Het is nu alweer vijf dagen geleden en nog kan Philip het niet geloven. Wat heeft hij in hemelsnaam verkeerd gedaan dat hij het ijs niet heeft kunnen breken. Nu zit hij met de gebakken peren. Hoe vertelt hij dit aan zijn lieve vrouw Flatly. Glashard liegen lijkt zijn enige optie, maar niet vandaag.
Vandaag moest hij geslepener zijn. Bananen bak je EN peren stoof je. Door deze blunder is hij nu de pisang. Er is geen mogelijkheid om dit verborgen te houden voor zijn vrouw die zichzelf in de loop der jaren als een amoebe heeft omgevormd tot Fatlyl door haar vuilnisbak-gedrag. Flatly heeft een neus voor alles wat eetbaar is en na vijf dagen begint er een fruitig, zoete cidergeur te komen uit het schuurtje waar Philip de peren zolang verborgen heeft.
Hij heeft nog wel overwogen een gigantische fruitvliegval te zetten, maar vreest nu dat het te laat is. Er zwermen steeds meer vliegjes uit de schuur naar buiten. De ingrediënten voor de verjaardagstaart dacht Philip veilig te stellen in zijn eigen heiligdom, zijn schuur. Het onrustige gedrag van zijn vrouw verraadt echter niet veel goeds en wanneer hij liegt is dat vaak zo doorzichtig dat hij dit niet aandurft. “Wat verstop jij in je schuur?” krijst Flatly met uitpuilende ogen en het schuim op haar mond.
Een kwaal die ze heeft overgehouden na het eten van de taart van vorig jaar toen hij waspoeder had gebruikt in plaats van bakmeel en hij zijn misbaksel niet verborgen heeft kunnen houden voor haar.
Nog voordat hij een waarschuwing had kunnen geven, had zijn lieftallige Flatly haar tanden erin gezet en was de schuimtaart in no time achter de kiezen. Haar obsessie voor voedsel gaat ver voorbij het extreme alsof ze in een permanente hongerwinter verkeerd kan geen enkele vorm van voedselverspilling onopgemerkt blijven. Het gereedschap in de schappen van zijn schuurtje begon te trillen, een teken dat ze in aantocht was. Zijn kans op een briljant idee vervloog toen de deur van zijn schuurtje openzwaaide en Philip op heterdaad betrapt was.
Dan toch maar liegen, besloot Philip nadat hij zijn volslanke Fatlyl Flatly geklemd zag staan tussen de deurposten van zijn heiligdom. “Het is niet wat je denkt mijn liefste. De taart die je hier ziet staan heb ik niet zelf gemaakt, het is een plastic model, een voorbeeldtaart. Voor jouw verjaardag, maar je kunt hem nog niet eten!” Flatly wrong zich opgewonden door de deurposten, veegde met haar mouw het schuim van haar mond en stormde op de imposante groengekleurde taart af.
Nog net voordat Flatly kon toehappen wist Philip de taart uit haar handen te slaan waardoor deze door het openstaande raam naar buiten vloog en in de, aan de schuur grenzende, sloot belandde.
"Waar was dat nu weer voor nodig? Je...je...je weet dat ik niet tegen voedselverspilling kan", bracht Flatly snotterend uit waarna ze in huilen uitbarstte.
Altijd wanneer dat gebeurde brak Philips hart, hij kon het niet verdragen als zij verdrietig was.
"Maar schatteboutje...ik zei je toch dat het enkel een plastic model was voor de meest fantastische taart die ik ooit voor je gebakken heb" , herhaalde Philip zijn leugen. "Zo levensecht en met gebruik van geurstoffen dat zelfs de drosophila's dachten dat deze echt was", dikte hij nog aan. "Heb ik je ooit eerder met je verjaardag laten barsten?"
En op een wel zeer vreemd tijdstip van de dag kraaide er een haan, glashard, drie keer!
Co-column geschreven op website ColumnX door Mien en KingArthur
