Mijn badkamerspiegel durft me niet meer aan te kijken. Hij schaamt zich voor mij. Ik heb een bijzondere band met mijn spiegel. Tot voor kort wisten we altijd goed met elkaar te communiceren. Maar de laatste tijd is de liefde ver te zoeken. Hij schimpt en scheldt telkens als ik voor hem sta. “Je ziet er niet uit? Dat jij nog naar buiten durft?”
Gelukkig ben ik wel wat gewend. Met dit soort loze kreten valt nog te leven. Totdat ik vanochtend de badkamer binnenstapte en mijn spiegel compleet uit zijn plaat ging. “Ik kan het niet meer aan. Heb je geen handdoek om over mij heen te gooien? Echt, ik kan jouw spiegelbeeld niet meer zien. Vetzak!”
De maat was vol voor mij. Dit pik ik zelfs niet van mijn beste vrienden. Met een grote schroevendraaier ging ik hem te lijf. Hij schreeuwde moord en brand. Maar hij was nu echt te ver gegaan. Met grote voldoening schroefde ik hem los van de wand. Hij kon geen kant uit en dat besefte ie terdege. Beteuterd liet hij zich opbergen in de grote kast op de slaapkamer. Lekker poeh. De koekenbakker. Mij een beetje voor gek zetten. Wie denkt ie wel dat ie is?
Terug in de badkamer spoelde ik op de automatische piloot gezicht en oksels schoon. Met mijn vingerborstel krabde ik wat platgeslapen plukjes haar op mijn hoofd in model. Een kam had ik allang niet meer nodig. Ik poetste mijn tanden en trok een schone onderbroek aan. Het badkamerritueel was bijna op z’n eind. Totdat de weegschaal zich opstandig voor mijn voeten gooide. “Zeg, muts, weet jij wel wat voor een dag het is? Je kunt mijn vriend de spiegel dan wel opbergen in de klerenkast, bij mij gaat dat niet lukken hoor?” Ik keek mijn weegschaal aan en dacht: ‘nee, nee, niet nog zo’n criticaster op de maandagmorgen’.
Ik stapte een stukje opzij. Maar de weegschaal liet niet los. Overal waar ik maar mijn voet wilde zetten dook ie vliegensvlug onder mijn voetzool. Het moet een gênant gezicht geweest zijn. Springend in mijn onderbroek in de badkamer. Alsof ik mijn voeten brandde. “Ga weg, lepe schaal, ik heb geen trek in jou!” Het mocht niet baten en mijn grote vriend de weegschaal diende mij onmiddellijk van repliek. “Het is half maart het is alweer een half jaar geleden dat je mij beklommen hebt, stoethaspel! Je weet dat ik niet van negeren houd. En je hebt beloofd om mij jaarlijks van nieuwe batterijen te voorzien!”
De weegschaal liet me geen keus. Hem opbergen had geen enkele zin. Hij zou nog meer moord en brand schreeuwen dan mijn spiegel. Snel stak ik twee batterijen in zijn platte kont. Een kont waarop ik jaloers was. Mijn weegschaal zag het en begon me keihard uit te lachen. “Als je nu eens gauw weer gaat wiebelen met die kont dan maak je het mij ook wat minder zwaar.” Daar had de weegschaal een punt. Maar ik liet dat niet doorschemeren. Dat was mijn eer te na. Snel trok ik de deur van de badkamer dicht.
Ik besloot die avond sinds lange tijd weer eens te gaan wiebelen. Altijd spannend. Zou ik mijn eigen gewicht nog kunnen dragen? En zo ja, hoe lang en hoe snel?
Snel kleedde ik me aan op de slaapkamer. Uiteraard in alles verhullende kledingstukken. Zwart, dat kleed in ieder geval af. Vanuit de klerenkast klonk hard gesnik. Mijn spiegel huilde tranen met tuiten. Zijn plaatsvervangende schaamte was tenenkrommend. Onder de kastdeur door sijpelde langzaam waterig verdriet. Het enige dat ik kon doen was vluchten. Mijn wintervet snelde onder luid protest, blubberend achter me aan.
Mien Spiegelbeeld >
http://www.youtube.com/watch?v=apJ7YGf_ufU
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo – - – Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo – - – Middelomtrek: 103 cm
