Bedeesd zit Kees aan het ontbijt. Hij heeft geen enkele trek. Niet in eten en niet in gesprek. Zijn gedachten vullen maag en hoofd, met het aanstaande afscheid, met zeurderige pijn en twijfel. Om tien uur is het zover. De groepsruimte voelt zwaarder aan dan normaal. De stoelen leger. Iedereen neemt plaats in de kring.
Hans neemt het woord en vraagt wie er af wil trappen. Kees raapt al zijn moed bij elkaar en neemt een dapper besluit. Hij heeft het er al vaker over gehad maar nog nooit aangedurfd. Hij heeft zijn groepsgenoten met hun problemen zien worstelen en nu na twee maanden is het aan hem.
Scherp stelt Kees de situatie voor. Nu zestien jaar geleden. De stoelen gaan aan de kant. Uitgezonderd twee. Zij vormen de bank. De bank waarop zijn zieke moeder ligt. Achter de bank ziet Kees de gestreepte gordijnen hangen. Gordijnen die altijd dicht zijn. Ook hartje zomer. Ze houden de hitte buiten en het drama binnen. Behalve vandaag.
Met lichte aarzeling trekt Kees de gordijnen open. Het warme zonlicht vervult de ruimte en schijnt op het gezicht van mams. Ze opent de ogen en kijkt Kees lieflijk aan. "Dag lieve jongen, kom je eindelijk afscheid nemen? Na zestien lange jaren? Weet dat ik van je gehouden heb, ook al liet ik dat niet merken. Door mijn ziekte, door mijn stoornis. Sorry dat ik zo vroeg heen moest gaan. Hier een dikke knuffel!"
"Dag lieve mams, ik ben zo verdrietig, heb je nooit kunnen vertellen dat ik van je hou ... Maar ... ineens ... zo maar ... was je weg ... Ik heb je niet zien gaan. Heb geen afscheid kunnen nemen. Mijn tranen heb ik aan de Maas gegeven. Aan moeder Maas. Ik geef ze nu aan jou. Opnieuw en met een glimlach. Dag lieve mams. Love you!"
Geschreven n.a.v. 3e schrijfopdracht op ColumnX (november 2014), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
Deze opdracht gaat over een ontmoeting met iemand die je heel lang niet gezien hebt (uiteraard kan het ook weer vanuit een fictief persoon). Dat kan een hele leuke en blije ontmoeting zijn, maar natuurlijk ook een vervelende of trieste. Maximaal 300 woorden.
