Het landschap is weids en gloort onder een blakende zon. Snikheet is het. Ratelslangen ritselen door het droge gras. Er staat angst en eenzaamheid in de ogen van de kleine man. Hij laat zich niet kennen en sluit zich af voor natuurlijke prikkels die hem belemmeren in zijn dadendrang. Gebukt en op zijn knieën laat hij het warme zand door zijn vingers glijden. Dit is goed. Dit is het zand waarop hij kan bouwen. Met een grote schep laadt hij het in een roestige kruiwagen. Vergenoegd en in zijn nopjes.
Daar ligt ze op de vloer. In de loods. Klaar om bestormd te worden. Zijn muze in wit. Ze hunkert naar kleur. Maar de kleur wil nog niet komen. Zijn hersenen denken in de vroege ochtend alleen maar aan zwart en wit. Grijze sluiers dringen langzaam binnen. Dringen binnen in de loods. Een megagrote loods. Pablo Johnson loopt naar de hoek van de loods en laadt zijn pick-up. Een gepinde hefarm krast korzelig droevige muziek uit het vinyl. Een bronstige stem zingt over rozen. Over plastic rozen. Grijsgedraaid. Opdat ze niet verwelken.
Omvangrijk is zijn muze. Ze ligt met haar benen wijd open. Op de koude vloer. Klaar en zuchtig voor ontvangenis. Pablo schrikt van zoveel ontwapening. Vanuit het centrum besluit hij te beginnen. Het moet. Want daar ligt de basis. Donzig zwart en grijs. Maar eerst een stevige borrel. Zonder liquid Jack is er geen beginnen aan. Zinnenprikkelend is de alcohol die langs zijn neusharen strijkt. El bandido komt tot leven. Zijn blik is veelzeggend, staat stijf van adrenaline. Tijd voor actie. Tijd voor performance.
Johnson stroopt zijn mouwen op. Bedachtzaam stuwt en sproeit hij sporen van lavendel over de witte dijen van zijn muze. Ze geniet en zuigt de lavendel met volle teugen naar binnen. Ze vraagt naar meer. Zwarte lijnen krioelen over het doek. Heel langzaam gaan ze op zoek naar kleur. Gulzig geeft Pablo zich aan zijn muze over. Met zijn neus volgt hij het lijnenspel en snuift grijs, zwart en wit naar binnen. De lijnen splijten zich in punten en vormen kleine poelen van verderf. Heel, heel langzaam lijkt Pablo de controle te verliezen. Maar niet voor lang.
Met zijn grote handen gooit hij het nog warme zand, uit de kruiwagen, over zijn muze. Het vocht van het warme zand verdampt en vermengt zich met de muze. Lavendel in de mist. Niets, maar dan ook niets wordt aan het toeval overgelaten. In fracties van gespleten secondes neemt Pablo zijn besluiten. In lavendel dansen nu de lijnen in speelse choreografie. Niets is wat het lijkt. Lavendel in de mist.
