Alweer gelijk, als dat maar goed komt. “Gaan met die banaan!”, schreeuwt het publiek. Daar wil je toch niet tussen zitten. Staand steken ze allemaal de armen in de lucht. Blauw wordt het gelaat. Als ogen konden doden. Begraven moeten ze hem, die zwarte man, onder de stip. Ronduit schandalig is zijn optreden en dat weet hij maar al te goed. Slecht is het publiek dat onmiddellijk haar armen en nek, vol tattoes, opblaast. Het lijken boze luchtballonnen.
Het festival der zotten duurt gelukkig maar twee helften. Geheelonthouders worden niet geduld. Zenuwachtig wordt er afgeteld. Afgepeigerd zijn de hersenen na een avond zintuiggeweld. Horen, zien en zwijgen in een apenkooi dat is knap lastig. Gemak dient de mens. Beestachtig soms zijn optreden. Met het groene gras als podium, scandeert het volk zijn helden. Losers zijn de tegenstanders. Ze buigen alleen voor geen meter. Op de centimeter wordt de overwinning bevochten.
Berusting is voor watjes. Bloed aan de paal, verdikkeme, en gaan tot aan het kruis. Logge lichamen, schouder aan schouder, dicht tegen elkaar aangeplakt, de handjes op de korte broek. Shorts en gillende meisjes screamen. “Shout, shout, let it all out …!” Een van de players gaat tegen de vlakte. Languit onderuit. Bal op zijn gezicht. Kopbal. Hij gaat pal K.O. Oh, oh, oh, oh. Vier dikke mannetjes met E.H.B.O-hesje stuiteren over het groene slachtveld. De koe geveld, weet nog van niets.
Alles voor de zege denkt het thuispubliek en trakteert de EHBO-ploeg op een luidruchtig “Boehoe ….!” De koe springt van schrik weer op zijn poten. Neemt de benen en de bal. Carnavalesk in polonaise druipt de EHBO-ploeg terug naar af. Op zijn sloffen, zo lijkt het wel, sprint de koe recht af op zijn doel. Hij jast de bal hoog in het kruis. Een teken van God, de winst is binnen. Publiek en teamgenoten vallen over hem heen. Hoofd, oren, knie en teen, knie en teen. Oren, ogen, puntje van de neus. Hoofd, oren, knie en teen, knie en teen.
