil 24 uur per dag gevoed worden. Hij groeit en groeit. Het buiklint groeit mee, richting kritische zone. Wanneer ik aanleg wijst de centimeter bijna 11 decimeter aan. Ware het niet dat mijn dikke duim er tussen zit. Gelukkig mag ik er 4 centimeter vanaf trekken. Ik sjoemel. Uiteraard.
En dan is er nog de invloed van de omgeving op mijn totaalpakket body en mind. “Goh, ben jij aangekomen? Die blouse zit je wel erg strak? Past die broek je nog wel? Zie ik daar zwembandjes? Je bent er wel vlug bij, het moet nog zomer worden, het water is nog veel te koud.” Ik pas. Ik ga de straat niet meer op. Ik pas er niet meer in. In het straatbeeld. Ik heb niet meer de ‘looks’. Alle maten glijden van me af. Het is zo erg. Mijn hoofd maakt me nog eens extra gek. “Pas jij eigenlijk nog wel in het pashok?” Mijn body en mind nemen bij die gedachte onmiddellijk een resoluut besluit. Ik ga de straat niet meer op. Voor mij geen windowshopping meer. Ik houd het alleen nog bij magazineshopping. Voorlopig is Wehkamp mijn redder in de nood. Ook al doet het enorm veel wee.
Het vlees is en blijft zwak. Het vege lijf niet meer te redden. Ik leg me voor de zoveelste keer er bij neer. Dikke neus drie bier. Woensdag staat de euroklassieker op het menu. Nederland – Duitsland, de prefinale van een Europese voetbalfeestje. Een zwart-wit Oranje feest. We dansen met z’n allen in alle staten en straten een Oekraïense polka. We zijn slechts te bedaren met blond schuimend bier en met Beierse bitterballen in rondspetterend vet. Ik zet de fritespan alvast aan. “Hup Holland Hup, laat de leeuw vooral niet in een al te vet strak hempie staan!”
Mien Bitterbal
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo - - - Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo - - - Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 23-02-2011: 84,00 kilo - - - Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 12-06-2012: 87,00 kilo - - - Middelomtrek: 106 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2012. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
